Het haalt de krantenkoppen: een voormalig christen-democratische politica wil euthanasie als ze met te veel gezondheidsproblemen wordt geconfronteerd ('aftakelen').
Katholieke leken maken zich zorgen over de snelle ineenstorting van onze Katholieke gemeenschap in Vlaanderen. Het aantal jonge Katholieken dat wekelijks naar de zondagsmis komt lijkt op een hand te tellen. Biechtgelegenheid is ver te zoeken. De Katholieke normen en waarden worden in de media afgebroken. Katholiek zijn lijkt een synoniem te worden met ouderwets, dom, simplistisch, onaangepast, pretbederver, niet-flexibel, te-kritisch, etc.
Vaak hoort men ouderen zeggen. Ach, dat is niet zo erg. Vroeger ging je naar de Kerk, maar nu hebben de jongere generaties wat anders. Ze zijn niet zo slecht. Op die manier weigert men vaak de totale ineenstorting te erkennen, en zeker maakt men geen werk van een heropbouw. De Kerk laat nooit statistieken zien hoe snel de ineenstorting gaat en welke verwachtingen realistisch zijn. Evenmin krijgen we als leken een plan te horen voor re-evangelisatie in Vlaanderen. Onze kardinaal zegt dat het allemaal wel meevalt en dat nog 60% van de Vlamingen gedoopt zijn...
Moeten we ons inderdaad geen zorgen maken? Is een maatschappij die niet Christelijk is even goed als een Christelijke maatschappij? Moeten we ons echt verheugen op de 'neutrale maatschappij' die niet meer gebouwd is op Christus, en waar onze kardinaal DeKesel in de krant de lof van zingt?
Op het eerste zicht lijkt dat zo: de Katholieken worden in Vlaanderen niet vervolgd, hoogstens worden ze op de openbare TV-zenders bespot en als wereldvreemde autisten weggezet. De Katholieke kerken krijgen subsidies; en daar waar ze meewerken met het 'establishment' - of het nu is door een skelet van een vinvis op te hangen in een kathedraal of kerken ter beschikking te stellen van allerlei 'multiculturele en multi-etnische' intiatieven - mogen bisschoppen nog op de eerste rij meespelen. Processies worden gedoogd, en eeuwenoude volkstradities mogen zelfs nog op belangstelling van locale politici rekenen - als ze maar niet de nadruk leggen op het Katholiek-religieuze karakter.
En het is aanvankelijk moeilijk om de stille verschuiving van een maatschappij te merken als leek. En toch is ze er.
Een van de beste voorbeelden is de verdere aanvaarding van euthanasie. Abortus en contraceptie zijn zo algeheel aanvaard geraakt in Vlaanderen, dat er geen discussie meer over mogelijk lijkt. Euthanasie gaat dezelfde weg op. De ideologie dat het leven van dag 1 tot de laatste in het teken van genot en gemak moet staan wint snel veld. En dat heeft consequenties: binnen de geneeskunde is er een steeds verregaandere focus op het esthetische: operaties om er goed uit te zien, om zonder inspanning niet te dik te worden, om op je 80ste nog sexuele prestaties van een tiener te kunnen hebben, .... De geneeskunde is zich steeds minder aan het concentreren op een barmhartige verzorging van de zieke met een ziekte. De financiële aberraties die men graag in de kranten uitmeet, zijn er het gevolg van. Als een geneesheer zich niet meer kan richten op de zorg voor een zieke, maar steeds meer moet meegaan in eisen van mensen die eeuwig jong willen blijven, verliest hij zijn roeping uit het oog, en blijft alleen nog het persoonlijk financiële gewin over.
De mens wil geen enkel ongemak meer aanvaarden. En dus is de logische consequentie, dat als de ongemakken te groot worden, je maar 'een spuitje laat zetten'. Op die manier kan je iedere uitdaging van het leven vermijden.
Als Katholieken kunnen we daar niet mee akkoord gaan. Het leven is niet door ons gemaakt, het was een geschenk. En dus willen we ook van de ongemakken die dat met zich meebrengt ten volle genieten. Pijn en lijden horen daarbij, en zijn er inherent aan. Ze zorgen dat we op vele manieren sterker worden, en ons stillaan meer en meer overgeven aan de genade van de Schepper.
De filosofie van het huidig modern 'euthanasiasme' is als een verre echo uit de Griekse tijd. Onze euthanasiastische maatschappij heeft absoluut niet iets nieuws uitgevonden. Maar het christendom overwon die oude ideologie dat alles productief, leuk, en op het gemak moet gericht zijn. Het verlies van het christendom in onze tijd, doet ook de oude demonen terugkeren.
In het oude Sparta werden de kinderen na geboorte voor een commissie gebracht van de stadstaat, en wie er niet gezond genoeg uit zag voor deze militaristische staat, werd van de rotsen geworpen. Ouderen die niet meer krachtig genoeg waren, werden de woestijn ingestuurd om niet meer terug te keren. Vandaag doet de 'neutrale' staat in toenemende mate hetzelfde. Kan men het toestaan van euthanasie voor gevangen die een levenslange straf hebben, iets anders noemen dan de herinvoering van de doodstraf? Voormalig Christen-democratische leiders willen de boegbeelden zijn van deze anti-christelijke ideologie.
Jammer, in plaats van de 'neutrale' staat te bejubelen, zou onze kardinaal beter de politici die 'de cultuur van de dood' aanhangen terechtwijzen. Maar ik heb een vaag gevoel dat onze kerkelijke leiders van Vlaanderen zelfs in staat is om die politici een Katholieke begrafenis aan te bieden... Dan kan men nog heel even het gevoel koesteren om overal geliefd te zijn...
Ik tel de dagen af dat onze bisschoppen in scherpe bewoordingen Miet Smet terecht wijzen. En als ze het niet doen, laten ze dan niet verwonderd zijn dat niemand bij dat slap hoopje wil horen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten