Missie Anno 2016

Vertaling van een artikel dat beschikbaar is op CatholicHerald.co.uk.

De Katholieke Kerk van Engeland is haar bekeringsijver kwijt. Hier een weg hoe het terug te krijgen.

De plaats waar we naar moeten kijken voor instructie is het zuiden van Amerika.


Het recente onderzoek over religieuze identiteit door het Benedict XVI Centre for Society and Religion onderstreept het deprimerende feit dat Katholieken in dit land niet erg goed zijn in het bekeren van anderen, zoals ik al eerder meldde.

Maar dat is zo niet overal. Er zijn plaatsen, heel wat plaatsen, waar Katholieken bekeerlingen maken. Volgens een recent artikel uit de Verenigde Staten, zijn er heel wat bekeringen in het Zuiden van Amerika. Het hele artikel is de moeite waard om te lezen, maar hier wat citaten:

Bij het Paasvigilie dit jaar, traden duizenden in het zuiden toe tot de Katholieke Kerk. Dat vertaalt zich in enkele honderden nieuwe Katholieken per bisdom, en tientallen in locale parochies.

In de parochie van St Catharina van Siena in Kennesaw, Georgia, Vislocky, zei de locale organisator van de RCIA (catechumenen-catechese) dat er in haar parochie 25 mensen waren toegetreden tot de Katholieke Kerk met Pasen.

"En wij zijn een van de kleintjes" zei Vislocky. "Vorig jaar hadden we er 30. Toen ik opgroeide in het Noorden, waren het er ieder jaar 2 of 3."

In het aartsbisdom van Galveston-Houston, schatte kardinaal DiNardo dat ongeveer 2200 tot 2300 catechumenen en kandidaten de Katholieke Kerk vervoegden met Pasen. Catholic News Service meldde dat dit ongeveer het hoogste was voor al de Amerikaanse bisdommen. De meerderheid van hen zijn catechumenen - mensen die nog nooit gedoopt werden.

"Er is een fascinerend fenomeen aan het gebeuren in dit deel van het land" zei kardinaal DiNardo.

Bisschop Hartmayer van Savanneh zei dat in zijn bisdom 450 mensen tot de Katholieke Kerk toetraden en bischop DiLorenzo van Richmond rapporteerde 365 mensen. In het bisom van Knoxville treden jaarlijks zo'n 250 mensen toe tot de Katholieke Kerk, met Pasen.

"We hebben een groeiende, levendige Kerk, zoals de Kerk in de Handelingen van de Apostelen," zei bisschop Stika.

Randy Hain, een katholieke leke-evangelist, die opgroeide als baptist en bekeerde tot het Geloof in 2006, vertelde dat 36 mensen in zijn parochie in Roswell, Georgia, tot de Kerk toetraden met Pasen. Ieder jaar zijn er in zijn parochie wel 35 tot 40 mensen.

Dat is allemaal heel interessant en instructief voor ons Engelsen. Ik onderstreep dat de meerderheid van bekeerlingen in Galveston-Houston mensen zijn die niet eerder gedoopt waren - de groep die we hier in Engeland en Wales helemaal niet bereiken.

Al de parochies en bisdommen die hierboven vermeld worden hebben websites, die je kan gaan checken. De parochie van Kennesaw, Georgia, heeft een missie-verklaring: "Onder de protectieve mantel van onze Heilige Moeder, de gezegende Maagd Maria, streven de parochianen van St Catherina van Siena parochie ernaar de voorbeelden en de leer van haar Zoon Jezus Christus te volgen door het bijwonen van de Heilige Eucharistie en het Katholiek Geloof actief te beleven in gebed, studie, gemeenschap en daden."

Ze hebben ook, in Ginger Vislocky, een full-time hoofd voor de RCIA (catechese). (inkomsten zijn belangrijk!) Maar om terug te komen op die missie-verklaring, reflecterend op de feiten aan de basis, heeft hun parochie de volgende karakteristieken, die ik hier oplijst

- ze is Mariaal
- ze is Christocentrisch
- ze is Eucharistisch
- ze is niet klerikaal: al de parochianen worden betrokken.
- de nadruk ligt op gebed, onderwijs, broederlijkheid en daden - in die volgorde

Gezien ze ook echt bekeerlingen maken, toont het dat de parochianen ook daadwerkelijk doen wat hun missie-intentie reflecteert, het is niet een vodje papier. De missie-verklaring is tegelijk heel traditioneel en toch met openingen naar buiten en evangelisch.

Al te vaak wordt de Katholieke Kerk gekarakteriseerd als 'inward-looking', met de implicatie dat dit slecht is. En dat is het ook. Als je al de tijd besteedt aan naar jezelf te kijken, dan maak je weinig vooruitgang. Je moet naar Christus kijken, je moet bidden, je moet de Eucharistie contempleren, je moet devoot zijn voor de Heilige Moeder Gods, - al die dingen genezen je met naar jezelf kijken en zullen immens vrucht voortbrengen. Dat is waarom gebed en vorming (leren over God) op de eerste plaats moeten komen, zowel figuurlijk als letterlijk, voor broederlijkheid en daden. Het transcendentale element gaat voor het horizontale.

Wat nodig is om bekeringen te maken, is een Copernicaanse revolutie. De Kerk van het zuiden van Amerika kan wel eens een goede plaats zijn om instructie te zoeken. Men merkt hun nadruk op taal op: met andere woorden, in een plaats waar veel parochianen Spaans spreken, is het belangrijk om Spaans te spreken. Ja, de immigranten moeten allemaal Engels leren, maar dat is het punt niet. En in een plaats die cultureel gezien zo protestants en evangelicaal is, moet je de cultuur adopteren en haar taal spreken: je moet evangelischer worden en even graag over je Geloof praten als je protestantse buren.

Met andere woorden, je moet leren, en je manier van parochie zijn aanpassen - zonder natuurlijk iets toe te geven op de inhoud van het Geloof. Dat wordt soms 'inculturatie' genoemd, en heeft veel vrucht voortgebracht in Afrika. Net als in Afrika, dus ook in het zuiden van Amerika: een parochie runnen is net als een missie runnen. In dit land werden parochies missies genoemd: laten we dat maar niet vergeten.

E.H. Alexander Lucie-Smith
Doctor in moraaltheologie en editor voor The Catholic Herald.