zondag 27 mei 2018

Heiligdomsvaart Maastricht 2018: Doe wel en zie niet om

 Volgende week 3 juni is het in Hasselt Sacramentsprocessie (om 15 uur start aan de Kathedraal)
 Dus deze week nog even tijd om naar Maastricht te trekken:

Zevenjaarlijkse feesten in Maastricht op het moment, met prachtig weer.
Natuurlijk kan je niet anders zeggen dat de ommegang in Hasselt mooier is, maar ze hebben in ieder geval een heel ander karakter.
De mooiste groep in de Heiligdomsvaart vandaag was dan ook de groep uit Hasselt met het 'mensen voor mensen' lied.

Je moet wel zeggen dat ze in Maastricht goed aansluiten met de wereldkerk. Met als thema barmhartigheid - Doe wel en zie niet om, wilden ze ook een echo zijn van het Jaar van de Barmhartigheid. Het officiële lied van dat jaar: Misericordes sicut pater, weerklonk dan ook vandaag in de Basiliek van St Servaes.

Het hele karakter van het boekje is ook anders, met een mooie nadruk op de kern van de zaak: ons prachtige Katholieke geloof. Zo staan er ook de aanbiddingsuren en biechtmogelijkheden in het boekje. Dagelijks rozenhoedje, aanbidding, bidden bij de noodkist, etc.
Voor ons als sacramentsbroederschap valt op: op zaterdag 26 mei was er 'nightfever' in de St Servaas basiliek. En op woensdag 30 mei is er een 24 uurs aanbidding.
Zo worden de feesten ook geestelijk gedragen.

Gefeliciteerd en grote bewondering aan iedereen die dit mogelijk maakt in Maastricht!
 [over 6 jaar wordt het natuurlijk nog mooier in Hasselt]


PS: grote afwezige vandaag in Maastricht: betonblokken. Hasselt leek vorig jaar wel een belegerde stad, dat er s'avonds soms weinig volk liep was deels te wijten aan de onmogelijkheid om ook maar enigszins in de buurt te parkeren en overal betonblokken en tractoren. In Maastricht een gezondere kijk op de wereld, dunkt me.

PS2: Z.E. kardinaal Eijk had precies moeite met stappen, en moest van de trappen geholpen worden. Laten we bidden voor deze moedige kardinaal!  [En dat onze slappe dweil ook wat moed mag vinden]






De Pauselijke vlag op het stadhuis van Maastricht, ik zie het in Hasselt nog zo snel niet gebeuren?


De seminaristen van het bisdom Roermond met schilderijen van de 7 werken van barmhartigheid. De 7 geestelijke werken van barmhartigheid werden niet meegedragen.

De mooiste groep: Hasselt zingt.


 
 
 
St Servaas; bid voor ons. Ook voor bisdom Hasselt is hij een van de eerste geloofsverkondigers.
 
Ook in de St Servaas Basiliek hangen de vlaggen uit.
 

vrijdag 25 mei 2018

Dank u Dr Stockman


Dank aan broeder Stockman, die tussen Rome, Vietnam en China door, toch nog tijd vond om voor onze kleine broederschap te komen spreken over de Eucharistie.

Hij gaf ons ook opdrachten mee, zoals voor de H Mis al eens de lezingen doornemen van de zondag, om beter voorbereid en met de juiste geest het misoffer mee te vieren.
Er was het pleidooi om minder de nadruk te leggen op de maaltijd, en meer op het misoffer.
En hij sprak zijn bewondering uit voor de parochies die altijddurende aanbidding organiseren.

Hopelijk kunnen we binnenkort de volledige tekst van de zeer krachtige lezing hier weergeven.



Ik herhaal nog eens de aankondigingen:

Donderdag 31 mei: Sacramentsdag; H Mis om 18,30 met de bisschop in de Kathedraal

Zondag 3 juni: Sacramentszondag: Processie om 15 uur vanaf de Kathedraal

woensdag 25 juli: Herdenking Sacrament van mirakel van 14 tot 17 uur in de Kathedraal



En vandaag bidden we voor Ierland, dat het referendum daar mag kiezen voor het leven!


zaterdag 5 mei 2018

Jozef de Kesel: I blow with the wind.

From De Standaard 05-05-2018:

Cardinal De Kesel sees a 'service of thanksgiving' as an alternative marriage for homosexuals.

An exchange of rings is not possible, a prayer service is possible. Cardinal De Kesel wants to open up to the question of LGTB-believers for recognition as a couple.

'The Catholic Church must respect homosexuals and lesbians more, also in their sexuality.' That is was cardinal Jozef de Kesel said in a discussion with the LGTB community. The statement goes beyond the official doctrine of the church: homosexualitiy is allowed, but not in practice. What meands sexual abstinence.

Pope Francis

De Kesel received a delegation of the LGTB community Mechelen in the archdiocesan palace, for a 'casual and smooth' talk about the wellbeing of LGTB. 'Not so long ago, you would not have been welcome here' was told at the beginning of the discussion.

About the official doctrine of Rome about LGTB, says De Kesel: 'Everyone knows that that is not tenable anymore. Pope Francis said a while ago: 'Who am I to Judge, people that seek God?" That's not nothing, that statement. Ten years ago, those words would have been unthinkable. They represent his personal conviction. Francis puts his mark. That cannot be reversed. Even not with a new pope. Although I admit that is was not well received everywhere.' De Kesel concluded: 'Times change, and so does the Church'.

Geert De Kerpel, spokesman of the cardinal, stresses that is was 'a personal encounter'. 'De Kesel wants to  accompany homosexuals and help them in their situation'. He also spoke about their relationship and the difference with a christian marriage between man and wife. If the Chruch is reluctant in her point of view, it is because she wants to stress the great value of marriage and the family.

Departure of Léonard

From his start as archbishop De Kesel has a very moderate view on homosexuality. In his first press conference, he advocated 'more respect and esteem'.

The Belgian bishops in general are for a great openness, since the departure of André-Joseph Léonard, the former archbishop. The bishop of Antwerp, Johan Bonny, advocated that the Church should recognise 'the loving relationship beween homosexuals'.

No blessing

But advocating more respect, does not automatically equalize with a man-woman relationship, which remains the norm in the Catholic Church. And certainly not in its symbolic practises. A marriage in the Church for LGTB  is even for De Kesel, in spite of his progressiveness, a bridge too far. A sacramental blessing is nog possible, because it would resemble too much a marriage.

If homosexuals want a symbol, De Kesel advocates a 'service of thanksgiving' or a 'prayer service'. But an exchange of rings is not possible.


-----

Vrije vertaling: Volgens de kardinaal is de openbaring van Christus op aarde afhankelijk van tijd en plaats ....  en dus is 'het Katholieke geloof volgens Jozef De Kesel' even onredelijk als de islam.

Alweer een episode uit 'de kardinaal met het charisma van een slappe dweil'...


donderdag 3 mei 2018

St Antonius van Padua, Malleus Haeriticorum.

Deze week werd er bij de paters gepreekt dat de H Antonius van Padua door de Paus naar de katharen was gestuurd, maar dat hij die taak na 2 preken teruggaf aan de Paus, uit respect voor de religieuze overtuiging van de katharen. Er werd ook gezegd dat St Franciscus ook niet de moslims wilde bekeren, maar dat beide heiligen veel respect hadden voor de anderen, en dus niemand bekeerden. En dat God van ons allemaal houdt, hoe we Hem ook beminnen.

Allicht heb ik het verkeerd begrepen, maar het kwam over alsof men doorheen iedere religie gered kan worden, en dat alle geloof hetzelfde is, als men het maar met liefde voor de naaste doet. En dat deze heiligen dat hebben voorgedaan.




Bij het nalezen van het leven van St Antonius van Padua, vind ik precies het tegenovergestelde. Een roeping tot franciscaan in antwoord op zijn bewondering voor de gerepatrieerde relieken van 5 franciscaanse priesters die martelaren waren in Marokko. De relieken werden naar Coimbra gebracht onder Alfons II, rond 1220. Uit bewondering, wilde Antonius franciscaan worden, en ook naar Marokko gaan, om de moslims te bekeren.

Later werd hij omwille van zijn vurige preken tegen de ketters, betiteld als 'Malleus Haeriticorum’

Dat is dus precies het omgekeerde van wat gepreekt werd deze week.



Herinnering aan Dominus Iesus:

4. De voortdurende missionaire verkondiging van de Kerk wordt tegenwoordig bedreigd door relativistische theorieën, die het religieuze pluralisme niet slechts de facto, maar ook de iure (of in principe) willen rechtvaardigen. Als gevolg daarvan worden waarheden beschouwd als achterhaald, zoals bijvoorbeeld het definitieve en volledige karakter van de openbaring van Jezus Christus, de aard van het christelijke geloof in verhouding tot de innerlijke overtuiging in de andere religies, de inspiratie van de boeken van de Heilige Schrift, de personele eenheid tussen het eeuwige Woord en Jezus van Nazareth, de eenheid van de heilsorde van het vleesgeworden Woord en de Heilige Geest, de uniciteit en de heilbrengende universaliteit van Jezus Christus, de universele bemiddeling van het heil door de Kerk, de onscheidbaarheid - zij het in onderscheid - tussen het rijk van God, het rijk van Christus en de Kerk, de subsistentie van de ene Kerk van Christus in de katholieke Kerk.

22. Met de komst van Jezus Christus, de Verlosser, heeft God de Kerk, die door Hem was gesticht, middel voor het heil van alle mensen doen zijn. Deze geloofswaarheid neemt niets weg van het feit dat de Kerk de godsdiensten van de wereld beziet met oprechte eerbied, maar sluit tegelijkertijd radicaal de mentaliteit van indifferentisme uit, die "doordrongen is van een religieus relativisme, dat leidt tot de mening dat 'de ene religie even veel waard is als de andere'".
Het is waar dat de niet-christenen de goddelijke genade kunnen ontvangen, maar evenzeer is zeker dat zij zich objectief in een staat van ernstig tekort bevinden in vergelijking met hen die in de Kerk de volheid van de heilsmiddelen bezitten.

De Kerk en de islam: Gevaarlijke illusies [Collaboratie of naïviteit]

Vertaling van een artikel door William Kilpatrick, in crisismagazine, beschikbaar in het openbare domein:
Het artikel is geschreven binnen een Amerikaanse context, die allicht niet volledig opgaat voor de Europese situatie, die veel urgenter is.


De Kerk en de islam: Gevaarlijke illusies:

Toen ik begon met schrijven over de Kerk en islam, wijdde ik veel tijd aan het beschrijven van verschillende wegen voor kerkleiders om de verspreiding van islam tegen te gaan. Het leek een kwestie van tijd tot ze zouden begrijpen dat ze de islam moeten weerstaan. Het blijkt daarentegen, dat mijn evaluatie veel te optimistisch was.

De meest dringende taak was, zo leerde ik, niet om wegen te vinden om de islam tegen te gaan, maar om de Kerkelijke hiërarchie te overtuigen dat islam moet weerstaan worden. Het heeft geen zin om gevechtsstrategieën te bespreken met mensen die niet willen toegeven dat er een ideologische vijand is.

De vijand is niet moslims per se, maar geen geloofssysteem dat de meeste moslims geloven, weliswaar met verschillende graden van betrokkenheid. Hoewel de islam zich niet echt leent tot gematigdheid, beoefenen veel moslims hun geloof toch op vredevolle manieren. Anders geven het alleen lippendienst, en nog anderen hebben een gepassioneerd vuur om het te verspreiden, met zwaard en vuur zo nodig.
Het idee om ideologieën te bestrijden is niet vreemd voor Amerikanen, maar een ideologie bestrijden die tegelijk ook een religie is, is problematisch. En het wordt steeds problematischer in deze tijd waarin we leven waar het simpelweg oneens zijn met de opinie van een ander, wordt gecatalogeerd als hate crime. Dus, voor alle duidelijkheid, kritiek op de islam wil niet zeggen dat men alle moslims haat. Kritiek hebben op de islam is niet hetzelfde als kritiek op moslims, niet meer dan kritiek op het communisme het zelfde niet is als kritiek op Russen in de sovjet-periode. Men kan ook de humaniteit en de goede intenties van andere waarderen zonder hun ideologie te waarderen of steunen. En als hun ideologie of geloofssysteem een groot gevaar voor anderen vormt, zou het verkeerd zijn er geen kritiek op te hebben. Natuurlijk moet men tact en voorzichtig zijn in dergelijke kritiek.

Het onderscheid tussen Burger X en zijn geloof is simpel. Je moet zijn geloof niet respecteren, maar je moet proberen respect te hebben voor de persoon, als een mede-mens. Heel wat Katholieke leiders schijnen nochtans moeite te hebben om dat onderscheid te maken. In plaats van dat te doen, hebben ze simpelweg verklaard, in het geval van de islam, dat het een broederreligie is die veel gelijkenissen vertoont met het Christendom. Op die manier zijn niemands gevoelens gestoord. Het probleem van islamitische terroristen en extremisten wordt op dezelfde manier aangepakt: het wordt verondersteld dat het gaat om een kleine minoriteit die de vredevolle natuur van hun religie verkeerd hebben begrepen.

Op dezelfde manier worden mensen die kritiek hebben op de islam, weggezet als mensen die de islam niet begrijpen, en die gecorrigeerd moeten worden. Als ze bij hun gedacht blijven, worden ze geïsoleerd en afgedaan als intolerante mensen en 'islamofoben'. Op dezelfde manier zeggen Kerkverantwoordelijken dat zij die tegen moslimimmigratie zijn, verkeerd zijn geïnformeerd, en anders zijn het racisten en xenofoben. Als ze hun naaste liefhebben zouden ze zijn geloof niet in vraag stellen of zijn religieuze praktijk niet in vraag stellen.

Onder paus Benedictus XVI waren en tekens - zoals de rede van Regensburg - dat de Kerk een meer realistische visie op de islam aan het ontwikkelen was. Maar wat voor vooruitgang er ook moge gemaakt worden door Benedictus, die werd volledig ongedaan gemaakt door Franciscus. Meer nog, het is eerlijk om te zeggen dat onder Franciscus, de kennis van de Kerk over de islam achteruit is gegaan. Het meest frappante voorbeeld is de verklaring van de Paus (24-11-2013) dat een 'authentieke islam en een goede lezing van de koran sluiten iedere vorm geweld uit'. Het is moeilijk om een dergelijke uitspraak in te beelden van zijn voorgangers of hun adviseurs.

Spijtig genoeg hebben slechts weinige kerkelijke verantwoordelijken kritiek op de fundamenteel gebrekkige visie van Franciscus op de islam. Integendeel, velen hebben het chorus vervoegd - sommigen door naïviteit, sommigen door misplaatste sensitiviteit, en sommigen, misschien door lafheid.
Verschillende tientallen jaren zijn voorbij gegaan sinds een wereldwijde islamitische terroristennetwerken zijn ontstaan, en kerkleiders blijven volhouden aan een fantasy-based opvatting over de islam. In hun voordeel, moeten we toegeven dat ook andere wereldleiders meedoen aan de cultus van sensitiviteit, en al even traag zijn in het opgeven van hun dromerige ideeën. Voor heel lang, hebben westerse leiders de mantra volgehouden dat de islamterreur niets te doen heeft met de islam. Maar nu begint hun toon te veranderen. De Oostenrijkse premier heeft gedreigd om een van de grootste moskeeën van Wenen te sluiten, ook Frankrijk heeft verschillende moskeeën gesloten en verschillende radicale imams gedeporteerd. Polen, Hongarije en Tsjechië hebben hun grenzen gesloten voor de moslimmigranten, en de eerste minister van Hongarije heeft zonder doekjes de Christelijke identiteit van zijn land verdedigd.

Het is meer dan eigenaardig dat de Kerk, die gezien haar geschiedenis, de eerste zou moeten zijn, blijkbaar het laatste instituut lijkt te zijn dat beseft dat islam geen religie van vrede is.

Of misschien hebben kerkleiders inderdaad het gevaar van de islam begrepen maar hebben ze een strategie van stilte aangenomen om potentiële slachtoffers van de islam te beschermen. Dat zou een plausibele verdediging van hun inactiviteit kunnen zijn. Misschien vrezen ze dat iedere vorm van kritiek op de islam op repercussies zal stuiten op Christenen in moslimlanden. In de tweede wereldoorlog leerden Katholieke leiders snel dat afwijzingen van het nazisme directe en dodelijke reacties gaven zowel tegen joden en Christenen. Terwijl de nazimacht steeg, ontwikkelde het Vaticaan strategieën om joden in het verborgene te helpen ontsnappen, en Katholieken om weerstand te bieden.

Men kan zeggen dat de Katholieke leiders vandaag misschien een gelijkaardige strategie volgen in de hoop om de vervolging van Christenen en andere minderheden te verminderen. Maar er is een verschil. Als de Kerk een soort voorzichtige stilte zou volhouden over de islamitische agressies, dan zou men dat argument kunnen maken. Maar men kan niet zeggen dat Kerkleiders zich inhouden om kritiek te geven op de islam. Integendeel, ze nemen iedere kans te baat om de islam te prijzen, om solidair te zijn met de islam, om allerlei islamitische initiatieven te vervoegen, zoals de campagne tegen 'islamofobie'. Als men kijkt naar de zorg van de Kerk voor de islam zou men denken dat het de meest vervolgde religie op aarde is, in werkelijkheid de grootste vervolger.

De omgang van de Kerk met de islam op dit moment lijkt niet op de voorzichtige aanpak van iemand die omgaat met een gevaarlijke vijand. Het lijkt eerder op de vertrouwende onschuld van iemand die denkt dat hij geen vijanden heeft. Pius XII mag dat misschien een voorzichtige stilte hebben onderhouden tegenover de nazi-barbarijen toen het duidelijk werd dat onschuldige mensen het gelag zouden betalen, maar nooit heeft hij het nazisme geprezen als een kracht van vrede, en hij heeft zeker nooit de solidariteit van de Kerk ermee geuit.

In diep contrast, hebben kerkleiders en Paus Franciscus in het bijzonder, de islam gefaciliteerd. Paus Franciscus ontkent publiekelijk dat islam geweld toelaat, en heeft zelf een morele gelijkheid tussen islam en Katholicisme verkondigd ('Als ik spreek over islamgeweld, moet ik ook over Katholiek geweld spreken 01-08-2016), en heeft campagne gevoerd voor het invoeren van miljoenen moslimmigranten in Europa. Meer nog, hij heeft iedereen die zijn open-grenzen-beleid bekritiseert, uitgemaakt voor hardleerse xenofoben. Hij is voor zijn inspanningen geprezen door tal van moslimleiders voor zijn 'verdediging van de islam'.

Men zou bijna het woord 'collaborateur' willen gebruiken, beter dan 'facilitator'. Maar collaborateur is een te sterk woord. In de context van de tweede wereldoorlog, houdt dat een bewuste medewerking en toestemming aan een duivelse onderneming in. Het is voor mij duidelijk dat de Paus en anderen in de Kerkelijke hiërarchie de verspreiding van een duivelse ideologie faciliteren; maar het is niet volledig duidelijk dat ze weten wat ze aan het doen zijn. Franciscus lijkt bijvoorbeeld oprecht te denken dat alle religies ongeveer gelijk in goedheid zijn. Dus voor hem moet de verspreiding van iedere religie iets goed lijken. Het is een ongelooflijk naïeve kijk, maar hij schijnt die oprecht te hebben.

Maar men kan niet blijven pleiten voor domheid. Uiteindelijk wordt de situatie duidelijk voor iedereen, zonder ontkenning. Op dat moment - op het punt dat de bedreiging zonneklaar wordt - kunnen we ervan uitgaan dat de mensen met macht zullen ontwaken en actie zullen ondernemen. Maar wat als dat te laat is? De Paus laat op geen enkele manier zien dat hij zijn visie zal bijstellen. Hij is misschien wat teruggekrabbeld - recent zei hij dat het recht van de migranten soms de nationale veiligheid in gedrang kan brengen. Maar we moeten niet kijken naar de Paus om ons de weg te wijzen in deze zaak. Hij lijkt constitutioneel in de onmogelijkheid om enige twijfel te krijgen over zijn islampolitiek. Het lijkt dat de aanzet om de koers te veranderen zal moeten komen van de bisschoppen, priesters en de Katholieke leken. Ze kunnen er maar beter werk van maken. Er is geen tijd te verliezen.







dinsdag 1 mei 2018

Nuntius van Oostenrijk wijst kardinaal Marx terecht over zijn kritiek op de kruisen in Beieren

De nuntius van Oostenrijk, Mgr Peter Stephan Zurbriggen, is duidelijk niet van het ruggengraatloze type. Hij spreekt krachtig zijn verachting uit voor die bisschoppen (en dus kardinaal Marx op de eerste plaats) die menen om politiek-correcte multireligieuze redenen op te komen tegen het hebben van kruisen in een diep-Christelijke gemeenschap als Beieren.