Door Dr R Stockman, op www.catholicherald.co.uk
De raad van bestuur die onze ziekenhuizen beheert zegt dat euthanasie barmhartig kan zijn. De argumenten zijn zowel vals als arrogant.
In 2002 legaliseerde België euthanasie in de naam van 'waardigheid'. De broeders van Liefde, waar ik de generaal-overste van ben, hebben steeds gestaan voor een fundamenteel andere opvatting van waardigheid. Onze stichter pater Joseph Triest, had een speciale liefde voor de geesteszieken - die in die tijd nog vaak werden behandeld als dieren in plaats van menselijke wezens. Hij wilde hen bevrijden van hun ketens en hun een leven geven. Dat is het doel van onze congregatie.
En dus is het erg zorgwekkend, en zelfs beschamend, om te zien wat er gebeurt in de organisatie die onze ziekenhuizen beheert. Zoals al wijd bekend hebben de leden van de beheerraad - die de macht heeft over de ziekenhuizen - besloten om euthanasie goed te keuren in de instellingen van de Broeders van Liefde. Als generaal-overste heb ik hiertegen geprotesteerd; en zo ook het Vaticaan. Maar eerder deze maand bevestigde de raad haar beslissing. Ze beweren zelfs dat euthanasie een soort barmhartige hulp was, en in lijn met de Katholieke doctrine. Dat verdient een antwoord.
Op de eerste vraag is het goed te vragen welke expertise de beheerraad heeft in zake van geestesgezondheid. De raad bestaat uit juristen en economisten, zonder een enkele expert in dit gebied van gezondheid. Sommigen onder hen, met alle respect voor hun persoon, hebben geen eerste-hands ervaring met een psychiatrische patiënt, laat staan met de zorg of behandeling van zo'n patiënt.
Hun positie wordt daarentegen beïnvloed door een waarde die in het Westen wordt beschouwd als het hoogste 'goed': absolute zelfbeschikking. Zij menen dat deze zelfbeschikking soms zelfs het respect voor het leven kan overstijgen. Maar de Katholieke positie is anders: zij ziet het respect voor het leven als absoluut.
De raad gelooft dat de 'sensus fidelium' van de gelovigen in Vlaanderen haar visie zou ondersteunen. Maar die 'sensus fidelium' zou in overeenstemming moeten zijn met het magisterium van de Kerk, wiens positie kraakhelder is. Zoals Johannes Paulus II zei in Evangelium Vitae: 'Euthanasie is een ernstige inbreuk op de wet van God, want het gaat over de opzettelijke en moreel onaanvaardbare doding van een menselijke persoon'. Dit werd ook herbevestigd door de Belgische bisschoppen en het Vaticaan. De weigering van de beheerraad om te luisteren, toont haar trots, arrogantie en ideologisering ten koste van levens van hen die het meest in nood zijn.
Zij zeggen dat euthanasie het antwoord kan zijn op de wanhoop waarin sommige psychiatrische patiënten zich bevinden. Maar is wanhoop niet inherent aan psychiatrie, die als een symptoom, serieus moet genomen worden en waarvoor ieder middel moet gebruikt worden om te behandeling en voor te zorgen? En kan het zijn dat euthanasie als een ultieme therapie wordt gebruikt als andere vormen van therapie niet slagen en de persoon dan wordt beschouwd als niet langer voordeel halend uit de behandeling? Zouden er dan niet meer investeringen moeten zijn in nieuwe therapieën, behandelingsmodellen, medicatie voor deze patiënten in de ontwikkeling van een helende psychiatrie? Voor al die redenen zijn experten in deze materie heel erg terughoudend om wanhoop met euthanasie te verbinden.
De beheerraad meent dat de Katholieke positie 'ouderwets' is en alleen maar kan verdedigd worden door mensen die 'ver van de realiteit leven'. Daar vergissen ze zich ernstig in. Laat ons een koe een koe noemen: euthanasie is het doden van een medemens, zelfs al gebeurd het met de meeste zorg. Hoe slaagt iemand erin om dit te verenigen met ons charisma van barmhartigheid, het charisma van het leven?
Verschillende welbedoelende observanten hebben me gevraagd of we niet een interne dialoog met de beheerraad konden opzetten. In werkelijkheid hebben we dat 2 jaar geprobeerd, zelfs met de aanstelling van een bekende mediator, maar iedere keer werd ons verteld dat het niet langer mogelijk was om de beslissing van de beheerraad te bespreken - we konden alleen een 'modus vivendi' ermee bekijken. Wij blijven open voor een echte dialoog: een discussie of euthanasie wel of niet uitgevoerd wordt binnen de faciliteiten van de Broeders van Liefde in België. En ja, ik beschouw ze nog steeds als instellingen van de Broeders van Liefde.
Een lid van de beheerraad heeft gezegd dat de tijd van 'Roma locuta; causa finita' al lang over is. De Paus, het Vaticaan, en een generale administratie van de Broeders van Liefde nemen die zaak niet licht op. Het is hun verantwoordelijkheid en de onze, om te zorgen dat de naam 'Katholiek' niet wordt uitgehold en misbruikt, op de eerste plaats omdat ze de zwaksten van de samenleving moeten verdedigen. Als een congregatie is het onze speciale taak om te verzekeren dat ons charisma verder gaat op basis van een echte barmhartigheid.
Schaamte is wat ik de laatste weken heb gevoeld. Voor mijn meeting volgende week met verantwoordelijken in het Vaticaan, hoop ik dat de Broeders van Liefde nog kunnen terugkeren naar de grote traditie van zorg die 200 jaar geleden voor ons werd vastgelegd.
Dr Stockman.
----------------
In de huidige context, met deze Paus en de Belgische bisschoppen die steeds verder een moreel relativisme propageren, door de dogma's van de Kerk niet te verkondigen en zeker niet te verdedigen, krijgt Dr Stockman een onmogelijke taak voor zich.
Deze zondag werd niet in alle Kerken van onze kerkprovincie een steunbetuiging voor het leven voorgelezen. Allicht moeten we dat ook niet hopen in de volgende weken. Onze eigen bisschoppen doen zo de wanhoop toenemen onder de gewone Katholieken. We zien het schip overal water nemen, maar de leiders kijken de andere kant op.
Arm (katholiek) Vlaanderen. Het verdient betere (kerk)leiders.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten