Door Damien Murtagh van thosecatholicmen.com
Ik zette biechten nooit hoog op mijn to-do lijstje. Ik had het altijd te druk om te gaan, had altijd een reden om iets anders te doen, en die reden vond ik altijd goed. Ik dacht nooit echt na of ik biechten goed vond of niet. Ik was niet bezwaard om mijn eigen schuld te bekennen en had nooit een echt probleem met de leer van de kerk of het sacrament nu wel nodig was of niet. Ik ging gewoon niet.
Dat veranderde tijdens mijn huwelijksvoorbereiding. Mijn vrouw zette met terug op de weg naar de Kerk toen we elkaar ontmoetten en ik ging daar met wat tegenzin mee akkoord. Ik wist dat het belangrijk was voor haar (ik dacht er toen niet aan wat God daarover dacht of niet), en dus ging ik maar. Het was de eerste keer in de biechtstoel sinds jaren en het was anders. De priester zat daar tegenover mij. Het was licht. Hij lachte. Hij luisterde. Hij troostte. Hij stuurde me om het Evangelie te lezen voor het Heilig Sacrament op het eind. God vergaf me. Het was ... te verdragen en eigenlijk redelijk goed. Een opluchting op vele manieren. Geen vuur en zwavel en ik biechtte enkele zware fouten uit delen van mijn leven waarvan ik blij was dat ze voorbij waren. Ik kwam die dag uit de kerk met een fris gemoed en met energie en ik voelde me dichter bij de Heer.
Ik ging sporadisch te biechten in de volgende jaren, maar ik begin het pas echt de laatste 5 jaar te waarderen en lief te hebben. Ik heb enkele krachtige momenten gehad tijdens dit sacrament. Ik heb een enorme opluchting ervaren van mijn schuld die ik meedraag. Soms voelde ik letterlijk mijn schouders lichter worden door mijn zonden luidop te zeggen. Ik mijn gedachten, heb ik de Heer zien staan langs me, met zijn arm rond me heen.
Ik ga verder met God te zoeken, en ik leer meer over mijn geloof en ik krijg meer verlangen om meer bij God te zijn, ik leer steeds meer wat ik zou moeten doen, maar ik raak niet steeds aan mijn standaards. Als ik val, dan val ik hard en de gedachten aan de zonden blijven spoken. Het is gevaarlijk om spiritueel 'down' te voelen. In slaap vallen s'avonds is moeilijk. Ik ervaar een gewetensonderzoek ook als ik dat niet wil of in gedachten had. Ik zeg mezelf dat ik waardeloos ben. Ik vertelde mezelf dat ik beter moet doen. Ik zei God dat hij zich beter zou bezig houden met iemand die tenminste de kans heeft om ooit aan zijn standaard van heiligheid te voldoen. Ik zei Hem dat hij het maar moest opgeven met mij. Maar dat doet Hij niet en tijdens mijn zelfkwelling hoor ik steeds die stem die me zegt dat het goed zal komen. Iets is helemaal verkeer als ik zo in bed lig, maar nu ik voldoende vaak naar de biecht ben geweest, weet ik dat die vergiffenis echt altijd zal komen. Wat ik mezelf vertel op die momenten, is niet hetzelfde als wat God me zegt.
Het gaat om frequentie. Biecht een keer per jaar of met Kerstmis en Pasen (voor die onder ons die zelfs maar die moeite doen) is zoals zo af en toe eens uw tanden poetsen. Het voelt raar en ongemakkelijk, je krijgt de suiker er nooit helemaal af, en een tandarts weet dat je niet alles zegt maar doet zijn best en helpt je verder. Je denkt dat je ermee weg bent geraakt en dat je tanden prima zijn, maar de tandarts weet wel beter, en het probleem verdwijnt niet ineens en echte verzoening gebeurt niet echt en je bent niet helemaal genezen. Maar een tandarts kan je tanden niet weer helemaal wit en glanzend maken en hen terugbrengen tot hun originele staat, daarentegen kan God dat wel in de biecht. Houdt niets achter. Zeg het. Laat de genade van God u reinigen.
In de Vreugde van het Evangelie vertelt paus Franciscus ons dat wij het zijn die moe zijn om vergeving te vragen, maar dat het nooit de Heer is die moe is van ons te vergeven. Dat is me bijgebleven. Ik weet dat het zo is, ik heb het ervaren. ik ben een vader, en hoe erg mijn kinderen het ook maken, heb ik nooit hun excuses geweigerd of mijn liefde gestopt. Als hun vader, lijkt het me oninbeeldbaar om zo iets hard en wreed te doen. Mijn kinderen weten iets wat ik niet meer kan herinneren. Als ze iets fout doen, dan zeggen ze dat. Ze zeggen sorry en ze krijgen mijn liefde en vergiffenis. Soms maken ze het weer goed met iets voor me te doen of herstellen. Soms leren ze dan iets van me. Soms moet ik het hun zelfs niet zeggen, ze weten zelf wat de les is, ze gaan door en proberen volgende keer beter te doen, wat alles is wat van ons kan verwacht worden.
Voor mij is het heel belangrijk om mijn zonden luidop te zeggen. Dan beheer ik ze. Ik ben degene die ze hoe dan ook beging. Ze zijn van mij. Ik hou ze voor me en dan halen ze me neer. Dan ga ik naar de biecht en ik open mijn lippen en laat ze gaan. Ze gaan van me weg en ze kwetsen me niet meer. Hun afwezigheid laat mijn Vader toe om ze te vullen met zijn liefde, zijn barmhartigheid en zijn vrede. Ik vertrek uit de biechtstoel met de missie om nooit meer te zondigen. Ik ben nog niet geslaagd in die missie, maar ik doe iedere dag mijn best en ik val opnieuw, en ik weet dat mijn Vader stil op me wacht in de biechtstoel. Klaar om weer helemaal opnieuw te beginnen. Wanneer de verloren zoon terugkeert naar zijn vader en hoopt op wat barmhartigheid, is het de vader die naar hem toeloopt en viert. Hij rent naar hem omdat hij zijn zoon liefheeft en verheugd zich dat hij is teruggekomen.
"Zo stond hij dus op en ging naar zijn vader. Terwijl hij nog ver weg was, zag zijn vader hem al en was vol van vergiffenis. Hij liep naar zijn zoon, en omarmde hem en kuste hem" cfr lucas 15:20.
Laat de zonden die je achterhoudt je niet overtuigen om niet te gaan biechten. Laat het verkeer, een verkoudheid, een voetbalmatch of een shoplijstje je niet tegenhouden. Het is vasten. Dit is de perfecte tijd om terug te gaan en je te verzoenen met de Heer in voorbereiding op Pasen. Zoek wanneer de biecht gepland is in je parochie en ga. Je heb zonden om te verliezen en Zijn genade om te ontvangen.
-----
Ik vind dit een prachtige tekst.
We zullen onze priesters moeten overtuigen dat dit een prachtige tekst is.
De enige manier is door voor onze priesters te bidden, en hen te vragen om biecht te horen.
Onze parochie heeft alleen biecht met Kerst en Pasen. De rest moet je aanvragen. Dat zullen we moeten doen totdat er een regelmatige biechttijd op het schema komt.
Maar er zal geen nieuwe evangelisatie komen in Hasselt als we het niet vragen.
Iedere keer opnieuw
Overigens is er de laatste tijd biecht na het maandelijks aanbiddingsuur in de Kathedraal op de eerste donderdag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten