dinsdag 30 augustus 2016

1 september 2016: Aanbidding van 15 tot 16 uur in de Kathedraal

 
 
 
Donderdag is het weer de eerste van de maand, en dan is het Aanbidding van 15 tot 16 uur. Zo kunnen we in ieder geval het nieuwe schooljaar goed beginnen.
 
 

zondag 28 augustus 2016

Als zelfs Dawkins het Christelijke voorstel ziet zitten

Zelfs de rabiaat atheïstische en anti-katholieke prof. Richard Dawkins beseft -weliswaar om opportunistische redenen- dat het Christelijke voorstel nodig is om het atheïstische vacuüm te vullen.

 
 
Laat ons blijven bidden voor de vervolgde christenen. Vandaag weer berichten van vermoorde Katholieken in Indonesië en Thailand, door de 'religie van de vrede'. 

dinsdag 9 augustus 2016

Maria Ten Hemelopneming 15 augustus: uren van de H Missen / processie in Viversel.


In Frankrijk is er, net als vorig jaar de oproep gedaan om na de H Missen de klokken te luiden en speciaal te bidden voor de vervolgde Christenen. Vorig jaar deed ook de Kathedraal in Hasselt mee. Spijtig genoeg is er ook dit jaar nood aan.

Uren van de H Missen:

8 uur:    St Rochus - paterskerk
9 uur:    St Rochus - paterskerk
9.30 u:   St Martinus
10 uur:  Kathedraal
10.30 u: St Katharina
11 uur:   H Hart
11 uur:   St Rochus - paterskerk
11 uur:   Kathedraal
18.30 u:  St Rochus - paterskerk
Blijkbaar geen avondmis in de Kathedraal


Processie van Viversel. Herdenking van de overbrenging van het H Sacrament van mirakel naar Herkenrode, en het wonder van de knielende schapen aan de Sacramentsberg.

Om 9.30 uur verzamelen de processiegangers aan de kerk van Viversel om in een kleurrijke stoet begeleid door de Koninklijke Harmonie Eigen Volk naar de kapel van 'het Heilig Sacrament van Mirakel' te trekken. Deze is gelegen op de Sacramentsberg binnen het evenementendomein Circuit Zolder. Bij aankomst omstreeks 10.30 uur heeft aan de kapel een eucharistieviering plaats. Al is deze dag een feestdag ter ere van Maria en worden er dan op vele plaatsen processies aan haar gewijd, in Viversel is sinds mensenheugenis de processie gewijd aan het Heilig Sacrament.  Deze processie is één van de weinigen die het concilie Vaticanum II heeft overleefd.

zaterdag 6 augustus 2016

Aartsbisschop van Rouen: Maak van 15 augustus een dag van herinnering voor E.H. Jacques Hamel

Begrafenismis voor E.H. Jacques Hamel - Onze Lieve Vrouwe Kathedraal 2 augustus 2016




Handelingen van de apostelen 10, 34-43
Psalm 62
Evangelie volgens Mattheüs 5, 38-48

God is onpartijdig, zegt de apostel Petrus: hij ontvangt, zonder uitzondering van natie, degene die hem vreest en rechtvaardig is.

Beste vrienden,

De priester Jacques Hamel moet God niet meer vrezen. Hij zal voor Hem komen met zijn rechtvaardige werken. Natuurlijk, wij hebben niet te oordelen over het hart van onze broeder. Maar zoveel getuigenissen kunnen niet liegen! Pastoor Jacques Hamel had een eenvoudig hart. Hij was dezelfde met zijn familie, met zijn broers en zusters, met zijn neven en nichten, te midden van de stad met zijn buren, met de christelijke gemeenschap met de gelovigen.

58 jaar priester! 58 jaar in dienst van de Heer als priester, dat wil zeggen als dienaar van zijn Woord, van zijn Eucharistie, ... van zijn Eucharistie en van zijn barmhartigheid. Ik voel me heel klein. Van Jezus, zegt St Petrus, 'Overal waar hij ging, deed hij het goede'. Jacques, ge zijt een trouwe leerling geweest van Jezus. Daar waar ge gekomen zijt, hebt ge het goede gedaan.

Met Pasen dit jaar, Jacques, schreef je aan je parochianen: 'Christus is verrezen, het is een mysterie, het is als een geheim, een vertrouwelijkheid die God ons geeft om te delen.' Misschien vindt dat mysterie, dat geheim, die vertrouwelijkheid over de Verrezen Heer, haar wortels in de ervaring met de dood die uw familie zich herinnert in Algerije. Misschien is dat mysterie, dat geheim, die vertrouwelijkheid nu wel de harten aan het winnen van onze gemeenschap: Ja, Christus is verrezen. De dood heeft niet het laatste woord.

Voor u, Jacques, is de verrijzenis van Jezus niet een catechismusles, maar een realiteit, een realiteit voor ons hart, voor het geheim van ons hart, en tegelijkertijd een realiteit, te delen met de anderen, als een geheimpje. En God weet dat, voor de realiteit van uw zo brutale en onterechte en verschrikkelijke moord, dat hij moet putten naar het diepst van onze harten om er het licht te vinden.

Broeders en zusters, laat ons eerlijk zijn voor onszelf. Jullie kennen de geschiedenis van Jezus die geen enkele historicus als fabeltje kan afdoen. Petrus zegt het essentiële: Jezus van Nazareth, een rechtvaardig en goed man, 'genas hen die onder de macht van de duivel zijn, want God was in hem ... want Hem die ze gedood hebben en opgehangen aan het kruis van de schuld, heeft God doen opstaan op de derde dag. Hij heeft Zich laten kennen ...'

Broeders en zusters, laat ons eenvoudig zijn en eerlijk tegen onszelf. Het is in ons hart, in het geheim van ons hart dat we Ja of Neen moeten zeggen tegen Jezus, Ja of Neen tegen zijn weg van waarheid en vrede, Ja of Neen tegen de overwinning van de liefde op de haat, Ja of Neen tegen de verrijzenis.

De moord van Jacques Hamel verplicht ons om een duidelijk Ja te zeggen, en niet een halfslachtig lauw ja. Een Ja voor het leven, zoals Jacques Ja zei tegen zijn roeping. Is dat mogelijk? Aan elk om te antwoorden. God verplicht ons niet ... God is geduldig ... God is zachtmoedig. Zelf als, ik Dominique neen zeg tegen de liefde ... zelfs als ik tegen God zeg 'ik zie 't later wel', zelfs als ik Hem vergeet, wacht God me op in zijn oneindig erbarmen. Maar vandaag, kan de wereld nog wachten op de keten van liefde die de keten van haat moet vervangen?

Moeten er nog doden vallen voordat we ons bekeren tot de liefde, en de rechtvaardigheid die gebouwd is op de liefde? De rechtvaardigheid en de liefde tussen de personen en de volkeren, aan welke kant van de Middellandse Zee ze ook wonen. Te veel doden in het Midden-Oosten, teveel doden in Afrika, teveel doden in Amerika! Te veel gewelddadige doden, dat moet stoppen!

Het kwaad is een mysterie. Het doet ons hoogtepunten van afgrijzen bereiken die ons onmenselijk voorkomen. Is dat niet wat je wilde zeggen, Jacques, met je laatste woorden? Op de grond gevallen door de eerste steken van het mes, en terwijl je met je benen je aanvaller wilde wegduwen, heb je gezegd: 'ga weg, satan'; en je herhaalde: 'ga weg, satan'. Zo drukte je je diepe geloof uit dat de mens goed gecreëerd werd, en dat de duivel het perverteert. 'Jezus genas allen die onder de macht van satan waren' zegt het Evangelie.

Dat is  niet om de aanvallers te excuseren, zij die met de duivel werken, maar het gaat erom om met Jezus te bevestigen dat iedere man, iedere vrouw, elke persoon zijn hart kan genaden met uw genade. Wij ontvingen de woorden van jezus die om vandaag kunnen lijken alsof ze onze krachten te boven gaan: 'Wel! Ik zeg u: Heb uw vijanden lief, en bid voor hen die u vervolgen.'

Gij die het diabolisch geweld laat werken, die door de demonische moorddadige verbijstering begint te moorden, laat uw hart, dat door God gemaakt is om lief te hebben, de bovenhand vinden; laat ons denken aan onze mama die ons het leven gaf; bid tot God dat hij u mag verlossen van dit duivels - werk. Wij bidden voor u, wij bidden tot Jezus 'die degenen genas die onder de macht van het kwade waren'.

Roselyne, Chantal, Gérald en uw families, de weg is zwaar. Laat me toe te zeggen dat ik bewondering heb, en velen met mij, voor uw waardigheid. Uw broer, uw nonkel, was een steun. Hij blijft dat zijn. Het hoort mij niet toe om E.H. Jacques tot martelaar te verklaren. Maar hoe kunnen we niet zien hoeveel vruchten zijn offer heeft opgebracht, een met het offer van Jezus dat hij zo trouw vierde in de Eucharistie? De talrijke woorden en gebaren van onze vrienden moslims, zijn een belangrijke stap.

Ik richt me ook tot u, Katholieke gemeenschap. Wij zijn gewond, gevloerd, maar niet verslagen. Ik richt me tot de gedoopten in onze Katholieke Kerk, vooral als jullie niet vaak naar de Kerk komen, en de weg zijn kwijtgeraakt. Met Mgr Georges Pontier, president van de Franse bisschoppenconferentie aan mijn zijde, roep ik u op tot een simpele, een eerste stap, even eenvoudig als het leven van E.H. Jacques Hamel:

Als teken van respect voor E.H. Hamel,
nodig ik jullie uit om in de volgende dagen een kerk te bezoeken,
om te zeggen dat jullie een heilige plaats niet bevuild willen zien,
Om te laten zien dat het geweld niet de overhand zal nemen in jullie hart,
om de genade van God te vragen;
en we nodigen jullie uit om een kaart te branden in die kerk, teken van de verrijzenis, en er even te blijven, en uw hart te openen met wat er ten diepste in speelt; en er te bidden als je kunt, te smeken.
De 15e augustus zou een gepaste dag zijn. De Moeder Gods zal jullie er met zachtheid verwelkomen. Laat ons steeds denken aan onze mama.

God, blijft nooit ongevoelig aan de triestheid van de kinderen die zich tot u keren!

God, volbreng in onze harten wat uw Zoon Jezus erin begonnen is!

God, dank u voor uw zoon Jacques, troost zijn familie en doe tussen ons opstaan, temidden van de jongeren van de WJD, nieuwe profeten opstaan van uw liefde! Amen!

Dominique Lebrun,
Aartsbisschop van Rouen.



dinsdag 2 augustus 2016

Onze God is een God van het leven, niet van de dood. De God waarin wij geloven is geen monster, maar de vriend van mensen. Homelie van Kardinaal Vingt-Trois bij de moord op een priester.

Homelie van kardinaal Vingt-Trois.  H Mis voor de slachtoffers van St-Etienne du Rouvray.
Woensdag 27 juli 2016



 
 
 
 
Jeremia 15,10:16-21; Psalm 58; Matheüs 13,44-46
 
Dames en Heren,
Broeders en Zusters,
 
1. Heer, hebt gij ons verlaten?
 
"Zult ge voor mij een luchtspiegeling zijn, als een onzeker water?" In dit vreselijk moment dat we meemaken, waarom zouden we dan niet de schreeuw van de profeet Jeremia ons eigen maken te midden van de aanvallen waaraan hij ten deel viel? Hoe kunnen we ons niet naar God keren en Hem om rekenschap vragen? Schreeuwen tot God is geen gebrek aan geloof. Neen, integendeel, het is blijven spreken met hem, en hem inroepen op het moment zelf dat de gebeurtenissen ons lijken zijn macht en zijn liefde in twijfel te trekken. Het is ons geloof in hem bevestigen, ons vertrouwen in het liefdevolle gelaat en de barmhartigheid die hij gemanifesteerd heeft in zijn Zoon Jezus Christus.
Zij die zich bekleden met de schijn van religie om hun moorddadig project te maskeren, zij die ons een God van de dood willen aankondigen, een moloch die zich verheugd in de dood van de mens, en die het paradijs belooft aan wie moordt is zijn naam, zij kunnen niet hopen dat de mensheid toegeeft aan hun waanbeeld. De hoop die God schrijft in het hart van de mens heeft een naam, die naam is het leven. De hoop heeft een gelaat, het gelaat van Christus die zijn leven geeft als offer opdat de mens het leven zou hebben, en wel in overvloed. De hoop heeft een project, het project om mensen samen te brengen tot een enig volk, niet door uitroeiing maar door overtuigen en oproep tot vrijheid. Het is die hoop in het hart van de beproeving, die voor steeds voor ons de weg afsluit naar de wanhoop, van de wraak en de dood.
 
Het is die hoop die de dienstbaarheid van E.H. Jacques Hamel inspireerde toen hij de Eucharistie vierde, waarin hij brutaal geëxecuteerd werd. Het is die hoop die de christenen van het Midden-Oosten steunt als ze moeten vluchten van de vervolgen, en die maakt dat ze kiezen om alles te verlaten, liever dat de vluchten voor het geloof. Het is die hoop die woont in het hart van de honderdduizenden jongeren die zich verzamelen rond Paus Franciscus in Krakau. Het is die hoop die ons niet doet toegeven aan de haat, als we zo gegrepen worden door de gebeurtenissen.
 
Die overtuiging dat het menselijk bestaan niet een toeval van de evolutie is die terug leidt tot destructie en dood, leeft in het hart van de mensen wat ze ook geloven of hun religie is. Het is die overtuiging die geschokt werd in St Etienne du Rouvray en het is dankzij die overtuiging dat we kunnen weerstand bieden aan de verlokking van het nihilisme of de smaak van de dood. Het is dank zij die overtuiging dat we niet willen binnentreden in het delirium van complotisme en onze maatschappij laten gangreneren met het virus van de achterdocht.
 
Men maakt geen eenheid onder de mensen door te jagen op de zondebokken. Men draagt niet bij aan de samenhang van de maatschappij en de vitaliteit van de sociale banden door een virtueel universum te creëren van polemieken en verbaal geweld. Ongevoelig, maar reëel eindigt dit virtuele geweld steeds in een reële haat en promoot de destructie als weg naar vooruitgang. Het woorden-gevecht eindigt maar al te vaak in de banalisatie van agressie als manier van relatie. Een gemeenschap van vertrouwen kan maar vooruitgaan door de dialoog waarin verschillende meningen naar elkaar luisteren en elkaar respecteren.
 
2. De schrik alles te verliezen
 
De crisis die onze maatschappij nu doormaakt verplicht ons er onlosmakelijk toe om een nieuwe evaluatie te maken van wat wij nu als de kostbaarste dingen voor ons bestaan vinden. Men spreekt graag over waarden, alsof het een soort talisman is die we absoluut moeten vasthouden. Maar men is heel wat minder standvastig over de inhoud van die waarden, en dat is wat jammer. Voor een goed deel is het afwijzen van onze maatschappij - en haar degradatie naar haat en geweld - gevoed door de achterdocht dat de waarden waarop we steunen vaak ter discussie staan en worden. Om de woorden te nemen van het Evangelie dat we zonet hoorden: welke schat is verborgen in het veld van onze menselijke geschiedenis, welke parel van grote waarde is ons nagelaten? Voor welke waarden zijn we bereidt om alles te verkopen dat we bezitten om die te bereiken of te bewaren? Misschien, te slotte, maken onze agressoren ons wel wakker om het object van onze weerstand te herkennen?
 
Als onze maatschappij verstoken wordt van een gezamenlijk project, dat het waardig is om de gemeenschappelijke energie te mobiliseren en persoonlijke opofferingen kan motiveren om een zaak te dienen en ieder van zijn persoonlijke voordelen los te weken, dan wordt die maatschappij een consortium van persoonlijke belangen waarin iedere factie probeert haar eigen smaken en ambities op te leggen. En dan, ongeluk voor hen die geen macht hebben, zonder achterwegen, zonder pressiegroepen! Als ze niet kunnen schaden, kunnen ze niet winnen want ze kunnen hun miserie nooit laten horen. De hebzucht en de angst groeperen zich om privileges en zekerheden te verdedigen en te doen toenemen, tot welke prijs ook.
 
Is het echt nodig om vandaag de lijst van onze collectieve angsten boven te halen? Als we ons daar niet aan durven wagen, als we niet enkele durven opnoemen dan laat dat misschien wat licht schijnen over de tijd waarin we leven. Nooit eerder in de geschiedenis van de mensheid hebben we waarschijnlijk zo in overvloed geleefd, met zoveel gemakken om te leven, met zoveel zekerheid, als vandaag in Frankrijk. De ouderen onder ons moeten niet zo heel erg in hun geheugen tasten om herinneringen boven te halen van de ongemakken van het leven en miserie, éen generatie teruggaan volstaat al. Zoveel overvloed aan goederen die verdeeld worden, zelfs al is die verdeling niet altijd gelijk, zoveel mogelijkheden om te leven beletten ons niet om ons aan de angst over te geven. Is het omdat we zoveel kunnen verliezen dat we zoveel schrik hebben?
 
Dat atoombom, de ozonlaag, de klimaatopwarming, de vervuilde gewassen, kanker, aids, de onzekerheid over de pensioenen in de toekomst, de opvang van de ouderen in het laatste jaren, de economie die onderworpen is aan het financiële spel, de kans op werkloosheid, de instabiliteit van de families, de schrik voor een niet-conforme baby, de schrik van een kind te laten geboren worden, de schrik om onze jeugd niet te kunnen integreren, de verspreiding van het gebruik van drugs, de stijging van het sociale geweld dat vernielt, brand sticht, overvalt en verkracht, de blinde moordenaars met hun auto ... Ik ga stoppen want u kan dat heel goed aanvullen en uw eigen vrees erbij schrijven. Hoe kunnen normale mannen en vrouwen nog overeind blijven zonder ten onder te gaan aan deze lijst verschrikkingen? Een lijst waarvan iedere dag ons onze dosis geeft. Een lijst van verschrikkingen door de media die echte campagnes van vrees aanrichten waarbij de angsten voor de hel van predikers uit de vorige eeuw ons voorkomen als verhaaltjes voor onschuldige kinderen.
 
Moeten we ons verwonderen dat in onze tijd zich een syndroom van de bunker manifesteert? een anti-atoom bunker voor de allerrijksten, een bunker van sparren voor de armen, een bunker van sloten, van verzekeringen, een beroep op de publieke veiligheid tot elke prijs, jacht op de verantwoordelijken van de kleinste dysfuncties, kortom alles om ons op te sluiten. We zijn ervan overtuigd dat waar de versterkte steden en de fort-kastelen gefaald hebben, wij wel zullen slagen. We zullen de lust en de verkrachtingen tegenhouden, en dat de armen onze goederen stelen, we zullen tegenhouden dat de volkeren der aarde naar ons komen; Bescherming van de muren, bescherming van de grenzen, bescherming van de stilte. Vooral de ander niet hinderen, de conflicten uit de weg gaan, de agressiviteit, laat staan het geweld, door ongepaste voorstellen of simpelweg door een mening die niet overeenkomt met het beeld dat men ons door een 'pensée unique' wil opdringen.
Stilte van ouders voor hun kinderen en die niet meer de algemene waarden durven doorgeven. Stilte van de elites over de aberraties op de moraal en de legalisatie van afwijkingen. Stilde door ongeldige stemmen. Stilte op het werk, stilte in het huis, stilte in de stad! Wat goed doet het te spreken? De verschillende angsten bouwen een gezamenlijke angst, en de angst sluit op. Ze doet steeds meer verstoppen en verstoppen.
 
Het is op die latente onrust dat zich nu de blinde aanslagen komen bijvoegen als bedreiging. Waar zullen we kracht vinden om die uitdagingen aan te pakken, tenzij als we steunen op de hoop? En voor ons die geloven in de God van Jezus Christus, is de hoop het vertrouwen op het woord van God zoals de profeet het heeft ontvangen en doorgegeven: 'Ze zullen u bevechten, maar ze kunnen niets tegen u, want ik ben met u om u te redden en te helpen. Ik zal u verlossen uit de handen van de ongerechtigen, ik zal u bevrijden uit de greep van de machtigen.'
 
Mijn vesting, is God, de God van mijn liefde.
 
Amen!
 
Kardinaal André Vingt-Trois
Aartsbisschop van Parijs 
 
 
werkvertaling 2-8-2016