Kardinaal Müller, het voormalige hoofd van de Congregatie voor de Geloofsleer, gaf een interview aan The Catholic World Report (zie www.catholicworldreport.com )
In een exclusief interview met The Catholic World Report bespreekt de voormalige prefect van de Congregatie van de geloofsleer de voorgestelde Heilige Communie voor protestanten, de voortdurende conflicten over de Kerkelijke leer over wijding, homosexualiteit en ideologie.
Kardinaal Gerhard Müller is de voormalige prefect van de congregatie van de geloofsleer en de voormalige bisschop van Regensburg in Duitsland. Hij is een bekende professor in theologie, en president van zowel de Pauselijke bijbelcommissie en de Internationale Theologische Commissie. Hij is ook de auteur van vele boeken, waaronder 'De hoop van de Familie, Priesterschap en Diaconaat' en 'The Cardinal Müller Report: een exclusief interview over de staat van de Kerk'.
Kardinaal Müller beantwoordde recent enkele vragen van Catholic World Report over de situatie in Duitsland, spanningen over de voorgestelde toelating van prostestanten aan de Communie, en het voortdurende conflict over de Kerkelijke leer over de onmogelijkheid van wijding van vrouwen tot priester, en homosexualiteit.
CWR: Sinds 2014 is er in de Kerk een gestage stroom van conflicten en spanningen waarin de meeste Duitse bisschoppen betrokken zijn. Wat is de achtergrond van dit fenomeen? Wat is de bron van deze verschillende conflicten over ecclesiologie, Heilige Communie, en aanverwante onderwerpen?
Kardinaal Gerard Müller: Een groep van Duitse bisschoppen, met hun president [van de Duitse bisschoppenconferentie] als aanvoerder, zien zichzelf als de trendsetters van de Katholieke Kerk in een mars naar moderniteit. Zij beschouwen de secularisatie en ontkerstening van Europa als een onstopbare ontwikkeling. Voor die reden is de Nieuwe Evangelisatie - het programma van Johannes Paulus II en Benedictus XVI - in hun ogen een strijd tegen de objectieve gang van de geschiedenis, alsof het Don Quichotte's strijd tegen de windmolens is. Ze zoeken voor de Kerk een niche waar ze in vrede kunnen overleven. Daarom zien ze al de doctrines van het geloof die niet stroken met de 'mainstream', de sociëtale consensus, als te hervormen.
Een van de consequenties is de vraag voor de Heilige Communie zelfs voor mensen die het Katholieke Geloof niet hebben, net als voor Katholieken die niet in een staat van genade zijn. En wat ook op hun agenda staat: een zegening van homosexuele koppels, intercommunie met protestanten, relativering van de onverbreekbaarheid van het sacramentele huwelijk, de introductie van viri probatie en daarmee de afschaffing van het celibaat voor priesters, het goedkeuren van sexuele relaties voor en buiten het huwelijk. Dat zijn hun doelen, en om die te bereiken zijn ze zelfs bereid om een verdeeldheid binnen de bisschopsconferentie te aanvaarden.
De gelovigen die de Katholieke doctrine serieus nemen worden gebrandmerkt als conservatie en buiten de Kerk geduwd, en staan bloot aan de beschuldigingscampagnes van de liberale en anti-Katholieke media.
Voor veel bisschoppen is de waarheid van de openbaring en het belijden van het Katholieke geloof niet meer als een variabele in de intra-ecclesiale machtspolitiek. Sommigen onder hen citeren individuele goedkeuringen van paus Franciscus en denken dat zijn verklaringen in interviews met journalisten en publieke figuren die heel ver van Katholiek zijn, kunnen rechtvaardigen dat men zelfs de meest vastgelegde onfeilbare waarheden van het geloof (dogma's) kan relativeren ('watering down'). Alles bij elkaar, zijn we getuigen van een overduidelijk proces van protestanisering.
Oecumenisme daarentegen heeft tot doel de volledige eenheid van alle Christenen, zoals die al sacramenteel is gerealiseerd in de Katholieke Kerk. De wereldlijkheid van het episcopaat en de priesters in de 16de eeuw was de oorzaak van de verdeeldheid van het Christendom, die diametraal staat tegenover de wil van Christus, de stichter van de ene, Heilige, Katholieke en Apostolische Kerk. De ziekte van die tijd wordt nu voorgesteld als het medicijn waarmee die verdeeldheid zou kunnen worden overwonnen. De onwetendheid over het Katholieke geloof in die tijd was catastrofaal, vooral onder de bisschoppen en pausen, die zichzelf meer bezig hielden met politiek en macht, dan om te getuigen van de waarheid van Christus.
Vandaag is voor veel mensen, geprezen worden door de media, belangrijker dan de waarheid, waarvoor we ook moeten lijden. Petrus en Paulus ondergingen het martelaarschap in Rome, het centrum van de macht van die tijd. Zij werden niet door de heersers van de wereld in die tijd beschouwd als helden, maar eerder uitgelachten zoals Christus aan het kruis. We moeten nooit de martyrologische dimensie van het Petrusambt en van het bisschopsambt vergeten.
CWR: Waarom willen sommige Duitse bisschoppen nu de Heilige Communie geven aan verschillende protestanten op een regelmatige basis?
Kardinaal Müller: Geen bisschop heeft de autoriteit om de Heilige Communie te geven aan iemand die niet in communie is met de Katholieke Kerk. Alleen in een situatie waar er levensgevaar is, kan een protestant een sacramentele zegen en de Heilige Communie als viaticum ontvangen, als hij het hele Katholieke geloof deelt en in volledige communie met de Katholieke Kerk treedt, maar zijn bekering nog niet officieel heeft kunnen maken.
Spijtig genoeg kennen zelfs bisschoppen vandaag de dag hun Katholieke geloof niet over de eenheid van de sacramentele en ecclesiale communie, en ze rechtvaardigen hun ontrouw aan het Katholieke geloof met een soort pastorale bezorgdheid en met wat theologische uitleggen, die evenwel de principes van het Katholieke geloof tegen spreken. Maar alle doctrinaire praktijk moet ook geworteld liggen in de Heilige Schrift en de apostolische traditie, en moet niet de vroegere dogmatische uitspraken van het Magisterium van de Katholieke Kerk tegenspreken. En dat is zo voor de toelating van niet-Katholieke Christenen om de communie te ontvangen tijdens de Heilige Mis - los van de uitzonderlijke situatie als hierboven beschreven.
CWR: Hoe zou u de gezondheid van het Katholieke geloof in Duitsland, en dan ook, in Europa over het algemeen inschatten? Denkt u dat Europa enigszins haar vroegere Christelijke identiteit kan of zal herontdekken?
Kardinaal Müller: Er zijn heel veel mensen die hun geloof leven, die Christus en zijn Kerk liefhebben, en die hun hoop leggen in God zowel in leven als dood. Maar er zijn er heel wat ook die zich achtergelaten en verraden voelen door hun herders. Vandaag is populair zijn in de publieke opinie een criterium om een goede bisschop of priester te zijn. We zien een bekering tot de wereld, in plaats van tot God, in tegenspraak met de woorden van de apostel Paulus: Tracht ik nu de mensen te winnen of God? Zoek ik soms de gunst van de mensen? Als ik die zocht, zou ik geen dienaar van Christus zijn. (Gal 1:10). We hebben nood aan priester en bisschoppen die bezield worden voor Gods' huis, die zichzelf volledig wijden aan de redding van de mensen op hun pelgrimage van geloof naar het eeuwige Huis. Er is geen toekomst voor een 'Christianity Lite'. We hebben christenen met een missionaire geest nodig.
CWR: De congregatie van de geloofsleer heeft recent de eeuwenoude leer van de Kerk bevestigd over de onmogelijkheid van de Kerk om vrouwen te wijden. Waarom denkt u dat deze leer die de laatste jaren al meermaals bevestigd is, steeds weer wordt aangevallen door velen in de Kerk?
Kardinaal Müller: Jammer genoeg geniet de congregatie van de geloofsleer op dit moment niet zo heel veel prestige, en wordt haar betekenis voor het Petrusambt niet erkend. Het staatssecretariaat en de diplomatieke dienst van de Heilige Stoel zijn heel belangrijk voor de relatie van de Kerk met de verschillende staten, maar de congregatie van de geloofsleer is veel belangrijker voor de relatie van de Kerk met haar Hoofd vanwaar zij alle genade ontvangt.
Geloof is noodzakelijk voor de redding; pauselijke diplomatie kan veel goed doen in de wereld. Maar de verkondiging van het geloof en de doctrine mag niet ondergeschikt zijn aan de verwachtingen en voorwaarden van de aardse krachtspellen. Bovennatuurlijk geloof hangt niet af van aardse macht. Het is zonneklaar in het geloof dat de sacramenten van de wijding van bisschop, priester en diaken alleen kunnen ontvangen worden door een gedoopte Katholieke man, omdat alleen hij symbolisch en sacramenteel Christus kan voorstellen als bruidegom van de Kerk. Als het priesterschap alleen begrepen wordt als een positie van macht, dan natuurlijk wordt de doctrine van het voorbehouden van de wijding tot Katholieke mannen, tot een vorm van discriminatie tegen vrouwen.
Maar dit perspectief van macht en van sociaal prestige is vals. Alleen als we de doctrines van geloof en de sacramenten met theologische ogen zien, in plaats van in begrippen van macht, dan pas zullen de natuurlijke vereisten voor de sacramenten van de wijding en van het huwelijk ook terug duidelijk zijn. Enkel een man kan Christus als bruidegom van de Kerk symboliseren. Enkel een man en een vrouw kunnen symbolisch de relatie van de Christus tot de Kerk voorstellen.
CWR: U schreef recent een introductie voor de Italiaanse versie van het boek van Daniel Mattson Why I Don't Call Myself Gay. Waardoor was u onder de indruk van dat boek en de aanpak? In wat verschilt het van sommige van de 'pro-gay' aanpakken en standpunten die door sommige Katholieken worden aangenomen? Wat kan er gedaan worden om, in positieve termen, de kerkelijke leer over sexualiteit, huwelijk en dergelijken goed uit te leggen?
Kardinaal Müller: Het boek van Daniël Mattson is geschreven vanuit een persoonlijk perspectief. Het is gebaseerd op een diepe intellectuele reflectie over sexualiteit en huwelijk, en dat maakt het anders dan enige soort van ideologie. Daarom helpt het mensen met een homofiele neiging om hun menselijke waardigheid te erkennen en een gunstig pad te volgen in de ontwikkeling van hun persoonlijkheid, en ze niet worden tot speelballen in de handen van de ideologen die de macht hebben. Een menselijk wezen is een innerlijke eenheid van spirituele en materiële organisatorische principes, met als gevolg een persoon en een subject dat vrij handelt met een natuur die tegelijk spiritueel, lichamelijk als sociaal is.
De man is geschapen voor de vrouw en de vrouw voor de man. Het doel van de huwelijksband is niet de macht van de een over de ander, maar een eenheid in zelfopofferende liefde, waarin beiden groeien en samen het doel in God bereiken. Sexuele ideologie dat de mens reduceert tot een sexueel plezier is in feite die vijandig aan sexualitiet, omdat het ontkent dat het doel van sex en eros agape is. De mens kan zich niet laten reduceren tot de status van niet meer dan een verder ontwikkeld dier. Hij is geroepen om lief te hebben. Alleen als ik de ander liefheb om zijnenwil kom ik tot mezelf; alleen dan kom ik los van de gevangenis van mijn eigen primitieve egotisme. Men kan zichzelf niet ontwikkelen op de kap van de anderen.
De logica van het Evangelie is revolutionair in een wereld van consumerisme en narcisme. Want alleen het zaad dat in de grond valt en sterft blijft niet alleen maar draagt veel vrucht. Hij die het leven liefheeft verliest het, en hij die het haat in deze wereld zal het eeuwige leven verwerven (Jn 12:25).
De boeken van kardinaal Müller zijn in nederlandse vertaling te verkrijgen bij bethsaida:
Het fundament van de hoop
De hoop van het gezin
Why I don't call myself gay
Geen opmerkingen:
Een reactie posten