zaterdag 30 april 2016

over Amoris Laetitia

Pastorale brief van Mgr Philip Egan
Over de Apostolische Exhoratatie 'Amoris Laetitia'

Deze pastorale brief aan de clerus en de gelovigen van het bisdom volgt op de recente publicatie van de Apostolische exhoratie Amoris Laetitia van Paus Franciscus

Beste vrienden,

Paus Franciscus heeft recent Amoris Laetitia gepubliceerd over liefde, het christelijke huwelijk en het familieleven. Dit document besluit definitief de twee recente bisschoppensynodes over dit thema. Het is een geweldig document. Met een adembenemende visie, geeft het een frisse presentatie van de Katholieke doctrine met vele indicaties over het pastoraal gebruik. Het zal een lange tijd vragen om het uit te werken. In naam van het bisdom Portsmouth wil ik dit document verwelkomen en de Heilige Vader danken. Tegelijkertijd raad ik het aan aan onze clerus, religieuzen en de gelovigen om het aandachtig te bestuderen en met gebed op te reflecteren.

Amoris Laetita is een van de langste pauselijke documenten ooit, alhoewel het niet moeilijk te lezen is. Het heeft negen hoofdstukken die over alles gaan van de natuur van de liefde, de verloving en de huwelijksvoorbereiding, tot het christelijke familieleven en het opvoeden van kinderen. Het vierde hoofdstuk is een mooie reflectie op de beroemde passage over de liefde in de Eerste brief aan de Corinthiërs van St Paulus, een lezing die koppels dikwijls kiezen voor hun huwelijksliturgie. Het zevende hoofdstuk focust op de opvoeding van kinderen, met ook de nood voor een authentieke sexuele opvoeding. Telkens weer herhaalt de Paus de traditionele leer over de Kerk over kuisheid, huwelijk, sexualiteit en familieleven, maar hij doet dat op een nieuwe manier. Hij erkent met sympathie en compassie de moeilijkheden en uitdagingen die velen tegenwoordig ontmoeten. Net als jezus die met de vrouw die betrapt werd op ontrouw (Joahnnes 8:1-11), spoort Paus Franciscus ons aan om de realiteit van de zonde te erkennen, maar ook zorg te hebben en bezorgdheid over de zondaars, niet te veroordelen.

De pastorale intenties van de paus, met alle afwegingen en nuances, zijn nog meer duidelijk in het achtste hoofdstuk over de zorg voor Katholieken in onregelmatige situaties, zoals de gescheidenen en burgerlijk hertrouwden. In het Jaar van de Barmhartigheid, wil de Heilige Vader dat we de hand reiken aan al die Katholieken die verwijderd zijn geraakt van het geloofsleven omdat ze zich bevinden in situaties en gedragspatronen die de Kerk niet authentiek acht. Jezus wil hen het Goede Nieuws brengen. Zij zijn nog steeds zeker deel van de Kerk, met hun taak die ze moeten vervullen. De Paus vraagt de priesters en de leken om hen te begeleiden, hun helpen om hun situatie te beoordelen en te groeien in geloof. Met een wijze en goede spirituele begeleider zou het mogelijk moeten zijn om hen te helpen om te ontdekken hoe ze hun leven beter kunnen leven en wat er kan gedaan worden om hun situatie te regulariseren. Op de synodes was er een erg levendige discussie over de toelating van gescheidenen en burgerlijk hertrouwden tot de sacramenten, en die discussie gaat verder. Maar voor mij is het Evangelieverhaal van de leerlingen op de weg naar Emmaüs (Lucas 24: 13-35), met het thema van de aanwezigheid van Jezus, genade, bekering en waarheid, een goed beeld van het soort 'begeleiding' waar de Heilige Vader over spreekt en natuurlijk zal ieder onderscheidingsproces ook de leiding nodig hebben van het diocesaan huwelijkstribunaal.

Wat voor mij nieuw is in Amoris Laetitia is dat de paus de traditionele onderscheiden tussen doodzonde en dagelijkse zonde toepast op de talrijke moeilijke situaties (messy situations) waarin mensen zich bevinden als het gaat over liefde, sexualiteit en relaties. Voor een doodszonde zijn er drie voorwaarden nodig: het moet een zwaarwichtige zaak zijn, een volledig bewustzijn en een volle toestemming tot de zonde (cfr CKK 1857). Goede biechtvaders en spirituele begeleiders hebben steeds gemerkt dat bij sexuele zonden, volle wetenschap en/of de eigen wil soms onvolledig zijn. Zou dit ook het geval kunnen zijn bij een persoon die een onregelmatige relatie aangaat? Sommige mensen raken in moeilijke situaties buiten hun wil om, maar door de acties van een ander. Als we als priesters en individuen dat in ons achterhoofd houden kunnen we creatieve wegen voorwaarts vinden. in ieder geval zelfs al blijven mensen leven in een objectieve staat van zonde, dan noch betekent dat niet dat ze verlaten zijn van God of dat ze niet geliefd zijn.

Is de leer van de Kerk veranderd door Amoris Laetitia? Neen. Neen, en het is belangrijk dat dit en alle pauselijke documenten gelezen worden in de 'hermeneutiek van de continuïteit'  en niet met een 'hermeneutiek van oppositionering'. Amoris Laetitia is volledig consistent met Humanae van Paus Paulus VI en Familiaris Consortio van St. Johannes Paulus II en met de leer van Paus-Emeritus Benedictus XVI, en Paus Franciscus citeert hen vaak. Er is geen verandering in het canoniek recht. Wat nieuw is, is het Pauselijk mededogen voor de mensen in moeilijke situaties. De Heilige Vader wil dat de Kerk hier en daar, waar nodig een nieuwe en meer meevoelende pastorale aanpak heeft, die de Waarheid erkent maar meer met de barmhartigheid van God probeert de hand te reiken aan zij die worstelen met moeilijkheden. Dat kan een moeilijke oefening worden, zeker voor de priesters. De rol van de priester is niet die van een strikte politieagent, noch die van een alles-gedogende 'fairy-godmother' - en evenmin om een politiek van 'Don 't ask - Don 't tell'  in te voeren, maar die van een goede herder, een wijze mentor, een voorzichtige spirituele gids, die de mensen help onderscheiden in hun groei en ontwikkeling naar het ideaal.

Zegt de Paus dat gescheidenen en burgerlijk hertrouwden terug tot de H Communie kunnen worden toegelaten? Neen. Wat hij zegt is dat ze een goede priester nodig hebben die naar hen uitreikt om hen te begeleiden, om hun situatie te onderscheiden voor God en om hen te helpen te ontwikkelen, te veranderen en hun eigen plaats op te nemen in het leven van de Kerk en haar missie.

Laat de Paus heel wat zaken over aan het individuele geweten van de gelovige, zoals sommige media hebben gesuggereerd? Neen, dat doet hij niet, als ze met geweten bedoelen 'wat ik voel'. Christenen zien zich steeds op de eerste plaats als behorend tot Christus, als leden van Zijn Lichaam, de Kerk. Zij leven 'onder' het Woord van God. Een christelijk geweten is dus nooit 'Wat ik voel' of 'Wat ik denk' maar een geweten dat gevormd en geïnformeerd is over de Katholieke leer, dat steeds zoekt naar een authentieke beleving van de leer en de principes van Jezus in het dagelijks leven en de concrete situaties.

Dus hoe moeten we nu als bisdom reageren op Amoris Laetitia? Op de eerste plaats wil ik iedereen aansporen, priesters en gelovigen, om het goed te bestuderen en overwegen. Dit is een document waarvan de diepte en rijkdom pas over de tijd duidelijk zullen worden. Terwijl ons Katholieke geloof en de discipline hetzelfde blijft, legt Amoris Laetitia grotere verantwoordelijkheid op de priesters, en dat is de reden waarom priesters meer hulp nodig hebben voor een goede praktijk en ervaring te ontwikkelen. Tegelijkertijd vraag ik onze priesters om veel tijd en aandacht te hebben om de situaties van mensen te evalueren in het licht van dit document, op een authentieke wijze en in gemeenschap van hart en geest met de bisschop en de andere priesters van het bisdom. Anders zal een gebrek aan samenhang en duidelijkheid leiden tot verwarring onder de gelovigen, met het risico op onrechtvaardigheid en schandaal. Anderzijds ben ik overtuigd dat we met ervaring beginnen om nieuwe wegen te zoeken, die leiden tot een organische ontwikkeling van onze leer en pastorale praktijk.

Amoris Laetitia zal een grote troost zijn voor de gelovigen in irregulaire situaties. In het bisdom Portsmouth is het een uitdaging om de roeping en schoonheid van het christelijke huwelijk en familieleven te promoten bij de jongeren, die leven in een toxische culturele context en die in toenamende mate het huwelijk verwerpen of er onverschillig tegenover staan. Om daaraan tegemoet te komen, hoop ik spoedig nieuwe initiatieven te mogen aankondigen van ons diocesaan Marriage and Family Life Team dat de huwelijksvoorbereiding overal in ons bisdom begeleidt, om te zorgen voor geëngageerde koppels, en support families. In de zomer zal ik mijn pastorale brief weiden aan het Sacrament van het Huwelijk. Voor deze herfst heb ik met de bisschoppelijke dienst voor de steun van de priesters, een speciale conferentie gepland over de 'rol van de priester in Amoris Laetitia'.

Laat ons nu met een gebed eindigen. Hier is het gebed waar de Heilige Vader mee eindigt:

Jezus, Maria en Jozef, in U beschouwen wij de schittering van de ware liefde; tot U keren we in vertrouwen.
Heilige Familie van Nazareth, laat ook onze families tot plaatsen van gemeenschap en gebed worden, authentieke scholen van het Evangelie en kleine huiskerken.
Heilige Familie van Nazareth, laat families nooit meer geweld kennen, afwijzing of verdeeldheid; laat allen die gekwetst zijn of geschandaliseerd, comfort vinden en genezing.
Heilige Familie van Nazareth, maak ons weer opnieuw open voor de heiligheid en de onschendbaarheid van het gezin, en de schoonheid van het Plan van God.
Jezus, Maria en Jozef, aanhoor onze bede,
Amen.


Mgr Philip Egan,
Bisschop van Portsmouth
24 april 2016, de vijfde zondag van Pasen.

vrijdag 29 april 2016

zaterdag 23 april 2016

Ceci n'est pas une école catholique

Ceci n'est pas une école catholique

 
De zorg voor goed ka­tholiek onderwijs is zeker een van de meest doeltreffende en vruchtbare wijzen waarop leken kunnen bijdragen aan het heilswerk van de Kerk


Goed onderwijs houdt in het aandragen van kennis, het ontwikkelen van inzicht en waardigheid bij het kind, en hulp voor de ontwikkeling van heel zijn menselijke en christelijke persoonlijkheid.


Omdat de motieven en de verwachtingen van de ouders in dezen zo veelvormig zijn, dient het bestuur van de school erop toe te zien dat de grondslag van het katholiek onderwijs niet wordt verlaten. Het onderwijzend personeel moet nooit de doelstellingen uit het oog verliezen die het nastreeft in overeenstemming met het eigen karakter van de katholieke school. Het is daarbij niet voldoende kennis van de Blijde Boodschap bij te brengen. Leraren en leraressen zijn steeds geroepen het geloof in de Zoon van God, de Verlosser van de wereld, in de praktijk edelmoedig voor te leven, volgens de geloofsbelijdenis van de Kerk.

St Johannes Paulus II,
Bij zijn bezoek aan Nederland en België in 1985.




vrijdag 22 april 2016

Enkele aankondigingen

1 mei: Jubelprocessie in Kortenbos aan de basiliek, bij opening van de Meimaand om 15 uur

1 mei: Moerzeke: herdenking van de 100ste priesterverjaardag van priester Poppe. Viering om 15 uur, met Mgr Dirk Smet

2 mei: Meibedevaart Virga Jesse, Hasselt om 19.30 uur van op het groenplein naar de Kathedraal

5 mei: O H Hemelvaart: aanbidding om 15 uur in de Kathedraal

7 mei: om 20 uur; Feestconcert in de St Quintinuskathedraal, vanwege de Virga Jesse Broederschap

25 mei: om 20 uur: Lezing door Mgr R. Mutsaerts, St Quintinuskathedraal

26 mei: Hoogmis van Sacramentsdag met Mgr P. Hoogmartens in de Kathedraal om 19,30 uur

31 mei: Bezinningsdag in de geest van priester Poppe; van 14 tot 17.30 uur. Begeleiding door E.H. Hans Tercic.  Moezeke, Kasteellaan 1. Organisatie E. Poppe comité.


Amoris Laetitia

Vanop de blog firstthings.com :

Vrees altijd, Heb altijd lief

Schaamte en bitterheid voelde ik toen de priester me zei dat mijn ouders niet getrouwd waren. Ze hadden dertig jaar samen geleefd en drie kinderen opgevoed, maar omdat mijn vader Katholiek was die buiten de Kerk was getrouwd, hield de Kerk dat hij nooit getrouwd was geweest; Of dat zei de priester tegen me. Ik vond hem een bastaard - dat was uiteindelijk dat hij over me zei.

De Waarheid kan kwetsen. Paus Franciscus wil dat afzwakken, haar kracht verminderen. In zijn apostolische exhortatie Amoris Laetitia, gebruikt hij het eufemisme 'irregulaire relaties' om relaties te beschrijven die Katholieken objectief overspel vinden. Hij stelt dat mensen die leven in een constante staat van zonde de Communie mogen ontvangen als er aan bepaalde voorwaarden is voldaan - bij uitstek dat ze 'tactvol' zijn. Franciscus zou willen dat de Kerk ook tactvol is.

Ik heb de leer van de Kerk over het huwelijk gevoeld als een ferme slag in mijn gezicht, en toch voel ik geen genoegen bij deze verschuiving. Amoris Laetitia suggereert dat de objectieve beoordeling of iemand in een staat van doodzonde leeft kan worden vervangen door een subjectieve 'onderscheiding' van iemands 'innerlijke beweegreden'. Dat mag misschien barmhartig lijken, maak het laat de Katholieken in een onzekerheid hoe ze voor God staan.

Franciscus schrijft: 'We moeten plaats ruimen voor het geweten van de gelovigen, die vaak zo goed als ze kunnen het Evangelie volgen'. Dit begrip geweten als een soort brevet, als 'plaats maken' voor wat we anders zonde zouden noemen, komt me maar eigenaardig over. Ver van mij vertrouwen te geven dat ik waardig de Communie kan ontvangen, heeft mijn geweten me vaak eraan herinnert dat ik dat niet ben. Zoals Mary Geach zei:

   Een weg waarop morele adviseurs mensen kunnen in problemen brengen wanneer ze twijfelen om respectabele zondes te doen, is hun zeggen dat ze hun geweten moeten volgen ... zou jij zeggen 'volg je geweten maar' tegen een man wiens erecode hem verplicht om de moordenaar van zijn vader te doden?

Als priesters beginnen om de Katholieke gelovigen te bevestigen in hun 'bewuste ontkenning van de waarheid', zal het geweten ophouden een monitor te zijn en degenereren in precies het tegenovergestelde een 'carte blanche'. Elisabeth Anscombe riep de Apostel Paulus in tegen deze dwaling:

   Het idee dat 'Ik gerechtvaardigd wordt als mijn geweten het mij niet verwijt' ... is in directe tegenspraak met St Paulus in een van zijn brieven aan de Korintiërs ('Zo is het, mijn geweten veroordeeld mij niet, maar dat betekent niet dat ik ben vrijgesproken, de Heer alleen is mijn rechter') Het is fout; en zo ook het idee dat men is vrijgesproken omdat men een liefhebbend en gewetensvol persoon is.

Anscombe wijst ook op het eigenaardigste aspect van Amoris Laetitia. Het document plaats beleefdheid boven boete, gewetensvolheid boven berouw. Voor Franciscus zijn de manieren naar buiten toe een teken van een correcte gesteldheid. Als iemand door zijn ouders niet geleerd is om 'alstublieft' 'Dank U' en 'Sorry' te zeggen, dan zal zijn goede innerlijke gesteldheid niet snel naar voor komen. De paus raadt aan een 'verantwoordelijke en tactvolle persoon te zijn, die zijn of haar persoonlijke verlangens niet boven die van het algemeen goed of de Kerk stelt. Men vraagt niet langer, ben ik in een staat van genade? maar eerder, ben ik een goed en goedbedoelende persoon?

Franciscus zegt dat de Eucharistie niet 'een prijs is voor de perfecten, maar een krachtig medicament en een voeding voor de zwakken.' Hoe goed weet ik dat niet. Maar de conclusies die hij trekt uit die grote waarheid zijn erg raar. Wie vindt zichzelf zwak, als niet de mand die zijn zonden erkent en hen gaat biechten? Wie vindt zichzelf perfect, als niet de man die denkt dat hij geen biecht nodig heeft, maar een recht heeft op de Eucharistie? Kunnen we niet een puur subjectieve verzekering hebben van waardigheid zonder door trots doordrongen te zijn?

****

In een sprekende passage, combineert Franciscus twee quotes van Octavio Paz met een van St. Thomas van Aquino. De cocktail - twee stukjes hedendaagse literatuur, een stuk Christelijke traditie- is typisch voor Franciscus. Zo ook de benadering van het citaat die eerder promiscue is dan scrupuleus:

   Liefde wil anderen niet laten lijden. Hoffelijkheid is ' een school van sensitiviteit en onthechtheid' die vraagt dat de persoon 'zijn gevoelens en geest ontwikkelt, leert hoe te luisteren hoe hij moet spreken en op sommige momenten, moet zwijgen'. Het is niet iets dat de Christen mag aanvaarden of afwijzen. Als een absolute vereiste van de liefde moet 'ieder mens in harmonie leven met de mensen rond hem'.

Hier gebeurt iets vreemds. Aquina zegt inderdaad dat 'ieder mens moet leven in harmonie met de mensen rondom hem' maar Franciscus laat de helft van de zin weg '... tenzij het noodzakelijk voor hem is voor de een of andere reden om hem soms een deugddoende droefnis te bezorgen'. De beleefdheid van Franciscus lijkt geen plaats te laten voor de deugddoende droefnis van Aquina, die goede gesteltenis die er komt door noodzakelijke terechtwijzingen en harde waarheden.

Dit half citaat is typisch voor de manier van werken van Franciscus' Amoris Laetitia. De helft van de Christelijke traditie wordt gewoon genegeerd, en zo verliest men ook de basisgrond en de essentiële spanningen van het geheel. De liefde van God is omnipresent, maar de vrees voor God - de verschrikkelijke wetenschap dat we verantwoordelijk zijn voor onze ziel - is afwezig. Dat ontbreken is opzettelijk. In het begin van het document, wijst Franciscus op de terechtwijzing van Christus van hen die de overspelige vrouw willen stenigen. Deze scene is een van de meest krachtige in heel de Evangeliën en een centrale inspiratie van Amoris Laetitia. En toch stelt Franciscus het verkeerd voro:


   Liefde draagt ook vrucht in barmhartigheid en vergeving. We zien dit op een bijzondere wijze in de scene van de vrouw die betrapt wordt op overspel; voor de Tempel, een vrouw omringt door aanklagers, maar later allen met Jezus, krijgt de vrouw geen veroordeling maar een aansporing om een beter leven te leiden.

'Dan veroordeel ook ik u niet': Franciscus vestigt onze aandacht op die mooie worden van het Evangelie van Johannes. Maar net als bij het citaat van Aquino, verliezen we de betekenis van wat volgt. Jezus zei daarna niet tegen de vrouw om 'een beter leven te gaan leiden', zoals Franciscus suggereert. Hij zie haar 'Ga, en zondig niet meer'.

Dit is niet wat gesnibbel over wat woorden. Het wijst op de controverse die Franciscus veroorzaakt met dit document. Traditioneel leert de Kerk dat gescheiden en hertrouwde koppels moeten leven 'als broer en zuster', met andere woorden dat ze moeten gaan en niet meer zondigen. Is dat een regel die klinkt als een veroordeling, als het werpen van stenen? Franciscus schijnt dat te denken, maar zo een visie verschilt van de woorden van Christus zelf.

****

John Henry Newman was een duidelijke tegenstander van wat hij noemde de 'religie van de dag'. Waar in vroegere dagen de Kerk misschien te veel de nadruk legde op de harde en strenge aspecten van het Christendom, geloofde Newman dat in zijn eigen dagen er alleen aandacht was voor 'de lichte kant van het Evangelie - haar woorden van comfort, haar zucht naar liefde' Hij zag dat de God die beschreven wordt als een verzadigend vuur zoals in de brief aan de Hebreeuwen werd vergeten.

Newman vond dat een fatale fout. Christelijke liefde gaat gepaard met vrees: 'Vrees en liefde moeten altijd samen gaan; vrees altijd, heb altijd lief, tot je laatste dag. Zonder heilige vrees, is het Christendom alleen maar goede manieren.

   Onze manier zijn beleefd; we doen geen pijn of geven geen aanstoot; onze woorden zijn correct ... En zo wordt elegantie gradueel de test en standaard van deugd gemaakt, maar zonder een intrinsieke claim op onze harten, of om verder te staan dan het comfort van anderen.

Franciscus vraagt om 'discreet' te zijn en 'verantwoordelijk en tactvol', en 'geen aanstoot te geven'. Onze 'woorden moeten zorgvuldig gekozen worden', zegt hij. Hij heeft pastorale redenen voor die nadruk, ik weet het. Maar ook pastoraal, faalt die strategie. Ik ben een wankelend schaap, ik dwaal snel af. Wat ik van mijn pastor nodig heb zijn woorden die me wegleiden van de 'religie van de dag', en wijzen naar een ontmoeting met Christus, liefdevol en vurig.

****

Een vriendin vroeg me ooit eens waarom ik haar niet gewaarschuwd had. Ze was verliefd geworden op een man die met haar had gewerkt aan een politieke campagne. Toen de kandidaat verloor, pakten ze hun ontgoocheling op, en begonnen een road trip naar Mexico. Ja, hij was twee keer haar leeftijd en ja, ze waren niet getrouwd; maar hij leek aardig en zij was zeker volwassen. Ik dacht dat ze mijn morele overtuigingen kende, maar ik had al genoeg problemen om daar zelf aan te voldoen, laat staan ze aan andere uit te leggen. Dus dacht ik dat het best was mijn solidariteit te tonen door te luisteren zonder enig oordeel. Een woord van waarschuwing zou haar woede misschien opwekken, en tonen dat onze vriendschap minder sterk is dan we wilden.

En daar stond ze, maanden later, en vroeg me waarom ik haar niet gewaarschuwd had. Ze wist dat ze niet naar me zou geluisterd hebben zelfs als ik iets gezegd had. Haar punt was dat ik gefaald had om oprecht interesse in haar te hebben en aandacht voor onze vriendschap. Ik maakte een grapje om de spanning weg te halen, en ze vroeg me opnieuw: Waarom hebt ge mij niets gezegd? Dacht je nu echt dat dit een goed idee was? Ik kon niet antwoorden. Ik was beleefd geweest, maar ik was tekort geschoten in liefde. Ik was aardig geweest, maar geen vriend. Op dat moment leerde ik dat we zullen verweten worden dat we hen niet waarschuwden voor wie we verplichtingen hebben in liefde.

Matthew Schmitz.





donderdag 21 april 2016

Catholiques, engageons-nous

Terwijl men in Vlaanderen debatteert over de functies van diaconessen en welke kerken er speelzaal of moskee worden, wordt in Frankrijk gebouwd aan een nieuwe levendige Kerk. Daarvan getuigen ook de publicaties: Paroisses, réveillez-vous; Au diable la tiédeur; en nu een boekje van E.H. Pierre-Hervé Grosjean (padreblog): Catholiques, engageons-nous!

een stukje:
De libertaire stroming dringt overal door, zowel in het rechter als het linkerspectrum van de politiek.
Het eigen 'oprechte' verlangen wordt de enige en ultieme waarde. De realiteit maakt niet meer uit, als ze maar geplooid wordt naar mijn verlangen en mijn 'oprechtheid'. Hoe kan men dan nog spreken over een gemeenschappelijk goed. We hebben helemaal niets meer gemeenschappelijk, als iedereen zijn eigen verlangens tot ultieme wet maakt! Er kan geen familie-model meer worden aangeprezen: iedereen 'maakt familie' naar zijn eigen goesting. Er is geen 'recht op leven meer' als iedereen voor zichzelf wel uitmaakt of het kind dat moet geboren worden de moeite waard is om te laten leven. En als men toevallig zin heeft om te sterven, dan eist men van de maatschappij dat die ons helpt, zonder dat ze het recht heeft om uit te maken of het leven dat ons rest de moeite waard is of niet. Er zijn geen gemeenschappelijke rustdagen meer om te verdedigen, als ieder voor zich wel uitmaakt of hij zondag werkt of niet ... Dat economisch en ethisch ultraliberalisme maakt een fundamenteel individualistische en dus gewelddadige maatschappij: als men niet meer kan aanvaarden dat een wens onbeantwoord blijft of gelimiteerd wordt, dan is het verlangen naar almachtigheid niet ver. Het recht van de sterkste of van de meerderheid wordt dan de nieuwe norm.





dinsdag 19 april 2016

Eucharistisch mirakel in Polen: Ex oriente lux

Uit katholieknieuwsblad.nl:

De bisschop van het Poolse bisdom Legnica, mgr. Zbigniew Kiernikowski, heeft zondag het Eucharistisch wonder dat op 25 december 2013 in een parochie in zijn bisdom plaatsvond erkend.
Dat schrijft de bisschop op de website van zijn bisdom.

Rood

Op Eerste Kerstdag 2013 was tijdens een heilige Mis in de Sint-Jacobusparochie in Legnica een geconsacreerde hostie op de grond gevallen.
Priester Andrzej Ziombro legde deze conform de liturgische voorschriften in een met water gevuld liturgisch vat.
Toen de hostie na enige tijd niet was opgelost, maar rood kleurde, meldde de priester dit bij de toenmalige bisschop, mgr. Stefan Cichy, die vervolgens een onderzoekscommissie instelde.

‘Menselijke oorsprong weefsel’

In februari 2014 namen forensisch-medisch experts, in opdracht van de onderzoekscommissie, een monster van de roodgekleurde hostie voor onderzoek.
In het laatste rapport schrijven de forensisch-medisch experts dat in het onderzochte monster “fragmenten van weefsel” zijn gevonden “met gefragmenteerde delen van cardiale spieren”.
Het geheel is, volgens de forensisch-medisch experts, “het meest te vergelijken met een hartspier met afwijkingen die vaak voorkomen gedurende pijn”.
“De genetische onderzoeken wijzen op de menselijke oorsprong van het weefsel”, aldus de experts.

‘Aanbidding’

De bisschop had in januari de Congregatie voor de Geloofsleer in het Vaticaan op de hoogte gebracht van de zaak.
“Vandaag, op basis van aanbevelingen van de Heilige Stoel, heb ik de parochievicaris Andrzej Ziombro opgedragen een geschikte plek voor te bereiden voor het uitstellen van de reliek zodat gelovigen het hun gepaste aanbidding kunnen geven.”
Verder verzoekt de bisschop aan de parochie informatie beschikbaar te stellen voor gelovigen en bezoekers waarin staat wat de juiste houding is ten opzichte van de Eucharistie.

‘Liefde en goedheid van God’

Ook beveelt mgr. Kiernikowski aan een boek bij te houden over de ontvangen gunsten en wonderlijke gebeurtenissen die verkregen zijn door aanbidding van het Eucharistisch wonder.
“Ik hoop dat dit bijdraagt aan het verdiepen van de cultus van de Eucharistie en dat het een diepe impact zal hebben op de levens van de mensen die de reliek zien. We zien het mysterieuze teken als een buitengewone daad van liefde en goedheid van God, die naar de mens komt in ultieme vernedering”, aldus de bisschop van Legnica.

maandag 18 april 2016

2 mei Mariabedevaart

Op Maandag 2 mei is er de traditionele meibedevaart, maar nu niet naar de Basiliek (waar ze de muren met een penseeltje aan het verven zijn, waarom zou het anders een jaar duren), maar naar de Kathedraal.
Begin om 19.30 op het groenplein.

de Virga Jesse, voordat ze op de vlucht moest naar de Kathedraal

donderdag 7 april 2016

God of niets




Laat ons bidden voor onze vervolgde broeders en zusters in het Midden-Oosten.
Laat ons bidden voor de bekering van de moslims.

zaterdag 2 april 2016

Schoonheid zou de wereld kunnen redden, ook vandaag nog.

Een van de meest geprezen kunstenaars van onze dagen in Vlaanderen is Jan Fabre. Hij is in ieder geval de geliefkoosde kunstenaar van de vrijzinnige elite geworden. Maar blijkbaar ook van de Kathedraal van Antwerpen; want wat doet dat beeld 'de man draagt het Kruis' daar in de Kathedraal?
'Het geeft de mens weer zoals hij is' is een van de commentaren. Inderdaad, het beeld gaat volledig over de mens. Over de postmoderne mens die God niet meer nodig heeft. En dat wordt gehuldigd in een kathedraal.

'Fabre is theatraal in een verblindende leegte', las ik in een van de commentaren. De werken tonen de mens die wetenschap verheft tot de nieuwe god. Volstrekt op zichzelf betrokken, individualistisch en losgeslagen van de Mensgeworden God. Deze man heeft niemand nodig. Hij beeld dan ook steeds zichzelf uit als het summum van het universum. Ook het beeld van een monstrans met hersens erin, zoals te zien op de recente Brafa-beurs, getuigt daarvan: de mens is zelf de nieuwe God.

Het is natuurlijk prachtig uitgevoerd, en degene die het gemaakt heeft is een echte vakman. Maar verder is het enkel nodeloos provocerend en blasfemisch. Een leuke trouvaille voor het ogenblik, meer niet.






Heel anders is de door God geïnspireerde kunst van de Vlaamse meesters. Zoals dit Laatste Oordeel van Memling. Men zal zeggen dat dat kunst is van een andere tijd. Wie zo iets opnieuw zou maken, zou toch helemaal niets teweeg brengen bij de toeschouwer die het Christendom niet meer begrijpt? 



Is dat zo? Als Dante vandaag de Divina Commedia zou schrijven, zou dat dan niets meer teweeg brengen? Ik denk het wel, schreef hij niet sommige van de politici en clerici van zijn tijd de hel in?

Stel u voor dat Memling morgen zijn atelier terug zou openen en het Laatste Oordeel zou schilderen, met bomterroristen in de hel, tezamen met hun leider Mohammed (van wie Dante zegt dat in de hel dagelijks zijn buik wordt opengereten), met Distelmans, Lallemand en Herman-Michielsen (van de abortuswetten) met bloed aan hun handen, met drugsverkopers en al de verantwoordelijken voor liquidaties waar we van horen, of van de invoerders van het homohuwelijk. En horen Luther en Calvijn daar ook niet thuis, die de Kerk uiteen spleten, maar zelf hun geloften niet nakwamen? En waar zouden Vangheluwe en de pedofiele priesters uitkomen. Of kardinaal Kasper met zijn verwarring-zaaiende proefballonnen?
Met aan de andere kant de slachtoffers van de moordlustige islam: de zusters van Moeder Theresa die onlangs werden vermoord, of de tal van christenen uit het Midden-Oosten, de kinderen van China die moesten wijken voor de eensgezinspolitiek of er vandaag vervolgd worden in de ondergrondse Katholieke Kerk, Edith Stein of pater Kolbe, de vermoordde Carolus Lwanga en de martelaren van Uganda die niet wilden meedoen aan de perversiteiten van hun heerser, ....
Wel dat schilderij zou vandaag ook zin hebben. Het zou de mens doen nadenken dat het leven eindig is, én dat er een oordeel volgt zoals we iedere zondag belijden in ons Credo; het zou de mens doen beseffen dat er ook een hel is en dat er ook iemand in zit en dus niet iedereen gered wordt ondanks zijn levensstijl. 

Dat zou inderdaad kunst zijn die de wereld kan redden. Maar allicht durft geen bisschop dat voor zijn Kathedraal bestellen....



Laat ons bidden voor onze vervolgde broeders en zusters in het Midden-Oosten.
Laat ons bidden voor de bekering van de moslims.