Zoals Charles Péguy het verhaalde:
Het geloof spreekt vanzelf. Het geloof gaat vanzelf. Om te geloven hoef je je alleen maar over te geven, hoef je alleen maar te kijken. Om niet te geloven zou je jezelf geweld aan moeten doen, jezelf moeten pijnigen, jezelf moeten kwellen, jezelf dwars moeten zitten;
[...]
Het geloof is heel natuurlijk, heel gemakkelijk, heel eenvoudig, heel voor de hand liggend. Het komt vanzelf, het gaat verder als vanzelf, het oogt goed en het voelt goed.
[...]
Om niet te geloven, zou je je ogen en oren stijf dicht moeten houden. Om niet te zien, om niet te geloven.
De liefde spreekt helaas vanzelf. De liefde gaat vanzelf. Om van je naaste te houden hoef je je alleen maar over te geven, hoef je alleen maar te kijken naar zoveel ellende. Om je naaste niet lief te hebben zou je jezelf geweld aan moeten doen, jezelf moeten pijnigen, jezelf moeten kwellen, jezelf dwars moeten zitten.
[...]
De liefde is heel natuurlijk, ze welt heel spontaan op, ze in heel eenvoudig, heel voor de hand liggend.
[...]
Om je naaste niet lief te hebben, mijn kind, zou je je ogen en oren stijf dicht moeten houden. Voor zoveel noodkreten.
Maar de hoop spreekt niet vanzelf. De hoop gaat niet vanzelf. Om te hopen, mijn kind, moet je zeer gelukkig zijn, moet je een grote genade hebben verkregen, hebben ontvangen.
[...]
Het geloof is gemakkelijk en niet geloven zou onmogelijk zijn. De liefde is gemakkelijk en niet liefhebben zou onmogelijk zijn. Maar hopen is moeilijk.
[...]
en het is gemakkelijk, een gevaarlijke neiging, om te wanhopen en dat is de grote bekoring.
Uit 'Het portaal van het mysterie van de tweede deugd' door Charles Péguy (zie Betsaida)
----
En zo werd het weer een beetje moeilijker om te hopen in Vlaanderen, na de castratie van de Priesterbroederschap van de Heilig Apostelen... Samen met de Vlaamse bisschoppen 'moedig' op weg naar een protestantse gemeenschap?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten