Sacramentsdag Abdij Tongerlo 2019

Op 19 en 20 juni is er telkens gelegenheid tot Aanbidding en stil gebed in aanwezigheid van het H. Sacrament (van 16.00-17.00 u) ter gelegenheid van Sacramentsdag.

Document over de Aanbidding, door de diocesane commissie voor liturgie

zie https://www.kerknet.be/bisdom-hasselt/artikel/aanbidding-van-het-heilig-sacrament

Christenen en christelijke gemeenschappen verlangen steeds meer naar voedsel, voor hun innerlijk leven even goed als voor hun inzet en engagement.
De eucharistische aanbidding is bij uitstek voedsel ten leven.
Deze bescheiden publicatie wil dan ook bijdragen aan de groeiende praktijk van eucharistische aanbidding in de christelijke gemeenschappen.
Ze is vooral gericht aan de priesters, diakens, religieuzen en gebedsleiders die hun praktijk van aanbiddingsgebed willen herbronnen of ontdekken.
U vindt hierbij 2 documenten.
Enerzijds een document met

• enkele gedachten omtrent de wezenlijke kenmerken van het aanbiddingsgebed;
• praktische aandachtspunten en tips bij het aanbiddingsgebed;
• wegwijzer bij de uitstelling van het H. Sacrament; 

Met het oog op komende Sacramentsdag van 20 juni 2019 hopen we dat velen de weldoende kracht van aanbidding en eucharistie kunnen proeven.

Waarom Sacramentsprocessie: Paus Franciscus

Naar aanleiding van Sacramentsdag in 2013 zei paus Franciscus:

"Vanavond zijn wij de menigte uit het Evangelie, ook wij proberen Jezus te volgen om naar Hem te luisteren, ons met Hem in de Eucharistie te verenigen, Hem te vergezellen en opdat Hij ons zou vergezellen. Stellen wij ons de vraag: hoe volg ik Jezus? Jezus spreekt in de stilte van het mysterie van de Eucharistie en brengt ons telkens in herinnering dat Hem volgen, uit onszelf treden betekent en van ons leven niet ons bezit maken, doch een gave, voor Hem en de anderen."

Sacramentsprocessie Roermond 2019: 23 juni

23 juni 2019: Na de H Mis van 10 uur in de Munsterkerk naar de Kathedraal.

Sacramentsprocessie zondag 23 juni 2019

Jezus Christus is op verschillende wijzen bij zijn kerk aanwezig: in zijn
woord, in het gebed van de kerk, daar waar er twee of drie verenigd zijn in
zijn naam, in de armen, de zieken en de gevangenen, in de sacramenten,
in het misoffer, in de persoon van de bedienaar. Hij is heel bijzonder
aanwezig onder de eucharistische gedaanten.
Sinds honderden jaren bestaat bij ons de traditie van de sacramentsprocessies.
Dan drukken we meer nog dan anders uit dat we Christus
onder ons weten in het "Allerheiligste". Bij de vele processies in Limburg
gaat een groot aantal van de toeschouwers door de knieën. Dat doe je
niet voor een stukje brood, zoals sommigen zeggen. Ja bij velen zie je dat
ze voor de keuze staan: wel of niet knielen. En ieder die door de knieën
gaat, drukt daarmee een persoonlijke belijdenis uit. De leer van de kerk is
duidelijk op het punt van realis presentia. Maar telkens en telkens
opnieuw moeten we tot geloof komen. In gebed en
belijdenis. Een mens die niet meer bidt, houdt ook
op te belijden. Knielen we neer voor het
Allerheiligste Sacrament, in stilte, in beschouwing,
in aanbidding.

Latens Deitas: verborgen Godheid.
De katholieke kerk heeft het geloof in de
eucharistische aanwezigheid van God onder ons
gekoesterd, vereerd, beleden, en ook verdedigd
als het moest (bisschop Wiertz).
De Sacramentsprocessie wordt gehouden op
zondag 23 juni aansluitend aan de H. Mis van
10.00uur in de Munsterkerk en trekt van de
Munsterkerk naar de Kathedraal, alwaar met een
kort lof wordt afgesloten.
Route van de Sacramentsprocessie
In onze parochie trekt de processie door de volgende straten:
Munsterplein, Graaf Gerardstraat, Kloosterwandstraat, Hamstraat,
Munsterplein, Rustaltaar ingang Godshuis, Munsterstraat,
Schoenmakersstraat, Varkensmarkt, Markt richting hoofdingang onder de
toren.
Als u lid bent van de parochie of zich anderszins verbonden voelt met de
parochie, nodigen wij u uit om deel te nemen aan de processie. Mocht u
onverhoopt slecht ter been zijn, of om andere redenen niet in de stoet
mee kunt trekken, dan kunt u toch actief deelnemen aan de processie
door een van de ramen van uw woning waarlangs de stoet trekt op
eenvoudige wijze te versieren met bloemen en kaarsen. Met dit laatste
herstelt u eveneens een mooi oud gebruik.

Sacramentsprocessie Amersfoort 2019

23 juni 2019 in de St Martinusparochie Amersfoort. Begin van de viering om 9:30 uur.

Waarom Sacramentsprocessies: Felix Timmermans

Felix Timmermans beschreef in zijn boek "Pallieter" meesterlijk de sfeer en indrukken rond de processie.

We citeren:
"En daarna in een zeer-ogend geschitter van zonbeschenen goud, omgeven van gezangen en belgerinkel en zoeten wierooksmoor, kwam de Baas van hierboven de processie sluiten. Iedereen ging op zijn knieën zitten en vouwde de handen saam. Vier mannen in het rood staken de gouden baldakijn omhoog waaronder de pastoor, in gouden koorkap, de blinkende remonstrantie, met het Heilig Brood erin, voor zijn gezicht hield. Zijn ogen waren toe, zijn blinkend kletshoofd stak een beetje boven de hoge stijve kap, en zijn lange, witte sluikharen waaiden nevens zijn oren.
En traag ging de processie voort onder het weelderig groen der hoge vestebomen. De zon scheen erover en de koleuren blonken als diamant. De wind speelde met de kleren en klapperde in de vlaggen. De muziek ruiste, de bellen rinkelden, en de klokken galmden den groten feestdag in de lucht.
Pallieter was door al dien eenvoud waaronder zo'n groot geloof blonk, zo geroerd, dat er een krop van in zijn keel kwam.
'Kom' zei hij, 'we gon 't er oek achter'. De wierook hing nog blauw en geurend in de bomen en er was een reuk over de aarde als een balsem."

Mgr Hoogmartens over Hemelvaart - 2019

20 juni 2019: Sacramentsprocessie in Luik: Basiliek St Martin

20h15 Procession solennelle de St-Martin à la cathédrale St-Paul

Liège vivra la procession du Saint-Sacrement à travers les rues de la ville !
Avec la participation des sonneurs de Trompes du Bien-Aller.
Des haltes permettront de faire connaissance avec l’histoire de sainte-Julienne de Cornillon,
qui fut religieuse et directrice du gros hôpital de Liège qui était aussi une léproserie.

Pourquoi une procession dans la rue ?

Les processions du Saint Sacrement s’inspirent de 1 Roi 8, lorsque Salomon fit transporter l’Arche au Temple. Dès 675, on fit une procession du Saint Sacrement du Tabernacle.  Ces processions du tabernacle étaient courantes et avaient lieu le dimanche ou pendant le Triduum au XIème siècle.
Chaque année, depuis environ 1250, quinze jours après la Pentecôte nous célébrons la Fête-Dieu. A cette occasion nous exprimons notre foi dans la rue en faisant une procession à la rencontre de la ville et pour relier St-Martin à la cathédrale de Liège.


Het hele programma op: http://liegefetedieu.be/programme/jeudi-saint-martin-procession-et-cathedrale/

'Wij' zijn in crisis - Kardinaal Sarah over de crisis in de Europese Kerk

"De Kerk is niet in crisis - 'wij' zijn in crisis. En de weg eruit is heel simpel." Kardinaal Sarah zei- met een quote van Benedictus XVI: 'Als de oorzaak van de crisis is dat we God vergeten zijn, laat ons dat God weer in het centrum plaatsen'! Hij zei dat we de 'Werkelijke Aanwezigheid in het centrum van de Kerk en haar liturgie moeten plaatsen' en 'ons geloof in de aanwezigheid van Jezus in het Heilig Sacrament' moeten vernieuwen.
Met de Paus Emeritus, zei hij dat hij 'diep overtuigd' was dat het misbruik van jongeren nog zal toenemen als 'we God niet aanbidden in zijn Eucharistisch Lichaam, als we Hem niet vreugdevol en met respectvolle vrees benaderen'. 'De duivel wil ons doen twijfelen' zei hij, 'Hij wil ons doen geloven dat God Zijn Kerk verlaat' maar hij zei dat het nog steeds 'het veld van God is' met 'goede en kwade vissen' en die twee aspecten verkondigen is 'een noodzakelijke dienst aan de Waarheid'.

Kardinaal Sarah, Rome, 14 mei 2019

Sacramentsprocessie zaterdag 22 juni 2019 Tancrémont.

Op zaterdag 22 juni om 15 uur  H Mis volgens de buitengewone vorm en dan processie tot 17,30u in Tancremont

Sacramentsdag 20 juni: Processie in Leuven

Sacramentsprocessie op donderdag 20 juni 2019
18u : Eucharistie met als voorganger deken Dirk De Gendt in de Sint-Kwintenskerk
19u: Vertrek van de Sacramentsprocessie naar de Sint-Pieterskerk (Leuven-Centrum)
Daarna processie terug naar de St Kwintenskerk.

Dank U, Kardinaal Eijk! 'Wat Waarheid is op plaats A, kan niet zondig zijn in plaats B'

Interview van Kardinaal Eijk met Jeanne Smits; te vinden op LifeSiteNews.com en reinformation.tv


eigen vertaling.

Interview: Z.E. Willem Kardinaal Eijk antwoordt vragen over de crisis in de Kerk, de geloofsafval.

 Kardinaal Willem Eijk is op dit moment een van de meest uitgesproken verdedigers van de eeuwenoude Katholieke leer in de Kerk. Hij vroeg herhaaldelijk om ‘duidelijkheid’ van Rome, en van de paus, zowel als het gaat over de interpretatie van Amoris Laetitia als over andere punten zoals intercommunie in de katholiek Mis voor sommige protestantse gelovigen.

De Kardinaal bespreekt in een lang interview met LifeSiteNews wat hij in zijn bisdom heeft gedaan om de Duitse push voor intercommunie tegen te gaan, hoe het geloof herontdekt wordt en geleefd wordt in een nieuwe generatie in Nederland, hoe hij nog steeds verheldering vraagt van Paus Franciscus over de verwarring rond de Pauselijke Exhortatie Amoris Laetitia, hoe de rozenkrans en Fatima een rol speelt in zijn leven, waarom hij ad orientem de Mis viert, en waarom herders de plicht hebben om het geloof in al zijn volheid en duidelijkheid te verkondigen, ook over onderwerpen als de realiteit van de hel voor mensen die God verwerpen.

Interview met Jeanne Smits.

Lifesite: Uwe Eminentie, ik was geraakt door uw artikel dat verscheen in de National Catholic Register en La Nuova Bussola Quotidiana in mei 2018. U sprak daar over de suggestie van communie aan protestantse echtgenoten van Katholieke gelovigen. U wees op de verwarring die dat zou meebrengen. Sindsdien is de situatie geëvolueerd: heeft u bijvoorbeeld informatie gehad over koppels die vroegen om van zo een mogelijkheid gebruik te maken, of dat die suggestie op sommige plaatsen wordt toegepast?
 
Kardinaal Eijk: Ik reageerde op dat document van de Duitse bisschoppenconferentie met een specifieke reden. Het is zo dat we in ons bisdom bij grotere ceremonies, de aandacht hebben getrokken op het feit dat alleen mensen die in volle verbondenheid met de Katholieke Kerk leven, communie kunnen ontvangen. De anderen kunnen naar voor komen, met de armen voor zich gekruist om een zegen te ontvangen. We zeggen ook: ‘Je kan ook rustig blijven zitten, en vanop uw plaats u verenigen met God in een stil gebed’. We publiceren die tekst ook in boekjes voor ceremonies, bijvoorbeeld bij priesterwijdingen of vormsels … In vele plaatsen zien we dat mensen dat ook zo aanvaarden. Overal zien we mensen naar voor komen met hun handen gekruist; vaak zijn het prostestanten die gehuwd zijn met Katholieken. Die mensen zijn zeer gelukkig met die zegening. Ze waarderen het dat ze ook naar voor kunnen komen en net als anderen, iets ontvangen. Toen de concept tekst van het voorstel van de Duitse bisschoppenconferentie uitkwam in de media, besloten mijn hulpbisschoppen en ikzelf dat dat idee wel eens ons land zou kunnen bereiken. Daarom wilde ik nog eens heel duidelijk maken wat de Kerk leert over intercommunie. Dat artikel ging de wereld rond: het verscheen in het Engels, maar ook in het Italiaans in La Nuova Bussola Quotidiana Christiana. En zo heeft het een groot aantal mensen bereikt.



In dat artikel, sprak ik trouwens niet enkel over intercommunie, maar ook over het feit dat 2 kardinalen, die ik niet bij naam noemde, ook argumenteerden voor een zegening van ‘zogenaamde homohuwelijken’.
Naar aanleiding van deze concepttekst van de Duitsers over intercommunie, en omwille van het expliciete pleidooi van kardinalen voor de zegening van homorelaties, vroeg ik de Paus om helderheid, gewoon door de documenten van het Kerkelijk magisterium te herhalen.

Tot op de dag van vandaag blijft de situatie onveranderd. Er was geen reactie, alvast niet publiekelijk. En dat betekent dat er nog steeds veel verwarring blijft bij Katholieken over deze materies. Dat kunnen we op vele wijzen zien. En dat betreur ik ten zeerste, omdat ik van duidelijkheid hou.
 
Lifesite: U gebruikte uitzonderlijk duidelijke woorden. U sprak over ‘een apostasie binnen de Kerk’. Kan u uitleggen wat u daarmee bedoelt?

Kardinaal Eijk: Ik herhaalde nummer 675 van de Catechismus van de Katholieke Kerk. Omdat er kardinalen zijn die pleiten voor zegening van homosexuele relaties, verwees ik naar die paragraaf van de cathechimus als waarschuwing. Daar staat dat net voor de apocalyps, er stemmen zullen opgaan binnen de Kerk zelf, en dat zelfs bij de hoogste autoriteiten van de Kerk er divergente opvattingen zullen zijn over de Katholieke doctrine. Ik deed dat als een waarschuwing: laat ons erover waken ons niet in die situatie te komen. Ik moet zeggen dat tot mijn verbazing Kardinaal Müller het idee overnam: op 9 februari dit jaar, publiceerde hij een verklaring over de fundamentele elementen van het Katholieke geloof, waarbij hij ook verwees naar nummer 675. Het is ook opmerkelijk dat mijn interview en de volle quotatie ook werden overgenomen door bisschop Gänswein tijdens de presentatie van een boek van Rod Dreher The Benedict Option.




Dat alles bereikte heel wat mensen, en veel mensen zijn er ook over gaan nadenken. Op die manier, hoop ik dat meer en meer mensen in de Kerk hun mond gaan openen om duidelijkheid te creëren, omdat veel Katholieken – maar dat weet u zo goed als ik – echt verward raken.
 
LifeSite: Is het niet een probleem dat veel mensen in hoge posities zwijgen? Is die stilte niet de grote beproeving van deze tijd?

Kardinaal Eijk: Ja, maar ik wil eraan toevoegen dat, hoewel dit zeker de taak is van kardinalen en bisschoppen, priesters, dekens, leken en vrijwillligers in de parochie zeker ook die taak hebben. Over het algemeen hebben Katholieken wat vrees om te spreken over hun geloof in Christus en in de principes van de Katholieke doctrine. Onder Nederlandse Katholieken is die schuwheid erg groot. Dat heeft zeker te maken met de eeuwen na de reformatie waarin we gedwongen werden te zwijgen: het was moeilijk voor ons om onze standpunten openlijk te verkondigen. Hoewel we onze liturgie in schuilkerken konden beoefenen, moesten we dat met veel voorzichtigheid doen, en dat gedrag vinden we nog steeds bij veel Katholieken. Maar het is een trend die je ook kan zien in andere delen van de wereld.  
Zelf onder ouders … In hun leven, komen kinderen eerst hun ouders tegen, en dan pas een priester. Het is belangrijk dat ouders zeer duidelijk spreken over Jezus tegen hun kinderen, en ook over gebed en de grondslagen van het geloof.

We hebben hier in Utrecht iedere zondag om half een een H Mis in het Engels in de Kathedraal, die bezocht wordt door veel buitenlanders. We zien een hele groep van jonge mensen die hun kinderen meebrengen – die jonge mensen hebben vaak families – en zo is de Mis heel levendig, omdat van tijd tot tijd er kinderen rondrennen en schreeuwen en zo – het maakt niet uit. Maar deze kinderen, zelfs al begrijpen ze niet alles wat er wordt gezegd, zien al iets van het respect dat hun ouders hebben, bijvoorbeeld tijdens het Eucharistisch gebed en de consecratie, wanneer ze volledig stil zijn. Kinderen zien het, en weten dat wat je zo jong als kind van je ouders leert, dat vergeet je nooit. Wat we later leren, dat vergeten we soms … Daarom is die periode zo belangrijk om het geloof te leren. Dus is wil alle ouders aansporen om het geloof ten volle door te geven aan hun kinderen.


Ik moet natuurlijk ook zeggen, dat een van de oorzaken van het probleem is dat ouders zelf niet veel van hun geloof kennen. Ik zeg altijd – en heel wat priesters proberen daar ook wat aan te doen bij de voorbereiding op het doopsel – dat het nodig is om de ouders catechese te geven wanneer kinderen worden voorbereid op de eerste communie en het vormsel: het is nodig om de ouders ook te engageren. Er moet ook een catecheseprogramma zijn voor de ouders.

Ikzelf ging in Amsterdam naar de middelbare school in de tweede helft van de jaren 1960; ik begon in 1965. De eerste twee jaren kregen we een excellente catechese. De problemen startten in 1967-1968. De les godsdienst werd nog steeds door priesters gegeven, maar er werd over vanalles gediscussieerd behalve over geloof. Het waren debatsessies, we mochten roken, we spraken over abortus en Che Guevara, en ik weet niet over wat nog meer – alles wat op dat moment in het nieuws kwam. Geloof stond echter niet op de agenda. En dat was 50 jaar geleden. De generatie van hen die nu grootouders zijn hebben al zeer weinig geloofs-opvoeding gekregen. En dan, wat gebeurde er nog in de jaren daarna? Dus hebben we nu een enorme taak.

LifeSite: In januari 2018 vroeg u aan de Paus om een eind te maken aan deze verwarring over Amoris Laetitia en over de communie voor gescheiden en hertrouwde Katholieken. Vraagt u nog steeds om opheldering?

Kardinaal Eijk: Ja, heel zeker. Ik schreef een artikel, net voor de tweede synode over de Familie – ik was op allebei aanwezig – voor deelname aan een boek geschreven met elf kardinalen. Ik getuigde van het feit dat het al eeuwenoud is in de Kerk, en dat de doctrine zelf heel expliciet is, dat gescheiden personen die een nieuw burgerlijk huwelijk zijn aangegaan niet te communie kunnen gaan – omdat hij of zij niet in de juiste dispositie is -, evenmin als hij of zij in die situatie geen absolutie kunnen krijgen.

Nu is het zo dat Amoris Laetitia niet duidelijk stelt dat gescheiden en burgerlijk hertrouwde personen waarvan het kerkelijk eerste huwelijk niet is ontbonden, de communie kunnen ontvangen. Het zegt het niet met zo veel woorden. Maar op basis van enkele elementen en een voetnoot, menen sommigen dat ze kunnen afleiden dat het wel mag, dat het is toegestaan. En vandaag zien we bisschoppenconferenties die menen documenten te kunnen publiceren, die zeggen dat als een persoon een periode van begeleiding heeft gehad met een priester en onderscheiding hebben gemaakt, dan toch op een gegeven moment als gescheiden en burgerlijk hertrouwde persoon te communie kunnen gaan. Enkele bisschoppenconferenties hebben de zaken zo geregulariseerd, veel bisschoppenconferenties hebben helemaal niets gezegd, en andere zeggen precies het tegenovergestelde. Wel, wat waarheid is op plaats A, kan niet vals zijn in plaats B. Dat gaat tegen een van de principes van de filosofie, het principe van non-contradictie – wat iedere seminarist krijgt aan het begin van zijn filosofielessen: het is een basisprincipe van logica, van denken. Ja, ik denk dat het belangrijk is dat we dat duidelijk maken, dat mensen weten waar ze staan.

Lifesite: Maar de Paus is zelf achter de bisschoppenconferenties gaan staan met een liberale interpretatie.

Kardinaal Eijk: Ja, Maar hij deed dat in een brief aan de bisschoppenconferentie van Buenos Aires. Deze bisschoppenconferentie verklaarde dat na een tijd van begeleiding en onderscheiding met een priester, de mogelijkheid bestaat voor een gescheidene en burgerlijk hertrouwde persoon om toch de communie te ontvangen. De Paus schrijft in zijn brief dat dat de correctie interpretatie is. Maar, een brief van een Paus aan een bisschoppenconferentie is geen deel van het magisterium. Dat moet heel duidelijk zijn. Er is een duidelijk verschil tussen aan de ene kant, de opinie van de Paus op een gegeven moment, en zijn magisterium, namelijk de verklaringen die werkelijk behoren tot zijn leerautoriteit, het echte magisterium. En die brief hoort daar niet toe.

Maar dit alles geeft geen duidelijkheid. Daarom denk ik dat de Paus duidelijkheid moet verschaffen, in zake de doctrine, door een verklaring die zonder twijfel tot het Magisterium behoort. Ik zou zeggen: tot het gewone of authentieke magisterium. Het is duidelijk dat het hier niet gaat over buitengewone dogmas of uitdrukkingen, maar gewone uitdrukkingen van het authentiek Magisterium.
 
LifeSite: Ik hoop dat ik u niet beledig door dit te zeggen: Als Katholieken hebben we het recht om de waarheid te vragen van de Kerk. Dat is ook wat we bij een doopsel van de Kerk vragen. ‘Wat verlangt gij van de Kerk van God? – het Geloof’. Als verwarde Katholieken hebben we vaak de indruk dat bisschoppen en kardinalen doen alsof alles prima is en er geen verwarring is. Wat is in deze situatie de rol van de leken?

Kardinaal Eijk: Op de eerste plaats wil ik zeggen dat het niet alleen de gelovigen zijn die recht hebben op de waarheid, maar alle mensen. Jezus zendt ons uit om het Evangelie te verkondigen in haar geheel – ook de stukken waarin hij bevestigd dat een huwelijk een is en onverbreekbaar – aan alle mensen. Dus iedereen heeft recht op de verkondiging van het Evangelie. De mensen hebben het recht om in ieder geval de kans te hebben om Christus te ontmoeten en Hem te leren kennen. Dus dat moet zeker onze bezorgdheid zijn.

Wat kan je als gewone Katholiek doen? Wel, eigenlijk heel veel. Op de eerste plaats is er het gebed. Geloof is de kracht van het gebed is veel te zwak. Gebed is krachtig. Gebed heeft een uitzonderlijke kracht. Het is de Heilige Alphonsus Liguori boven allen die daar heel sterk op wijst in zijn spirituele geschriften, door onder andere te zeggen dat wie bidt nooit verloren zal gaan.

Er is ook het ontvangen van de sacramenten. Als we de Eucharistie vieren – zelfs als ik die opdraag in mijn eigen private kapel – dan doe ik dat niet voor mijzelf of voor de mensen die aanwezig zijn en de communie ontvangen. Ik doe dat voor de Kerk als een geheel, voor de bisdommen, voor de gemeenschap van gelovigen, en ook voor al degenen die niet geloven. En ook voor allen die niet aan de Eucharistie deelnemen, en zelfs niet dromen van eraan deel te nemen: we bidden voor hen allen. Het offer wordt ook voor hen opgedragen, en het heeft betekenis voor hen. Dus zou ik dagelijkse Mis aanraden aan de leken. En regelmatige biecht. En vasten en offers – in de advent en de Vasten, maar ook buiten die periode. Je kan altijd boete doen op vele manieren, en je kan het zeker voor anderen doen. Je kan ook alle lijden opdragen dat je tegenkomt, en het als het ware op de pateen bijplaatsen, zodat ze allen opgaan in het offer van Christus. Dit lijden kan ook geofferd worden tot heil van hen die in verwarring zijn, en gebed kan toegevoegd worden voor die mensen om het geloof te vinden.

Daarnaast is het buitengewoon belangrijk dat we als Katholieken ons geloof vrolijk en gelukkig beleven, met enthousiasme en moed. We moeten het publiekelijk duidelijk maken. En we moeten ons geloof ook in de praktijk brengen: we moeten onze parochie een diakonaal gelaat geven.
Mensen die ons kennen als praktiserende Katholieken moeten van ons gedrag zien wat Jezus van ons vraagt, in het bijzonder de preek van de berg, en we moeten die in praktijk brengen. Dat is wat de mensen van ons verlangen.

Vaak horen we mensen zeggen: ‘ik heb dit meegemaakt met Katholieken, of dat, en ik zag een priester die iets deed dat niet hoorde. Dat soort geloof wil ik niet meer’ Die reactie mag overdreven zijn, maar soms zijn mensen oprecht geshockeerd, en daardoor zijn ze van het geloof en van de Kerk losgeraakt. In al dat soort zaken dragen we een grote verantwoordelijkheid. Dat kunnen we niet genoeg op wijzen.

Het is ook belangrijk dat Katholieken goed geïnformeerd zijn. Als we in verwarring zijn, zijn er wegen om ons te informeren: bijvoorbeeld internetsites, ook buitenlandse, bisschoppelijke publicaties, wegsites etc. We publiceren een electronische nieuwsbrief waarop je je kan abonneren. Zo kan men geïnformeerd worden en er zitten veel elementen in over de basis van ons geloof. En dat is belangrijk: te lezen over het geloof, over het geloof leren zet een eind aan veel verwarring en zo kan je ook anderen helpen in hun verwarring.

LifeSite: u spreekt veel over gebed. Heeft u een bepaalde band met de Rozenkrans en de vragen van Onze Lieve Vrouw van Fatima?
 
Kardinaal Eijk: Eigenlijk was ik altijd meer betrokken op Onze Lieve Vrouw van Lourdes. Dat heeft te maken met de parochie waarin ik opgroeide, In Duivendrecht – een dorp aan de rand van Amsterdam. Daar was een priester die daar al 30 jaar was en die er gekomen was op het moment van de ergste polarisatie in de Kerk in Nederland. Hij kwam in augustus 1969 naar ons. Ik was er bij op zijn installatie-mis, en ik had een sterke band met hem. Bij voorbeeld was ik gewoon om mijn vakanties in de diaken-kamer van de pastorie door te brengen toen ik seminarist was, en ik heb goede herinneringen aan hem. Ik droeg ook zijn begrafenismis op in 2012. Hij leefde lang genoeg om te weten dat ik kardinaal zou worden gecreëerd, ook al overleed hij voor de creatie plaatsvond. Die priester nam me mee naar Lourdes- bij was een echte Lourdes-ganger.


Later ging ik vaak mee op verschillende pelgrimages van het bisdom Groningen als spirituele begeleider, toen ik daar bisschop was. Maar het is vooral het bisdom waar ik nu ben dat een sterke mariale spiritualiteit heeft: dat valt echt op. Iedere drie jaar, trekken we op een grote pelgrimage naar Lourdes. Tussen de 1300 en 1500 mensen gaan mee: voor ons aartsbisdom is dat een grote groep. Veel seminaristen hebben me verteld dat ze hun roeping ontdekten in Lourdes. Zo zie je hoeveel we de Maagd Maria schuldig zijn! Haar tussenkomst is ongelooflijk vruchtbaar …

Ik wist wat over de Maagd van Fatima natuurlijk, door wat ik gelezen heb, zeker met betrekking tot het derde geheim van Fatima over de aanval op Paus Johannes Paulus II in 1981. Maar mijn relatie tot haar werd intenser in 2017: toen was het de 100^ste verjaardag van haar verschijning aan de kleine herders in de buurt van Fatima.

Ook wijdden we als bisschoppen van Nederland, onze bisdommen toe aan het Heilig Hart van Maria op 13 mei 2017: Dat deden we in de Basiliek van Maria Ster der Zee in Maastricht. Ik gaf zelf de homilie. En het was omwille van die homilie dat ik me helemaal moest onderdompelen in de geheimen van Fatima. En het eerste geheim, dat over de hel, daarvan denk ik dat het ook heel relevant is voor onze tijd. Dat is onze taak: dat we zorgen – omdat wij verantwoordelijk zijn om het Katholieke geloof aan te kondigen – dat de mensen niet in de hel geraken, en hen daarvoor waarschuwen. En we kunnen ons zeker serieus afvragen of we dat op dit moment voldoende doen. Want als we over de hel spreken, brengt dat zeker emoties naar voor. Maar het is onze taak om dat zo te doen.
Het tweede geheim gaat over de politieke situatie en gaat vooral over de 20^ste eeuw: het einde van de eerste wereldoorlog, de Russische revolutie, en ook de aankondiging van de tweede wereldoorlog. Maria roept ons op te bidden voor vrede. Dat gebed is vandaag even belangrijk, want we leven in een erg onzekere wereld. De wapenwedloop, de nucleair wedloop dreigt opnieuw te beginnen. Natuurlijk kennen we sinds 1945 geen oorlog meer in Europa, maar we bidden en hopen dat het zo blijft, maar we moeten blijven bidden, want de mens is een onvoorspelbaar wezen – ook wijzelf. Tijdens die homilie heb ik gewerkt op de geschiedenis van Onze Lieve Vrouw van Fatima, en dat uitgelegd.
We vroegen ons toen als bisschoppen van Nederland af of de mensen wel zouden komen. Maar de kerk zat al overval een uur voor de aanvang. De reactie op dit initiatief was extreem positief.

Vorig jaar namen we als bisschoppen het initiatief tot een Jaar van de Rozenkrans, dat nu is afgelopen. Al de bisschoppen van Nederland, en ook mijn hulpbisschoppen, namen deel: We hebben de rozenkrans gebeden samen met het gelovige volk op verschillende plekken in ons bisdom, voor of na de Mis, als deel van aanbidding of op andere wijze. Ik heb het bijvoorbeeld gedaan in de Basiliek van het Heilig Kruis in Raale: een enorme prachtig mooie kerk, het lijkt een kathedraal. We hebben de rozenkrans gebeden om 18.30 uur met daarna de Mis voor Allerheiligen om 19 uur. Ik dacht bij mezelf: zo een plechtige Mis op een weekdag in Nederland – dat is een feest dat we lang op de dichtstbijzijnde zondag hebben gevierd, en dat nu terug naar de eigenlijke datum is geplaatst – zou dat wel wat volk trekken? Wel, er was echt wel volk. En wat me verbaasde, en ook wel een goed gevoel gaf, is dat om 18.30 uur de meeste mensen al aanwezig waren, en actief mee de rozenkrans baden. En ik dacht bij mezelf: ‘Dus jullie zijn het ook gewoon om de rozenkrans te bidden’! En het was een best grote groep. Dus de rozenkrans is nog levendig in Nederland.

Ik heb ook een editoriaal in ons bisdomblad aan de rozenkrans gewijd. Ik schreef: weet je niet hoe je moet bidden? Wel, neem gewoon een rozenkrans bij de hand. Het is een erg eenvoudig gebed. Iedereen kan het leren (want, laat ons eerlijk zijn, niet iedere Nederlandse Katholiek kent het Onze Vader en het Weesgegroet nog, ook al kennen de meesten het wel nog). Maar het is een diepzinnig en meditatief gebed. Als we de hele rozenkrans bidden, met alle mysteries, overwegen we het hele leven van Jezus Christus, en eindigen met de Ten Hemelopneming van Maria in de hemel, met lichaam en ziel, en haar kroning. Zo kijken we naar het leven van Jezus, we overwegen het, bekijken het door de ogen van Maria, wat veel waarde toevoegt aan de overweging van het leven van Jezus – met haar eigen ogen, met haar eigen hulp, met haar tussenkomst.

Niemand anders dan Maria kan ons bij de hand nemen bij het gebed. Zij is de figuur van de Kerk, zo zegt het tweede Vaticaanse Concilie. We zouden allemaal zoals zij moeten worden: haar ‘Fiat – Zie de dienstmaagd van de Heer, laat mij geschieden naar Uw woord’ – is een ‘Fiat’ dat niemand van ons simpelweg kan zeggen omdat wij niet vrij zijn van zonde zoals zij was. Nogmaals, zij is het mooiste voorbeeld, ook in gebed, en dat is waarom het zo goed is om te bidden in eenheid met haar.

Paus Johannes Paulus II zei dat het voor hem het mooiste gebed was dat er is. Hij had vele moeilijke momenten in zijn leven: het overlijden van zijn broer en zijn vader toen hij nog jong was; zijn gevangenschap tijdens de oorlog; hij was dwangarbeider in de zoutmijnen. Later toen hij bisschop was in Polen, luisterde de KGB zijn biechtstoel af. En hij zei dat door al deze tijd hij tot Maria bad met de rozenkrans, en dat hij van haar buitengewone hulp kreeg. Ook dat vermeldde ik in mijn editoriaal. Ik denk dat we over dit onderwerp veel kunnen leren van de Poolse Paus.

LifeSite: Hoe kwam het idee van de toewijding van Nederland aan het Heilig Hart van Maria tot stand?

Kardinaal Eijk: Dat was besproken in de bisschoppenconferentie. Een aantal bisschoppen wilde dat heel graag. Uiteindelijk gingen alle bisschoppen mee in dat idee. Dus het kwam gewoon ter sprake tijdens de bisschoppenconferentie. Als ik naar Rome reis als bisschop, denken mensen vaak als ze me zien: ‘daar loopt een modernist’; Omdat we in de jaren 60 en 1970 de naam hadden van een uitzonderlijk progressieve bisschoppenconferentie. Maar dat zijn we helemaal niet meer. Het voorstel was er op de bisschoppenconferentie, toevallig door een van mijn hulpbisschoppen en het werd overgenomen door de andere bisschoppen.

LifeSite: Hoe staat het met de religieuze praktijk in Nederland, en met het geloof zelf? Dat is eigenlijk dezelfde vraag als die met relatie tot de catechismus: U zei dat veel mensen die nu 50 of 60 jaar zijn eigenlijk niet veel weten over het geloof. Is er verandering gekomen in het onderwijs van de catechismus voor de kinderen?

Kardinaal Eijk: Ja, er is een omslagpunt geweest. Zoals ik zei brak de crisis uit toten ik student was aan de middelbare school in Amsterdam, tussen 1965 en 1971. In 1965 gingen allen die met mij studeerden aan de Katholieke school, nog naar de Mis op zondag met hun ouders. Dat was iets waar zelfs geen discussie over bestond. In 1971, in mijn laatste jaar waren we nog maar met 2 die naar de Mis gingen. Zo zie je hoe snel het allemaal veranderde. Een hele generatie jongeren zou ten oorlog getrokken zijn alleen maar om niet op zondagmorgen naar de Mis te moeten. Ze besloten dat en masse: ‘we gaan niet langer, we gaan niet meer naar de Kerk.’ Vergeet niet dat zij vandaag grootouders zijn. Ze gaven het geloof niet door aan hun kinderen, laat staan aan hun kleinkinderen. Dat is de situatie van vandaag. Het aantal Katholieken laat dat ook zien. In het jaar 2000, waren er nog 5 miljoen Katholieken in Nederland. Tegen 2015 waren we nog maar met 3.8 miljoen; dat toont aan hoe snel het aantal daalt. Oudere Katholieken sterven; en vandaag laten zelf Katholieke ouders hun kinderen in minder dan 50% dopen. Het is zo onmogelijk dat het aantal Katholieken niet nog verder zal dalen. Volgens statistieken gaan ongeveer 17 % van de Katholieken zo af en toe eens naar de kerk. Dat kan bijvoorbeeld bij een begrafenis zijn, omdat men toevallig iemand kent, en dan gaan ze. Maar als we kijken naar de echte deelname aan de Zondagsmis, dan komen we maar aan 4 of 5 %.

Toen ik bisschop van Groningen werd, kwam de directeur van het KASKI – een onderzoeksinstituut in Nijmegen dat statistieken bijhoudt van de Katholieke praxis – naar me toe: hoe vaak gaan mensen naar de Mis, het aantal doopsels en vormsels, etc.  Hij deed ook jarenlang onderzoek voor andere Christelijke kerken. Wel die directeur kwam naar me toe – het was eind 1999 of het begin van 2000 -  en zei: ‘Ik moet u iets vertellen, en het is een ijzeren wet: iedere 10 jaar, daalt de religieuze praktijk met 40%’. En dat is waar. Als ik kijk naar het aantal vormsels dan zijn die in de 11 jaar dat ik nu aartsbisschop van Utrecht ben sinds 2008 ongeveer gehalveerd. En hetzelfde is waar voor de eerste communies, etc. Het is een trend die vaststaat.

We worden een erg kleine Kerk, maar er zijn ook tekenen van hoop. En een belangrijk teken van hoop is dit: als we jonge Katholieken zien in de Kerk, dan gaan ze er voor de volle 100% voor. Ze bidden persoonlijk, ze hebben een persoonlijke relatie met Christus, en aanvaarden vaak de volledige leer van de Kerk. Hun aantal is niet groot, maar zij zijn de gist voor de toekomst. Dat is wat ik hoop. En ik denk dat het ook belangrijk is dat we eerst de situatie in de Kerk herstellen – daarmee bedoel ik dat de gelovigen hun geloof terug moeten kennen. We moeten instaan voor de goede vorming van die kleine minoriteit, het volk dat rest: Het moet het geloof leren kennen en een echte persoonlijke relatie met Christus ontwikkelen, want alleen als dat gebeurt kunnen we onszelf ten volle bezighouden met re-evangelisatie, dat is onze grote missie. Het Evangelie, denk ik, is er voor iedereen – maar eerst moeten we nu schoon schip maken in eigen huis.

LifeSite: Is er een goede catechesemethode voor jongeren in Nederland?

We gebruiken de Youcat. Ik weet dat er heel wat kritiek op is, ook omwille van een verkeerde vertaling in een bepaalde taaleditie -  misschien was het wel een opzettelijke fout, wie weet? Zo was er een vertaling die meldde dat de Kerk in bepaalde situaties contraceptie toeliet. Die zegt ook dat alle mensen gered worden in Christus: de doctrine van universele redding. Ja, het is zeker zo dat Christus allen wil redden, maar je moet jezelf er ook voor open stellen. Dus er is zeker een voorwaarde voor, en de redding komt niet automatisch. Je moet echt voor Christus kiezen.

Als bisschoppen van Nederland – vooral het bisdom Roermond maar ook mensen uit het aartsbisdom werkten mee – hebben we een vormingscursus opgezet, Licht op je pad: Het is een catechesecursus van je 4 tot 18 jaar en kan zowel in de parochie als school gebruikt worden. Degenen die de hele cursus doen zijn volledig gevormd in het Katholieke geloof, ik kan het u verzekeren. Maar het is niet gemakkelijk om jongeren bij elkaar te brengen

De meeste parochies zorgen tegenwoordig zelf voor de voorbereiding op de eerste communie en het vormsel, en laten het niet langer aan scholen over. Tot mijn grote vreugde mag ik zeggen dat na 20 jaar als bisschop, ik gezien heb dat de kennis van de kandidaten voor het vormsel toeneemt zowel wat dit sacrament betreft en wat de Heilige Geest in hen teweeg brengt. Ik ontmoet de kandidaten altijd, ofwel hier op het bisdom waar ik hen wat elementen laat zien van het bisschopsleven, of net voor de viering in de parochie, en ik spreek met hen. Die discussies zijn altijd wat korter in de parochies – meestal moeten ze me komen halen en op de schouders tikken dat het tijd is om me om te kleden voor de ceremonie, want eens we met een discussie beginnen wordt het heel levendig en meer enthousiast, en de kinderen stellen vragen. Dat zijn vaak heel goede ontmoetingen. Ik merk dat onder de kandidaten die overblijven, de kennis van het geloof toeneemt. We moeten de moed niet opgeven, we moeten verder gaan.

De priester die me hielp op mijn pad van mijn roeping – en aan wie ik eeuwige dankbaarheid schuldig ben – zei me: ‘Wim, jij moet volhouden: dat is de deugd van doorzettingsvermogen (perseverentia)’. Hij zei me dat de meeste mensen dat niet aankonden: ‘Als je volhoudt, zal je zien dat je wint’. Hij zelf had heel wat obstakels – ik weet niet hoeveel – om te overwinnen. Hij weigerde een salaris, hij leefde in grote armoede, samen met een huishoudster, en zo kan hij zijn kerk restaureren. Hij was degene die het overeind hield, en ze is er nog. Er zijn nog vele kerkgangers daar en is omringd door een levendige geloofsgemeenschap. Dat is ook dankzij de vele immigranten die zoveel meer geloven dan ons Nederlandse volk.

Dat zal ik nooit vergeten. Blijf doorgaan. Ga verder. Ga uit en verkondig het geloof.

En je kan zien dat er niet alleen neergang is in de Kerk van Nederland. Het is zeker zo dat de aantallen dalen, maar ik zeg soms: de kwantiteit is constant aan het dalen, maar de kwaliteit neemt toe. Ik startte als kapelaan in Venlo Blerick in 1985: toen waren er nog volle kerken, zeker op de zaterdagavond om 19 uur en zondagmorgen om 11 uur, maar er waren veel mensen die het niet eens waren met mijn preken. Dat zie ik vandaag niet meer. Als ik de Mis opdraag op zondagmorgen, wordt dat vaak gevolgd door koffie met de parochianen. Het is zeer zeldzaam geworden dat mensen me zeggen dat ze het niet eens zijn met mijn preek. Ik zie dat er veel meer eenheid is gekomen. Met andere woorden de gemeenschap is kleiner geworden, maar ook sterker. De persoon die je tegenkomt is niet iemand die besloten heeft om niets meer te doen, of die zegt, ‘wat voor zin heeft het’? Ik voel met goed, ik heb een vurig geloof, en ik geloof in de kracht van de Heer: Hij overwint. Christus vincit. Niet wij, maar Hij is ons.

LifeSite: op liturgisch vlak, heb ik ergens gelezen dat u de Mis opdraagt ad orientem in de kapel van uw aartsbisschoppelijk paleis. Waarom?

Kardinaal Eijk: Een journalist die steeds kritisch over me spreekt, heeft zelfs geschreven dat zelfs dat niet klopte, want dat het altaar naar het noordwesten staat. Waarom werden de kerken vroeger ad orientem gebouwd? We keren ons naar het oosten, waar de Zon van Gerechtigheid, Christus, opstaat. Maar uiteindelijk maakt het niet uit: de kerk kan ook in een andere richting staan. Met de woorden ad orientem, bedoelen we eigenlijk dat we de Mis opdragen naar Christus gekeerd. Iemand anders schreef dat ik nu de Mis met mijn rug naar het volk opdroeg. Neen, ik draag de Mis niet op met mijn rug naar het volk, ik draai mijn gelaat naar Christus, naar het tabernakel, zodat iedereen in de kerk of kapel naar Christus is gekeerd.

Het begon eigenlijk met een heel praktische reden. De kapel is neogotisch, maar het hulpaltaar dat in de 1960s was geïnstalleerd was een renaissance-tafel – voor de kunstkenner, en het was daar duidelijk niet op zijn plaats. En dat altaar was ook erg laag, wat niet gemakkelijk is voor de celebrant, zeker niet als je ouder wordt. Ik heb nu een bifocale bril, en dan wordt lezen moeilijker. Het is vreemd.

Dus er was een kunstzinnige reden, een artistieke reden om te zeggen dat het hulpaltaar niet ‘paste’; een praktische reden: het was te laag; en er was ook een derde reden. Het hoogaltaar van de kapel is gemaakt met een heel mooi bewerkt paneel dat de heilige bisschoppen van Utrecht voorstelt: Wilibrord en anderen. Het is een altaar dat er was voordat dit gebouw het aartsbisschoppelijk paleis werd – de kapel werd daarbij gebouwd. U weet dat in Nederland het pas terug in 1853 mogelijk werd om een bisschoppelijke hiërarchie te hebben, maar de aartsbisschop van Utrecht moest nog een bescheiden profiel houden, en een beetje onder de radar blijven in deze orthodox protestantse stad. Hij had geen aartsbisschoppelijk paleis maar een leefde in de pastorij van de kathedraal. Je kan daar nog de kamer zien waar hij leefde, met een box bed. Daar had hij een private kapel waarin dit hoogaltaar was gezet. Het hulpaltaar, hoort daar helemaal niet bij, en blokkeerde het zicht van de gelovigen op dit hoogaltaar met haar mooie panelen. Er waren dus een serie van praktische redenen waarom ik liever aan het hoogaltaar celebreer.

Ik heb dat enkele maanden gedaan, totdat de kapel werd gerestaureerd, en ik was heel tevreden. Samen met het volk keren we ons echt naar Christus. Ik celebreer niet langer met mijn rug naar Christus maar kijkend naar Christus, die aanwezig is in de Eucharistie in het tabernakel. Wat mij betreft mag het overal zo gedaan worden, maar het kan natuurlijk niet opgelegd worden want het tweede vaticaanse concilie liet een volksaltaar toe, en er zijn ook praktische redenen: in sommige kerken zou het onmogelijk zijn. Maar ik denk dat het een hele mooie manier van vieren is. Ik vind het verrijkend.

LifeSite: Denkt u dat er een verband is tussen de cultuur van de dood en de dood van de cultus?

Kardinaal Eijk: Ja, dat verband bestaat zeker. Waarom werd Nederland zo snel geseculariseerd, en was het de voorloper van de Europese landen wat dat betreft? Dat komt door de groei van rijkdom – als een komeet sinds de jaren 1960. En wat was het resultaat? Succesvolle mensen konden leven zonder afhankelijk te zijn van anderen, ze werden individualistisch, en dat gebeurde ook. We leven in een hyperindividualistische cultuur. Mensen doen weinig samen, tenzij het nodig is, bijvoorbeeld bij een sportvereniging of wanneer verschillende mensen samen voor een gezamenlijk doel strijden. Maar voor het overige, steunen we in hoge mate op onszelf; daar is een sterke trend van in onze cultuur.

Dus wat gebeurt er met de jonge individualist? Hij zet zichzelf op een voetstuk en ziet anderen als mensen rond hem, niet meer; hij moet zichzelf onderscheiden van de anderen – hij heeft niet alleen het recht om dat te doen, ook de plicht. En dat doet hij ook door zijn religieuze overtuigingen te kiezen, zijn levensvisie, zijn set van ethische waarden. De waarheid is dat in werkelijkheid de meeste mensen zich laten leiden door de publieke opinie, door wat ze zeggen in de media en op de sociale netwerken. Maar met het idee dat ze autonoom zijn.

Zo’n autonome individualist heeft geen nood aan iets wat hem overstijgt.

Hij heeft dat niet nodig in de maatschappij – de staat – en daarom laten velen het burgerlijk huwelijk voor wat het is en leven gewoon samen, en rechtvaardigen zich door: ‘het is onze relatie, niemand anders heeft er iets mee te maken?’ Dat is de consequentie van het individualisme.

Individualisme heeft God naar de rand gedrongen, als we niet al totale atheïsten geworden zijn. De meeste Nederlanders vandaag geloven al niet meer in een persoonlijke God. En als je niet gelooft dat er een persoonlijk God is die Schepper is, en in feite Vader voor ons allen, dan geloof je ook niet dat de mens geschapen werd in het beeld en gelijkenis van God. Autonome individualisten geloven dat ze zelf het recht hebben over hun leven en dood – door euthanasie, hulp bij zelfdoding – omdat ze dat alles niet meer nodig hebben, God niet meer benoemen. De opkomst van het individualisme, het verdwijnen van het Christelijke geloof of het verzwakken ervan, bij grote delen van de bevolking, zijn zeker gelinked aan de opkomst van de cultuur van de dood. Dat is zonneklaar, er is een direct verband.

LifeSite: Sommige Katholieken worden aangetrokken door andere Christelijke kerken – zoals bijvoorbeeld de Orthodoxe kerk – omdat er zoveel verwarring is in de Katholieke Kerk. Bijvoorbeeld zoals Rod Dreher. Hoe kunnen we daartegen vechten, voor onszelf en anderen?

Kardinaal Eijk: Dat gebeurde ook onder de Nederlands Katholieken, niet op massale manier, maar het gebeurde. In Nederland waren de pinksterkerken erg krachtig tot 1995. Veel Katholieken gingen er naar toe. Ik ontmoette ooit een man die Katholiek was maar dat hij naar de Vrije Liberale kerk was overgestapt. ‘Ik zeg u ook waarom. In mijn parochie spraken ze nooit over Jezus of de zin van het geloof gedurende 15 jaar, en toen ik begreep dat ze daar wel over spraken in de Vrije Liberale kerk, ben ik daar naartoe gegaan’ zo zei hij me. Het is een Kerk die in ernstige crisis is gedurende 15 jaar en in mijn opinie zal die man zeker nieuwe moeilijkheden ondervinden. De Katholieke parochie waar hij naartoe ging was een heel progressieve. In mijn opvatting was daar veel praat over het goede doen voor anderen, de klemtoon lag op de ‘diakonale actie’, maar er werd bijna niets meer over Jezus gezegd. Evenmin werd er gesproken over de essentie van het Katholieke geloof: het werd genegeerd. De man werd het geloof onthouden. Het is natuurlijk erg droef dat een persoon zijn Katholieke geloof opgeeft om bij een orthodoxe protestantse groep te gaan, omdat ze daar over Christus spreken. Maar om eerlijk te zijn, begrijp ik hem wel tot op zekere hoogte. Natuurlijk is wat hij deed verboden, het is iets dat je niet moet doen, en objectief gezien is het een zonde om de Katholiek Kerk te verlaten. Maar opnieuw, verwacht ik dat de Heer dat met veel barmhartigheid zal beschouwen omdat Hij weet dat wie het geloof in Jezus Christus moeten verkondigen vaak de taak niet aankunnen.

Gelukkig wordt de situatie beter door een nieuwe generatie van priesters. Maar de gedachte blijft in onze geest: Zou ik niet nog veel duidelijker moeten zijn? Helderder? Dat lijkt me van groot belang.

Er zijn ook Katholieken, vaak volkse mensen, die het bezoek hebben gekregen van Jehova’s getuigen. Ze nemen de bijbel heel letterlijk: het zijn mensen die van deur tot deur gaan en dus ook aan de deur staan van Katholieken die verward zijn. Die Katholieken kunnen denken: ‘Hey, maar dat is een echt geloof! Eindelijk horen we terug wat we vroeger thuis hoorden!’ Dat er ook grote verschillen zijn, dat realiseren ze zich niet, of ze denken: ‘dat kan allemaal waar zijn, want het klinkt meer als ons geloof dan we in de kerk horen.’ Ja, zo zijn er gevallen geweest. Ik denk dat die trend niet meer sterk is, maar het is lang zo geweest van de 1960s tot de 1990s.

LifeSite: In verband met de huidige staat van verwarring: hoe denkt u dat de Kerk vandaag hervormd kon worden? Hoe kunnen de autoriteiten dit herstellen?

Kardinaal Eijk: De Paus is de bron van eenheid in de hele Kerk; De bisschop is de bron van eenheid van geloof en de manier van geloven in een bisdom. Daar moet de duidelijkheid van komen: door de Paus en de bisschoppen. Wij bisschoppen leiden onze priesters, wij benoemen hen, wij zijn verantwoordelijk voor hun vorming. Dat zijn grote verantwoordelijkheden, die we ook moeten opnemen. We moeten zorg dragen voor een goede vorming van onze priesters. En ook van priesters die al gewijd zijn! We moeten hen vormingscursussen geven. Dat zijn allemaal gelegenheden die we als bisschop moeten aangrijpen om te zorgen dat we goede priesters krijgen, heldere priesters, die het Evangelie krachtig en betrouwbaar verkondigen.

Ik moet zeggen dat de huidige generatie van priesters al heel wat doet om het geloof uit te leggen – zoals ik zei is dat ook iets dat ik merk bij de kandidaten voor het vormsel, die veel beteren begrijpen wat de sacramenten inhouden dan 20 jaar geleden. En dat is al een grote stap voorwaarts.

De liturgie wordt meer en meer volgens het missaal gevierd, ook al was Nederland het centrum van experimentele liturgie. In de tweede helft van de jaren 1960 was het ultieme doel om de hele Mis te improviseren, en we waren al bezig met de liturgie te veranderen voor het Tweede Vaticaanse Concilie.

Het startte allemaal hier. Laat ons hopen dat Nederland ook een beetje het startpunt mag worden van het herstel. Ik denk dat we op goede weg zijn, maar we moeten nog zoveel doen!

 

Kijk: Een herder die leidt! Merci, Mgr Bestion.

'kerken zijn geen polyvalente ruimte, en ook geen spektakelhallen'...😊😊😊

Maak de biecht weer beschikbaar

Vertaling van een ingestuurde brief in de Catholic Herald:

Ik wil graag de commentaar van Dr Holly Ordway (12 april) onderstrepen over de biecht - crisis.

Ik woon nu in Antwerpen, België, waar de biecht, door een tekort aan priesters en mogelijk een tekort aan boetelingen, enkele op aanvraag mogelijk is. Tot 2 jaar geleden was er in de Kathedraal enkel biechtgelegenheid in de Goede Week, maar nu is het oop weekdagen 30 minuten voor de 16.00 uur Mis mogelijk. Gereguleerde biechtgelegenheid is enkel beschikbaar in St Jacob iedere zaterdag tijdens 2 uur - in nederlands, engels en frans.

In een kathedraal met zo vele bezoekers zou het mogelijk moeten zijn om dagelijks biecht aan te bieden in meerdere talen, en zo ook bezoekers aantrekken die geïnspireerd raken door wat ze zien. Maar, met slechts 3 priesters in de kathedraal hebben ze te weinig tijd en mogelijkheden hiervoor.

De situatie in de Verenigde Staten is veel beter. In Chicago is er in St Peter's in the Loop iedere dag gedurende 10 uur biechtgelegenheid en op zaterdag 4 uur. Mensen lopen gewoon langs en weten dat ze er een priester kunnen spreken. Dat is gewoon een verre droom voor de meeste Europese landen.

Het is vreemd om zo veel mensen ter Communie te zien gaan op zondag in Antwerpen en toch is het hoogst onwaarschijnlijk dat ze recent naar de biecht zijn geweest, gezien het gewoon niet beschikbaar is.

E. McA.
Antwerpen, België



------

In de Kathedraal en Basiliek van Hasselt is er enkel biechtgelegenheid op aanvraag.

2 mei: Aanbidding in de Kathedraal van 15 tot 16 uur.

Maandelijkse aanbidding van 15 tot 16 uur.

blik vooruit: Aanbidding voor het Sacrament van Mirakel: 25 juli van 14 tot 17 uur.