Bron van onze diepste Hoop
Een geleerde professor uit de universiteit van Leuven en Dublin schreef kort voor Pasen in een grote Vlaamse krant een opgemerkt artikel over onze maatschappij. Ze is steeds meer doordrenkt van een management-denken dat de illusie koestert dat alles onder controle te brengen en te houden is. Vandaar - zo schrijft hij - dat men bijvoorbeeld al te gemakkelijk oppert dat pechvogels maar beter hun best hadden moeten doen. Tegelijk is er - met name bij veel jonge hooggeschoolde mensen - een toenemend onvermogen om het onverwachte een plaats te geven. Daaruit volgt bij velen de nood om steeds dwangmatiger te plannen, en -zo voegde hij eraan toe - vooral het loslaten van het begrip 'hoop'. Deze mentaliteit, die begrijpelijkerwijs aanwezig is in het ondernemerschap, geraakt echter ook steeds meer diep verankerd in het onderwijs en ... in onze eigen hoofden.
Men kan bij de analyse van deze professor heel wat bedenkingen maken. Het artikel in de krant herkende en beklemtoonde echter vooral dat er in in ons samenleven nauwelijks nog plaats is voor de hoop: 'De hoop, dat kleine meisje van niks, waarmijn ouders en vele stakkers meeleefden en nog mee leven omdat het de enige houvast is, is door ons management-denken overleden ...', zo schrijft de professor.
Wat hebben al deze beschouwingen nu met Pasen te maken? Op het eerste gezicht niet veel. Aan de andere kant ook alles, want met Pasen wordt - voor wie gelooft - het diepste fundament aangereikt voor onze hoop. Vanuit de ervaring van de jonge Kerk, vanuit het lege graf en ontmoetingen van de eerste leerlingen met de Verrezene, is de verrijzenis van de Heer voor christenen de basis van hun overtuiging dat lijden en dood niet het laatste woord hebben. Jezus, die weldoende was rondgetrokken en woorden had gesproken van heil en van barmhartigheid, is niet mislukt en niet vergeefs in de wereld gekomen. Hij, die van in den beginnen bij de Vader was, heeft immers zijn hele leven in de handen van de Vader gelegd. En de Vader heeft Hem verhoogd en een Naam gegeven die boven alle namen is; Christus de Heer. Van daaruit putten christenen uit vele generaties en in vele situaties al hun hoop. Hun relatie met Jezus, die de Levende is bij de Vader en die ons zijn Geest zendt, maakt alles nieuw en maakt eigenlijk alles steeds weer mogelijk. Begrijpe wie begrijpen kan, maar vooral: geef je er aan over: 'De Heer is waarlijk opgestaan, zoekt Hem bij de doden niet, maar versta het nieuwe lied', zo luidt de boodschap van Pasen. Vandaar dat het 'Alleluia' met Pasen zo krachtig en vreugdevol gezongen wordt. Het betekent: 'God-zij-geloofd'. De Vader, bron en oorsprong van alle liefde, is in Jezus, de Levende, ook de bron en oorsprong geworden van onze diepste hoop!
Een zalig Paasfeest!
Mgr Patrick Hoogmartens,
Bisschop van Hasselt
Geen opmerkingen:
Een reactie posten