Heel wat christenen geloven dat de evangelisatie van de moslims een onderneming is die wel moet mislukken. Dat is een gebrek aan geloof in de almacht van God en een ontkenning van de diepe verwachtingen van het hart van ieder mens, in het bijzonder van de moslims.
De sporen van Waarheid en de verwachtingsstenen in de islam en de moslimgemeenschap
Die sporen van waarheid zijn niet zonder dubbelzinnigheid. Een onderscheiding is dus noodzakelijk. Het is onontkenbaar dat de moslims gepassioneerd zijn door de religieuze vraag. Vaak zijn zij het die ons vragen voor een debat. Ze houden van hun riten (gebed, ramadan, hallal), en de religieuze praxis. Ze hebben vaak een sterk gevoel voor het sacrale, voor de familie, voor het ouderschap, ook al leven ze ook in het midden van de modernisme en het liberalisme.
Ze zijn diep geschockeerd door liberale dwalingen in de Franse samenleving (homohuwelijk, verkoop en expositie van het vrouwelijk lichaam, gender-filosofie, laïcisme). Mede daarom, willen ze niet echt deelnemen aan de samenleving.
De moeilijkheden en de patstellingen
De crisis van de Franse en Christelijke identiteit
Frankrijk kent een diepe identiteitscrisis; Europa voelt zich slecht op haar gemak met haar eigen geschiedenis, in het bijzonder de kolonisatie of haar Christelijke wortels. Nochtans als men een ander wil liefhebben en de rijkdom waarvan hij drager is wil erkennen, dan is het nodig om zijn eigen identiteit te kennen en aanvaarden op een serene manier. Ook het Franse Katholicisme maakt een diepe crisis door en heeft moeite om het geloof door te geven aan de volgende generatie.
Het islamo-christelijke misverstand.
Een misverstand dat versterkt wordt door het gebrek aan kennis van het religieuze fenomeen door de atheïsten, van het christendom van de Christenen en de islam van de moslims. Het bestaat uit het vergelijken van de exterieure praktijken van Christenen en moslims zonder te zoeken naar de diepe redenen die erachter liggen. Men hoort dikwijls zeggen: 'eigenlijk zijn het Christendom en islam in essentie hetzelfde (liefde voor de ander, Jezus en Mohammed zijn profeten, de sluier van de islam en van zusters)'. Dat misverstand blokkeert de weg naar de waarheid.
Beroep doen op de rede
Als er een contradictie is tussen de koran en de rede, dan is het de koran die gelijk heeft, zonder dat men zoekt om dat te verdiepen. Hier komen de moeilijkheden omdat het moeilijk is onderscheiden te maken, of een beroep te doen op de metafysica (Zoon van God betekent niet een sexuele relatie met God).
De Godsdienstvrijheid
Het immense probleem van de onmogelijkheid tot bekering, zelfs voor niet-praktiserende moslims. De families aarzelen niet om geweld te gebruiken om de doop van een familielid te verhinderen.
De mogelijke oplossingen
Het gebed.
Het is goed om te herinneren dat alleen God de genade kan geven voor een bekering en de verandering van het hart van mensen. De missie, ook al is ze hard, geeft altijd een grote vreugde. God werkt in het geheim van de harten. Hij heeft gewild dat de kracht van die mysterieuze actie afhangt van ons gebed en onze opofferingen.
Vandaag is er het fenomeen van de enorme bekeringen van de islam naar het christendom, een fenomeen dat men moeilijk kan kwantificeren omdat de bekeerlingen zich moeten verstoppen. De Heer werkt soms doorheen de dromen of door de middelen die prostestanten in de Magreb gebruiken (radio, uitdelen van bijbels, etc). Verschijningen van de Maagd Marie in Zeitoun (buitenwijken van Kaïro in 1968 en 1971) voor 250 000 personen, christenen en moslims!
De Christelijke aanwezigheid
Die moet er zijn op twee niveaus: het persoonlijk en het gemeenschappelijke:
Op persoonlijk niveau: De moslims moeten weten dat ge christen zijt voordat ze iets kunnen vragen. Men moet aanwezig zijn, hun vragen met geduld beantwoorden, zeker van het innerlijke werk van de Heilige Geest in de harten, getuigen van de barmhartigheid. We ervaren dagelijks het belang van het getuigenis van het celibaat dat zich laat zien dat God het hart van de mens volledig kan vervullen.
Op gemeenschapsniveau: de immense belangrijkheid van de culturele strijd, van de zichtbaarheid van de christenen. Een verkeerd begrip van de laïcité, de religieuze vrijheid zoals bepaald in Vaticanum II, en de schrik voor het moslimextremisme kan de Fransen ertoe aanzetten om iedere relgieuze publieke manifestatie te verbieden (een toog dragen, processies, kerstkribben). Dat zou een verschrikkelijke vergissing zijn: dat zou de moslims ergeren en dat zou de schittering van het christendom verhinderen.
Dat onze parochies families zouden zijn
De moslims die zich bekeren verliezen alles. Hun bekering heeft een verschrikkelijke prijs! Als zij hun Umma verlaten, moeten we hen een echte familie onder de christenen geven. Onze parochies moeten leren verwelkomen: De Heer kan ons maar moslims sturen op zoek, als we ook in staat zijn om ze op te vangen. Daarom, moeten we de moslims liefhebben, fundamenteel, zelf tot ons eigen leven te willen geven om hen te redden.
De evangelisatie onder de moslims is mogelijk, zelfs al loop ze op vele moeilijkheden, maar de grootste is onze eigen lauwheid. Maar zijn de arabieren niet de laatsten die het Goede Nieuws van de apostelen hebben gekregen (cfr Handelingen 2, 11)?
zie www.misericordedivine.fr
of https://www.facebook.com/missionnairesdelamisericorde/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten