woensdag 28 februari 2018

1 maart: eerste donderdag: Aanbidding in de Kathedraal

Hoewel vrijdag de 24 uur aanbidding '24 uur voor de Heer' beginnen, gaat ook het maandelijkse aanbiddingsuur op de donderdag gewoon door in de Kathedraal.

dinsdag 27 februari 2018

40 uurs aanbidding: een te herontdekken traditie

Van 2 tot 3 maart 2018 wordt in de Virga Jesse Basiliek van Hasselt '24 uur voor de Heer' georganiseerd, van vrijdag na de H Mis van 17,30 uur tot zaterdag om 17 uur. Biechtgelegenheid vrijdag van 20 tot 21 uur en zaterdag van 8 tot 9 uur. Iedereen is welkom.

---

Historiek van 40 uurs aanbidding (zie schola-sainte-cecile.com)

Onder de term 40-Uren verstaat met een langdurende aanbidding waarbij men God smeekt voor het Heilig Sacrament dat plechtig wordt uitgesteld gedurende 40 uur. Dit smeekgebed gebeurd meestal en in traditie in de uren voor het begin van de vasten, van de zondag tot dinsdag voor Aswoensdag, maar kan ook op andere momenten van het jaar gehouden worden.

Geschiedenis

Tijdens de Goede Week, waken de gelovigen in de kerken bij de afbeelding van het graf van Christus, van bij zijn dood - op het negende uur van Goede Vrijdag - tot aan Zijn Verrijzenis, die de liturgie vierde door de paasprocessie in de vroege uren van Pasen, dus 40 uren. Op veel plaatsen verborg de pastoor het Lichaam van Christus door een Hostie in het graf te leggen vanwaaruit die plechtig werd gehaald en in processie naar het altaar werd gebracht op de ochtend van Pasen. Dat cijfer symboliseert de 40 uur die Christus doorbracht in de dood, en wijst op een lange traditie, die reeds wordt gerapporteerd door St Augustinus (De Trinitate IV, 6: Ab hora ergo mortis usaue ad diluculum resurrectionis horae sunt quadraginta, ut etiam ipsa hora nona connumeretur. Cui numero congruit etiam vita ejus super terram post resurrectionem in quadraginte diebus. Laat ons niet vergeten dat in de oudheid de uren anders werden geteld dan vandaag met uren die steeds 60 minuten duren).

Die verering van Christus in de tombe - die op veel plaatsen in middeleeuws Europa, een echte garde was voor het Eucharistisch Lichaam in het graf in afwachting van de Verrijzenis - werd terug opgenomen in de XVIde eeuw buiten de Goede Week, in antwoord op de ontkenning van tal van protestanten van de Werkelijke Aanwezigheid van Christus in de Heilige Hostie tijdens de Eucharistie.

De 40 uren - als uitzonderlijk smeekgebed -  zagen het licht in Milaan in 1527, in een context van oorlogen en geweld (de val van Rome en de franse invasie van Milaan). Ze werden door Jean-Antoine Belloti ingesteld in het begin van ieder trimester, en dat tot 1529. In 1537 neemt de kapucijn Giusseppe da Ferno de traditie weer op en maakt een keten van plechtige gebeden en een Eucharistische processie: als een parochie de 40 uren had volbracht, dan nam de volgende het weer op, zodat het Heilig Sacrament steeds werd aanbeden (dat gebruik is het begin van de eeuwigdurende aanbidding). St Antoine-Marie Zaccaria, stichter van de reguliere kanunniken van St Paulus (de Barnabieten) maakt er veel reclame voor.

De kapucijnen en barnabieten droegen ertoe bij dat dit gebruik zich snel verspreidde buiten Milaan. Giuseppe da Ferno maakte het bekend in zijn missies van de jaren 1537-1539 in Padua, Sienna, Arezzo en zijn broeder Francois de Soriano bracht ze in Umbrië. In 1550, introduceerde de H Philippus Neri het in Rome en houdt ze aan het begin van iedere maand in de verschillende kerken van broederschappen die hij beheerde, waaronder die van de Sancta Trinitate de pelegrini. In Messina, tijdens de belegering door de Turken van 1552, organiseren de Jezuïten het om te vragen voor de bevrijding van de stad. Vanaf 1556, houden de Jezuïeten het typisch net voor Aswoensdag, in herstel voor de zonden die gebeuren tijdens het karnavalsfeest.

In 1575 schrijft de H Carolus Borromeus, een pastorale letten van buitengewone eloquentie, over de heiligheid van de vastentijd, en betreurd dat de christenen zo weinig gebruik maken van deze belangrijke dagen, terwijl ze zich moeten toeleggen op de barmhartigheid en het gebed. En daarom organiseert hij de 40 uren in Milaan, het grootste bisdom van Europa: men stelt het Heilig Sacrament uit op de 40 uur voor Aswoensdag, in de kathedraal van Milaan en in 30 andere kerken van de stad. s'morgens en s'avonds is er een Eucharistische processie, en de priesters verdelen de uren onder hun parochianen, zodat er steeds voldoende aanbidders zijn voor het Allerheiligste Sacrament.

Op 25 november 1592 organiseert paus Clemens VIII, door de constitutie Graves et Diuturnae, de 40 uren in de stad Rome op de manier van Giuseppe da Ferno: aan een stuk, men gebeden die beginnen in de ene kerk van Rome als ze eindigen in een andere kerk van Rome. De paus vraagt dat het gebed voor de 40 uren gebeurt voor 3 intenties: 1. voro het heil van Frankrijk, dat op dat ogenblik een successiestrijd heeft rond Hendrik III. 2. voor de overwinning van de Christenen op de Turken. 3. Voor de eenheid van de Kerk. De paus begon dit gebed op 30 november 1592 in de Sixtijnse kapel.

Paus Clemens XI publiceerde op 21 januari 1705 diverse directieven over het volhouden van die traditie in de kerken van Rome.

Maar het is vooral Clemens XII die ze opnieuw publiceerde op 1 september 1731, onder de vorm van een instructie in het italiaans, de Clementijnse instructie, die het liturgisch kader van de 40 uur aanbidding in de Romeinse kerken regelde. Deze Clementijnse instructie was bedoeld voor de kerken in de Eeuwige Stad, maar de algemene regels erin hadden overal effect, en ook haar rubrieken en de beslissingen van het Heilig Officie van Riten.

Eucharistische aanbidding in de Virga Jesse Basiliek in Hasselt

maandag 26 februari 2018

Interreligieuze dialoog: Een Katholiek perspectief door Mgr Egan, bisschop van Portsmouth

Op 2 en 3 maart 2018 wordt in de Basiliek van Hasselt '24 uur voor de Heer' georganiseerd. 24 uur van aanbidding en momenten van biechtgelegenheid. Op 2 maart 2018 bidden we van 21 tot 22 uur voor de nieuwe evangelisatie in ons bisdom; van 22 tot 23 uur dat missie de prioriteit van de Kerk mag worden. Op 3 maart bidden we van 16 tot 17 uur dat iedereen die in onze stad woont, volgeling van Jezus mag worden. Om 17 uur afsluiting met de Zegen met het Allerheiligste Sacrament.

Interreligieuze dialoog: een Katholiek perspectief. Lezing door Mgr Philip Egan, bisschop van Portsmouth.

Lezing voor het Faith Forum Maidenhead. [de engelse oorspronkelijke versie van deze lezing is beschikbaar op de website van het bisdom Portsmouth]

Laat ons beginnen met een minuut stilte, en elk van ons op onze manier bidden voor elkaar en dankzeggen dat we hier vanavond zijn, ...

[...]

Mijn topic vanavond is Interreligieuze dialoog: een Katholiek Christelijk perspectief. Dus laat me eerst iets zeggen van hoe Katholieken andere religies zien; Dan, ga ik in op de situatie van religie hier in het Verenigd Koninkrijk; en tenslotte, enkele gedachten van hoe wij, als 'mensen van religie' beter kunnen samenwerken voor het algemeen goed.

1. Katholieken en interreligieuze samenwerking.

Eerst en vooral, ik spreek als een Christen. Ik geloof in een persoonlijke God, een al-machtige Schepper en liefdevolle Vader. Ik geloof in de Zoon van God, Jezus Christus, Heer en Redder, die mens werd, stierf en opstond uit de doden. Ik geloof ook in de Heilige Geest, Die de missie van Christus doorheen tijd en ruimte verder zet, en ieder uitnodigt om deel te worden van het Lichaam van Christus, de Kerk. Dus ik spreek als een Katholiek Christus, in volle gemeenschap met de paus van Rome. Ik zie de Kerk, ook al bestaat ze uit zondige mensen, als verankerd op een Goddelijk fundament. Ik 'sta onder' de Bijbel van de Kerk, de traditie van de Kerk en de Leer van de Kerk, en die leer beweegt me tot respect, dialoog en samenwerking met leden van andere religies, tot gemeenschappelijke verrijking en menselijke vooruitgang.

Het Katholicisme is enthousiast betrokken op de interreligieuze samenwerking. De meest gezaghebbende Kerkverklaring hierover is het document van het tweede Vaticaanse Concilie Nostra Aetate, de declaratie over de verhouding tussen de Kerk en de niet-Christelijke religies, zoals ook herhaald in de Catechismus en andere recente lering vanuit Rome. Katholieken hebben veel vragen over andere religies, over de rol die zij spelen in Gods' plan, en hoe die religies zich verhouden tot het Christendom, dat gelooft in de unieke openbaring van Jezus Christus. In de tijd van het tweede Vaticaanse concilie in 1960 was de Kerk erg bezorgd over het kwaad van het antisemitisme, en wilde de diepe spirituele banden tussen Christenen en Joden onderlijnen, en boeten voor de vervolging van de Joden in de geschiedenis door de Christenen. Dus zo begon het document Nostra Aetate, maar doorheen het concilie, groeide het tot een meer algemene verklaring over de grootste religieuze tradities, waaronder het Boeddhisme, het Hindoeïsme en de Islam. De openingszinnen duiden het doel aan: Hoe de Katholieke Kerk wil bouwen 'aan eenheid en barmhartigheid', reflecterend over 'wat we gemeen hebben, en wat broederschap wil bevorderen'.

Voor Katholieken betekende Vaticanum II een verandering in de houding naar de wereld in het algemeen van een defensieve houding naar een houding van dialoog. In de periode na de 16e eeuw, met de opkomst van de moderniteit, met moderne wetenschap en onderzoek dat vaak vijandig was aan het Christelijke geloof, nam de Kerk vaak een defensieve, strijdende houding. Maar, terwijl de 20ste eeuw zich ontplooide was er nood aan een andere, meer positieve aanpak nodig was als de Kerk zich wilde kwijten van haar Christelijke humaniserende taak. Het glas dat werd gezien als halfleeg, werd nu bekeken als halfvol. Dat is evident in Nostra Aetate, dat begint met een heel belangrijk punt, dat onder God, elk van ons, alle mensen, broeders en zusters zijn:
"Een is de gemeenschap van alle volkeren, een haar oorsprong, wan God maakte alle mensen om te leven op het aanschijn van de aarde. Een is ook haar eigenlijke doel, God. Gods voorzienigheid, Zijn blijken van goedheid en Zijn reddende paradigma strekken uit tot allen ..."
God zien als Vader en Schepper betekent heel de mensheid zien als familie van God.

Katholieken zien spiritualiteit en religie als een intrinsiek deel van het menselijk wezen. Een van de eerste Kerkvaders, St Augustinus, een Noord-afrikaanse bisschop uit de late 4de eeuw, zegt het goed: "U heeft ons voor Uzelf gemaakt, O Heer, en ons hart is rusteloos tot dat het rust vindt in U". Ieder mens verlangt ernaar gelukkig te zijn het menselijke hart is ertoe gemaakt om dit te vinden door te streven naar waarheid, goedheid, schoonheid en liefde. Zoals de Catechismus leert: 'het verlangen naar God is geschreven in ieder mensenhart, omdat we geschapen zijn door God en voor God, en God stopt nooit om ons naar Hem toe te trekken. Katholieken geloven ook dat niemand, om de woorden van John Donne te gebruiken, nooit een 'eiland op zich is, iedereen is een stuk van een continent, een deel van een geheel'. Naast deze transcendente, verticale dimensie van liefde, hebben we ook nood aan een 'horizontale' liefde om gelukkig te zijn. We moeten aan anderen toebehoren, liefhebben, en geliefd te zijn. Jezus zei Zelf: ' Ge moet God de Heer beminnen met heel je hart, met heel je ziel, met heel je verstand en met al uw kracht. En je moet je naaste liefhebben als jezelf' (cfr Marcus 12:30-31).

Nostra Aetate onderzoekt geen culturele, sociale of historische conflicten. Het beperkt zich tot theologie. Met diep respect, probeert het te zoeken naar wat we gemeen hebben, zodat we elkaar kunnen ontmoeten in vriendschap en dialoog. De meest uitgebreide sectie is gewijd aan de relatie tussen het Christendom en het Jodendom. Dit eindigt met een citaat van St Paulus, dat God niet terugkeert op de keuze die Hij maakt en dat we wachten op de laatste dag dat allen terug een zullen zijn, en God dienen 'schouder aan schouder'. De sectie over Hindoeïsme en  Boeddhisme en de gezamelijke verbanden in spiritualiteit met het Christendom is korter. Maar dan bestudeert Nostra Aetate uitgebreider de islam, met vermelding dat de moslims een God aanbidden, hun geloof linken aan Abraham, een Jezus als profeet eren, en Zijn Maagdelijke Moeder. Alle religies worden positief benaderd: de 'Katholieke Kerk verwerpt niets in hen dat waar en heilig is'. De Kerk ziet zichzelf als in gradaties van verschillende relaties met andere tradities, afhankelijk van de graad van overlapping op vlak van doctrine, leven en eredienst. Dat is waarom
"De Kerk haar kinderen aanmoedigt om met voorzichtigheid en medeleven discussie en samenwerking aan te gaan met leden van andere religies. Laat Christenen, terwijl ze getuigen van hun eigen geloof en manier van leven, erkennen, bewaren en bevorderen de spirituele en morele waarheden die men kan vinden bij niet-Christenen, hun sociale leven en cultuur".

Notra Aetate houdt een goede spanning tussen verkondiging en dialoog, en deze twee aanpakken kenmerken een waar Katholiek engagement in interreligieuze samenwerking. Nostra Aetate bevestigt enerzijds de Christelijke missionaire activiteit en de nood op het Evangelie te verkondigen, maar moedigt ook dialoog aan, omdat andere tradities, 'een straal van de Waarheid kunnen bevatten dat de mensen verlicht'. Ander Vaticaanse documenten verspreiden deze tweevoudige aanpak tot alle niet-Katholieke geestessystemen, morele codes en geloven, zoals de Africaanse traditionele geloven, new age spiritualiteiten, agnosticisme, atheïsme, nietgelovigen en inderdaad iedereen die oprecht hun eigen geweten trachten te volgen. Zonder op enige wijze de Waarheid van Christus te ontkennen, noch door het individuele morele recht van elkeen om te kiezen voor of tegen, geloven de Katholieken dat God wil dat elkeen gered wordt, en dat Hij een relatie heeft met iedere persoon op aarde, op een manier die Hij alleen uiteindelijk kent.

Laat ons nu terugkeren tot de Engelse context.

2. De Britse religieuze en culturele context

Het Engeland van vandaag is een hypermarket van religies. We wonen in een pluralistische seculaire democratie, en als onderdanen van hare majesteit de Koningin, hebben we een grote religieuze vrijheid. Maar als mensen met een geloof, krijgen we in deze 21ste eeuw steeds meer te maken met uitdagingen voor die vrijheid, op de eerste plaats de vrijheid van religie. Tijdens mijn leven, heeft de samenleving de duidelijke indruk gegeven dat religie geen plaats heeft in een moderne drukke levensstijl, en dat religie waar het opduikt, problemen kan veroorzaken, extremisme en geweld. Er gaat tegenwoordig nauwelijks een dag voorbij of de media rapporteren dat er een meningsverschil is tussen religie en de zogeheten seculaire cultuur. Recente voorbeelden zijn de Christelijke eigenaars van een bakkerij in Noord-Ierland, die hun beroep verloren tegen een beslissing van het hooggerechtshof dat de weigering om een gebak te maken met de slogan 'Support Gay Marriage' discrimatorisch was. Dan was er ook nog de wijkverpleegster in Somerset die, een oude patiënt zei dat ze voor hem wilde bidden, waardoor ze geschorst werd omdat ze geen professionele houding zou hebben met inzet voor gelijkheid en diversiteit. Heel wat lokale besturen vervangen regelmatig Kerstmis met 'the holiday season' en een jaar betitelde een gesubsidieerde stichting door de stad Oxford Kerstmis als het 'winter light festival'. En nog maar de laatste week, begon de politie van Schotland met nieuwe veiligheidsmaatregelingen die betekenen dat religieuze groepen enorm veel administratie en een grote rekening zullen krijgen als ze een processie willen houden.

En toch lijkt religie in Engeland absoluut niet ver weg. Sinds de gebeurtenissen van 9/11 is de wereldsituatie danig veranderd en is religie een prioriteit geworden. Hoewel hier in het Westen, het Christendom terrein verliest, is elders in de wereld religie, en ook het Christendom aan het groeien. Islam is haar missie aan het vernieuwen, zo ook Boeddhisme, zoals te zien in haar nieuwe retraitecentra in Schotland. Globalisatie heeft de wereld kleiner gemaakt. Dankzij gemakkelijk reizen, het internet, handel en communicatiemiddelen, is er een groter contact tussen de volkeren en hun religieuze standpunten. De meeste Westerse landen hebben ook een substantiële immigratie ondergaan, met een pluraliteit van religies voor ieders deurmat. Vandaag is ieder deel van Engeland ten diepste multicultureel en potentieel multireligieus.

De Engelse religieuze situatie is echter complex. In de laatste census, identificeerde 59% van de populatie zich als Christen. De meeste daarvan zijn Anglicaans met 27 miljoen. Katholieken zijn met 5 miljoen of zo'n 7%. Moslims zijn de volgende groep met 4,8% en dan in volgorde de Hindoes 1,5%, de sikhs en de Joden. Een op 4 zegt niet gelovig te zijn, alhoewel veel onderzoeken zeggen dat die groep veel groter is. Maar wat  het beeld moeilijker maakt is het secularisme, dat nu zo dominant is dat het religieus-zijn uitzonderlijk maakt.

Secularisme scheidt strikt Kerk en Staat, religie en politiek. Het gaat over een leven leiden dat volledig gericht is op deze wereld. Secularisme laat religie toe, maar marginaliseert het en verwijst het naar het private leven. In Engeland, is er nu een toenemend aantal hardcore secularisten, zoals de National Secular Society, die het Christendom afschrijft en constant probeert op religieuze uitingen te verwijderen van scholen, instellingen en het publieke leven: geen geloofsvrijheid maar vrij zijn van geloof. Zoals Alasdair Campbell, de voormalige adviseur van Tony Blair zei, 'wij doen niet aan God'.

Paradoxaal genoeg, is het secularisme uit de Christelijke levensvisie geboren. Het kan zelfs niet zonder dat kader. Het is een soort afgebroken versie van de Christelijke moraliteit, met waarden die losgetrokken zijn van de religie die ze voortbracht, een vorm van post-Christelijke ethiek dat haar vitaliteit nog ontleent aan het Christelijke patrimonium. Het heeft ook haar eigen zet van 'theologische termen' zoals gelijkheid, sociale cohesie, diversiteit, vrijheid, respect, tolerantie, non-discriminatie, multiculturalisme, etnische gemeenschappen, inclusiviteit et ga zo maar door. Al die waarden zijn tweede-klas waarden ontleend aan het Christendom, maar losgekoppeld van de Christelijke doctrine en praxis.

De groei van het secularisme in Engeland ging hand in hand met de instorting van het Christendom, dat versnelde na de culturele, sociale en sexuele revoluties van de 1960s met youth-culture, de muziek van de Beatles, de contraceptieve pil, de legalisatie van abortie en homosexualiteit, de vrouwen - liberation movement, gemakkelijke scheiding, en ga zo maar door. De 'Swinging Sixties' wentelden zich in de ineenstorting van de traditionele familie en bracht nieuwe genderrollen voor de vrouw. Toch zegt men wel dat hoewel de praxis is afgenomen, christelijke principes gebleven zijn. Ze komen nog naar de oppervlakte bij publieke gelegenheden, bij koninklijke huwelijken en begrafenissen.. Engeland is nog steeds op tal van vlakken een gemeenschap gebouwd op Christelijke ethiek. De Britten mogen dan 'ontkerkelijkt' zijn, ze willen er niet meer toe behoren, maar ze geloven nog steeds.

Voor mij is het meest zorgwekkende aspect van secularisme, wat paus Benedictus noemde, de 'dictatuur van het relativisme'. Relativisme is de visie dat de waarheid als relatief ziet: wat waar is voor u moet niet waar zijn voor mij. Uw waarheid is niet mijn waarheid. Als waarheid niet langer een diep fundament heeft in religie of de natuurwet, dan hangt alles af van wat ik denk of voel, en zonder een religieus anker of kompas, waarden of deugden, is alles bepaald door persoonlijke voorkeuren. De aspect van dictatuur komt erbij als de Staat besluit om de ene visie van een persoon of groep boven de andere te verheffen. We kunnen dit zien in al de recente debatten over abortie, homohuwelijk, hulp bij zelfmoord, en zo verder. Wat juist is, wordt zo wat wettelijk is toegelaten. Paus Benedictus waarschuwde voor een groeiend totalitarisme in de Europese seculiere gemeenschappen omdat het geloofsverlies de fundamenten van de ethiek ondergraaft. Het Engelse rechtssysteem werd door de eeuwen heeft geboetseerd door eeuwen van Christendom en de natuurwet. Vandaag wordt ze gemaakt door wetgevers en politici, opvoeders en zorgprofessionelen, drukkingsgroepen en media, handels- en commerciële belangen, voor wie de gezamenlijke traditionele waarden niet aantrekkelijk zijn. Individuen en groepen lobbyen voor wat hun voordelig lijkt, maar die schadelijke gevolgen kunnen hebben voor traditionele waarden. De wetgeving lijkt in toenemende maten stuurloos. Het laat de wil zien van de wetgever, van de campagnemakers, of van een focus-groep. Het wordt steeds meer dus een Staats-opgelegd relativisme.

Extreem secularisme, het verlies van een vast fundament in geloof en de dictatuur van het relativisme, betekent dat Engeland, en ook heel West-Europa, geen spirituele bron meer heeft om zich gemakkelijk naar te keren. Het is een lovenswaardig verlangen om plaats te maken voor religies van minderheden, maar het is zeker niet lovenswaardig voor het secularisme dat ze probeert om het geloof van de meerderheid uit te wissen. Het opleggen van seculair denken produceert religieus analfabetisme. Mensen hebben niet meer de basiskennis om hun eigen culturele erfenis te begrijpen, laat staan het culturele erfgoed van andere tradities geïnspireerd door religie. Afgesneden van hun eigen wortels, op de dool met een leegheid vanbinnen, worden jongeren aan verschrikkelijke bekoringen blootgesteld. Een keer ontworteld, is het dan gek dat jongeren radicaliseren, geweld zoeken als een uitlaatklep, of een middel van wraak op niet-gelovigen en ongelovigen?

3. Naar een grotere samenwerking van Geloven en Religies.

Ik wil eindigen met de stelling dat wij, de mensen van geloof, u en ik, elkaar nodig hebben. We moeten dichter samenwerken en meer zichtbaar. Er moet een rijkere dialoog zijn tussen ons, maar vooral, wij Christenen hebben jullie van de andere religies nodig om ons geloof te doen heropvlammen en ons land terug te brengen naar haar Christelijke wortels.

Secularisme is een veel te dunne basis. Het kan op lange termijn niet de vooruitgang bewaren die de Britten bereikt hebben, de plaats die er is voor de vrijheid van mening en uiting daarvan, vrijheid van politieke keuze, respect voor de wet, gelijkheid en de rechten en plichten van het individu. Haar marginalisatie van religie, haar amnesie van het verleden, haar relativisme dat schadelijke ideologieën bevordert en leidt tot het victimisatie van de zwakken, haar bewezen onkunde om stabiele huwelijken en familieleven teweeg te brengen, haar groeiende beperking van de religieuze vrijheid, en haar neiging tot een steeds grotere staatscontrole en inmenging, tonen allemaal aan dat we een nieuwe weg naar de toekomst moeten vinden als we een stabiele en sterke religieuze pluralistische en samenhangende samenleving willen opbouwen.

Als we een religieuze heropleving willen teweeg brengen dan moeten we dat elk binnen onze eigen traditie doen. Op zijn minst moeten we proberen onze politici en wetgevers helpen om hun religieuze onwetendheid te overwinnen, mensen het gemakkelijker maken om ons te leren kennen, zodat ze onze wijsheid, visie en onze waarden kunnen leren waarderen, en dus niet bedreigd voelen door een religie maar verwelkomd. Ik heb daar drie suggesties voor.

Op de eerste plaats, onszelf. Als mensen met geloof, moeten we betere vrienden worden. Interreligieuze dialoog en samenwerking is op de eerste plaats iets door ontmoeten van mensen en vriendschappen ontwikkelen. We moeten elkaar goed kennen. We moeten dingen delen. We moeten elkaar leren vertrouwen zodat we ten volle kunnen beseffen wat onze religies en religieuze praktijken betekenen, hoe onze gebedshuizen zijn, wat we denken over de actualiteiten, en hoe we op locaal vlak zouden kunnen werken om dingen beter te maken. Dit forum is er een goed voorbeeld van.

Ten tweede, het 'environmentalism'. Heel wat mensen in Engeland, met of zonder geloof, zijn steeds meer bezorgd over de schade die onze moderne levensvormen toebrengen aan onze omgeving waarin we leven, en ook de schade die deze levensstijlen brengen aan onze families en menselijke relaties. Als gelovigen, geloven we allen, elk op onze manier, dat de aarde heilig is. Het is een schepping van God, en dus verdient respect. Op die manier is environmentalism een goede gemeenschappelijke grond voor interreligieuze dialoog en een plek van bezorgdheid die ons in staat stelt om ons in te zetten met en samen te werken naast niet-religieuze mensen.

Ten derde, moeten we bidden. Iedereen hier is een mens van religie, geloof en spiritualiteit. Ieder op onze manier, geloven we in het Goddelijke, dat iedere mens er is om Hem te dienen en in Hem ons geluk te vinden. Het is onze taak om hiervan te getuigen, opdat zij die zeggen geen geloof te hebben, zij die niet zeker zijn, of die verloren zijn, hun weg terug naar huis moge vinden. Samen hebben we een cruciale taak in de gemeenschap, een dienst voor hen die religieus, spiritueel of moreel op den dool zijn, een bijdrage aan het welzijn van de toekomst van onze samenleving.

Conclusie:

Ik wil eindigen met u nogmaals te danken dat ik mocht spreken. Ik heb geprobeerd om te onderlijnen dat we als katholieken willen meewerken aan de interreligieuze samenwerking. Ik heb ook gesproken over de uitdaging van de secularisatie en hoe we samen kunnen werken om een toekomst te vinden. Laat me eindigen met de woorden van onze huidige paus, Franciscus. Hij zei dit, november laatstleden, in een ontmoeting met vertegenwoordigers van religies:

"Spijtig genoeg gaat er geen dag voorbij dat we niet horen van geweld, conflicten, ontvoering, terroristische aanslagen, moorden en afbraak. Het is verschrikkelijk dat soms dergelijk barbarisme wordt gerechtvaardigd in naam van religie, of de naam van God zelf. Laat er een duidelijke veroordeling zijn voor deze houding die de naam van God profaneert en de religieuze zoektocht van de mens misbruikt. Moge daarentegen de vredevolle ontmoeting van gelovigen bevorderd worden en een echte religieuze vrijheid ontstaan. Onze verantwoordelijkheid voor God, mensheid en toekomst is groot: het vraag voor een volledige inzet ... Het is een roeping die ons uitdaagt, een pad om samen te nemen, voor het goed van allen, en met hoop. Moge de religies de deuren van hoop zijn die helpen om de muren van hoogmoed en angst te slechten. Mogen ze als de baarmoeders zijn van leven, die de barmhartige liefde van God brengt naar een gewonden en behoeftige maatschappij".

Dank u voor uw luisteren!

Philip Egan, bisschop van Portsmouth


Mgr Egan, bij zijn bezoek aan Hasselt, ter gelegenheid van de 700ste verjaardag van het Eucharistisch Mirakel

Mgr Egan en Mgr Hoogmartens bij de Sacramentsprocessie voor 700 jaar mirakel op 23 juli 2017



zaterdag 24 februari 2018

Het wordt tijd om 'oprecht' te zijn in onze dialoog met de moslims: Mgr Bashar Warda

Tijdens de '24 uur voor de Heer' bidden we op 3 maart 2018 van 10 tot 11 uur voor de Christenen in het Midden-Oosten en van 12 tot 13 uur voor de vrede in het Heilig Land, in de Virga Jesse Basiliek in Hasselt. Iedereen is welkom.

----

Aartsbisschop Bashar Warda zegt dat Christenen niet moeten aarzelen om de waarheid te zeggen.

Als Christenen in het Midden Oosten starten met eerlijk te zijn met hun moslim dialoogpartners dan zullen de moslims moeten erkennen dat de vervolging van Christenen in de regio niet begon met de stichting van de islamitische staat in 2014; aldus de Chaldeeuwse aartsbisschop Bashar Warda van Irbîl in Irak.

Dit is niet zo alleen in de laatste vier jaar, maar in de laatste 1400 jaar, zei aartsbisschop Warda tijdens een speech aan Georgetown University in Washington, gesponsord door het Religious Freedom Research Project van het Berkley Centre van deze universiteit.

Christenen hebben ook schuld in deze dialoog, zo zegt aartsbisschop Warda. 'We hebben onvoldoende gedrukt op de wederkerende periodes van terrorisme die ongelooflijke pijn brachten voor onze vorige generaties. Hij zei ook dat het Christendom moet terugkeren naar een pre-Constantijnse visie op de Kerk, met referentie aan de woorden van Jezus net voor zijn kruisiging: 'Mijn Koninkrijk is niet van deze wereld".


Het doel van de islamitische staat is om alle Christenen en niet-moslims van haar gebieden te verdrijven voor het tegenoffensief begon dat haar rangen heeft gedecimeerd, maar er is 'niets dat ons nog tegenhoudt nu om de waarheid te zeggen' zei hij. 'Als je niets meer kan verliezen, het is eigenlijk bevrijdend'.

Aartsbisschop Warda zei nog: 'We moeten bestrijden dat het ene geloof het recht heeft om het andere te vermoorden. De islam moet veranderen en zich intern hervormen.

Het typische antwoord van de moslims op de wreedheden van islamitische staat - die door het Department of State van de VSA in 2016 werd gedefinieerd als een genocide - is typisch dat men zegt dat 'ISIS niet de islam vertegenwoordigt', maar zelden gaat men verder, met geen enkele erkenning van de mishandeling van Christenen in het verleden of enige vorm van spijt.

Ook post-ISIS, nadat ISIS het geweten van de wereld heeft geschud, en ook de geweten van de meerderheid van de moslims van de wereld, beschouwt u als 'ongelovigen'.

In het Midden-Oosten zijn van schrik naar terreur naar horror gegaan. Wat is het volgende? ... Honderdduizenden onschuldigen zijn gestorven.

Hij erkende. We hebben wat bemoedigende woorden gehoord van enkele islamitische leiders, dat moet aangemoedigd worden, maar we mogen niet passief worden, of simpelweg bidden voor het beste.

Met ongeveer 3 miljoen euro van Italiaanse Katholieken, startte aartsbissschop Warda een Katholieke Universiteit van Irbîl in 2015. Ze heeft 82 studenten, met ook vier moslims, in bachelor programmas in de kunsten en wetenschappen. Terwijl er andere Katholieke colleges zijn in het Midden-Oosten, vond hij het belangrijk dat deze school ook 'Katholiek' in haar naam heeft staan.

Het wachten op geld voor heropbouw duurt voor. Aartsbisschop Warda zegt dat er nu geld nodig is, maar regeringen blijven maar praten over steun in plaats van fondsen uit te delen. Hij wees naar een conferentie van 14 en 15 maart in de regio  georganiseerd door het US Agency for International Development. 'Ze zullen daar waarschijnlijk nog veel praten' en dan, zei hij, 'misschien eind 2020' zal de regio eindelijk de beloofde fondsen zijn, zo voorzag hij.

Die beleids-assessments hebben leven-of-dood consequenties, zei de aartsbisschop, die vroeg voor materiële hulp en voor caritatieve hulp. Help ons om een duurzame levensstaat op te bouwen en een inkomen te hebben in Irak, met de meest kritische noden in onderwijs en gezondheid.

Voor de ongeveer 200000 overgebleven Christenen in Irak - van 1,5 miljoen in 2003, toen men de Irakoorlog begon - is er een missionaire rol, om te getuigen van de Waarheid van Christus. Ik spreek niet over bekering.. Ik spreek over de fundamentele waarheid ... die we kunnen tonen in een tijd van unieke helderheid.

Aartsbisschop Warda zegt: Zoveel mensen zijn gevlucht, en zo weinigen zijn er over gebleven; maar hij voegt toe dat hij mensen moeilijk kan kwalijk nemen dat ze beslissen om hun leven elders te gaan leven in veiligheid voor hen en voor hun kinderen. Hoewel we hier men nog weinigen zijn, mogen we niet vergeten dat ook de Apostelen met weinig waren.

Uit de Catholic Herald.

--------------

Enkele maanden geleden woonde ik een lezing bij van Kardinaal DeKesel. In antwoord naar een vraag over de toekomst van de Kerk in ons land, schetste hij dat hij een levendige, groeiende en bloeiende islam in België zag, en hoopte dat daarnaast toch ook een kleine actieve Katholieke gemeenschap zou blijven bestaan.

Dat is de ambitie van onze primaat. Nooit zal men een aanklacht horen over het intrinstieke geweld van de islam door onze kerkleiders in België. Nooit hoort men over de leer van de islam die incompatibel is met het Christendom en onaanvaardbaar om mee samen te leven. Nooit horen we een aanklacht over het objectieve feit dat in zowat alle moslimlanden van de wereld de Christenen worden vernederd, vervolgd en vermoord.

In zijn bezoek aan België wees kardinaal Sarah heel uitdrukkelijk dat sommige kerkleiders in Europa niet langer in overeenstemming zijn met het Katholieke geloof en haar eeuwenoude waarden. Hij had het dan op de eerste plaats over de zwakke houding ten opzicht van de eugenetische wetten. Maar a fortiori gaat dit ook op voor de zwakke houding ten opzichte van een 'godsdienst' die op de eerste plaats een politieke dictatoriale beweging is. De brute agressie om voor rechtbanken te eisen dat kinderen een hoofddoek mogen dragen op openbare scholen is er nog maar een ver preludium van.

Net zoals we de islam moeten uitdagen om zich te verantwoorden over haar geschiedenis van moord en onderwerping in de laatste 1400 jaar, moeten we haar ook durven kapittelen over haar rabiate Jodenhaat en haar steun aan het nazisme. Zwijgen over de waarheid om toch maar de goede vrede op korte termijn te bewaren, is kortzichtig en onchristelijk en gevaarlijk, daar getuigen de martelaren van Irak van.

-----------




vrijdag 23 februari 2018

Berichtje uit het Katholiek Nieuwsblad van deze week:


Vandaag: gebeds- en vastendag voor vrede

Paus Franciscus heeft  vrijdag 23 februari uitgeroepen tot speciale dag van vasten en gebed voor de vrede. Hij nodigt alle gelovigen wereldwijd uit om op die dag in het bijzonder te vasten en te bidden voor vrede in DR Congo en Zuid-Sudan.

zondag 18 februari 2018

Vasten 2018 in het dekenaat Hasselt

Vastenontmoetingen:
4 donderdagen van 19,30 tot 22 uur in het ontmoetingscentrum St Katarina.
Vanaf 1 maart
Inschrijven verplicht via antoon.bielen@telenet.be


Dinsdag 6 maart: lezing in de kerk van Rapertingen door Tom van Wambeke
om 19,30 uur

24 uur voor de Heer
2-3 maart: 24 uur van aanbidding en biechtgelegenheid vanaf vrijdag 2 maart na de H Mis van 17,30 uur tot zaterdag om 17 uur. Ieder uur wordt er voor een andere intentie gebeden.
Virga Jesse Basiliek

woensdag 14 februari 2018

Vastenbrief Mgr Hoogmartens 2018



Dierbare broeders en zusters, goede vrienden,

Vandaag begint de veertigdagentijd. Van de liturgie van Aswoensdag kennen we vooral het assenkruisje, dat mensen ontvangen ter herinnering aan hun vergankelijkheid: "Gedenk, o mens, dat gij stof zijt en tot stof en as zult wederkeren." Almaar vaker echter wordt, zoals in de abdijen, tijdens de aswoensdagliturgie wat as over het hoofd van de christenen uitgestrooid terwijl de bedienaar zegt: "Bekeer u en gelooft in de Blijde Boodschap." Die bekering of ommekeer is vooral nodig om na veertig dagen met een ontvankelijk hart de vreugde van Pasen te kunnen beleven.

Ongeveer gelijktijdig met de veertigdagentijd van dit jaar zendt de VRT gedurende acht weken op zondagavond een programma uit onder de benaming Taboe. De eerste uitzending was goed voor meer dan anderhalf miljoen kijkers. "Het is een programma over lachen met mensen met wie je eigenlijk niet mag lachen", zo zei de populaire stand-upcomedian Philippe Geubels bij de aankondiging van de uitzendingen. Geubels wil het taboe doorbreken van humor in bepaalde situaties. Hij betoogt dat humor helend en bevrijdend kan zijn, ook bijvoorbeeld voor mensen met een zware handicap of voor wie het levenseinde nabij is. In interviews in kranten en op televisie toonde hij bovendien dat hij best wel empathie had tegenover hen. Hij voegde eraan toe dat humor natuurlijk slechts kan op voorwaarde dat de betrokkene daaraan toe is. Het register van de humor veronderstelt immers altijd grote subtiliteit.

Ook de lezingen van afgelopen zondag, de laatste voor de veertigdagentijd, hadden het over een taboe, niet dat van de humor, maar van de melaatsheid. Ten tijde van het Oude Testament werden melaatsen om begrijpelijke redenen uit de samenleving gebannen en als onrein beschouwd. Jezus echter doorbrak het taboe door de melaatse aan te raken en ook hem heil van Godswege toe te zeggen. De weg van het geloof die Jezus aanreikt, is nog dieper dan elke humor, hoe subtiel ook, Jezus bespeelt als het ware een ander register, namelijk dat van het heil van Godswege, dat ons leven het perspectief geeft van de eeuwigheid, vanuit de Liefde die God is.

De veertigdagentijd wil ons allen openen voor dat heil van Godswege, dat altijd - ook in de meest complexe situaties van het leven - kan ontvangen worden. Meer nog, we kunnen in de veertigdagentijd actief op zoek gaan naar dat heil, zoals trouwens ook de melaatse uit het evangelie deed vanuit een groot geloof. Hij zei: "Als Gij wilt, kunt Gij mij reinigen."

Vanuit een eeuwenlange traditie vraagt de Kerk om ons, in de komende veertigdagentijd, toe te leggen op drie houdingen, te beginnen met de houding van gebed. Slecht een hart dat biddend met God verbonden is, ontvangt heil en heelheid vanuit zijn Liefde.

Ten tweede vraagt de Kerk ons te leren geven. Van oudsher hoort het geven van aalmoezen bij de veertigdagentijd. Vandaag wordt de aalmoes vaak vervangen door 'Broederlijk Delen' of door solidariteit op vele wijzen. Het leren geven is echter fundamenteel voor de veertigdagentijd.

Tenslotte is er nog het vasten zelf. Moeten wij allen niet leren leven op een meer sobere wijze? Is het niet goed om op Aswoensdag en Goede Vrijdag te ervaren wat honger is, in verbondenheid met zo veel mensen voor wie honger een dagelijkse werkelijkheid is? Is het niet goed te leren hongeren naar gerechtigheid?

De veertigdagentijd wil ons aldus - op vele wijzen - openen voor het heil dat van God komt en voor zijn Liefde die ons draagt. Laten we daartoe taboes doorbreken. Laten we spreken met de vreemdeling in ons midden. Laten we luisteren naar de stem van de arme en laten we van daaruit steeds meer het heil van de wereld en het heil van Godswege voor ogen hebben. Want, zoals de psalmist (Psalm 70) ons leert: "Wie bij U hun geluk zoeken, zullen lachen en vrolijk zijn." Wij zijn immers allen - zo beleven wij dit jaar met ons bisdom - door Hem bemind, door Hem geroepen.

Van harte wens ik u een gezegend veertigdagentijd.


Mgr Patrick Hoogmartens,
Bisschop van Hasselt


zondag 11 februari 2018

Brief Mgr Hoogmartens voor de vasten 2018

Aansporing dat Aswoensdag en Goede Vrijdag verplichte vastendagen zijn en er dus soberheid is de hele dag.

Aansporing om te delen met anderen die het minder goed hebben;

zaterdag 10 februari 2018

Ophalen oude palmtakjes

U kan de oude palmtakjes weer kwijt bij de paters minderbroeders, in een kartonnen doos.
Op die manier zijn we weer helemaal klaar voor de vasten.

woensdag 7 februari 2018

Er is niet zoveel verschil tussen ons en Adam - hoogstens een mobieltje: Kardinaal Sarah in Brussel

                                                            

Vanavond sprak kardinaal Robert Sarah in de OLV kerk van Stockel, voor een overvolle kerk en in aanwezigheid van de aartsbisschop van Mechelen-Brussel en de nuntius, met simultaan uitzending op schermen naar de kapel en een andere zaal.

De kardinaal moedigde aan om duidelijk voor ons geloof uit te komen en voor de waarden die ermee samen hangen. Hij herinnerde ons aan de strijd van Benedictus XVI tegen de 'dictatuur van het relativisme'. Op de eerste plaats ook aan de bescherming van het leven. Hij klaagde aan dat Hillary Clinton abortus tot een basisrecht in heel de wereld wilde verklaren. En in het zog daarvan proberen de Verenigde naties en Europese unie allerlei drog-rechten te verklaren. Zo zijn er de rechten om dood te gaan, en het recht om niet geboren te worden, met daartussen het recht op abortus.

Tevens beschouwt hij de Christenen van Europa als de meest bedreigde. In Afrika is het mogelijk dan men naar de H Mis gaat en niet meer terugkomt, bijvoorbeeld door de bommen op kerken in Nigeria. Maar hier in Europa is het veel moeilijker. In Afrika wordt men alleen fysiek bedreigd, maar in Europa is er de constante erosie van de waarden. Het geloof wordt hier geanestheseerd, aldus kardinaal Sara.

Daarnaast was er een pleidooi om ons te verzetten tegen de hedendaagse cultuur in Europa. Tegen de denaturering van het huwelijk. En voor een nieuwe ijver om Humanae Vitae in de praktijk te brengen.

Op de vraag wat kunnen wij doen? Kwam het antwoord om ons te verenigen. Alleen verdort het geloof en de waarden. Jullie moeten je verenigen, en bidden.


 
 

Gefeliciteerd aan de organisatoren, die enorm veel werk hadden verzet; zelfs voor eten en drank zorgden, en elkeen mailden met parkingaanwijzingen. Fantastisch!
Alleen jammer dat de liturgie dan niet gevierd wordt op een meer aan de gast aangepaste wijze.






donderdag 1 februari 2018

Non-figuratieve kunst heeft beter haar plaats in een moskee.

De kathedraal van Keulen heeft sinds een tiental jaar een glasraam van de atheïst Gerard Richter. Het zijn wat gekleurde blokjes, alhoewel ik zeker ben dat sommige 'hedendaagse kunstcritici' er allerlei diepzinnige filosofische bespiegelingen over kunnen houden.

Kardinaal Meisner (+2017) weigerde naar de onthulling van het glasraam te komen: Hij had voorkeur gegeven aan een figuratieve voorstelling van de martelaren van de 20ste eeuw, en vond dat dit non-figuratieve werk beter kon thuishoren in een moskee.

Van hem ook de uitspraak: Wanneer de cultuur loskomt van de eredienst aan God, dan wordt de cultus ritualisme en de cultuur degenereert.

Ik denk dat dat ook de boodschap is die men best zou geven aan de lumineuze bedenkers om het skelet van een vinvis in een kathedraal op te hangen of er een beeld van Jan Fabre in te plaatsen. En dan wil ik uiteraard niet de cirkelkes en blokskes in de glasramen van de kathedraal van Luik vergeten.