zondag 22 april 2018

Roepingenzondag: We zijn geroepen. Of toch niet?

Het is de zondag van de Goede Herder, en dus priesterroepingenzondag wereldwijd. Waar ik vandaag naar de H Mis ging, was er niets van te horen. De tijd dat daar posters en een speciaal gebed voor priesters aan te pas kwamen is blijkbaar voorbij. Wel een voorbede, waarbij we natuurlijk vooral niet de pastoraal werksters vergeten.

Misschien durfde de Kerk in Vlaanderen dit jaar niet, nu net de finale vernietiging van de 'broederschap van de Heilige Apostelen' in het nieuws kwam. Ik ken die broederschap niet, ik weet alleen dat ze niet eens de H Mis opdroegen in de oude vorm, dus dat was niet hun misdaad. Maar er ging zeker een frisse wind van uit en een enthousiasme dat we tot in Hasselt konden horen. Een vernietiging die dus vooral het sprankeltje hoop dat ze in Vlaanderen teweeg brachten, weer grondig de kop indrukt.

De officiële versie dat die priesterbroederschap werd opgeheven 'omdat er teveel Fransen in het seminarie zaten' wordt vandaag weer een stukje lachwekkender: Paus Franciscus wijdt in Rome 16 seminaristen voor het bisdom Rome, waarvan 11 uit het buitenland. Dat toont aan dat er catastrofaal weinig priesterroepingen zijn in het bisdom van de 'bisschop van Rome', maar dat dat dus merendeel wordt opgelost door buitenlandse roepingen, en niet eens van buurlanden. Roma locuta?

Dat de bisschoppen en kardinaal het Katholieke volk niet serieus genoeg nemen om een echte reden te formuleren voor het opheffen van die priesterbroederschap, is wél problematisch. Want dan kunnen we alleen roddelen: dat de aartsbisschop van Mechelen-Brussel zo kleinzielig en naijverig is dat hij alles wat Mgr léonard heeft gesticht wil vernietigen, ongeacht of het vrucht voortbrengt of niet. Men heeft niet de moed om te zeggen dat de kerkvisie van onze bisschoppen protestants is, of anglicaans om het Roomse sausje te behouden, wat allicht dichter staat bij de reden van opheffing.

Is dat niet problematisch? Dat het Vlaamse episcopaat 'extreem voorzichtig' is wisten we al lang. Maar zelfs Christophe Deborsu lacht in de standaard kardinaal DeKesel uit voor zijn inspiratieloze preken en lafheid: "de bisschop die altijd via de achterdeur binnen en buiten gaat". Dat de kardinaal ook nog opkomt voor de 'neutrale staat', die steeds agressiever de genderideologie, abortus en euthanasie oplegt, maakt het nog droever. Dat de mars voor het Leven -die vandaag in Brussel werd gehouden- in ons land nooit een bisschop mag zien -in tegenstelling tot de buurlanden- past in hetzelfde straatje. Na een Europees president met het 'charisma van een natte dweil' hebben we nu dus een kardinaal met het 'charisma van een natte dweil'.

De boodschap lijkt duidelijk: de Vlaamse bisschoppen willen geen priesters. Ze vinden het blijkbaar veel leuker als vrouwen de lakens uitdelen, met uiteraard de actieve steun van het IPB. De foto deze week van een vrouw die in een soort priester-outfit een doop doet in het parochieblad is er  een symptoom van. Het establishment van staats-betaalde katholieke kerkambtenaren neemt iedere opportuniteit te baat om haar protestantisme op te dringen aan de gewone Katholieke leek.

De Vlaamse bisschoppen willen blijkbaar geen priesters, en dus bidden we er ook niet voor. En die er zijn, sturen ze naar huis; met een ontmoediging voor iedereen als resultaat. Wonder boven wonder: er zijn geen roepingen? Binnenkort moeten we waarschijnlijk naar Frankrijk voor de Mis? Want in onze kerken zijn het protestantse vrouw-mensen die de dienst uitmaken... Tot ze het niet meer leuk vinden, en elders in de spotlichten kunnen gaan staan. Arm Vlaanderen, waar hebt ge zo bisschoppen verdiend?

Geen opmerkingen:

Een reactie posten