woensdag 27 september 2017

De slimste mens ter wereld: hoe laag kan men zakken?

Tegenwoordig wordt reclame gemaakt voor het programma 'de slimste mens ter wereld' met de deelnemers geplakt op kaartjes van heiligen. Niet alleen heiligen maar zelfs God de Vader en met het Allerheiligste Sacrament erop.

In Pakistan zou men ervoor ter dood worden veroordeeld. Misschien is dat nog zo slecht niet.
Dit toont gewoon een totaal gebrek aan respect voor de Katholieken, een tekort aan respect voor de eigen cultuur, en vooral dat men weinig opvoeding heeft genoten.

De slimste mens ter wereld? neen, sorry. Men moet al erg oppervlakkig zijn om hieraan te willen meedoen.

En zullen onze bisschoppen protesteren tegen deze blasfemie? neen, stil maar. Ze zijn veel te druk om hun pastorale brief tegen euthanasie voor te bereiden.....

maandag 25 september 2017

morgen op radio maria, en nadien ook online: SACRA 700: Prof Dr Karl Wallner, van het klooster Heiligenkreuz (Oostenrijk).

De lezing van Pater Karl Wallner, rector van de Benedictus XVI hogeschool aan het klooster Heiligenkreuz in Oostenrijk: 'Europa heeft een nieuwe missionaire lente nodig'.
Erg aanbevolen!!!
 
Radio maria dinsdag 26 september 2017 om 13,15 en om 20,30 uur
 
 



 
Te vinden op www.radiomaria.nl
 
 

Broeder René Stockman: Waarom ik mij verzet tegen euthanasie in de ziekenhuizen van onze orde.

Door Dr R Stockman, op www.catholicherald.co.uk

De raad van bestuur die onze ziekenhuizen beheert zegt dat euthanasie barmhartig kan zijn. De argumenten zijn zowel vals als arrogant.

In 2002 legaliseerde België euthanasie in de naam van 'waardigheid'. De broeders van Liefde, waar ik de generaal-overste van ben, hebben steeds gestaan voor een fundamenteel andere opvatting van waardigheid. Onze stichter pater Joseph Triest, had een speciale liefde voor de geesteszieken - die in die tijd nog vaak werden behandeld als dieren in plaats van menselijke wezens. Hij wilde hen bevrijden van hun ketens en hun een leven geven. Dat is het doel van onze congregatie.

En dus is het erg zorgwekkend, en zelfs beschamend, om te zien wat er gebeurt in de organisatie die onze ziekenhuizen beheert. Zoals al wijd bekend hebben de leden van de beheerraad - die de macht heeft over de ziekenhuizen - besloten om euthanasie goed te keuren in de instellingen van de Broeders van Liefde. Als generaal-overste heb ik hiertegen geprotesteerd; en zo ook het Vaticaan. Maar eerder deze maand bevestigde de raad haar beslissing. Ze beweren zelfs dat euthanasie een soort barmhartige hulp was, en in lijn met de Katholieke doctrine. Dat verdient een antwoord.

Op de eerste vraag is het goed te vragen welke expertise de beheerraad heeft in zake van geestesgezondheid. De raad bestaat uit juristen en economisten, zonder een enkele expert in dit gebied van gezondheid. Sommigen onder hen, met alle respect voor hun persoon, hebben geen eerste-hands ervaring met een psychiatrische patiënt, laat staan met de zorg of behandeling van zo'n patiënt.

Hun positie wordt daarentegen beïnvloed door een waarde die in het Westen wordt beschouwd als het hoogste 'goed': absolute zelfbeschikking. Zij menen dat deze zelfbeschikking soms zelfs het respect voor het leven kan overstijgen. Maar de Katholieke positie is anders: zij ziet het respect voor het leven als absoluut.

De raad gelooft dat de 'sensus fidelium' van de gelovigen in Vlaanderen haar visie zou ondersteunen. Maar die 'sensus fidelium' zou in overeenstemming moeten zijn met het magisterium van de Kerk, wiens positie kraakhelder is. Zoals Johannes Paulus II zei in Evangelium Vitae: 'Euthanasie is een ernstige inbreuk op de wet van God, want het gaat over de opzettelijke en moreel onaanvaardbare doding van een menselijke persoon'. Dit werd ook herbevestigd door de Belgische bisschoppen en het Vaticaan. De weigering van de beheerraad om te luisteren, toont haar trots, arrogantie en ideologisering ten koste van levens van hen die het meest in nood zijn.

Zij zeggen dat euthanasie het antwoord kan zijn op de wanhoop waarin sommige psychiatrische patiënten zich bevinden. Maar is wanhoop niet inherent aan psychiatrie, die als een symptoom, serieus moet genomen worden en waarvoor ieder middel moet gebruikt worden om te behandeling en voor te zorgen? En kan het zijn dat euthanasie als een ultieme therapie wordt gebruikt als andere vormen van therapie niet slagen en de persoon dan wordt beschouwd als niet langer voordeel halend uit de behandeling? Zouden er dan niet meer investeringen moeten zijn in nieuwe therapieën, behandelingsmodellen, medicatie voor deze patiënten in de ontwikkeling van een helende psychiatrie? Voor al die redenen zijn experten in deze materie heel erg terughoudend om wanhoop met euthanasie te verbinden.

De beheerraad meent dat de Katholieke positie 'ouderwets' is en alleen maar kan verdedigd worden door mensen die 'ver van de realiteit leven'. Daar vergissen ze zich ernstig in. Laat ons een koe een koe noemen: euthanasie is het doden van een medemens, zelfs al gebeurd het met de meeste zorg. Hoe slaagt iemand erin om dit te verenigen met ons charisma van barmhartigheid, het charisma van het leven?

Verschillende welbedoelende observanten hebben me gevraagd of we niet een interne dialoog met de beheerraad konden opzetten. In werkelijkheid hebben we dat 2 jaar geprobeerd, zelfs met de aanstelling van een bekende mediator, maar iedere keer werd ons verteld dat het niet langer mogelijk was om de beslissing van de beheerraad te bespreken - we konden alleen een 'modus vivendi' ermee bekijken. Wij blijven open voor een echte dialoog: een discussie of euthanasie wel of niet uitgevoerd wordt binnen de faciliteiten van de Broeders van Liefde in België. En ja, ik beschouw ze nog steeds als instellingen van de Broeders van Liefde.

Een lid van de beheerraad heeft gezegd dat de tijd van 'Roma locuta; causa finita' al lang over is. De Paus, het Vaticaan, en een generale administratie van de Broeders van Liefde nemen die zaak niet licht op. Het is hun verantwoordelijkheid en de onze, om te zorgen dat de naam 'Katholiek' niet wordt uitgehold en misbruikt, op de eerste plaats omdat ze de zwaksten van de samenleving moeten verdedigen. Als een congregatie is het onze speciale taak om te verzekeren dat ons charisma verder gaat op basis van een echte barmhartigheid.

Schaamte is wat ik de laatste weken heb gevoeld. Voor mijn  meeting volgende week met verantwoordelijken in het Vaticaan, hoop ik dat de Broeders van Liefde nog kunnen terugkeren naar de grote traditie van zorg die 200 jaar geleden voor ons werd vastgelegd.

Dr Stockman.

----------------

In de huidige context, met deze Paus en de Belgische bisschoppen die steeds verder een moreel relativisme propageren, door de dogma's van de Kerk niet te verkondigen en zeker niet te verdedigen, krijgt Dr Stockman een onmogelijke taak voor zich.

Deze zondag werd niet in alle Kerken van onze kerkprovincie een steunbetuiging voor het leven voorgelezen. Allicht moeten we dat ook niet hopen in de volgende weken. Onze eigen bisschoppen doen zo de wanhoop toenemen onder de gewone Katholieken. We zien het schip overal water nemen, maar de leiders kijken de andere kant op.

Arm (katholiek) Vlaanderen. Het verdient betere (kerk)leiders.





zondag 24 september 2017

Oremus pro Ecclesia

Op verschillende plaatsen worden brieven en documenten gepubliceerd om het moreel relativisme van de Paus aan te klagen en te 'corrigeren'.
In ons land heerst grote verwarring binnen de Kerk, waarbij een steeds verder liberalisme en moreel relativisme wordt geprezen, en een allesoverheersend eigenbeschikkingsrecht en individualisme als 'katholiek' wordt beschouwd. Het parochieblad prees deze week de erg controversiële jezuïet die het homohuwelijk propageert. Broeder Stockman lijkt niet de onvoorwaardelijke steun te krijgen van de Belgische Kerk die hij verdient...


Bidden we voor de Kerk, in deze tijd van diepe crisis.

God, in uw ondoorgrondelijke voorzienigheid hebt Gij besloten tot de uitbreiding van het rijk van Christus over de gehele aarde om alle mensen te doen delen in de weldaad van de verlossing. Wij bidden U: laat uw kerk, als sacrament van het heil der wereld, het mysterie van uw liefde tot de mensen openbaren en tot werkelijkheid maken.

Almachtige God, geef dat uw kerk steeds het heilig volk blijft, één zoals Gij één zijt, Vader, Zoon en heilige Geest, om voor de wereld het heilbrengend teken te zijn van uw heiligheid en eenheid, en haar te brengen tot de volmaaktheid van uw liefde.

Almachtige God, in Christus hebt Gij uw heerlijkheid aan alle volken geopenbaard. Waak over het werk van uw barmhartigheid: geef dat uw kerk, verspreid over heel de wereld, standhoudt in de belijdenis van uw Naam.

Amen.

maandag 18 september 2017

zondag 17 september 2017

De moslims bekeren

Heel wat christenen geloven dat de evangelisatie van de moslims een onderneming is die wel moet mislukken. Dat is een gebrek aan geloof in de almacht van God en een ontkenning van de diepe verwachtingen van het hart van ieder mens, in het bijzonder van de moslims.

De sporen van Waarheid en de verwachtingsstenen in de islam en de moslimgemeenschap

Die sporen van waarheid zijn niet zonder dubbelzinnigheid. Een onderscheiding is dus noodzakelijk. Het is onontkenbaar dat de moslims gepassioneerd zijn door de religieuze vraag. Vaak zijn zij het die ons vragen voor een debat. Ze houden van hun riten (gebed, ramadan, hallal), en de religieuze praxis. Ze hebben vaak een sterk gevoel voor het sacrale, voor de familie, voor het ouderschap, ook al leven ze ook in het midden van de modernisme en het liberalisme.
Ze zijn diep geschockeerd door liberale dwalingen in de Franse samenleving (homohuwelijk, verkoop en expositie van het vrouwelijk lichaam, gender-filosofie, laïcisme). Mede daarom, willen ze niet echt deelnemen aan de samenleving.

De moeilijkheden en de patstellingen
De crisis van de Franse en Christelijke identiteit

Frankrijk kent een diepe identiteitscrisis; Europa voelt zich slecht op haar gemak met haar eigen geschiedenis, in het bijzonder de kolonisatie of haar Christelijke wortels. Nochtans als men een ander wil liefhebben en de rijkdom waarvan hij drager is wil erkennen, dan is het nodig om zijn eigen identiteit te kennen en aanvaarden op een serene manier. Ook het Franse Katholicisme maakt een diepe crisis door en heeft moeite om het geloof door te geven aan de volgende generatie.

Het islamo-christelijke misverstand.

Een misverstand dat versterkt wordt door het gebrek aan kennis van het religieuze fenomeen door de atheïsten, van het christendom van de Christenen en de islam van de moslims. Het bestaat uit het vergelijken van de exterieure praktijken van Christenen en moslims zonder te zoeken naar de diepe redenen die erachter liggen. Men hoort dikwijls zeggen: 'eigenlijk zijn het Christendom en islam in essentie hetzelfde (liefde voor de ander, Jezus en Mohammed zijn profeten, de sluier van de islam en van zusters)'. Dat misverstand blokkeert de weg naar de waarheid.

Beroep doen op de rede

Als er een contradictie is tussen de koran en de rede, dan is het de koran die gelijk heeft, zonder dat men zoekt om dat te verdiepen. Hier komen de moeilijkheden omdat het moeilijk is onderscheiden te maken, of een beroep te doen op de metafysica (Zoon van God betekent niet een sexuele relatie met God).

De Godsdienstvrijheid

Het immense probleem van de onmogelijkheid tot bekering, zelfs voor niet-praktiserende moslims. De families aarzelen niet om geweld te gebruiken om de doop van een familielid te verhinderen.

De mogelijke oplossingen
Het gebed.

Het is goed om te herinneren dat alleen God de genade kan geven voor een bekering en de verandering van het hart van mensen. De missie, ook al is ze hard, geeft altijd een grote vreugde. God werkt in het geheim van de harten. Hij heeft gewild dat de kracht van die mysterieuze actie afhangt van ons gebed en onze opofferingen.
Vandaag is er het fenomeen van de enorme bekeringen van de islam naar het christendom, een fenomeen dat men moeilijk kan kwantificeren omdat de bekeerlingen zich moeten verstoppen. De Heer werkt soms doorheen de dromen of door de middelen die prostestanten in de Magreb gebruiken (radio, uitdelen van bijbels, etc). Verschijningen van de Maagd Marie in Zeitoun (buitenwijken van Kaïro in 1968 en 1971) voor 250 000 personen, christenen en moslims!

De Christelijke aanwezigheid
Die moet er zijn op twee niveaus: het persoonlijk en het gemeenschappelijke:
Op persoonlijk niveau: De moslims moeten weten dat ge christen zijt voordat ze iets kunnen vragen. Men moet aanwezig zijn, hun vragen met geduld beantwoorden, zeker van het innerlijke werk van de Heilige Geest in de harten, getuigen van de barmhartigheid. We ervaren dagelijks het belang van het getuigenis van het celibaat dat zich laat zien dat God het hart van de mens volledig kan vervullen.

Op gemeenschapsniveau: de immense belangrijkheid van de culturele strijd, van de zichtbaarheid van de christenen. Een verkeerd begrip van de laïcité, de religieuze vrijheid zoals bepaald in Vaticanum II, en de schrik voor het moslimextremisme kan de Fransen ertoe aanzetten om iedere relgieuze publieke manifestatie te verbieden (een toog dragen, processies, kerstkribben). Dat zou een verschrikkelijke vergissing zijn: dat zou de moslims ergeren en dat zou de schittering van het christendom verhinderen.

Dat onze parochies families zouden zijn
De moslims die zich bekeren verliezen alles. Hun bekering heeft een verschrikkelijke prijs! Als zij hun Umma verlaten, moeten we hen een echte familie onder de christenen geven. Onze parochies moeten leren verwelkomen: De Heer kan ons maar moslims sturen op zoek, als we ook in staat zijn om ze op te vangen. Daarom, moeten we de moslims liefhebben, fundamenteel, zelf tot ons eigen leven te willen geven om hen te redden.
De evangelisatie onder de moslims is mogelijk, zelfs al loop ze op vele moeilijkheden, maar de grootste is onze eigen lauwheid. Maar zijn de arabieren niet de laatsten die het Goede Nieuws van de apostelen hebben gekregen (cfr Handelingen 2, 11)?


zie www.misericordedivine.fr
of https://www.facebook.com/missionnairesdelamisericorde/


donderdag 14 september 2017

Het Vaticaan moet krachtig optreden tegen de Belgische Broeders van Liefde

Vertaling van een stukje op www.catholicherald.co.uk :

Iets heel vreemd is aan het gebeuren in België, en dat is niet de eerste keer. Het Vaticaan heeft de broeders van liefde bevolen om te stoppen met euthanasie voor de mensen die aan hun zorg zijn toevertrouwd, en de broeders van liefde weigeren dat. In een verklaring in het Vlaams, Frans en Engels, claimen ze dat hun praktijken in overeenstemming zijn met de Katholieke leer.

Dat is ronduit schandalig. De Katholieke Kerk leert wat ze altijd geleerd heeft dat men niet een 'ogenschijnlijk goed' kan bereiken door een intrinsiek-kwade daad. Het vermoorden van een onschuldig mens is een intrinsiek kwade acte. Het kan nooit gerechtvaardigd worden.

Al even schokkend is de claim van de broeders van liefde dat zij meer over moraaltheologie weten dan het Vaticaan. Laat ons niet vergeten dat het Vaticaan hier niet zomaar een paar mensen in Rome is, maar de spreekbuis van twee millennia christelijke traditie. De broeders van liefde zij het niet zomaar oneens met het Vaticaan en zeggen dat zij het beter weten: ze zeggen hetzelfde tegen St Augustinus, St Thomas Aquinas en iedere Katholieke theoloog in het verleden waar je ooit van hebt gehoord.

Iemand die Herman van Rompuy heet kraamde dit uit toen hij zei dat de tijd van 'Roma locuta causa finita' lang voorbij was. Met andere woorden, de heer Van Rompuy verwerpt de autoriteit van de Katholieke Kerk in deze en allicht in andere zaken ook. Wet dat wisten we. Gelijk wie euthanasie steunt en wie euthanasie mogelijk maakt is ipso facto geen Katholiek. De heer van Rompuy heeft zich onafhankelijk verklaard van de Katholieke Kerk. Ik hoop ten zeerste dat hem de Heilige Communie wordt ontzegd als hij de overmoed heeft om voor een altaar te komen in zijn locale of welke Katholieke Kerk dan ook.

Dat leidt ons natuurlijk tot een heel belangrijke vraag: wie zijn de broeders van liefde eigenlijk? Wel, het is een religieuze orde en ze lijken de karakteristieken te hebben van de meeste Katholieke ordes vandaag, zo toont ons hun website. Maar wat men gemakkelijk mist is dat deze orde, en de grote organisatie die haar naam draagt in België van een heel andere orde zijn. "Samen zijn er 30 000 mensen die zorg en onderwijs ontvangen door de broeders van liefde, die 12 000 werknemers heeft en stafleden in België." zo lezen we. De Belgische operatie is vermoedelijk onder de nominale autoriteit van de religieuze orde, maar de leken die het besturen (zoals Mr van Rompuy) weigeren om orders aan te nemen door de religieuze broeders. Dat verklaart waarom de generaal-overste van de broeders, broeder René Stockman zich gedistantieerd heeft van de organisatie en hun schokkende verklaring heeft beantwoord. Hij zegt precies wat men kan verwachten van een Katholiek, zover ik kan zien.

Het verhaal is hier dus niet, en het is belangrijk om dat te onderstrepen, dat een religieuze orde euthanasie wil toepassen, wat schokkend zou zijn, maar het bijna-even-schokkende nieuws dat een Katholiek-in-naam organisatie, gesticht door een religieuze orde, dit doet. Wat we hier zien is wat soms gehoord in andere types van instituten: een Katholiek fundament, met leken in bestuur, die stilaan de Katholieke ethos verliezen.

En wat gaat er nu gebeuren? Mij hoop is dat het Vaticaan krachtig optreedt om de link tussen de orde en de organisatie dat haar naam gebruikt, snel te doorbreken en ze deze organisatie zullen verbieden om zich Katholiek te noemen, ook niet in haar literatuur. Maar dat zal niet zo gemakkelijk zijn. Er is een kans dat de Kerkautoriteiten zullen trachten om het lekenbestuur van de organisatie te ontslaan, of te re-Katholiseren, en een nieuw management team op te leggen.

Wat er ook gebeurt, het zal smerig worden, en juristen, zowel kerkjuristen als burgerlijke, zullen er een kluif aan hebben. Het zal een langdurige zaak worden, spijtig genoeg. Maar het moet aangepakt worden. Er staat veel te veel op het spel. Mr van Rompuy en zijn associées hebben het Vaticaan een handschoen toegeworpen; Rome zal moeten antwoorden.


E.H. Alexander Lucie-Smith.



----------------

Voor de zoveelste keer wordt in de wereldpers België een land met een ingestort Katholicisme genoemd, met zwakke Katholieke leiders. Jammer dat dat blijft doorduren. Hopelijk eindelijk wat ruggengraat? Als Dr Stockman het kan, dan kunnen onze bisschoppen het ook. Het is natuurlijk jammer, vandaag de ziekenhuizen, morgen de scholen. Maar uiteindelijk zullen alle rotte stukken van de boom moeten worden afgesneden, om de jonge Katholieken een nieuw begin te geven.

Zachte heelmeesters maken heel stinkende worden, dat zien we nu opnieuw. Hopelijk worden in de toekomst ook in België moedige bisschoppen benoemd die de uitdaging willen aangaan.

Wedden dat het officiële orgaan van onze bisschoppen 'het parochieblad' Kerk en Leven, volgende week de kant neemt van de euthanasiasten en niet van Rome? En dan zijn we verbaasd dat jongeren geen deel willen uitmaken van een kerk van zwakkelingen ....

maandag 11 september 2017

Ecclesia contra Europa (3)

Als we concreet de maatregelen van de Paus samenvatten over migratie in zijn brief:

-Alle migranten moeten worden toegelaten, ongeacht de reden van migratie, ook gelukzoekers op zoek naar financieel gewin.

-Alle migranten, vluchtelingen en asielzoekers moeten recht krijgen op toegang van de arbeidsmarkt, sociale zekerheid en recht op pensioenen

-Alle migranten, vluchtelingen en asielzoekers hebben het recht om hun hele familie te 'herenigen' in het nieuwe land, inclusief grootouders, kleinkinderen en verwanten.

-Migranten, vluchtelingen en asielzoekers moeten voldoende accommodatie van huisvesting, scholing krijgen en ook nog een bedrag om van te leven

-De migranten, vluchtelingen en asielzoekers moeten zich niet aanpassen aan de cultuur van het land waar ze komen, ze hebben het recht om hun eigen cultuur uit te dragen

-De migranten, vluchtelingen en asielzoekers moeten van het gastland te mogelijkheid krijgen om hun eigen religie te belijden en uit te dragen, inclusief hun morele opvattingen.

-De migranten, vluchteling en asielzoekers moeten hierover allemaal uitleg krijgen, in hun eigen taal.

-De migranten vluchtelingen en asielzoekers moeten het burgerschap krijgen, ongeacht of ze de taal van het gastland kennen of een financiële bijdrage leveren aan het gastland.

-De migranten, vluchtelingen en asielzoekers die al lang [dus illegaal] in een gastland verblijven en dat kunnen aantonen, moeten het burgerschap krijgen.





Dit is geen Katholicisme, dit is waanzin.







zondag 10 september 2017

Ecclesia contra Europa (2)

[vervolg]

Bevorderen betekent in essentie een vastberaden poging om te zorgen dat alle migranten en vluchtelingen - en de gemeenschappen die hen verwelkomen - de mogelijkheid krijgen om hun talenten als menselijke wezens kunnen ontplooien, in al de dimensies die de mens kenmerken, zoals bedoeld door de Schepper.

Zo moeten we de echte waarde van de religieuze dimensie herkennen, en al de vreemdelingen in elk land de vrijheid van het religieuze geloof en belijdenis waarborgen. Veel migranten en vluchtelingen hebben talenten die we gepast moeten erkennen en waarderen. Vermits werk, van nature uit, mensen verenigt, moedig ik een vastberaden inspanning aan om de sociale en professionele inclusie van migranten en vluchtelingen, en hen allen garanderen - zelf de asielzoekers -om werk te krijgen, taalinstructies en actief burgerschap, tegelijk met voldoende informatie in hun eigen moedertaal. Voor de minderjarige migranten, moet hun deelname aan de arbeid geregeld worden, zodat ze niet uitgebuit worden en geen risico vormen voor hun normale groei en ontwikkeling. In 2006 onderstreepte Benedictus XVI hoe in de context van migratie, de familie de plaats is end e bron van de cultuur van het leven en een factor voor de integratie van waarden. De integriteit van de familie moet altijd bevorderd worden, de hereniging van families - inclusief grootouders, kleinkinderen en verwanten - ongeachte de financiële noden. Migranten, asielzoekers en vluchtelingen met handicaps moeten grotere hulp krijgen en steun. Hoewel ik de prijzenswaardige inspanningen tot nu toe van vele landen, in verband met internationale coöperatie en humanitaire hulp, erken, hoop ik dat het aanbieden van die hulp ook rekening moet houden met de noden (zoals medische en sociale assistentie, en ook onderwijs) van de ontwikkelingslanden die een belangrijke influx van migranten en vluchtelingen krijgen. Ik hoop ook dat locale gemeenschappen die kwetsbaar zijn en materiële moeilijkheden hebben, ook geincludeerd mogen worden in de hulpprogramma's.

Het laatste woord - integreren - gaat over de mogelijkheden voor interculturele verrijkingen die de aanwezigheid van migranten en vluchtelingen met zich meebrengt. Integratie is niet een 'assimilatie zodat migranten hun eigen culturele identiteit vergeten en onderdrukken'. Neen, contact met anderen leidt tot het ontdekken van hun 'geheim', open te zijn om hun waardige aspecten te verwelkomen en dus meewerken om elkaar beter te leren kennen. Dat is een langdurig proces om gemeenschappen en culturen te vormen, en hun meer en meer een reflectie te zijn van de meervoudige gaven van God aan de mens. Dat proces wordt versneld door hen burgerschap te verlenen zonder financiële of taalvoorwaarden, en door een speciale wetgeving te geven voor migranten die kunnen aantonen dat ze al lang in een land verblijven. Ik herhaal de nood om een cultuur van ontmoeting te promoten - door gelegenheden van interculturele uitwisseling, verslaggeving en beste aanpak van integratie, en ontwikkelingsprogramma's om locale gemeenschappen voor te bereiden op het integratieproces, te organiseren. Ik leg nog de nadruk op het speciale geval van mensen die verplicht worden hun aankomstland te verlaten door een humanitaire crisis. Deze mensen moeten een adequate hulp worden gegeven voor repatriatie en effectieve reïntegratieprogramma's in hun thuislanden.

In lijn met haar pastorale traditie, wil de Kerk er zich toe verbinden om al deze bovengenoemde initiatieven te promoten. Maar om dit te bereiken met het gewenste resultaat, zijn de deelname van politieke gemeenschappen en burgerlijke overheden noodzakelijk, elk naar hun eigen verantwoordelijkheden.

Op de Vergadering van de Verenigde Naties, gehouden in New York op 29 september 2016, hebben wereldleiders hun verlagnen geuit om werk te maken van hulp voor migranten en vluchtelingen om hun leven te redden en hun rechten te verdedigen, en deze verantwoordelijkheid op wereldschaal te delen. Tot dat doel hebben de staten zich verbonden om voor het einde van 2018 twee Globale Pacten samen te stellen, een voor de vluchtelingen en een voor de migranten.

Beste broeders en zusters, in het licht van deze processen die bezig zijn, geven de volgende maanden een unieke gelegenheid om concrete acties te bevorderen en ondersteunen die deze vier woorden belichamen. Ik nodig u dus uit om iedere gelegenheid te nemen om deze boodschap met politieke en sociale actoren te delen op weg naar het proces dat zal leiden tot de aanname van deze Gobale Pacten.

Vandaag, 15 Augustus, vieren we het Feest van de Hemeltenopneming van Maria. De Heilige Moeder Gods heeft zelf moeten vluchten naar Egype (Mattheus 2; 13-15), en ging liefdevol op reis met haar Zoon naar de Calvarie, en zij deelt nu in zijn eeuwige glorie. Aan haar moederlijke zorg vertrouwen we de hoop toe van de migranten en vluchtelingen van de wereld en de aspiraties van de gemeenschappen die hen verwelkomen, zo dat we allen, op het bevel van de Heer, mogen leren om de ander lief te hebben, de vreemdeling, als onszelf.

Vaticcan, 15 augustus 2017

Franciscus.

zaterdag 9 september 2017

Ecclesia contra Europa

Al enkele malen in de zeer recente geschiedenis wordt het eigendomsrecht, zowel van een individuele Europeaan als van een gemeenschap door de Heilige Stoel in vraag gesteld, sinds de groen-linkse wind er waait. Deze tekst is enkel op te vatten als expliciet Europa-vijandig en valt frontaal het eigendomsrecht en vaderlandslievendheid van de Europese middenklasse aan. Jammer. De Europese Katholieken hebben al genoeg zorgen om niet ook nog frontaal te worden aangevallen vanuit Rome.




Tekst voor de werelddag voor de migranten en vluchtelingen 2018. De 104de werelddag voor migranten en vluchtelingen op 14 januari 2018.

"Migranten en vluchtelingen verwelkomen, beschermen, bevorderen en integreren"

Beste broeders en zusters!

"Vreemdelingen die bij u wonen hebben dezelfde rechten als een geboren Israëliet. U moet hen beminnen als uzelf, want u bent zelf vreemdeling geweest in Egypte. Ik ben de Heer uw God." (Leviticus 19:34)

Doorheen de eerste jaren van mijn pontificaat, heb ik meermaals mijn bijzondere zorg geuit over de moeilijke situatie van vele migranten en vluchtelingen, die vluchten van oorlog, vervolging, natuurrampen en armoede. Deze situatie is onmiskenbaar een 'teken van de tijd' dat ik heb proberen te interpreteren, met de hulp van de Heilige Geest, van sinds mijn eerste bezoek aan Lampedusa op 8 juli 2013.

Toen ik het nieuwe dicasterium voor de 'Promotie van de integrale menselijke ontwikkeling' heb opgericht, wilde ik dat deze sectie - voorlopig onder mijn directe leiding - de bezorgdheid van de Kerk voor de migranten, de ontheemden, de vluchtelingen en slachtoffers van mensenhandel zou tonen.

Iedere vreemdeling die aan onze deur klopt is een gelegenheid voor een ontmoeting met Jezus Christus, die zich identificeert met de verwelkomde en verworpen vreemdelingen in iedere tijd (Mattheus 25: 35-43). De Heer vertrouwt aan de moederlijke liefde van de Kerk iedere persoon toe die gedwongen wordt zijn thuisland te verlaten op zoek naar een betere toekomst. Deze solidariteit moet concreet tot uiting komen in ieder stadium van de migratie - van vertrek doorheen de reis en aankomst en terugkeer. Dat is een grote verantwoordelijkheid, die de Kerk wenst te delen met alle gelovigen en mannen en vrouwen van goede wil, die geroepen worden om te antwoorden aan de vele uitdagingen van de hedendaagse migratie met generositeit, snelheid, wijsheid en rede, ieder naar zijn eigen vermogen.

In dit verband, wil ik benadrukken dat ons gezamelijke antwoord kan geformuleerd worden in vier woorden: verwelkomen, beschermen, promoten en integreren.

Als we de huidige situatie bekijken betekent verwelkomen, boven alles, een grotere optie bieden aan migranten en vluchtelingen om veilig en legaal de aankomstlanden te bereiken. Dat vraag voor een grote verbintenis om nog meer humanitaire visas toe te kennen en voor gezinshereniging en het proces te vereenvoudigen. Tegelijkertijd hoop is dat een groter aantal landen private en gemeenschapssubsidie programma's zullen voorzien voor open humanitaire grenzen voor speciaal kwetsbare vluchtelingen. Daarbij zouden speciale tijdelijke visa moeten voorzien worden voor mensen die vluchten van conflicten in buurlanden. Collectieve en willekeurige uitwijzingen van migranten en vluchtelingen zijn geen goede oplossingen, zeker waar mensen worden teruggestuurd naar landen die niet het respect voor de menselijke waardigheid en fundamentele rechten waarborgen. Opnieuw wil ik het belang benadrukken om migranten en vluchtelingen adequaat en een waardige initiële accommodatie te geven. "Meer wijdvertakte programma's ter verwelkoming, zoals reeds op verschillende plaatsen bestaan, moet een persoonlijke ontmoeting bevorderen en een grotere kwaliteit van diensten toelaten en een grotere garantie voor succes. Het principe van de centraliteit van de menselijke persoon, zoals duidelijk geformuleerd door mijn geliefde voorganger Benedictus XVI, verplicht ons om steeds de persoonlijke veiligheid te kiezen boven de nationale veiligheid. Daarom is het noodzakelijk dat de agenten die de grenscontroles doen goed getraind worden. De situatie van migranten, asielzoekers en vluchtelingen vraagt dat ze een gegarandeerde persoonlijke vrijheid krijgen en toegang tot basisdiensten. Vanwege de fundamentele waardigheid van de menselijke persoon, moeten we streven naar alternatieve oplossingen dan opsluiting voor hen die het land binnenkomen zonder toestemming.

Het tweede woord - bescherming - moet verstaan worden als een serie van stappen die bedoeld zijn om de rechten en waardigheid van migranten en vluchtelingen, ongeacht hun legale status, te verzekeren.  Een dergelijke bescherming begint in het land van herkomst, en bestaat uit het aanbieden van betrouwbare en geverifieerde informatie voor vertrek, en in het behouden voor illegale handelspraktijken. Dit moet doorgaan, zo ver mogelijk, in het land van migratie, door hen adequate consulaire hulp te garanderen, het recht om persoonlijk hun identificatie constant bij te houden, een eerlijke toegang tot justitie, de mogelijkheid om een persoonlijke bankrekening te openen, en een minimumbedrag om van te leven. Als ze goed worden onderkend en gewaardeerd, zijn de mogelijke talenten van mingraten, asielzoekers en vluchtelingen een echte bron voor de gemeenschappen die hen opnemen. Daarom hoop ik dat in de landen van aankomst, migranten vrijheid van beweging krijgen, werkgelegenheid, en toegang tot alle communicatiemiddelen, uit respect voor hun waardigheid. Voor hen die besluiten naar het lang van origine terug te keren, wil ik benadrukken dat er sociale en professionele reintegratieprogramma's nodig zijn. De International Convention on the Rights of the Child voorziet een universele legale basis voor de bescherming van minderjarige migranten. Ze moeten iedere vorm van opsluiting, gerelateerd aan hun migratiestatus, bespaard blijven, en moeten gegarandeerd toegang krijgen tot primaire en secundaire scholing. Tegelijkertijd moeten zij wanneer ze ouder zijn het recht krijgen om te blijven en de mogelijkheid om hun studies verder te zetten. Tijdelijke voogdij en toezichtprogramma's moeten voorzien worden voor de onbegeleide jongeren en de jongeren die gescheiden zijn van hun families. Het universele recht van een nationaliteit moet erkend worden en behoorlijk gecertificeerd worden voor alle kinderen bij geboorte. De stateloosheid waar migranten en vluchtelingen soms in vallen kan gemakkelijk worden vermeden met de adoptie van een 'nationaliteitswetgeving die in overeenstemming is met de fundamentele principes van de internationale wet'. Migratiestatus mag geen beperking geven tot het toelaten tot nationale gezondheidszorg en pensioenplannen, noch van transfer van hun tegoeden als ze worden gerepatrieerd.

[eerste deel ]