maandag 29 januari 2018

Donderdag 1 februari 2018: Aanbidding in de Kathedraal

Op de eerste donderdag is er aanbidding in de Kathedraal van 15 tot 16 uur.

Zegen met het Heilig Sacrament door Mgr Hoogmartens in de Basiliek van Kortenbos



zaterdag 27 januari 2018

België: wereldleider voor euthanasie? Dood aan de onproductieven ....

vertaling van een artikel in de Catholic Herald  :

Palliatieve zorg-verplegers verlaten de 'huizen van euthanasie'.

Belgische verplegers zeggen dat de groeiende euthanasie-cultuur in België in 'complete contradictie' is met hun opleiding.

Belgische verplegers en sociale werkers die specialiseren in de behandeling van stervende patiënten verlaten hun werk omdat palliatieve eenheden worden omgevormd in 'huizen voor euthanasie', zo zegt een arts.

Een toenemend aantal ziekenhuispersoneel in de palliatieve zorgsector veranderen van werk omdat ze niet willen gereduceerd worden tot 'patiënten en families voorbereiden voor het spuitje' [...].

Een oncoloog vertelt dat na 15 jaar legalisering van euthanasie in België, palliatieve zorgeenheden het gevaar lopen om 'huizen van euthanasie' te worden, het omgekeerde van waarvoor ze bedoeld zijn.
Palliatieve zorg-verpleger vinden de vragen naar euthanasie een 'ondraaglijke last' en een 'complete wederspreking van hun oorspronkelijke verlangen om werkelijke palliatieve zorg te verlenen aan de terminaal-zieke patiënt'.

'Sommige palliatieve zorgcentra die hun deuren geopend hebben voor de euthanasievraag van patiënten, zien verplegers en sociaal werkers weggaan omdat ze ontgoocheld zijn dat ze niet langer palliatieve zorg kunnen geven op een aangepaste manier.'

'Ze waren geschokt dat hun functie werd gereduceerd tot het voorbereiden van patiënten en families voor lethale injecties.'

[...] Zo staat het ook in een nieuw boek, Euthanasie en geassisteerde zelfmoord: lessen uit België.

Er zijn een aantal kritische analyses over hoe de gelegaliseerde euthanasie de Belgische geneeskunde corrumpeert door palliatieve zorg te ondermijnen en patiënten in doodsgevaar te brengen.

Euthanasie is een 'normale manier van sterven' geworden; en men kan kankerpatiënten ontmoeten die schrikt hebben om naar een ziekenhuis te gaan om niet onder druk te worden gezet tot  euthanasie of moedwillig worden gedood zonder hun toestemming.

De auteur is overtuigd dat euthanasie een 'werkelijke bedreiging is voor de uitoefening van de geneeskunde' en klaagt aan dat de huidige rechten van medische professionelen en gezondheidsinstituten om dit te weigeren onvoldoende worden beschermd.

Daardoor ontwijken ziekenhuisartsen euthanasievragen door ze naar palliatieve eenheden te sturen, 'denkend dat dokters in zo'n eenheid gewoon zijn om om te gaan met einde-leven-vragen.

Als een gevolg worden artsen in palliatieve eenheden gedwongen om spijtig genoeg patiënten te 'euthanaseren' die daarvoor naar die afdelingen werden gestuurd.

Als gevolg van die evolutie hebben sommige palliatieve eenheden besloten om niet langer patiënten toe te laten die een actieve vraag hebben voor euthanasie, om hun eenheden te beschermen om alleen nog te dienen als plaats voor het uitvoeren van euthanasie.
Degenen die wel euthanasie toelaten werden volledig overbelast en verliezen hoogopgeleide mensen.

Ook in dit boek zeggen 4 specialisten dat euthanasie-supporters tegen palliatieve eenheden zijn, omdat ze er een obstakel in zijn voor hun objectieven.

De specialisten zeggen ook dat de regering cynisch jaarlijks de palliatieve afdelingsbudgetten kleiner maakt, terwijl euthanasie hand over hand toeneemt in België.

Een Engelse co-auteur Dr Trevor Stammers voorspelt in zijn artikel dat België binnenkort effectief de doodstraf zal herinvoeren door euthanasie toe te laten voor gevangenen, zodat hun organen kunnen geoogst worden voor orgaantransplantatie. Hij zegt dat zo'n 15 gevangenen al besloten hebben om zo te sterven.

[...]

België legaliseerde euthanasie in 2003, een jaar na Nederland, en heeft nu een van de meest permissieve euthanasiewetten van de wereld.

[...]

Critici zeggen dat de wet zo liberaal wordt toegepast dat in feite euthanasie-on-demand mogelijk is, en dat dokters nu lethale injecties geven aan geesteszieke patiënten, dementen en mentaal-zieken.

[...]

Eerder deze maand zei Mgr Kockerols, hulpbisschop van Mechelen-Brussel, dat de Kerk en ook vele medische professionelen bezorgd waren dat euthanasie in België uit de hand loopt, en dat euthanasie in feite straffeloos wordt toegepast.





Nieuwe blog voor 24 uur voor de Heer

24uurvoordeHeer.blogspot.be

Voor alle nieuws rond de 24 uur aanbidding tijdens de vasten op 2 en 3 maart, werd een aparte blog opgestart op bovenstaand adres.
Iedereen welkom!


zondag 21 januari 2018

Kardinaal Sarah in Brussel

Op woensdag 7 februari, net voor de vasten begint, komt Kardinaal Sarah spreken in Brussel. De kardinaal was vorig jaar zo vriendelijk om voor ons symposium SACRA700 een brief ter aanmoediging te schrijven. Nu is er dus de kans om hem zelf te ontmoeten in Brussel.
Inschrijven is verplicht. Er is een nederlandse vertaling.


maandag 15 januari 2018

3 juni 2018: Sacramentsprocessie

Voor het eerst sinds 1974 wordt in de St Quintinusparochie een Sacramentsprocessie gehouden op Sacraments(zon)dag. In 1975 werd de processie vervangen door wijkmissen. In 2018 zal ze terug in ere worden hersteld.

Sacramentsprocessie bij gelegenheid van 700 jaar Sacrament van Mirakel, 23 juli 2017


Waarom?

Onze broederschap heeft als opdracht het geloof in de Eucharistie te bevorderen, en eer te brengen aan het Heilig Sacrament. Die opdracht is onmogelijk te vervullen als we niet een project hebben waarmee we mensen kunnen samenbrengen, hun creativiteit kunnen laten gebruiken, en samen gemeenschap zijn rond de Eucharistie; doorheen de eeuwen is de Sacramentsprocessie daar de belangrijkste actor in.

Omdat we willen getuigen van de hoop die in ons leeft. Omdat we ons geloof willen tonen aan iedereen in onze gemeenschap.

Omdat Christus mens is geworden, en dus moeten we gepast onze eerbied tonen aan deze God, Schepper van hemel en aarde. Zoals eens de engelen zongen bij de geboorte van Jezus: Eer zij God in de hoge.

Omwille van het evangeliserende effect van een traditie die diep geworteld is in de Europese cultuur, en in de Hasseltse traditie.

Omdat Christus dé Weg, dé Waarheid, en het Leven is. En dat moet iedereen in onze stad weten.

De sacramentsprocessie is een laagdrempelige activiteit waarop jongeren en kinderen vertrouwd kunnen worden gemaakt met ons geloof, op een vrolijke en mooie manier.

Noteer 3 juni 2018 alvast in uw agenda. 15 uur, vertrek aan de St Quintinuskathedraal.
Het wordt niet gemakkelijk om een traditie na zoveel tijd te herstellen. Dus kom, en doe mee! Dank aan de parochie!





dinsdag 9 januari 2018

Mgr Bonny: Hoog tijd voor evangelisatie! of toch niet? ...

Kerknet publiceert de homilie van driekoningen van Mgr Bonny. Niet alleen Kerstmis, maar ook driekoningen laat zich manipuleren tot 'maatschappelijke relevantie'.

Mgr Bonny zegt niet te weten wat 'onze' identiteit is. Blijkbaar weet hij niet wat een Vlaming is, of waaraan men die herkent. Toch kan men iedere gewone Vlaming in de straat vragen om twee seconden met iemand te spreken, en hij zal u zeggen of de ander een Vlaming is of niet. Maar blijkbaar is dat in Antwerpen moeilijker. Het lijkt me wel een fundamenteel probleem als de herder van Antwerpen niet herkent wie zijn schapen zijn, en wie niet tot zijn kudde behoort.

Op de een of andere manier probeert Mgr Bonny te doen alsof Jezus van Nazareth geboren werd in een - door sommigen in de Katholieke Kerk zo bejubelde - multiculturele maatschappij. Alleen strookt dat niet met de werkelijkheid. Bethlehem was een dorp van hoogstens honderden mensen, en dus zeker geen cosmopolitische multiculturele gemeenschap. Ook Mgr Bonny spreekt over Jezus als een 'joodse jongen', dus komend uit de Joodse monocultuur.

De wijzen kwamen uit een andere cultuur, maar gingen er ook weer naar terug. Het is ook duidelijk dat dat een heel uitzonderlijke gebeurtenis was. Dat is dus niet te instrumentaliseren ter bevordering van een multiculturele maatschappij. Het hele evangelie speelt zich af in een heel gesloten monocultuur van de joodse maatschappij in het Heilig Land. En dat wil dus niet zeggen dat het Evangelie een multiculturele gemeenschap wil bevorderen. In tegendeel zelf, ze roept alle mensen en alle culturen tot herkenning van de Ene ware God.

De enige oproep die we eraan kunnen verbinden is dus: Ga uit en verkondig het evangelie aan alle mensen, ongeacht hun cultuur of van waar ze komen. Dus een oproep tot missie in andere gebieden. Dat is niet hetzelfde als de eigen gemeenschap laten overspoelen door mensen van een andere cultuur en godsdienst. Het is intellectueel oneerlijk om te doen alsof dat hetzelfde is.

Op de een of andere manier wil Mgr Bonny dat vertalen in een politieke opvatting over de maatschappij van vandaag. Impliciet veroordeelt hij grenzen, en spreekt hij over 'open ramen en deuren'. Maar alleen grenzen kunnen een gemeenschap goed doen functioneren. De metershoge muren rond Vaticaanstad zijn er het bewijs voor. Alleen door de muren kon een dialoog met andere gemeenschappen er komen.

De enig mogelijke opvatting is dus: we moeten iedereen evangeliseren die vandaag in ons land woont, en het Evangelie naar alle andere landen van de wereld brengen (en dus ons niet schamen dat we in het verleden missionarissen naar Congo, China of Latijns-Amerika hebben gestuurd, maar er héél trots op zijn).

Ik hoop dat we zo de homilie van Mgr Bonny mogen begrijpen, en niet dat hij wil verloochenen dat Europa gevormd is door het christendom en dat dat een groot goed is, waar wij als Katholieken voor moeten vechten.

Maar dan kan het natuurlijk niet bij een homilie blijven: waar blijven de evangelisatieprojecten in het Turks en Arabisch in ons land? Waar is de website en Facebookpagina van het bisdom Antwerpen voor de verkondiging van ons geloof naar de migranten die in ons land verblijven? Waar zijn de catechese sessies voor migranten (en autochtonen?). Waar legt Mgr Bonny uit wat de verschillen zijn tussen islam en Katholicisme, en waarom de Kerk de waarheid verkondigt en de islam niet? Waar is het kranteninterview van Mgr Bonny waarin hij de moslims uitlegt dat ze liegen als ze beweren dat de christenen de evangelies hebben vervalst? Waar legt Mgr Bonny uit dat Christus wel degelijk verrezen is, en niet zoals de koran vertelt dat bedriegers iemand anders aan het kruis hebben laten sterven? .... Dat is de consequentie van deze preek. Ik ben benieuwd...  En als de Kerk dat soort projecten niet opzet, dan moet ze niet verbaasd zijn dat mensen steeds radicaler tegen migratie zijn.

-----

Zie Kerknet:

Onze identiteit en het Evangelie

Jezus is geboren en bestemd voor alle volken'. Herlees de homilie die bisschop Johan Bonny op Openbaring uitsprak in de Antwerpse kathedraal.
Lezingen van de Openbaring van de Heer: Jes. 60, 1-6 / Ef. 3, 2-3a.5-6 / Mt. 2, 1-12

Broeders en zusters,
Het bezoek van de drie wijzen aan de pasgeboren Jezus is een merkwaardig verhaal.  Historici weten niet goed wat ervan te denken. Horen deze drie oosterlingen wel thuis in het Evangelie? Hebben zij zich niet van verhaal vergist?  Ze brengen in het kerstverhaal van alles binnen - kleren, geschenken, gebaren - wat niet past bij de geboorte van een kind of bij de eenvoud van Maria en Jozef. Hun aanwezigheid contrasteert met de bescheidenheid en de verborgenheid waarin Jezus ter wereld komt. Ze contrasteert ook met de Joodse achtergrond en stamboom van Jezus.  De drie bezoekers bieden het kind geen Joodse geschenken aan, zoals een tekst van de Thora, een zevenarmige kandelaar of een gebedsriem. Nee, ze hebben exotische geschenken mee, geschenken uit hun eigen cultuur: goud, wierook en mirre. Wat kan Jezus als Joodse jongen daarmee aanvangen? Kortom: de drie wijzen lopen door het kerstverhaal als vreemde buitenlanders. Of is dat misschien juist de bedoeling?
De lezer van het Evangelie is van meet af aan gewaarschuwd: Jezus is niet geboren voor één volk alleen, zelfs niet voor het Joodse volk alleen. Hij is geboren en bestemd voor alle volken.
Zijn zending is niet beperkt tot de identiteit van slechts één volk. Het Joodse volk mag Hem wel ontvangen, maar zal Hem ook moeten loslaten.
Geregeld hoor je vandaag vragen om een fellere bescherming en verdediging van onze eigen identiteit. We zullen het in 2018 nog heel vaak horen.  Reden genoeg om nu al zorgvuldig over deze vraag na te denken. We voelen ons bedreigd in onze identiteit: in onze taal en cultuur, in onze waarden en normen, in onze gewoonten en rituelen, in onze onuitgesproken overtuigingen en verwachtingen. Bedreigd door wie? Door de globalisering van economie en industrie, door de opmars van het Engels als internationale voertaal, door een groeiend aantal medeburgers van buitenlandse oorsprong, door de aanwezigheid van andere godsdiensten en levensbeschouwingen, door de regelgeving van Europa en andere internationale instellingen,... Het is een wijd verspreide vraag: ‘wat zal er van ons nog overblijven?’ Maar wie zijn die ‘ons’?
Welk ‘ons’ voelt zich bedreigd? Dat is de vraag. 
En ook: voor welk ‘ons’ willen wij opkomen?
Deze vraag houdt het christendom al bezig sinds het begin.  Het bezoek van de drie wijzen uit het kerstverhaal is daarvan een illustratie. Hoezo? De drie wijzen komen volgens het verhaal uit het Oosten, uit de richting dus van het oude Babylonië en Perzië. Ze komen niet uit een regio zonder cultuur of identiteit. Wel integendeel. Babylonië en Perzië behoorden al eeuwenlang tot de sterkste politieke en culturele spelers uit de regio. De drie wijzen hadden zich kunnen opsluiten in hun regionale fierheid en thuis blijven. Maar neen: ze trekken naar een landstreek waar zij als trotse oosterlingen al eeuwen op neerkijken, namelijk naar het Joodse binnenland. Ondanks hun overwicht hebben zij de moed of de bescheidenheid om zich in een andere cultuur te wagen, op zoek naar de waarheid.
Wat kenmerkt wijze mensen? Ze weten dat hun identiteit niet samenvalt met de laatste waarheid. 
En wij dan? Wij gaan er vlotjes van uit dat het christendom van ‘ons’ is en dat het deel uitmaakt van ‘onze’ identiteit. Dat is niet helemaal onjuist. Maar hoezeer behoren Jezus en het Evangelie wel tot ‘onze’ identiteit? Steeds meer voelen oprechte christenen zich bij ons als vreemdelingen onder hun eigen volksgenoten. Hoeveel moed of bescheidenheid vraagt het vandaag niet om je te bekennen tot Jezus van Nazareth, tot de kerkgemeenschap of tot de zondagse eucharistie? Op Jezus en zijn leerlingen wordt vandaag vooral neergekeken. Dat neerkijken is bijna een stuk van ‘onze’ identiteit geworden.
Wie vandaag eerlijk tot Jezus wil naderen, moet ‘onze’ identiteit durven te bevragen, meer dan haar te verheerlijken of te verdedigen.
‘Onze’ identiteit en het Evangelie zijn geen identieke uitdrukkingen. Ze zouden wel eens verder uit elkaar kunnen liggen dan wij denken. De drie wijzen konden daarvan meespreken.
Wat hebben de drie wijzen van hun ontmoeting met Maria, Jozef en het Kind van Bethlehem meegenomen naar Babylonië?  Hebben zij later nog gevraagd wat er van Jezus geworden was? Hebben zij flarden van zijn woorden en wonderwerken opgevangen? Hebben zij gehoord van zijn dood en verrijzenis? Hebben zij ooit leerlingen of volgelingen van Jezus ontmoet? We weten het niet.  Wat we wel weten is dit: dat heel vlug na de dood en de verrijzenis van Jezus, christelijke gemeenschappen zijn ontstaan buiten het Joodse binnenland, in gebieden met andere talen en culturen. Al snel ontstond een Syrisch of Aramees christendom, een Koptisch christendom, een Grieks christendom, een Latijns christendom. Al deze gebieden hadden een eigen identiteit: een eigen historische, culturele en religieuze identiteit. Wat heeft het jonge christendom adem en ruimte gegeven? Juist de kruisbestuiving tussen het Evangelie en zoveel verschillende identiteiten. Die geschiedenis is niet voorbij. Dat velen zich vandaag bedreigd voelen in hun christelijke identiteit is begrijpelijk. Alleen heeft het geen zin om rond onze christelijke identiteit een fortengordel te bouwen. De Eerste Wereldoorlog heeft afdoende bewezen hoe nutteloos een fortengordel rond Antwerpen wel kan zijn.
Monocultuur kan onze omgang met Jezus en het Evangelie slechts verzwakken en verarmen.
Met openheid, uitwisseling en dialoog hebben wij als christenen veel meer te winnen dan te verliezen. En die kans hebben wij, juist hier bij ons. Christenen en gelovigen met een andere achtergrond zijn in groot getal onder ons aanwezig. Wat een kans! Zij kunnen leren van ons en wij van hen. Zoals in de eerste tijd van het christendom.
Goede vrienden, het bezoek van de drie wijzen gaat over vandaag.  Anders heeft het geen zin dat verhaal nog te lezen.
Waartoe is de Kerk en waartoe zijn wij geroepen? Om te doen zoals Maria: om Jezus te koesteren als ‘ons’ geliefde kind en om Hem te laten zien aan al wie Hem bezoeken wil.
Misschien werd Jezus daarom niet geboren in de herberg, maar in een stal, want - zo zegt een Vlaams kerstlied -  ‘daar sloten noch vensters noch deuren’!   Amen.

zaterdag 6 januari 2018

Missie Manifest - Manifest voor de comeback van de Katholieke Kerk

Zoals pater Karl Wallner aankondigde tijdens zijn lezing in Hasselt over 'Europa heeft een nieuwe missionaire lente nodig', heeft hij met anderen een Missie-Manifest uitgebracht.

Deze week was er een boekvoorstelling van het missiemanifest 'Mehr'. Een manifest voor een missionaire kerk, geschreven door Johannes Hartl, Bernhard Meuser en pater Karl Wallner OCist.



Pater Karl Wallner OCist, op het symposium 'van aanbidding tot evangelisatie', bij gelegenheid van 700 jaar Sacrament van Mirakel in Hasselt op 23 juli 2017. Hij sprak toen over 'Europa heeft een missionaire lente nodig'.
 

Als samenvatting zijn er 10 stellingen:

1. We worden bewogen door een verlangen dat mensen zich tot Jezus Christus zouden bekeren. Het is niet voldoende om sociologisch Katholiek te zijn. De Kerk moet weer willen om mensen door een diep overwogen stap zelf te doen kiezen hun leven tot volgeling van Jezus Christus te maken. Ze is niet zo zeer een instituut of een cultuurvorm, maar een gemeenschap met Jezus in het midden. Wie Jezus Christus als zijn persoonlijke Heer navolgt, zal anderen tot volgeling van Jezus maken.

2. Wij willen dat missie prioriteit nummer één wordt voor de Kerk. Belangrijker dan zich te concentreren op de financiële of personele problemen van de Kerk. 'De Kerk is in haar wezen missionair'. De laatste opdracht van Jezus aan zijn leerlingen was: 'Gij uit, en maak alle mensen tot mijn volgelingen' (Mattheüs 28,19). Een Kerk die niet vreugdevol en overtuigd haar missie uitdraagt, geeft geen missie. Ze staat voor niets. En ze verschrompelt, stopt te groeien. Voor ons land betekent dat 'The Churh will send or the Church will end.'

3. We geloven dat de kansen voor de Kerk nooit zo groot zijn geweest dan nu. Het gebrek aan persoonlijke en gezamenlijke hoop in de wereld wordt met de dag groter. Velen zijn op zoek en stellen zich tevreden met kleine antwoorden. Terwijl de grootste hoop zo in de wereld te vinden is. Het Evangelie is niets van haar aantrekkingskracht verloren. Wij Christenen zijn ertoe geroepen om die hoop te delen, in plaats van ze voor ons te houden. Waar dat gebeurt, wordt het voor mensen van onze tijd aanlokkelijk om Christen te worden. Wereldwijd worden 200 miljoen Christenen vervolgd, omdat ze Jezus -hun enige hoop- niet konden afzweren.

4. We moeten alle mensen in ons land aanspreken en geen onderscheid maken (zoals Jezus ook geen onderscheid maakte). We gaan naar Christenen, niet-Christenen, andersgelovigen en mensen die niet meer geloven. Er zijn geen mensen voor wie Jezus niet gestorven is, en die Jezus niet zouden moeten leren kennen. God is 'de liefde' (1 Johannes 4,16) en wil 'dat alle mensen gered worden en verlangen de Waarheid te kennen' (1 Tim 2,4). Dat willen wij ook.

5. We geloven dat onze missie zo krachtig wordt als ons gebed. Een nieuwe missionaire start vraagt ook om een nieuwe start in vasten en gebed. God die alle mensen hartstochtelijk liefheeft, heeft steeds gehandeld, en zal ook nu handelen, als we Hem persoonlijk en totaal aanroepen. Er zullen wonderen geschieden. God zal met de mensen de weg gaan - zij het in dromen of in innerlijke overwegingen. 'Laat ons geen schrik hebben, laten we God zelfs om de moeilijkste dingen bidden (zoals de bekering voor grote zonden of voor ganse volkeren)' (Charles de Foucauld)

6. We danken alle christenen buiten de Katholieke Kerk, die vandaag met overgave missioneren, dopen en mensen tot Christus brengen. Wij christenen in de Katholieke Kerk zien hun trouw aan de Heilige Schrift en hun nauwgezette navolging van Christus. We hebben waardering voor de positieve impulsen van de reformatie. We willen nederig leren - ook zeker van de evangelische kerken - en met al onze zusterkerken in de oecumene meewerken, om zelf meer missionair te worden. We weten dat de wereld alleen Christus kan vinden, als wij de eenheid hervinden en ze nu reeds in gebed en missie samen beleven (vgl Johannes 17,21).

7. We moeten de inhoud van het geloof opnieuw ontdekken en ze duidelijk en moedig verkondigen, 'te pas of te onpas' (2 Tim 4,2). We hebben het geloof door de openbaring van God ontvangen, we vinden ze gevat in het oerdocument van de Heilige Schrift en levendig overgeleverd en verstaan door de Kerk, die het in de catechismus uitlegt. De geheimenissen van het geloof moeten volledig, in hun context, en met rationale duidelijkheid en in de vreugde van de Verrezene verkondigd worden. Jullie moeten het licht zijn. Maak geen problemen als andere mensen het Geloof willen verkondigen; we moeten op de eerste plaats aan onszelf werken - aan ons leven, aan onze liefde en aan ons weten. De nieuwe missionaire start moet een nieuwe wil om het geloof  te leren kennen hebben, omdat we verleerd hebben wat het is om missionair te zijn.

8. We willen evangeliseren, niet indoctrineren. De missie om Jezus te verkondigen, heeft steeds het karakter van een uitnodiging. Missie is het verlangen, om de eigen vreugde met anderen te delen; een vrij respectvol aanbod aan vrije mensen. Missie betekent mensen de voeten willen wassen, niet het hoofd. Ze overreedt niet, oefent geen druk uit en is met dwang of geweld onverenigbaar. Christenen zijn niet alleen tolerant tegenover andersdenkenden - ze engageren zich ook actief voor de geloofsvrijheid. De Waarheidsaanspraak van ons Katholieke geloof verbreiden we niet met agressie. We kunnen onmogelijk zwijgen van de hoop die in ons leeft. (1 Petrus 3,15)

9. We hebben een 'democratisering' nodig van de missie. Nergens staat dat de missie, die Jezus ons gegeven heeft, moet bestaan uit specialisten, professionele verkondigers, theologie, priesters of ordeleden. Missionair te zijn is de opdracht van Christus aan iedere gedoopte. Missie beperkt zich ook niet tot bepaalde ('niet-christelijke') landen, culturen en/of religies. Missie is altijd en overal. Ze is de grote, al te vaak vergeten opdracht van Christenen in alle landen en in alle culturen.

10. We moeten ons zelf tot de vreugde van het Evangelie bekeren, om anderen tot Jezus te kunnen brengen. Waar we ons in ons denken, handelen en voelen aan de algemene humanistische mainstream hebben aangepast, moeten we krachtige inspanningen doen om ons, zoals paus Benedictus XVI het zegt, ons van de wereldlijkheid van de wereld te verlossen'. Alleen als begeesterde 'nieuwe mensen' hebben we een missionair profiel. We moeten er zeker rekening mee houden dat de verwachte nieuwe start voor het geloof niet zonder problemen een succesverhaal zal zijn. Maar een trouwe en vreugdevolle getuigenis van Christus straalt ook uit in lijden en weerstand een schoonheid, die vroeg of laat vruchtbaar zal worden.

17 maart 2018: Stille Omgang Amsterdam: Eucharistie = Liefde

Op 15 maart 1345, zo vertelt de overlevering, lag een man in een huis aan de Kalverstraat ziek op bed en vreesde te sterven. Hij liet een priester roepen om hem te bedienen en van het Heilig Sacrament (de hostie) te voorzien. Na het eten van de hostie kreeg de zieke braakneigingen en moest tenslotte overgeven in het brandende haardvuur van zijn kamer. Maar na verloop van tijd bleek dat hij niet alleen de hostie onbeschadigd had uitgebraakt, maar dat bovendien het vuur het Heilig Sacrament niet had aangetast. Was dat nog niet mirakuleus genoeg: de hostie die de volgende dag door de priester van de Oude of Nicolaaskerk weer was opgehaald, keerde vanuit de Oude Kerk op wonderbaarlijke wijze in het huis van de man terug. Het was een nieuw mirakel dat zich daarna nog eens tweemaal herhaalde. Voor de middeleeuwse mens was dit de noodzakelijke bevestiging om in de gebeurtenissen definitief de hand van God te kunnen herkennen. Het duidde tevens Gods klaarblijkelijke wens aan om op de plaats waar het Mirakel had plaatsgevonden, 'dese gracie ende ghenade' openbaar te maken en gestalte te geven. De betrokkenen besloten daartoe de woning tot een devotie- of bedevaartkapel om te bouwen.


Eucharistie = Liefde

Het woord eucharistie betekent letterlijk dankzegging. Een eucharistisch leven is een leven van dankbaarheid. De geschiedenis van de twee vrienden onderweg naar Emmaus - die ook onze geschiedenis is - heeft laten zien dat dankbaarheid geen vanzelfsprekende levenshouding is. Dankbaarheid moet ontdekt en met grote innerlijke oplettendheid beleefd worden. Ons verlies, onze ervaringen van miskenning en verlatenheid, en onze vele momenten van ontgoocheling trekken ons steeds weer naar boosheid, verbittering en wrok. Jezus heeft ons de eucharistie geschonken om ons in staat te stellen voor dankbaarheid te kiezen. Dat is een keuze die wij zelf moeten maken. Niemand kan dat voor ons doen. Maar de eucharistie moedigt ons aan tot God om erbarming te roepen, naar de woorden van Jezus te luisteren, Hem bij ons thuis uit te nodigen, in gemeenschap met Hem te treden en de Blijde Boodschap aan de wereld te verkondigen.


vrijdag 5 januari 2018

kersthomilie 2017 Mgr Philip Egan

Mgr Egan in 2017 in Hasselt


Is tijd-reizen mogelijk? Dat is een van de grote vragen in de wetenschap. Sommigen menen van wel. Gebaseerd op de relativiteitstheorie van Einstein, bewezen in 1971 door het Hafele-Keating tijd-verandering experiment, zou tijdreizen misschien mogelijk zijn in de toekomst als we snel genoeg zouden kunnen reizen, tot aan de snelheid van het licht. Zoals professor Brian Cox zegt is tijdreizen naar de toekomst intrinsiek aan het universum. Maar teruggaan in de tijd dat is moelijker - tenzij we een 'wormhole' vinden - maar daar zitten we met conceptuele contradicties. Maar als we konden, zouden we dan niet allemaal graag eens een moment in ons leven willen herbeleven, of om aanwezig te zijn bij een grote historische gebeurtenis? Ja, wie zou niet willen zijn in dat kleine stadje Bethlehem, in die nacht in 6 of was het 3 voor Christus, toen de engelen zeiden tegen de herders: Gij zult een kind vinden gewikkeld in doeken en liggend in een kribbe en toen een grote schare aan de hemel werd gehoord die zong Glorie aan God in de hoge en op aarde vrede aan de mensen van goede wil?

In een recente tweet was Richard Dawking, Engelands meest bekende atheïst, weer bezig: Als je denkt dat zonder God het leven geen zin heeft en de dood het einde is, ga dan maar weg en leer eerst wat logica. Een van de redenen waarom ik zijn argumenten nooit overtuigend vindt is omdat ik de God die hij aanvalt nooit herken. Het is een onpersoonlijke God, een Kracht, een Oude Man op een troon. Maar zo is de God waar de Christenen geloven niet. Dit is niet de liefdevolle Drievuldigheid van Vader, Zoon en Heilige Geest. Dit is niet de Persoon-God die we kennen, dienen en liefhebben, Degene die heel ons leven veranderd en ons tot vriendschap met Hem beweegt. Daarom is onze jaarlijkse viering van Kerstmis noodzakelijk. Het herinnert ons hoe God werkelijk is. Hij is, zoals Johannes zegt, Het Woord waardoor alles gemaakt werd en toch is Hij daar, als een baby gewikkeld in doeken. God heeft op verschillende tijden in het verleden gesproken en op verschillende manieren, maar nu is Hij een baby. Als hij groot wordt, zal Hij de wereld veranderen door Zijn leven en leer, dood en opstanding, door Zijn Geest die Hij stuurt om de Kerk te bouwen. Maar door vlees te worden, door onder ons te komen, door in de menselijke geschiedenis te treden en de menselijke cultuur, is de onzichtbare God zichtbaar geworden voor allen. Hij is geen afstandelijke God. Hij is niet onpersoonlijk. He is geen kracht verweg, maar het Woord dat Vlees werd in de armen van Maria en Jozef.

Laat ons 2000 jaar terugreizen naar het almachtige Romeinse keizerrijk. Dat was een cultuur die geweld verheerlijkte, en kracht, mannelijkheid, geïllustreerd door spelen in de arena met geweld en wreedheid, waar gladiators tot de dood vochten, en waar slaven en criminelen, tot vertier van de massa, aan stuken werden gereten door wilde dieren. In die cultuur, sloop stilletjes een God binnen die barmhartigheid preekte, vergeving, vrede, liefde voor de armen en de zwakken, respect en rechtvaardigheid. Stillekesaan maakte die nieuwe religie opgang, afgerond door de bekering van Constantijn in de vierde eeuw. 100 jaar later kon paus St Leo de grote zeggen in zijn kerstpreek dat Jezus ons niet alleen God doet leren kennen, maar ook wie we zelf zijn, of wat we zouden moeten zijn. In dit Kind zien we niet alleen God de Zoon, maar ook de Nieuwe Adam, een perfect mens, een model van iedereen jij en ik zijn geroepen om te worden. Ja, we zien het Woord waardoor alles gemaakt werd maar we zien ook een menselijke baby, vol met potentie. We zien de toekomstige profeet die ons zal leren hoe we het geluk kunnen vinden. We zien het Slachtoffer die, voor ons en voor onze redding, ons roept om te volgen. We zien de Verrezen Heer, die ons kracht geeft om het leven te leven in haar volheid en te triomferen over de zonde, het lijden en uiteindelijk zelfs de dood.

Mijn beste broeders en zusters, laat ons terug naar vandaag gaan. Laat ons snel door de middeleeuwen, de gevechten van de reformatie heen gaan naar de geboorte van onze wervelende moderne wereld, naar vandaag de 21ste eeuw. U en ik, leven in een cultuur met ongelooflijke potentie voor het goede, maar een die haar Christelijke patrimonium wil afwerpen, haar weg aan het verliezen is, en haar moreel kompas kwijt is. Al de uiteinden van de aarde hebben het heil van onze God gezien, en nu, lijkt het alsof we dat willen weggooien, ongevoelig voor de liefde van God. Als Katholieken kunnen we dat niet laten gebeuren. We moeten dat stoppen. We moeten ons best doen om het tij te keren. Hoe? We moeten met onszelf beginnen. ieder van ons moet zijn geloof verdiepen en de liefde voor Jezus Christus, de Zoon van God en de Zoon van Maria, de enige Weg, Waarheid en Leven. Godzijdank leven we in een tijd na de Incarnatie: zoals de Heilige Augustinus zei, u en ik we zouden vergaan zijn als Hij niet was gekomen. Dus laat ons in deze Kerst-Mis, als Jezus neerdaalt op het altaar om ons te voeden met Zijn Lichaam en Bloed, laat ons dan Jezus herontdekken. Laat ons Zijn liefde en vriendschap verwelkomen. Laat ons Hem verwelkomen in ons hart. Hij kwam nedergedaald, opdat wij de weg naar de Hemel zouden vinden. Laat ons in 2018 afspreken om Hem nog meer lief te hebben en te verkondigen aan anderen, en de Heer glorie te geven doorheen ons leven. Laat ons iedere dag tijd vinden om meer te bidden, om eenvoudiger te leven, om de anderen meer lief te hebben, vooral zij die behoeftig zijn. Want vandaag is ons een Redder geboren: het is Christus de Heer.

Kom, laten wij Hem aanbidden.

woensdag 3 januari 2018

Donderdag 4 januari 2018: Aanbidding

Eerste donderdag, en dus Eucharistisch aanbidding in de Kathedraal van 15 tot 16 uur.


Iedereen welkom!