woensdag 30 maart 2016

Uitnodiging 25 mei

De Hasseltse Sacramentsbroederschap heeft de eer u allen 
uit te nodigen voor de lezing van 
Mgr. R. Mutsaerts, 
hulpbisschop van Den Bosch,
Auteur van het boek 'Gewoon over Geloof'
 op de vooravond van Sacramentsdag, 
25 mei 2016 om 20 uur in de Kathedraal van Hasselt.



Het boek Gewoon over Geloof is te verkrijgen bij uitgeverij Betsaida

Een absolute aanrader!

Daar is ook het prachtige boekje van de Kleine Juliana te verkrijgen, een aanrader zeker voor de eerste communicanten.




maandag 28 maart 2016

Priester gekruisigd door IS op Goede Vrijdag

Volgens kardinaal Schönborn van Wenen is op Goede Vrijdag een priester gekruisigd door IS in Jemen. Eerder deze maand waren er al de meldingen van de 4 vermoordde zusters van Moeder Theresa in Jemen. Ook in Pakistan zou een klooster met 30 zusters die zich inzetten voor ziekenzorgen, uitgemoord zijn.

Laat ons bidden voor onze vervolgde broeders en zusters in het Midden-Oosten.
Laat ons bidden voor de bekering van de moslims.

Katholieke Bisschoppen

Een bericht van Mark Lambert, die schrijft op een blog uit het Verenigd Koninkrijk; dat evengoed relevant is voor onze streken:


Van sinds ik er een beetje op let, is het me erg duidelijk geworden dat er in de Katholieke Kerk, net zoals in iedere organisatie in de wereld, goede en slechte leiders zijn. Bisschoppen die doen wat ze moeten doen, en bisschoppen die dat niet doen.

Ik denk dat vele, vele (de meerderheid van) katholieken vandaag in Engeland en Wales zullen zeggen dat er een schaarste is aan degelijke catechese van de bisschoppen, in de mate zelfs dat als een bisschop nog eens iets duidelijk Katholiek zegt, er meteen veel publiciteit rond ontstaat. Natuurlijk, omdat we niet meer gewoon zijn dat ze nog iets zeggen, laat staan iets zo schandalig of revolutionair als de leer van de Kerk.

Het is mijn overtuiging dat dit gebrek aan band dat zo ontstaat met de belangrijke en uitdagende waarheid die de Kerk leert - laat ons maar contraceptie benoemen in de context van het goede voor het Huwelijk en de belangrijkheid van kinderen en een familie - er voor zorgt dat we zonde normaal gaan vinden en dat in directe tegenspraak tot de fundamentele principes van de Kerkelijke leer. Elkeen weet dat de meerderheid van 'praktiserende' Katholieken contraceptie gebruiken, dus dat is de norm geworden. Algemeen aanvaard, nooit tegengesproken en zelfs nooit over gesproken.

Op de verontrustende diepte van die realiteit bots ik vaak als ik jongeren wat leer voor hun vormsel, en zeker als het gaat over controversiële onderwerpen voor Katholieken, zoals bijvoorbeeld, abortus. Abortus is een norm in de seculiere wereld en hoewel Katholiek geboren en opgevoed, ben ik dikwijls verbaasd hoeveel jongeren dat gewoon aanvaardbaar vinden. Ze hebben er misschien nog niet veel over nagedacht, maar in iedere groep van zo'n 30 of 40 vormelingen, zou ik zeggen dat zo'n 95% van hen denkt dat abortus een aanvaardbare morele optie is.

Hoe kunnen priesters en bisschoppen nu denken dat dat een aanvaardbare situatie is? Zeker als zoveel wordt geïnvesteerd in het zogenaamd Katholiek onderwijs? Het is een onderwijs van een zekere soort, maar, na vijf kinderen die naar Katholieke scholen zijn geweest, vraag ik me af welk deel er nu eigenlijk 'Katholiek' aan is, tenzij dan de propaganda voor pseudo-religieuze onverschilligheid.

Soms vind ik mijn rol als parochiecatechist vrij zinloos, omdat de meerderheid van de kinderen naar huis gaan, en hun ouders daar zeggen dat ik onzin heb verteld. Een ouder zou een moeilijke conversatie moeten hebben met de pastoor als hij peter wil zijn voor een Vormeling, maar niet naar de H Mis gaat (en eigenlijk vierkant tegen de Kerk is) - waarom ter wereld zou zo iemand nu eigenlijk peter willen zijn voor iets waar hij niet in gelooft? Waarom wil je nu eigenlijk peter zijn voor iets waar je niet aan denkt om in te geloven? Ligt het aan mij?

Het probleem voor mensen als ik dan, is dat we onze eigen tijd en energie stoppen in het verdiepen van het geloof, omdat we een werkelijke relatie hebben met Christus, of omdat we een glinster van Waarheid hebben ontdekt in de Katholieke leer, en enthousiast zijn geworden voor de Kerk, wiens grootste angst schijnt te zijn dat er gevormde en intelligente Katholieken zouden zijn die hun geloof kennen en de 'status quo' bedreigen. Het is voor mijn onbegrijpelijk dat de realiteit die ik ontdekt heb is dat niemand zo zeer orthodoxe geloofsgetrouwe Katholieken zo haat dan sommige priesters en bisschoppen in de Kerk. Daar versta ik niets van, maar het is een onontkenbaar feit, waar iedereen in de Kerk zich bewust van is. Gelukkig zijn er vele goede priesters en enkele bisschoppen die trouwe katholieken aansporen en aanmoedigen, die zelf ook grote kracht en bemoediging ontvangen van gelovige leken en dat is ook precies hoe het zou moeten zijn: al de verschillende delen van het Lichaam van Christus die samenwerken voor het Koninkrijk.

De tragedie is dat er heel wat priesters zijn, vaak ambitieuze mannen, die minachtend reageren op oprechte uitingen van geloof. Bevoorbeeld over Natuurlijke FamiliePlanning. Die priesters bekijken u alsof ge een soort weirdo zijt. De Katechismus bijtreden of enig principe van de Katholieke theologie,
brengt er hen toe om u te zeggen dat het 'wel wat meer gecompliceerd is dan dat' of ze sturen heimelijke emails om te zeggen dat je niet geschikt bent voor catechese.

Nu, ondanks alles, als loyale gelovige Katholieken samen komen en spreken over de crisis van de bisschoppen, dan zijn er altijd twee namen die naar voor komen. Er zijn ten minste twee Katholieke bisschoppen in dit land, die steeds weer uitblinken in Katholiek leiderschap. Maar sommigen fluisteren, dat ook die twee de laatste tijd erg stil zijn geworden. Sommigen maken allerlei speculaties hierover, en een deel daarvan is dan dat kardinaal Nichols hen gezegd heeft te zwijgen. Ik heb geen reden om dat te geloven of niet, maar ik blijf steeds uitkijken naar pastorale brieven van bisschop Philip Egan en Mark Davis.

In een pastorale brief over de 'christelijke papa's' bij gelegenheid van het feest van St Jozef zie bisschop Philip Egan recent: 'Het is geen overdrijving dat het vaderschap in crisis is'. De bisschop schrijft dat iedere man opgeroepen is om 'vaderlijk' te zijn, of hij nu kinderen heeft of niet. Maar hij merkt op dat een 'revolutie' een einde heeft gemaakt aan de traditionele religieuze cultuur van de familie - " een liefdevolle, monogame, conventionele relatie tussen een man en een vrouw met het procreatieve doel om kinderen op te voeden."

Bisschop Egan quotte Paus Franciscus dat het afwijzen van dit ideaal 'spirituele en materiele verwoesting heeft teweeg gebracht, op de eerste plaats bij de armsten en de meest kwetsbaren'. Hij voegt eraan toe dat de gemeenschap nood heeft om 'het Goede Nieuws te horen over de complementariteit van man en vrouw, over de roeping tot het huwelijk, en over de vreugde van het christelijke familieleven".

Hij verbond deze vragen aan een grotere confrontatie tussen twee filosofieën over het leven:
'In de cultuur van vandaag, wordt een grote strijd uitgevochten tussen twee radicaal verschillende opvattingen over wat een mens is.'

'Zijn we slechts hogere dieren, biologische machines, objecten die gemanipuleerd worden tot plezier, winst of macht? Of zijn we fundamenteel verschillend, personen die gerespecteerd moeten worden, schepselen met grenzen, mensen met een waardigheid en een roeping?'

'In deze strijd, wees gij, St Jozef, verdediger van het Leven en Patroon van het huwelijk, een scherp licht en een briljant voorbeeld'.

De bisschop suggereerde dat families best bidden tot St Jozef, een afbeelding in huis halen, of een 'st Jozefs tafel' houden voor de 'armen en huisgebondenen' of hem aanroepen - 'St Jozef, bescherm ons' - als ze op reis gaan.

-Dank u bisschop Egan voor deze belangrijke en orthodoxe brief!

Vandaag vertelt The Catholic Herald ons dat 'de andere' betrouwbare bisschop, zijn Paaspreek zal gebruiken om de regering op te roepen om haar weigering om de genocide van de Christenen en de andere religieuze minderheden in Syrië en Irak in de handen van de Islamitische Staat te erkennen. Dit is een bisschop die zich inzet voor de belangrijke en hedendaagse zaken, en die de Katholiek leer toepast in haar botsing met de cultuur. Dat is essentieel als we een rol willen blijven hebben als morele weerklank voor de gemeenschap, als het christendom op enige wijze nog relevant wil blijven voor vandaag. We moeten luidop en intellectueel de uitdaging met onze cultuur aangaan: dat betekend ook het Evangelie te verkondigen. Daarentegen lijkt het dat de meerderheid van onze leiders liever zich zit te verstoppen uit schrik dat ze iemand op zijn tenen zouden kunnen trappen. Herinneren zij zich nog dat ze de man volgen die God is en die de cultuur van toen zo beledigde dat ze Hem aan het Kruis hebben gehangen voor Zijn uitspraken?

Het Evangelie is altijd nieuw en altijd een uitdaging. Vandaag wil men alles afzwakken, schrik van het schandaal dat de Katholieke leer zou kunnen brengen of de wil (meestal door persoonlijke zonde denk ik) om de Katholieke waarheid maar te capituleren voor de seculiere trends die als een vooruitgang wordt beschouwd. Ik denk dat een klassiek voorbeeld hiervan de hoeveelheid homosexualiteit in de kerk van vandaag is en sommige kardinalen die menen te moeten zeggen dat de H communie kan gegeven worden aan gescheiden en hertrouwde Katholieken.

In onze omgeving, waar de basiswaarden zo verduisterd geraken, kunnen dergelijke marginale dingen alleen dienen om verdere ruzies en verwarring te scheppen tussen de gelovigen.

Dank u Heer, voor het leiderschap van bisschop Mark Davis en Philip Egan. Help hen en bescherm hen, stuur uw engelen om over hen te waken en geef hen moed en kracht in hun moeilijke taak.


Gebed voor de heilige bisschoppen door St John Fisher

Heer God, het was Uw belofte dat het Evangelie verkondigd moet worden over heel de aarde, wek dus mannen op die dat aankunnen. De Apostelen waren maar zachte en breekbare klei tot ze hardgebakken werden door het vuur van Uw Geest. Zo, goede Heer, doe dan hetzelfde met uw strijdende Kerk vandaag, verander haar en maak van de zachte en onstandvastige aarde harde stenen. Zorg dat er in Uw Kerk harde en machtige pilaren komen die tegen het lijden kunnen en het harde werk - waken, armoede, dorst, honger, koude en hitte - die niet beven voor de bedreigingen van de prinsen, vervolging, en dood, maar steeds zichzelf vermannen en het lijden doorstaan met goede wil, ook schaamte, en al de martelingen, voor de glorie en het lof van Uw Heilige Naam. Op die manier zal, Goede Heer, de waarheid van het Evangelie worden gepredikt over heel de wereld. Daarom, barmhartige God, oefen uw barmhartigheid uit, en toon ze aan Uw Kerk. Amen

St John Fisher, bid voor ons.












zondag 27 maart 2016

woensdag 23 maart 2016

Brief van een Katholiek priester aan journalisten

Beste broeder journalist,

Ik ben een simpele katholiek priester. Ik voel me gelukkig en fier op mijn roeping. Het is nu 20 jaar dat ik als missionaris in Angola leef.
Ik lees via vele communicatiemiddelen, vooral in uw krant, de vele berichten over pedofiele priester, op een morbide manier, op zoek naar allerlei details in het leven van priesters, fouten van het verleden.

Er is er een in een stad in de Verenigde Staten in de jaren 70, een andere in Australië in de jaren 80, en zo maar door, andere recenter … Zeker allemaal te veroordelen gevallen!

Er zijn journalistieke voorstellingen die afgewogen en evenwichtig zijn, andere uitvergroot, vol van vooroordelen, en zelfs van haat. Ik voel zelf grote smart voor het immense kwaad dat mensen hebben gedaan, die tekens van de Liefde van God hadden moeten zijn, en een dolk waren in het leven van onschuldigen. Er zijn geen woorden om die daden te rechtvaardigen. Het leidt geen twijfel dat de Kerk niet anders kan dan aan de zijde van de zwakken, van de getroffenen. Daarom zullen maatregelen die men kan nemen voor de beveiliging en de bescherming van de waardigheid van kinderen steeds een absolute prioriteit zijn.

Maar het is toch raar dat er geen enkele interesse is en zo weinig aandacht voor de duizenden priesters die hun leven opofferen en het geven voor het goed van miljoenen kinderen, voor adolescenten en voor de minstbedeelden in de vier uithoeken van de wereld.

Ik denk dat uw krant er zich niet voor interesseert:

1)      Dat ik heel wat graatmagere kinderen over wegen met mijnen door de oorlog in het jaar 2002 heb vervoerd van Cangumbe naar Lwena (Angola), omdat noch de regering iets kon doen, noch de NGOs er de toelating toe kregen.

2)      Dat ik tientallen kinderen heb moeten begraven die stierven door de oorlogsvluchten.

3)      Dat we duizenden mensen het leven hebben gered in Mexico door het oprichten van het enige gezondheidscentrum in een zone van 90 000 km² en het verdelen van voeding en zaden voor gewassen.

4)      Dat we er onderwijs en scholen verschaffen die de laatste tien jaren aan 110 000 kinderen les hebben verschaft.

5)      Het interesseert u vast ook niet dat we met andere priesters hulp hebben kunnen bieden aan 15 000 personen in de kampementen van de guerilla, nadat ze hun wapens hadden ingeleverd, omdat het voedsel van de regering en van de UNO niet aankwamen.

6)      Het is allicht van geen belang dat een priester van 75 jaar, pastoor Roberto, de stad Luanda doorkruist en voor de straatkinderen verzorgt, en hen naar een vluchthuis brengt, waar ze kunnen genezen van de toxische gazoline die ze inademen omdat ze hun kost verdienen als vlammenwerpers.

7)      De alfabetisering van honderden gevangenen is allicht ook geen nieuws.

8)      Dat andere priesters, zoals pastoor Stephane een opvanghuis oprichtten, waar jongeren die misbruikt, geslagen, zelfs verkracht werden kunnen opgevangen worden.

9)      Nog minder dat Pastoor Maiato op 80 jarige leeftijd de huizen van de armen bezoekt, een voor een, om de zieken te bezoeken en de wanhopigen.

10)   Het is ook geen nieuws dat meer dan 6000 van de 40000 priesters en religieuzen hun land en hun familie hebben verlaten om hun broeders te dienen in een leproserie, in ziekenhuizen, in de kampen van vluchtelingen, in de weeshuizen voor kinderen die van tovenarij worden beschuldigd of de wezen van de ouders met aids, in de scholen van de armsten, de centra voor beroepsvorming, de opvangcentra voor de seropositieven, etc.

11)   Of en vooral, die hun leven geven in de parochies en de missies om mensen aan te sporen om beter te leven en vooral om lief te hebben.

12)   Het is geen nieuws dat mijn vriend, pastoor Marc-Aurèle, om kinderen te redden tijdens de oorlog in Angola van kalulo naar Dondo heeft gebracht, en dat hij toen hij terug kwam van die missie, werd neergekogeld op de terugweg; dat broeder François en vijf catechesedames omkwamen in een ongeval toen ze de meest achtergestelde streken van het land gingen bezoeken.

13)   Dat tientallen missionarissen in Angola gestorven zijn door een gebrek aan sanitaire voorzieningen, door malaria.

14)   Dat andere ontploft zijn op een mijn, toen ze hun gelovigen wilden bezoeken; op het kerkhof van Kalulo zijn er op de zone voor de priester geen te vinden die meer dan 40 jaar is geworden ……

15)   Er is geen nieuws aan om een ‘normale’ priester te volgen op zijn werkdag, met zijn moeilijkheden en vreugdes, en zijn leven geeft zonder lawaai tot heil van de gemeenschap die hij dient.

De waarheid is dat we niet in et nieuws willen staan, maar enkel het ‘Goede Nieuws’ willen meedelen, dat Nieuws zonder lawaai, dat begon op de morgen van Pasen. Een boom die valt maakt meer lawaai dan duizende bomen die groeien.

Men maakt veel meer lawaai rond een priester die valt, dan om de duizenden die hun leven geven voor de duizenden armen en kleinen.

Dit is geen apologie voor de Kerk en de priesters.

De priester is geen held en ook geen neuroticus. Het is een gewone mens die men zijn menselijke natuur Jezus probeert te volgen en Hem te dienen door zijn broeders.

Er zijn miseries, kleinheden en fragiliteiten zoals bij iedere menselijke persoon; maar er is ook schoonheid en de grandeur zoals in ieder schepsel … Blijven doorgaan op een obsessionele manier en achtervolgend op een thema dat zo zwaar en pijnlijk is, en tegelijkertijd het zicht op het geheel verliezend, zo creert men beledigende karikaturen van het katholieke priesterschap, waardoor ik me gekwetst voel.

Ik vraag u, mijn vriend journalist, enkel de Waarheid te zoeken, het Goede en het Schone. Dat zal uw beroep groots maken.

In Christus,

 
E.P. Martin Lasarte, sdb

 

“Mijn verleden, Heer, vertrouw ik toe aan uw Barmhartigheid; mijn heden aan uw Liefde; mijn toekomst aan uw Voorzienigheid.”

  

Uren van de h Missen met Pasen en tijdens het Paastriduüm 2016

Witte Donderdag:

18.30 uur    St Rochus, minderbroederskerk
18.30 uur    H Hart
19.00 uur    Kathedraal
19.30 uur    St Katharina




Goede vrijdag:

18.30 uur    St Martinus
18.30 uur    St Rochus, minderbroederskerk
20.00 uur    Kathedraal met Taize gebed


Paaszaterdag:

20.00 uur    Kathedraal
20.00 uur    St Rochus, minderbroederskerk
21.00 uur    St Katharina


Paaszondag:

8 uur            St Rochus, minderbroederskerk
9 uur            St Rochus, minderbroederskerk
9.30 uur       St Martinus
10 uur          Kathedraal
10.30 uur     St Katharina
11 uur          Kathedraal
11 uur          H Hart
11 uur          St Rochus, minderbroederskerk
18 uur          Kathedraal
18.30 uur     St Rochus, minderbroederskerk

Paasmaandag:

8 uur            St Rochus, minderbroederskerk
9 uur            St Rochus, minderbroederskerk
10,30 uur     St Katharina
11 uur          Kathedraal
11 uur          St Rochus, minderbroederskerk
18,30 uur     St Rochus, minderbroederskerk


Paasbrief 2016 van Mgr Hoogmartens, bisschop van Hasselt





Bron van onze diepste Hoop

Een geleerde professor uit de universiteit van Leuven en Dublin schreef kort voor Pasen in een grote Vlaamse krant een opgemerkt artikel over onze maatschappij. Ze is steeds meer doordrenkt van een management-denken dat de illusie koestert dat alles onder controle te brengen en te houden is. Vandaar - zo schrijft hij - dat men bijvoorbeeld al te gemakkelijk oppert dat pechvogels maar beter hun best hadden moeten doen. Tegelijk is er - met name bij veel jonge hooggeschoolde mensen - een toenemend onvermogen om het onverwachte een plaats te geven. Daaruit volgt bij velen de nood om steeds dwangmatiger te plannen, en -zo voegde hij eraan toe - vooral het loslaten van het begrip 'hoop'. Deze mentaliteit, die begrijpelijkerwijs aanwezig is in het ondernemerschap, geraakt echter ook steeds meer diep verankerd in het onderwijs en ... in onze eigen hoofden.

Men kan bij de analyse van deze professor heel wat bedenkingen maken. Het artikel in de krant herkende en beklemtoonde echter vooral dat er in in ons samenleven nauwelijks nog plaats is voor de hoop: 'De hoop, dat kleine meisje van niks, waarmijn ouders en vele stakkers meeleefden en nog mee leven omdat het de enige houvast is, is door ons management-denken overleden ...', zo schrijft de professor.

Wat hebben al deze beschouwingen nu met Pasen te maken? Op het eerste gezicht niet veel. Aan de andere kant ook alles, want met Pasen wordt - voor wie gelooft - het diepste fundament aangereikt voor onze hoop. Vanuit de ervaring van de jonge Kerk, vanuit het lege graf en ontmoetingen van de eerste leerlingen met de Verrezene, is de verrijzenis van de Heer voor christenen de basis van hun overtuiging dat lijden en dood niet het laatste woord hebben. Jezus, die weldoende was rondgetrokken en woorden had gesproken van heil en van barmhartigheid, is niet mislukt en niet vergeefs in de wereld gekomen. Hij, die van in den beginnen bij de Vader was, heeft immers zijn hele leven in de handen van de Vader gelegd. En de Vader heeft Hem verhoogd en een Naam gegeven die boven alle namen is; Christus de Heer. Van daaruit putten christenen uit vele generaties en in vele situaties al hun hoop. Hun relatie met Jezus, die de Levende is bij de Vader en die ons zijn Geest zendt, maakt alles nieuw en maakt eigenlijk alles steeds weer mogelijk. Begrijpe wie begrijpen kan, maar vooral: geef je er aan over: 'De Heer is waarlijk opgestaan, zoekt Hem bij de doden niet, maar versta het nieuwe lied', zo luidt de boodschap van Pasen. Vandaar dat het 'Alleluia' met Pasen zo krachtig en vreugdevol gezongen wordt. Het betekent: 'God-zij-geloofd'. De Vader, bron en oorsprong van alle liefde, is in Jezus, de Levende, ook de bron en oorsprong geworden van onze diepste hoop!

Een zalig Paasfeest!

Mgr Patrick Hoogmartens,
Bisschop van Hasselt

dinsdag 22 maart 2016

zondag 20 maart 2016

Biechtgelegenheid in de Goede Week in Hasselt

Maandag 21 maart:
Biechtviering in de Kathedraal om 19.30 uur met gelegenheid tot persoonlijke biecht

Vanaf dinsdag, heel de goede week: bij de paters minderbroeders

Zaterdag 26 maart:
Biechtgelegenheid in de Kathedraal van 14 tot 17 uur.

zaterdag 19 maart 2016

Boodschap bij het Feest van St Jozef - door Mgr Egan, bisschop van Portsmouth


Brief van Mgr Egan

Aan alle vaders van families in ons bisdom

Op het feest van St Jozef, 19 maart 2016

 

Beste christelijke papa’s,

 

Vandaag op het feest van St Jozef, wil ik een klein berichtje sturen aan alle papa’s van families in ons bisdom, met waardering en aanmoediging.

 

Op de eerste plaats, een Gelukkige feestdag! Net zoals jullie in je familie, speelde St Jozef een cruciale rol in de Heilige Familie van Nazareth, door te zorgen voor Jezus, de Zoon van een Vrouw die hij zo liefhad, vooral in die verborgen jaren van het gewone leven van Jezus en zijn opvoeding. Net zoals de zorg, vreugde en fierheid die jullie vinden in jullie kinderen, hield St Jozef het pasgeboren Kind in zijn armen, en leidde Hem toen Hij leerde lopen, speelde met Hem in Zijn kindertijd, en hielp Hem als tiener. Hoewel niet zijn biologische vader, gaf Jozef Jezus een vaderlijke liefde en zorg. Hij gaf Hem een inspirerend voorbeeld van een man te zijn. Hij leerde Hem een vak, de waarde van werken, hoe de kost te verdienen en een familie te onderhouden. Hij maakte Hem vertrouwd met het culturele en religieuze leven van zijn tijd. En bovenal zal Jezus in die zelf-opofferende vader-zoon relatie die zo diepe zat in deze fundamenteel goede man, wat herkend hebben van de schoonheid en pracht van Zijn Hemelse Vader.

 

Vandaag is het vader-zijn, net als het huwelijk, in crisis. Tot grote droefheid van iedereen die er bij betrokken is, eindigen 42% van de huwelijken in een scheiding. Sommigen beweren dat het OK is om samen te wonen zonder getrouwd te zijn. Maar samenwonen is geen alternatief gezien de duur dat koppels zo samenleven gemiddeld twee jaar is. Ongeveer 50% van alle kinderen worden buiten het huwelijk geboren en veel kinderen wonen in huizen met een single-ouder. 92% van deze alleenstaande ouders-gezinnen zijn moeders en meer dan een miljoen kinderen in het Verenigd Koninkrijk hebben geen contact met hun vaders. Het is dus geen overdrijving dat het vaderschap in crisis is.

 

Net zoals iedere vrouw, gehuwd, celibatair of single, de natuurlijke roeping heeft om moederlijk te worden, zo heeft ook iedere man, gehuwd, celibatair of single, de roeping om vaderlijk te worden. Meer nog, zoals Paus Franciscus heeft gezegd, heeft ieder kind het fundamentele recht om opgevoed te worden door een moeder en een vader. Inderdaad, ieder kind heeft het recht om op te groeien in een stabiele familie die een goede omgeving kan bieden voor hun emotionele groei. Het verlaten van de traditionele religieuze cultuur van familie en huwelijk – een liefdevolle, monogame relatie van een man met een vrouw met de procreatieve bedoeling om kinderen op te voeden – heeft een revolutie met zich meegebracht, zegt Paus Franciscus, dat een ‘spirituele en materiële verwoesting heeft met zich mee gebracht van ontelbare menselijke wezens, vooral de armsten en de meest kwetsbaren.’ We hebben een nieuwe menselijke ecologie nodig. We moeten onze waardeschaal onderzoeken om een goede balans in onze levens te vinden. We moeten er bijvoorbeeld op letten dat ons werk, en de druk die dat kan geven op onze tijd en energie, niet de belangrijkste dingen in het leven opzij mogen drukken zoals de relatie met God, ons familieleven en onze relatie met onze vrouw en kinderen.

 

Deze maand zal Paus Franciscus het lang-verwachtte document publiceren dat de twee recente synodes van bisschoppen over de ‘Roeping en Missie van de familie in de Kerk en de moderne wereld’ zal samenvatten. Zodra het verschijnt zal het online beschikbaar zijn op de vaticaanse website, en ik moedig jullie aan om het goed te bestuderen. Bidt alstublieft voor de families in ons bisdom en vooral voor hen die moeilijkheden hebben. Bidt ook dat onze gemeenschap terug opnieuw het Goede Nieuws van Christus over de complementariteit van de man en de vrouw, over de roeping tot het huwelijk, en over de vreugde van de christelijke familie mag horen. In de cultuur van vandaag is een grote strijd bezig tussen twee radicaal verschillende visies op wat het is om mens te zijn. Zijn we enkel hogere dieren, biologische machines, objecten die voor plezier gemanipuleerd kunnen worden, tot profijt, tot macht? Of zijn we iets fundamenteel anders, personen die gerespecteerd moeten worden, schepsels met grenzen, mensen met een waardigheid en roeping?

 

In deze strijd is St Jozef, verdediger van het Leven en Patroon van het huwelijk, een stralend licht en een lichtend voorbeeld. Deze maand van Maart is aan hem toegewijd. Het is heel goed dat zijn naam nu is toegevoegd aan elk van de vier grote Eucharistische gebeden van de H. Mis. Waarom vragen we zijn gebeden niet vaker? Waarom geen beeltenis van hem in huis halen? Waarom helpen we niet om een ‘St Jozefs tafel’ aan te richten voor de armen en hen die het huis niet kunnen verlaten? Inderdaad, waarom roepen we zijn bescherming – St Jozef, bescherm ons – niet in als we op stap gaan met onze families?

 

Laat me eindigen met u allen te danken voor alles wat ge doet als vaders van families. Jullie ondernemen een God-gegeven missie, door een goed voorbeeld thuis te geven. Dank u om een missionaire volgeling van Jezus te zijn en van Hem te houden in de Eucharistie. Dank u om jullie Katholieke geloof te bewaren temidden van de complexe geseculariseerde cultuur.

 

Een gelukkige Goede Week en Pasen – moge God u zegenen door de tussenkomst van St Jozef!

 

In corde Iesu,

 

Bisschop Philip Egan, bisschop van Portsmouth

Interview met Paus-Emeritus Benedictus XVI: Alle Katholieken zijn geroepen tot Evangelisatie. Het geloof is geen idee maar een leven.

In Il sismografo is een artikel verschenen met een eerder opgenomen interview met Paus-Emeritus Benedictus XVI.

Hierin herhaalt Paus Benedictus XVI wat eerder verscheen in Dominus Iesus: Het heil van God komt via de Katholieke Kerk. Iedere gelovige maakt deel uit van het Mystieke Lichaam van Christus en is dus geroepen om te getuigen en iedereen te brengen tot de ene Kerk. Hij waarschuwt ook voor de dwaling dat alle religies gelijk zijn en wegen tot heil zouden zijn.

Dit is een eigen vertaling, in afwachting tot allicht betere vertalingen.






Benedictus XVI

Interview

Uwe Heiligheid, de vraag die tijdens de studiedagen georganiseerd door de Rettoria del Gesu in Rome dit jaar wordt gesteld, is die van de rechtvaardiging door het geloof. Het meest recente deel van uw complete werken wijst op uw duidelijke bevestiging: “Het christelijk geloof is geen idee, maar een leven’. In een commentaar op de bekende uitspraak van St Paulus (Rom 3:28), spreekt u over een dubbele transcendentie: “Het geloof is een geschenk aan de gelovigen dat komt doorheen de Gemeenschap, die van haar zijde uit de vrucht is van het geschenk van God. (Glaube ist Gabe durch die Gemeinschaft, die sich selbst gegeben wird). Kan u die uitspraak nog wat uitleggen, in het licht ervan dat het doel van deze dagen is om de pastorale theologie te verduidelijken en de spirituele ervaring van de gelovigen te verlevendigen.


Het gaat om de vraag: wat is het geloof en hoe komt men ertoe te geloven. Aan de ene kant is het geloof een zeer persoonlijk contact met God, die me tot in mijn diepste raakt en me in contact brengt met de Levende God in een absolute nabijheid, opdat ik met hem kan spreken, hem kan liefhebben en in gemeenschap treden met hem. Maar tezelfdertijd, is deze zeer persoonlijke realiteit ook onlosmakelijk verbonden met de gemeenschap: het feit me in te leiden in het ‘wij’ van het volk van God, in de pelgrimerende gemeenschap van broeders en zusters, wat deel uitmaakt van de essentie van het geloof. Het geloof komt voort uit het luisteren (fides ex auditu), zo leert St Paulus.

Het luisteren op zich, vraagt steeds om een partner. Het geloof is niet een product van een reflectie en zelfs niet een poging om tot in het diepste van mezelf te keren. Die twee zaken kunnen er wel zijn, maar ze zijn op zich onvoldoende zonder het het luisteren waardoor God, van buitenaf, doorheen de geschiedenis die door hem gecreëerd werd, me bevraagd. Opdat ik zou kunnen geloven, heb ik nood aan getuigen die God ontmoet hebben en me hem toegankelijk maken. In mijn artikel over het doopsel heb ik gesproken over een dubbele transcendentie van de gemeenschap, en op die manier heb ik nog een belangrijk element naar voor willen brengen: de gemeenschap van geloof creëert zich niet op zichzelf. Het is niet een groep van mensen die dezelfde ideeën hebben en die beslissen om samen te werken om hun ideeën naar buiten te brengen. Dan zou allen gebaseerd zijn op de eigen beslissing en een ultieme analyse op het principe van de meerderheid dus uiteindelijk zou het een menselijke mening zijn. Een Kerk die zo zou opgebouwd zijn, kan voor mij niet garant zijn voor het eeuwige leven, en van mij ook geen beslissingen kunnen vragen die me doen lijden en die tegen mijn verlangens ingaan. Neen, de Kerk heeft zichzelf niet gemaakt, ze is gecreëerd door God en ze wordt constant door hem gevormd. Dat vindt haar uitdrukking in de sacramenten, vooral die van het doopsel: ik word lid van de Kerk niet door een bureaucratische daad, maar doorheen een sacrament. En dat wil zeggen dat ik lid wordt van een gemeenschap wier oorsprong niet bij haarzelf ligt en zich projecteert bovenuit haarzelf.

De pastoraal die de spirituele ervaring van de gelovigen moet vormen moet vertrekken van deze fondamenten. Ze moet het idee dat de Kerk zichzelf vormt verlaten en laten zien dat de Kerk gemeenschap wordt in de gemeenschap met het Lichaam van Christus. Ze moet inleiden tot de ontmoeting met Jezus-Christus en zijn aanwezigheid in het sacrament dragen.


Toen u prefect was van de Congregatie voor de Geloofsleer heeft u gewerkt aan de gezamenlijke verklaring van 31 oktober 1999 tussen de Katholieke Kerk en de mondiale Lutherse christelijke gemeenschap over de rechtvaardigingsleer. Daar wees u op het verschil in mentaliteit tussen de katholieke Kerk en Luther over de vraag naar het heil en de zaligheid, zoals hij ze zag. De religieuze ervaring van Luther werd gedomineerd door de angst voor de woede van God, een sentiment dat de moderne mens vreemd is, die eerder gekenmerkt wordt door de afwezigheid van God (het volstaat uw artikel te lezen in Communio in 2000). De leer van Paulus over de rechtvaardiging door het geloof, in die nieuwe context, kan die de ‘religieuze’ ervaring of tenminste de ‘elementaire’ ervaring van onze tijdgenoten bijtreden?

Ik wil nog eens benadrukken wat ik schreef in Communio in 2000 over de problematiek van de rechtvaardiging. In verhouding met de tijd van Luther en van het klassiek perspectief van het Katholieke geloof, zijn de zaken voor de mens van vandaag eigenlijk erg omgedraaid, met andere woorden het is niet meer de mens die vreest zich moeten te rechtvaardigen voor God, maar hij is eerder van mening dat God zich moet verantwoorden voor al de vreselijke dingen in de wereld, tegenover het menselijke drama, allerlei zaken die in de laatste analyse van hem zouden afhangen.

Overigens vind ik dat het veel zegt dat een katholieke theoloog zich meent over deze materie in deze omgekeerde wijze denkt te moeten uitspreken: Christus zou niet voor de zonden van de mens gestorven zijn, maar zou als het ware, de fouten van God vergoeilijkt hebben. Gelukkig delen de meeste christenen niet de mening om het geloof zo drastisch om te keren, maar men kan zeggen dat het een tendens laat zien van onze tijd.


Als Johann Baptist Metz volhoudt dat de theologie van vandaag ‘gevoelig moet zijn voor de theodicee’ (theodizeeemphindlich), dan belicht men het probleem op een positieve manier. Zelfs als we abstractie maken van zo’n radicale omkering van de kerkelijke visie op de relatie tussen mens en God, heeft de mens van vandaag over het algemeen de mening dat God toch niet het grootste deel van de mensheid zal verloren durven laten gaan. In die zin is de bezorgdheid over het heil, dat er ooit sterk was, eigenlijk grotendeels verdwenen.

Tegelijkertijd blijft er volgens mij een nood bestaan, maar op een andere manier, voor genade en vergeving. Voor mij is het feit dat het idee van de barmhartigheid van God steeds centraler en belangrijker wordt een ‘teken van de tijd’ – vanaf St Faustina waarvan de visioen op meerdere wijzen ten volle het beeld van God reflecteren dat eigen is aan de mens van vandaag en zijn verlangen naar de Goddelijke goedheid. Paus Johannes Paulus II was erg door deze ingeving doordrongen, zelfs als dat niet steeds uitdrukkelijk naar voor trad.

Maar het is zeker niet toevallig dat zijn laatste boek, dat het licht zag kort na zijn dood, over de barmhartigheid van God sprak. Vanuit de ervaringen waarin hij van de eerste jaren van zijn leven af aan te maken kreeg met de wreedheid van de mensen, bevestigt hij dat de barmhartigheid de enige ware en ultieme reactie is die werkt tegen de macht van het kwaad.


Alleen daar waar de barmhartigheid de wreedheid beëindigt, daar eindigt het kwaad en het geweld. Paus Franciscus is het helemaal eens met die lijn. Zijn pastorale aanpak getuigt van het feit dat hij heel de tijd spreekt over de barmhartigheid van God. Het is de barmhartigheid die ons naar God brengt, terwijl de gerechtigheid ons schrik aanjaagt. Voor mij getuigt dat ervan dat onder het oppervlakkige patina van de zelfverzekerdheid en het eigen gelijk, de mens vandaag een diep begrip verbergt van de eigen wonden en de onwaardigheid ten opzichte van God. Hij wacht op de barmhartigheid.


Het is zeker geen toevalligheid dat de parabel van de goede Samaritaan in deze tijd zo aanslaat. En niet alleen omdat die zeer duidelijk de sociale dimensie van het christendom naar voor brengt, niet enkel omdat daar de Samaritaan, de niet-religieuze mens tegenover de vertegenwoordigers van de reglie, verschijnt als degene die werkelijk handelt naar het hart van God, terwijl de officiële bedienaars van de religie zich als het ware immuun hebben gemaakt tegen God.

Het is duidelijk dat dat de mens van vandaag bevalt. Maar het lijkt me minstens zo belangrijk dat de mens van vandaag ook verwacht dat de Samaritaan hem ter hulp zal komen, dat hij over hen zal buigen, olie op hun wonden zal gooien, en zorg over hem zal nemen en hem beschutting biedt. Kortom men beseft dat men nood heeft aan de barmhartigheid van God en zijn fijngevoeligheid.


In de hardheid van een wereld die gedomineerd wordt door de techniek, waar sentimenten maar bijzaak zijn, is de verwachting op een liefde die zich gratis wegschenkt zeer groot. Het lijkt me dat in dit thema van de Goddelijke Barmhartigheid zich op een nieuwe manier openbaart wat de rechtvaardiging door het geloof inhoudt. Vanuit de barmhartigheid van God, die de hele wereld zoekt, is het nog steeds mogelijk om sinds het begin de fundamentele kern van de rechtvaardigingsleer te begrijpen en haar ook vandaag in al haar belangrijkheid te laten zien.


Als Anselmus zegt dat Christus moest sterven op het Kruis om de oneindige belediging van de mens aan God te herstellen, en dus de verbroken orde te herstellen, dan gebruikt hij een taal die de mens van vandaag onaanvaardbaar lijkt. Door zo te spreken lijkt men immers op God een imago van een wraakachtige God te projecteren, en dus voor de zonde van de mens, gevoelens van geweld en gelijkaardige agressiviteit die we zelf kunnen ervaren. Hoe kunnen we spreken over de gerechtigheid van God zonder die mensen weg te jagen die de zekerheid hebben die zo verbreid is bij de gelovigen dat de God van de christenen een God is ‘rijk aan barmhartigheid’ (Efesiërs 2:4).


‘Het concept van St Anselmus is zeker onbegrijpelijk geworden voor ons vandaag. Het is onze taak om op een nieuwe manier de waarheid te proberen te begrijpen die zich schuilt achter die woorden. Wat mij betreft, stel ik drie gezichtspunten hierover voor:


a) Het tegenover elkaar stellen van de Vader, die op de rechtvaardigheid de nadruk legt en de Zoon die gehoorzaamt aan de Vader en, door te gehoorzamen, de wrede eisen van de rechtvaardigheid aanvaart, is niet enkel onbegrijpelijk vandaag, maar is in de trinitaire theologie ook uit zichzelf totaal verkeerd. De Vader en de Zoon zijn een, en dus is hun wil ab intrinseco, maar één. Als de Zoon in de hof van Olijven worstelt met de wil van de Vader, dan gaat het niet om het feit dat Hij voor Zichzelf een wrede beslissing van God moet aanvaarden, maar dat hij de mensheid wil wijzen op het innerlijke van de wil van God. We moeten straks nog terugkomen op de relatie tussen die twee willen van Zoon en Vader.


b) Maar waarom dan het Kruis en de boete? Op een zekere manier kunnen we vandaag het antwoord, te midden van de verdraaiingen van de moderne geest waarvoor we het hadden, op een nieuwe manier formuleren. Laat ons ons plaatsen voor de ongelooflijke hoeveelheid van vuiligheid en kwaad, van geweld, van leugen, van haat, van wreedheid en arrogantie die vandaag de wereld infecteren en ruïneren. Die massa van kwaad kan door niemand zo maar als onbestaand worden verklaard, zelfs niet door God. Ze moet worden uitgezuiverd, herwerkt en overwonnen. Het oude Israël was overtuigd dat het dagelijkse offer voor de zonden en vooral de grote liturgie van de dag van de boetedoening (Yom-Kippour) nodig waren als een tegengewicht voor de massa aan kwaad in de wereld om zo een nieuw evenwicht te vinden, en de wereld om het zo te zeggen draagbaar zou blijven. Eenmaal dat de offers in de tempel verdwenen, moest men zich afvragen wat er tegenover de hoge krachten van het kwaad kon worden gesteld, hoe vinden we als het ware een tegengewicht. De christenen wisten dat de vernietigde tempel als het ware was vervangen door het Verrezen Lichaam van de gekruisigde Heer, en dat door zijn oneindige en radicale liefde, een tegengewicht werd gevormd tegen het onuitputtelijke kwaad. En zelfs wisten ze dat de offers tot op vandaag niet anders konden gezien worden als een teken van verlangen om een echt tegengewicht te vormen. Ze begrepen dat tegenover de almacht van het kwaad alleen een oneindige liefde kon volstaan, een oneindige boetedoening. Ze begrepen dat de gekruisigde Christus en verrezen een kracht is die het kwaad kan overwinnen en de wereld kan redden.

En op die basis konden ze de zin begrijpen van hun eigen lijden als ingeweven in de lijdende liefde van Christus en als deel van de verlossende kracht van een dergelijke liefde. Hogerop citeerde ik die theoloog die vond dat God had moeten lijden voor zijn fouten in de wereld; vandaag volgt vanuit die omkering van perspectief, de volgende waarheid: God kan niet zomaar die massa van kwaad zo laten, die voorkomt uit de vrijheid die Hijzelf ons geschonken heeft. Hij alleen, door deel te nemen aan het lijden van de wereld, heeft de wereld vrijgekocht.


c) Op die manier wordt de relatie tussen Vader en Zoon veel duidelijker. Ik citeer een passage van het boek van de Lubac over Origines, dat me heel duidelijk lijkt: ‘De verlosser is in de wereld gekomen uit barmhartigheid voor de mens. Hij heeft onze passie op Hem genomen door te worden gekruisigd, zelfs door neer te dalen en ons vlees aan te nemen: als hij ze niet ze niet eerder ondergaan had, dan zou hij niet zijn komen deelnemen aan ons menselijke leven. Maar wat zou het lijden zijn dat hij in anticipatie voor ons zou geleden hebben? Het is de passie van de liefde. De Vader zelf, de God van het universum, hij die almachtig en oneindig is, geduldig, barmhartig en deemoedig, lijdt hij niet, in een zekere zin? De Heer uw God inderdaad heeft onze gewoonten op zich genomen, zoals een vader die zijn zoon op zich neemt (Deuteronomium 1,31). God heeft dus onze gewoonten op zich genomen zoals de Zoon van God ons lijden op zich heeft genomen. De Vader zelf is dus niet zonder lijden. Als we hem aanroepen, dan is het omdat hij barmhartigheid en medelijden kent. Hij ervaart een lijden uit liefde (Preken over Ezechiël 6:6)”.


In sommige streken van Duitsland was er een heel treffende devotie die die Not Gottes (‘de nood van God’) overwoog. Dat brengt mij een indrukwekkend beeld voor de ogen van een lijdende Vader, die als Vader, innerlijk deelneemt aan het lijden van de Zoon. En het beeld van de ‘Troon van Genade’ past in diezelfde devotie: de Vader ondersteunt het kruis en de gekruisigde buigt zich in liefde over en is als met hem op het kruis. Op die grandioze en pure manier, merkt men dat de barmhartigheid van God en de deelname van God in het lijden van de mens een zijn. Het gaat niet om een wrede gerechtigheid, geen fanatisme van de Vader, maar de waarheid en de realiteit van de schepping: het overstijgen van het kwaad, dat zich in een uiteindelijke analyse zich alleen kan manifesteren in het lijden in liefde.


In de Spirituele oefeningen gebruikt Ignatius van Loyola niet de outtestamentische beelden van wraak, in tegenstelling tot Paulus (zoals men ziet aan de tweede brief van de Thessalonicenzen); hij nodigt ons daarentegen uit om te overwegen hoe de mensen tot aan de Incarnatie ‘in de hel neerdaalden’ en om het voorbeeld te overwegen ‘ van het onnoembare aantal anderen die er beland zijn met minder zonden dan ik heb begaan’. Het is in die geest dat St Franciscus Xaverius zijn eigen pastorale activiteit heeft beleefd, overtuigd dat hij zoveel mogelijk ongelovigen moest proberen te redden van de eeuwige veroordeling. Kan men zeggen dat op dit punt in de voorbije tientallen jaren er een soort ‘verandering van het dogma’ is waarvan de catechismus moet getuigen?


Het leidt geen twijfel dat op dit punt we geconfronteerd worden met een fundamentele evolutie van het dogma. De Kerkvaders en de theologen van de middeleeuwen konden nog van mening zijn dat ten diepste het hele mensenras Katholiek was geworden en dat het heidendom enkel nog in de rand bestond, maar de ontdekking van de Nieuwe Wereld aan het begin van de moderne tijd heeft het perspectief veranderd.


In de tweede helft van vorige eeuw ontstond het idee dat God toch niet al die niet-gedoopten kon laten verloren gaan en dat zelfs een natuurlijk geluk voor hen geen echt antwoord is op de vraag van het menselijk bestaan – dat bewustzijn is erg benadrukt.

Waar de grote missionarissen van de XVIe eeuw nog overtuigd waren dat zij die niet gedoopt zijn voor altijd verloren zijn, wat hun missionair engagement verklaart, is die overtuiging in de Katholieke Kerk van na het tweede Vaticaanse concilie volledig verdwenen. Vandaar is een tweevoudige fundamentele crisis voortgekomen.


Aan de ene kant maakt het ieder missionair engagement in de toekomst onnodig. Waarom zou men mensen overtuigen van het christelijke geloof als men ook zonder gered kan worden? Maar een probleem duikt op, ook voor de christen: het verplichtend karakter van het geloof en haar vorm van leven wordt onzeker en problematisch.

Als er zijn die zich ook op een andere manier kunnen redden, dan is er voor de christen geen bindende vraag meer om te voldoen aan de eisen van het christelijke geloof en haar moraal wordt verduisterd. Maar als het geloof en het heil niet met elkaar verweven zijn, dan wordt zelfs het geloof ondermijnd. De laatste tijd zijn er wat pogingen geweest om de twee visies te verzoenen van de universele noodzaak voor het christelijk geloof en de mogelijkheid om zich zonder haar te redden.

Ik vermeld er twee: eerst, de gekende these van de anonieme christenen van Karl Rahner. Men houdt er over dat de essentiële basishandeling van het christelijk bestaan, wat beslissend is voor het heil, bestaat in de transcendentale structuur van ons geweten door de openheid naar ‘de andere’, naar de eenheid met God. Het christelijke geloof zou aan het geweten hebben doen ontspringen wat structureel is in de mens op zich. Dus als de mens zich aanvaard in zijn essentiële ‘zijn’, vervult hij het essentiële van het ‘christelijke zijn’ zelfs zonder het conceptueel te kennen.

De christen valt dus samen met de mens en in die zin, is ieder mens christen die zichzelf aanvaard, zelfs als hij het niet is. Het is waar dat die theorie fascinerend is, maar het reduceert het christendom tot een soort zelfbewustzijn van wat het menselijke ween is en dus negeert men het drama van de verandering en de vernieuwing, die centraal is aan het christendom.


Nog minder aanvaardbaar is de oplossing over het pluralisme van religies, voor wie alle religies, elk op haar manier, wegen naar heil zouden zijn en in die zin dus allen gelijkwaardig zouden zijn in hun effect. De religiekritiek, van het type dat we zien in het Oude Testament, van het Nieuwe Testament en van de primitieve Kerk is in zijn essentie veel realistische, concreter en waarachtiger, in haar minutieuze onderzoek van verschillende religies. Een zo simplistische ontvangt is niet in overeenkomst met de grootheid van de vraag.


Denken we aan Henri de Lubac en ook andere theologen die het accent hebben gelegd op het concept van de vicaire substitutie (sostituzione vicaria). Voor hen zou het voor-bestaan van Christus een uitdrukking zijn van de fundamentele figuur van het christelijk bestaan en de Kerk.

Het is waar dat het probleem nog steeds niet opgelost is, maar het lijkt me een essentiële intuïtie die het bestaan van de individuele christen raakt.


Christus, in zijn uniciteit, was en is, voor allen, en de christen, die in het grandioze beeld van Paulus zijn lichaam vormen in de wereld, deelnemen in dat ‘er zijn voor’. Christen is men niet voor zichzelf, maar eerder met Hem voor anderen. Dat betekent niet een soort speciaal biljet om de eeuwige zaligheid binnen te treden, maar de roeping om het geheel te bouwen, het alles.


Wat de mens nodig heeft voor zijn heil, dat is de innerlijke openheid met God, de intieme verwachting en hechting aan Hem, en dat betekent, ook voor ons, met de Heer die wij hebben ontmoet, gaan naar de anderen en proberen de nadering van God in Christus zichtbaar te maken. Het is duidelijk dat we moeten nadenken over het geheel van de vraag.


In de ogen van velen ‘laïcisten’, die doordrongen zijn door het atheïsme van de XIXe en XXe eeuw, is het zoals u reeds opmerkte, eerder God die zich moet verantwoorden voor de onrechtvaardigheden, voor het lijden van de onschuldigen, voor het cynisme van de macht, dat we ervaren zonder dat we bij machte zijn om ons te verzetten in de wereld en in de geschiedenis van de schepping (cfr. Spe Salvi, n42) … In uw boek Jezus van Nazareth evoqueert u wat voor hen – en voor ons – een schandaal ils: ‘ de realiteit van het onrecht, van het kwaad, dat niet zomaar ontkend kan worden, opzij gezet. Ze moet absoluut overwonnen worden. Alleen zo dat werkelijk barmhartigheid bestaat (Jezus van Nazareth, II 153, citaat van 2 Timotheus 2:13). In het sacrament van de biecht, en in welke zin, een van de plaatsen waar we een ‘herstel’ kunnen hebben van het gedane kwaad?


Ik heb al in hun geheel proberen antwoorden op de belangrijkste punten van het probleem door te antwoorden op de derde vraag. Het tegengewicht tegen de krachten van het kwaad kan op de eerste plaats enkel door de goddelijke en menselijke liefde van Jezus Christus die steeds groter is dan de grootst mogelijke kracht van het kwaad. Maar we moeten ook in dat antwoord incorporeren dat God ons Jezus Christus geeft. Zelfs als het individu verantwoordelijk is voor een deel van het kwaad, en dus door zijn daden medeplichtig, dan nog kan hij met Christus steeds ‘volmaken wat nog ontbreekt aan zijn lijden’ (cfr Kol 1,24).

Het sacrament van de biecht heeft zeker een belangrijke rol in dat domein. Het betekend dat wij ons steeds laten modeleren en veranderen in Christus en dat we steeds van hen die vernietigen overstappen naar hem die redt.

Uren van de H. Missen op Palmzondag in Hasselt

8:00 uur Paters Minderbroeders - St Rochuskerk
9:00 uur Paters Minderbroeders - St Rochuskerk
9:30 uur St Martinuskerk
10:00 uur Kathedraal
10:30 uur St Catharina
11:00 uur Kathedraal
11:00 uur H Hart
11:00 uur St Hubertus
11:00 uur Paters Minderbroeders - St Rochuskerk

18:00 uur Kathedraal
18:30 uur Paters Minderbroeders - St Rochuskerk

De Basiliek is nog steeds gesloten.


zondag 13 maart 2016

De Passietijd: Tijd voor de biecht

Twee weken voor Pasen begint de Passietijd, de tijd van nog grotere voorbereiding op het feest van Pasen.
Het fantastisch mooie aan de Katholieke Kerk is dat het ook overal te zien is: in de vasten worden de oude retabels gesloten. Vaak zijn ze aan de buitenkant enkel met grisailles beschilderd, zodat tijdens de vasten dus de prachtige kleuren van de retabels gesloten zijn. In enkele plaatsen in Duitsland en Zwitserland is het zelfs de gewoonte dat op het koor een 'vastendoek' wordt opgehangen, zodat het kooraltaar verborgen blijft gedurende de vasten.

In de meeste streken met een diepe Katholiek cultuur worden in deze twee laatste weken voor Pasen ook de belangrijkste beelden afgedekt met paarse doeken. Alles verstilt dus, tot de pracht weer terug 'verrijst' met Pasen.
Dom Keulen





dinsdag 8 maart 2016

H Missen voor Pasen in de Goede Week

Liturgische vieringen in de Sint-Quintinuskathedraal te Hasselt voorgegaan door Mgr. Patrick Hoogmartens, bisschop van Hasselt

Palmzondag 20 maart – 11 uur: Palmzondagviering met palmwijding

Woensdag 23 maart – 19.30 uur: Chrismaviering met wijding van de heilige oliën

Witte Donderdag 24 maart – 19 uur: Witte-Donderdagviering met aansluitend
eucharistische aanbidding

Goede Vrijdag 25 maart – 15 uur: Kruisweg
Goede Vrijdag 25 maart  – 20 uur: Goede-Vrijdagviering met kruisverering en liederen
van Taizé

Stille Zaterdag 26 maart – 20 uur: Paaswake

Paasdag 27 maart – 11 uur: Paasdagviering (verzorgd door het Kathedraalkoor)

zaterdag 5 maart 2016

Priorité à la mission

De missionarissen van de Barmhartigheid vieren hun 10de verjaardag in het bisdom van Fréjus-Toulon. Hun groei verplichtte hen om een huis in het centrum van de stad bij te kopen. Hun stichter en overste, E.H. Loiseau spreekt over de gemeenschap en haar noden.

Wij zijn in het Jaar van de Barmhartigheid, gewild door paus Franciscus: wat betekent dat voor u?

Het is een jaar vol grote genade voor de Kerk. De barmhartigheid is de spiritualiteit van het derde millenium, zoals de Heilige Johannes-Paulus II zegde. De ultieme reddingsplank voor het heil van de mensheid, zo zei Onze Lieve Heer tegen de heilige Faustina. Er is dus een eschatologische dringendheid om de Goddelijke Barmhartigheid te verkondigen aan de wereld. Het is de hele liefde die het Hart van Christus doet bloeden voor de mensheid die gekwetst is door de zonde. De Barmhartigheid ligt in het verlengde van de verering voor het Heilig Hart met een accentuering op de vergeving die de mens gebukt onder de zonde nodig heeft. Tegenover de structuren van zonde en van de cultuur van de dood, brengt de Goddelijke Barmhartigheid ons verlossing en hoop op de verrijzenis. Ze is de ultieme reddingsboei tegen de opmars van het kwaad, ze verkondigt de triomf van de liefde van Christus. Paus Franciscus raakt het hart van mensen ver van de Kerk, dit jaar kan de kans zijn om beter het sacrament van de verzoening te beleven in onze parochies.

Hoe gaan jullie tewerk bij de evangelisatie van de moslims? Zijn er bekeringen van de islam naar het Christendom?

Het is belangrijk dat we de uitdaging van de verbreiding van de islam in Europa aangaan. We moeten eerst en vooral iets leren over die religie en bidden opdat de moslims het ware gelaat van Christus zouden herkennen, los van de vertekende Christus die beschreven wordt in de koran en de sunna. Wij zijn aanwezig in drie steden waar de moslimpopulatie erg groot is. Het volstaat ons om in de straat te lopen in ons habijt en we hebben contact. Heel wat moslims hebben een eenvoudigheid om over religieuze zaken te praten, zij hebben geen gebrek aan menselijk respect om in het openbaar over God te spreken.
Wij gaan regelmatig naar de moslimbibliotheken en ook naar de bars in Narguilé, en ook van deur tot deur gaan is een goede weg. Dit jaar heeft een hele familie samen gevraagd om gedoopt te worden, zozeer waren ze geraakt door Jezus; een ander werd tijdens een requiemmis geraakt door de genade. Het is moeilijk om een cijfer te plakken op het aantal moslims dat wil gedoopt worden in Frankrijk, velen worden trouwens evangelicalen.
Maar het is in de landen van de Maghreb dat we talrijke bekeringen zien, als gevolg van mystieke fenomenen zoals dromen van Jezus of Maria. In Marokko worden de bekeerlingen verworpen door de Katholieke Kerk, en dan worden ze evangelialen. In Algerije en in Tunesië worden ze in mondjesmaat aanvaard door de hiërarchie, maar die nieuwe bekeerlingen worden vaak bedreigd. Maar in ieder geval zijn dit soort bekeringen in groep, zoals in meerdere moslimlanden zoals Indonesië iets uniek in de geschiedenis van de islam.

Hoe ziet u de positie van de Kerk tegenover de moslims en met name tenopzichte van hun bekering?

Vaak voelt de hiërarchie zich geblokkeerd om bekeerlingen te ontvangen om drie redenen. De eerste is omdat de islam bekeringen verbied, met de doodstraf als straf. De hiërarchie heeft ook schrik om te worden verbannen. De tweede reden is theologisch, het gaat om een verkeerde interpretatie van de interreligieuze dialoog: de islam lijkt hen als een weg tot het heil, of als een authentieke weg naar God. Tot slot hebben sommige priesters schrik in sommige moslimlanden omdat het doopsel niet gemeend is, maar enkel een mogelijkheid tot immigratie. Hoewel er wel wat waarheid kan steken in voor ten minste twee van deze reden, blijft de hiërarchie toch wel erg timide. We zijn dus niet, in tegenstelling wat de hiërarchie nochtans vraagt, in een cultuur van missionering. Maar ik ben er zeker van dat dat zal evolueren.

Het islamterrorisme verbreidt zich op verontrustende mate in Frankrijk en elders in de wereld: wat denk u van dit fenomeen? Kan de islam zich hervormen en 'integreerbaar' worden in onze westerse samenlevingen?

De strategie van terreur maakt deel uit van de geschiedenis van de islam, de profeet Mohammed heeft dat gebruikt om zijn tegenstanders te elimineren en de islam heeft zich historisch met de djihad verspreid. Het gaat dus om een permanente verleiding in de moslimgedachte, dat zijn we in het salafisme dat wil teruggaan op de autenticiteit van vrome voorgangers. Het is zeker dat de amerikaanse buitenlandse politiek en de Europese samenwerking daarmee voor een deel verantwoordelijk is aan de verspreiding van het terrorisme. De westerse oorlogen die begonnen zijn om de politieke en economische macht te vergroten, heeft bijgedragen aan de wanhoop van die samenlevingen.
De radicale islam voedt zich met onze zwakheden en ons gebrek aan identiteit. Ik denk dat de islam integreerbaar zou zijn in een klein aantal in een land met een krachtige spirituele identiteit. Ik denk niet aan een snelle hervorming van de islam door het dogma van het ongecreërde woord en de imitatie van de profeet. Het ongeschapen woord, dat is meteen een afwijzing van een hermeneutiek die de heilige teksten zou kunnen onderzoeken en kijken wat hervormbaar is. Zelfs tegenover de moderniteit kan de islam door haar simpelheid en haar vermengen van spirituele en wereldlijke zaken, een attractiviteit hebben. De laïcité en het liberalisme van onze landen kan geen antwoord bieden, ook al leven een groot aantal moslims in een morele en intellectuele schizofrenie.

U evangeliseert niet alleen onder de moslims maar ook onder de jongeren: wat vindt u van de situatie van de jongeren van vandaag in tijden van internet en modialisatie, is ze open voor evangelisatie?

De jongeren zijn heel doordrongen door de principes van de liberale staat, ook al zijn we in parochies van grote steden en bij nieuwe gemeenschappen een verandering. De Manif pour tous was ook een interessant identiteits-fenomeen. De vraag van jongeren voor een bescheiden en missionaire Kerk is een uitdaging voor de hiërarchie.

U hebt ook een videoreeks gestart met video's voor de vasten: de moderne technieken zijn die een goed middel voor evangelisatie?

Ja, dit jaar hebben voor iedere dag van de vasten een korte video van 3 of 4 minuten gemaakt, om het idee van de Barmhartigheid nog meer ingang te doen vinden, in deze tijd van de vasten. Het is vanzelfsprekend dat de Kerk deze technieken moet gebruiken en erg tegenwoordig moet zijn op de sociale netwerken want de jongeren zoeken de Waarheid doorheen die kanalen. We moeten daarin sterk groeien. De moslims en de evangelicalen zijn daar erg op ons vooruit. Maar men moet ook niet vergeten, dat niets het persoonlijk contact in voor oprechte bekeringen kan vervangen.

Uit la Nef - maart 2016




Deze jonge congregatie heeft nog heel wat financiële steun nodig. Recent kochten ze een café in de parochie, om te gebruiken in hun missie (le Graal). En door de toevloed aan seminaristen (11!) hebben ze ook een nieuw gebouw aangekocht. 

U kan hen steunen > zie www.misericordedivine.fr of smmd@diocese-frejus-toulon.com