Kerstmis is de ontmoeting met de werkelijkheid van de mensen

‘God kiest juist deze situatie waar de mensen zich in bevinden uit om de wegwerpcultuur uit te dagen met de nieuwheid van een blik die recht doet aan de oneindige waarde van elke individuele mens’.

De brief van de president van de Fraterniteit van Gemeenschap en Bevrijding, in de Corriere della Sera van 24 december. door Julián Carrón – 24-12-2019

Geachte redactie, Iemands nederlagen, zijn falen, het mislukken van iemands pogingen. Dat iemand in het leven niet slaagt. Hoe vaak is dit het criterium waarmee we naar iemand kijken (op ons werk, in ons leven, in onze relaties). En hoe dikwijls wordt dit de blik waarmee we naar onszelf kijken. Wat volgt, is die schaamte over onszelf, waarachter menselijke situaties schuilgaan van wonden, littekens, pijn, die eenieder in zijn binnenste koestert als een onbehagen, dat af en toe tot uitbarsten komt, op persoonlijk en op sociaal niveau. Als iemand niet slaagt, als hij niet op het niveau is van de heersende standaarden die het succes opleggen als levenscriterium, dan moet hij het veld ruimen. De paus noemt dat (ook onlangs nog, sprekend over gehandicapten en gevangenen) de ‘wegwerpcultuur’.

Helaas heeft deze cultuur sterk de overhand – zozeer dat ze algemene mentaliteit geworden is – niet enkel om ons heen, maar ook in onszelf. Blijft er na dit wegwerpen nog iets over? Ja, wat rest is deze gewonde, onrustige, verwarde menselijkheid van ons: zij blijft en schreeuwt dat ze iets verwacht dat ons bevrijdt uit een situatie die geen uitweg lijkt te hebben. God kiest juist deze menselijke situatie uit, die door geen enkel pogen veranderd lijkt te kunnen worden, om de wegwerpcultuur uit te dagen met de nieuwheid van een blik die recht doet aan de oneindige waarde van elke individuele mens. Tegenover onze mislukkingen gelden ook vandaag de woorden van de profeet Jesaja: ‘Jubel het uit, gij onvruchtbare!’ (Jes 54,1), dat wil zeggen jij en ik, die er nooit in slagen de standaarden te halen. ‘Wees niet bevreesd, want gij behoeft u niet te schamen; voel u niet vernederd, want reden tot blozen hebt gij niet’ (Jes 54,4). Zie hier de uitdaging die God richt tot onze zo koppige manier van naar onszelf kijken volgens onze eigen maat of volgens die van de anderen. God schaamt zich niet over ons, over onze broosheid, over onze wonden, over het feit dat we heen en weer geslingerd worden, over dat nihilisme dat Galimberti in de Corriere della Sera beschreef als ‘betekenisleegte’ (15 september 2019). Maar hoe richt God zijn uitdaging tot ons? Wat is het krachtigste gebaar dat Hij jegens ons verricht? Hij biedt ons geen troostend woord, maar gebeurt in ons leven. Om ons te laten begrijpen hoeveel wij waard zijn, is het Woord – God, de betekenis, de oorsprong en de bestemming van ons bestaan – vlees geworden en onder ons komen wonen (vgl. Joh 1,14). Niets is overtuigender dan dit: de Heer van de hemel en de aarde neemt onze menselijkheid aan. Door vlees te worden, en door aanwezig te blijven door middel van het vlees, van de reële menselijkheid van concrete personen, kan Hij elke menselijke situatie omhelzen, in elk onbehagen binnengaan, in elke wond, in elke verwachting van het hart. Hij kan vandaag als levende woorden laten weerklinken die woorden die tweeduizend jaar geleden voor het eerst werden uitgesproken en die de precieze maat geven van de grootheid van eenieder van ons: ‘Wat voor nut heeft het voor een mens heel de wereld te winnen, als dit ten koste gaat van eigen leven? Of wat zal een mens kunnen geven in ruil voor zijn leven?’ (Mat 16,26). Ons ik is meer waard dan het heelal! Don Giussani becommentarieerde de vragen van Jezus aldus: ‘Geen vrouw heeft ooit een andere stem over haar kind horen spreken met zo’n oorspronkelijke tederheid en onbetwistbare waardering van de vrucht van haar schoot, met een totaal positieve bevestiging van zijn bestemming; enkel de stem van de Jood Jezus van Nazareth doet dat. Maar meer nog, geen mens kan zichzelf bevestigd voelen met de waardigheid van een absolute waarde, los van zijn succes. Niemand ter wereld heeft ooit zo kunnen spreken!’ (Sporen trekken in de geschiedenis van de wereld, p. 9-10). Wanneer deze blik, die recht doet aan de mens, binnengaat in je leven, raak je sprakeloos van verbazing, begin je een blik op jezelf te krijgen die anders niet mogelijk zou zijn. Zoals ik de afgelopen dagen kon constateren toen ik een brief kreeg van een jonge vriendin: ‘Hoe meer ik wandel onder deze blik, des te dierbaarder worden me ook alle wonden die ik heb, mijn kleinheden, mijn pijn, de dingen die ik van mezelf niet begrijp, mijn angsten, mijn bekrompenheden, mijn zonden. Ik weet dat zij de enige mogelijkheid zijn om de Heer te onderscheppen die langs komt, omdat ze me ontwapenen en behoeftig, klein laten zijn. Mij verbaast het feit dat ik niets meer van mezelf wil censureren; sterker nog, ik wil koppig alles helemaal tot op de bodem in aanmerking nemen. Mijn menselijkheid is mij alleen dierbaar omdat ze zo omhelsd wordt door de Heer die komt’. Het doet me denken aan een onvergetelijke bladzijde over deze ontmoeting met Christus, aanwezig door middel van de veranderde menselijkheid van een van Zijn getuigen: ‘Zodra de Ongenoemde was binnengeleid, ging Federigo hem welwillend en met helder gelaat en open armen tegemoet, alsof hij naar zijn komst had uitgezien […]; ‘al zo lang en zo dikwijls had ik zelf bij u moeten komen’. ‘Bij mij, u! Weet u wie ik ben? Hebben ze u mijn naam goed gezegd?’ […] ‘Laat mij’, zei Federigo, haar met liefdevolle dwang grijpend, ‘laat mij die hand drukken’. […] Met die woorden spreidde hij zijn armen om de hals van de Ongenoemde. Die trachtte er zich aan te onttrekken en verzette zich een ogenblik, maar gaf dan toe, als overwonnen door die uitstorting van liefde. Hij omhelsde ook de kardinaal […] Terwijl de Ongenoemde zich losmaakte uit de omarming […] riep hij uit: ‘Waarlijk grote God! Waarlijk goede God! Nu ken ik mijzelf, begrijp ik wie ik ben’’ (A. Manzoni, De verloofden). Het echt interessante punt is dat de ervaring van de Ongenoemde die Manzoni beschrijft, onder ieders bereik is! We zien haar opnieuw gebeuren in personen als die jonge vriendin. Dat is het ‘goede nieuws’ dat Kerstmis ons brengt. Niet slechts goede woorden, maar de ontmoeting met een menselijke, vleselijke werkelijkheid, die een uitdaging vormt voor het niets dat in opmars is, en die ons in staat stelt helemaal naar onszelf te kijken – zoals we zijn – zonder schaamte, want Jezus van Nazaret heeft zich niet geschaamd om binnen te gaan in ons vlees, door mens te worden. Kerstmis is dat in doeken gewikkelde kind dat ons zegt: ‘Waarom kijk je niet naar jezelf zoals ik naar jou kijk, zoals ik kijk naar jouw menselijkheid? Merk je niet op dat ik kind geworden ben juist om jou heel de voorkeur te laten zien die ik voor jou heb?’

Kardinaal Eijk: Contra assistentie bij zelfmoord.

Van de Catholic Herald

Een priester moet duidelijk aan een persoon zeggen die kiest voor geassisteerde zelfmoord of euthanasie dat hij een zware zonde begaat, zei de Nederlandse Kardinaal aan CNA.

Om diezelfde reden kan een priester niet aanwezig zijn als euthanasie of hulp bij zelfmoord wordt gepleegd. Dat zou immers kunnen geïnterpreteerd worden dat de priester er geen problemen in ziet in zo een beslissing of zelfs 'dat men volgens de leer van de Kerk zou denken dat het niet in alle omstandigheden moreel onaanvaardbare handelingen zijn'.

Als geneesheer, voor zijn roeping, schreef kardinaal Eijk een doctorale dissertatie in de jaren 1980 over de euthanasie-wetten. Hij moet een kudde leiden die zich bevindt in een van de landen met de meest liberale euthanasiewetten ter wereld.

Kardinaal Eijk legde uit aan CNA dat 'een priester zeer duidelijk moet maken aan hen die kiezen voor geassisteerde zelfmoord of voor euthanasie dat deze handelingen de intrinsieke waarde van het menselijke leven ontkennen, en een zware zonde zijn.'

De kardinaal sloot de mogelijkheid van spirituele begeleiding niet uit. Toch benadrukt Eijk dat een 'priester niet aanwezig mag zijn bij euthanasie of geassisteerde zelfmoord'. Door aanwezig te zijn zou de priester kunnen suggereren dat de priester de beslissing steunt, of zelfs dat euthanasie en geassisteerde zelfmoord niet in alle omstandigheden moreel onaanvaardbaar zou zijn.

Kardinaal Eijk maakte een onderscheid tussen euthanasie en geassisteerde zelfmoord. Hij zei dat 'bij geassisteerde zelfmoord, neemt de patient de pillen die de dokter hem intentioneel heeft voorgeschreven om zelfmoord te plegen. En dan is er euthanasie, waarbij de dokter zelf de producten toedient die een einde maken aan het leven van de patiënt, op zijn verzoek. Niettemin zijn de verantwoordelijkheden voor de patiënt en de dokter dezelfde'.

Kardinaal Eijk zegt dat de 'verantwoordelijkheid van de patiënt is even groot voor zowel geassisteerde zelfmoord als euthanasie omdat hij zelf het initiatief neemt om zijn leven te beëindigen, en dat blijft hetzelfde of hij nu zelf zijn leven beëindigt of dat de dokter het voor hem doet.'

De dokter zijn ook in beide gevallen even verantwoordelijk, zei de kardinaal.

Door euthanasie uit te voeren, beschadigt de dokter rechtstreeks de waarde van het leven, wat een intrinsieke waarde is. Door mee te werken aan geassisteerde zelfmoord, ageert de dokter volgens de wil van de patiënt, en dat betekent dat hij ook de intenties van de patiënt deelt. Daarom, is ook de minste coöperatie daarin een intrinsieke kwade handeling, even erg dan indien de arts het leven van de patiënt zelf zou beëindigen.'

Kardinaal Eijk begreep dat 'geassisteerde zelfmoord misschien psychologisch minder zwaar is voor de arts. Maar er is geen significant moreel verschil tussen de twee.

Kardinaal Eijk sprak ook over een eventuele begrafenis van mensen die kozen voor geassisteerde zelfmoord of euthanasie.

'Als de patiënt de priester vraag om hem de sacramenten toe te dienen (biecht of ziekenzalving) en een begrafenis plant voordat de arts zijn leven beëindigt op zijn vraag of zelfmoord pleegt, dan kan de priester niet meewerken' zei Kardinaal  Eijk.

Hij voegde eraan toe dat er drie redenen zijn voor dit verbod.

Op de eerste plaats omdat 'een persoon alleen de sacramenten kan ontvangen als hij in staat van genade is, en dat is hij niet indien hij van plan is om zich te verzetten tegen de orde van de schepping, en de intrinsieke waarde van het leven wil schenden'.

De tweede reden is dat de persoon die ' de sacramenten ontvangt zijn leven legt in de barmhartige handen van God. Daarentegen, wie zijn eigen leven wil beëindigen neemt zijn leven in zijn eigen handen'.

Ten derde is het zo dat 'als de priester de sacramenten toedient of een begrafenis plant in deze gevallen, dan maakt de priester zich schuldig aan een schandaal, want hij geeft de indruk dat zelfmoord of euthanasie in sommige gevallen toelaatbaar zouden zijn'.

Eijk legde uit dat in sommige omstandigheden een priester een begrafenis kan voorgaan als een persoon stierf door geassisteerde zelfmoord of euthanasie in enkele omstandigheden, maar zelfmoord is steeds ontoelaatbaar.

'Sinds mensenheugenis deden priesters begrafenissen voor personen die zelfmoord pleegden of euthanasie in het geval van depressie of andere psychiatrische ziektes. De vrijheid van de mensen is verminderd, door de ziekte, en dan kan het beëindigen van het leven beschouwd worden als geen hoofdzonde'.

De priester moet dus 'zorgvuldig oordelen of het hier gaat over een geval met verminderde vrijheid. In die gevallen kan een begrafenis opgedragen worden.

Om de pro-euthanasie trend te bevechten, moet de Kerk duidelijk aankondigen dat God de mens maakte naar zijn beeld in heel zijn totaalheid, in ziel en lichaam. De constitutie Gaudeum et Spes van het tweede Vaticaanse Concilie beschreef het menselijk wezen als een eenheid van ziel en lichaam. Dat betekent dat het lichaam een essentiële dimensie is van het menselijk wezen en deel is van de intrinsieke waarde van de mens. Dus is het niet toelaatbaar dat het menselijk leven wordt opgeofferd om pijn te bestrijden.

De kardinaal zei ook dat palliatieve zorg een positief antwoord is, en de Kerk benadrukt vaak dat palliatieve zorg moet geboden worden en er zijn vele religieuze en christelijke groepen die zich inzetten voor palliatieve zorg in gespecialiseerde centra.

Eijk zie ook dat de pro-euthanasie trend in het westen moet bestreden worden en de Kerk moet 'iets doen tegen eenzaamheid'. De parochies zijn vaak verwelkomende gemeenschappen waar mensen sociale banden hebben en voor elkaar zorgen. In de hyperindividualistische hedendaagse maatschappij is de mens vaak allen. Er is een grote eenzaamheid in de Westerse wereld. '

De Kerk 'spoort aan om gemeenschappen te vormen om mensen niet alleen te laten. Een mens die leeft in eenzaamheid, die aandacht tekort komt en de zorg van anderen, kan moeilijker pijn verdragen' zei de kardinaal.

Eijk voegde eraan toe dat de Kerk ' de christelijke spiritualiteit aankondigt en een geleefd geloof. Dat betekent dat je ook kan deelnemen aan het lijden van Christus en de pijn met hem dragen. Zo, zijn we nooit alleen.'

Waarom verliezen we steeds het gevecht voor het leven?

Ook al zijn er heel wat redenen dat de samenleving steeds liberaler en geseculariseerd wordt, toch zijn ook de Katholieken verantwoordelijk voor die mislukking. Op de eerste plaats gaat het om een soort opvatting over de band met de wereld. Een slecht begrip van het concilie heeft te vaak de evolutie in de samenleving gezien als een profetisch teken van de tijd. Priesters en leken hebben schrik om zich tegen de wereld te verzetten uit schrik dat ze gezien worden als verschrikkelijke reactionairen die zich niet kunnen inleven in de lasten van onze tijdgenoten. De verantwoordelijken van de Kerk, met al hun complexen, wilden niet langer een cultuur van oppositie tegen de wereld, maar wilden het accent leggen op andere sociale vragen en hadden schrik om gemarginaliseerd te worden. De verdediging van de waarheid die moet geleefd worden tot aan het martelaarschap, was niet meer aanwezig in de westerse kerkelijke cultuur sinds de jaren 70, en nog steeds niet tot op de dag van vandaag.

De andere reden is de armoede van het filosofisch en antropologisch onderwijs in de laatste jaren. De leer van St Johannes Paulus II is nooit echt ontvangen en is nooit een voorwerp van een grote algemene mobilisatie van de Kerk van het westen geweest. De cultuur van het leven werd niet ten volle geleerd aan de seminaries en werd slecht zelden in de catechese van de jongeren of kerkelijke bewegingen uitgelegd. De verdediging van de natuurlijke orde verheven door de genade werd niet langer begrepen. En nochtans herinnerde St Johannes Paulus II in Evangelium vitae eraan dat iedere evangelisatie gepaard moet gaan met de aankondiging van de cultuur van het leven. Evangelium vitae, Humanae vitae, Donum vitae of de theologie van het lichaam lijken niet de prioriteit te zijn in het christelijke onderwijs.

Ten slotte heeft een zeker klerikalisme verhinderd dat de kerkelijke instanties samenwerkten met leken van de medische wereld om het leven te verdedigen in verschillende sectoren van de samenleving. Het volstaat om te zien hoe professor Lejeune door sommige priesters werd behandeld om te begrijpen tot welk punt ideologie en klerikalisme met elkaar kunnen samenvallen. Nochtans als we paus Franciscus willen ondersteunen in zijn verklaringen zoals 'aborteurs zijn als huurmoordenaars', dan zullen we terug moeten komen op de integraliteit van de leer van St Johannes Paulus II want anders blijven we verloren lopen in de cultuur van de dood.

E.H. Fabrice Loiseau

Académie Musicale de Liesse in België

Enkele jaren geleden begon net over de grens met Frankrijk een fantastisch avontuur: de herschepping van het idee van een Katholieke kathedraalschool; Een muzikale opleiding samen met intellectuele vorming, vanuit een Katholiek concept. Dat werd werkelijkheid in Liesse, waar de leerlingen van de school dagelijks de vespers zingen in de Basiliek van Liesse.

Dit jaar zijn er enkele concerten in Brussel, en het lijkt me goed om dit fantastische project te gaan steunen (en misschien een gebedje te doen dat dat ook in Hasselt zou kunnen?)

Vrijdag 13 december: Rixensart, Eglise St-Croix om 20 uur

Zondag 15 december De H Mis in de Kathelijnekerk, en de vespers s'avonds om 18 uur in de school van het H Hart in Lindthout.

https://www.academiemusicaledeliesse.fr/concerts-et-tournees

Advent 2019: Ge kent dag noch uur

Beste vrienden,

Deze zondag beginnen we de periode van de advent. Tijdens de volgende weken zijn we uitgenodigd om ons hart te veranderen om de komst van de Heer voor te bereiden. Het is een tijd van bekering, van gebed, van meditatie.

Laat ons herders zijn!

We zijn waakzaam, aandachtig, open. We zijn geroepen om ons klein te maken, dichtbij de armsten, de vergetenen.

Wij worden uitgenodigd, zoals de herders, om naar de voeten van het Kind te lopen, en de Goede Boodschap van zijn komst aan te kondigen.

Laat ons doen als de wijzen!

We zetten ons op gang, we verlaten onze gewoontes om de ster te volgen die aan het firmament verschijnt.

Christenen van heel de wereld, we zijn geroepen om te getuigen van ons geloof, om onze vreugde te delen van de aanstaande komst van de Heer.

Beste vrienden, ik wens elk van u een goed begin van de advent!

Mgr Dominique Rey
Bisschop van Fréjus-Toulon

Broeder Stockman: Neen aan de 'cultuur van de dood'.

Het water wordt steeds dieper

Euthanasie bij voltooid leven, levensbeëindiging bij dementie uit het strafrecht, euthanasie bij psychisch lijden nog te veel paternalistisch behandeld, abortus uit het strafrecht en nu optrekken tot 18 weken of zelfs tot 24 weken zoals in Nederland: het zijn titels die dagelijks verschijnen in onze kranten geïllustreerd met dito getuigenissen. Iemand doet er een doctorale studie over en krijgt daarvoor ruim aandacht. Anderen verhalen wat hen met hun demente moeder is overkomen. Bekende Vlamingen passeren in rij om te getuigen dat ze als ze hun leven voltooid vinden het roer in eigen handen willen nemen om uit dit leven te stappen. Iets wat bij iemand een publiek geheim was, wordt nu in alle openhartigheid publiek verkondigd. En de cava gaat weer vloeien om het afscheid van het leven te vieren. Wat is er aan de gang? Welke strategie en politieke agenda zitten er achter deze mediatieke aandacht die maar blijft hameren op dezelfde nagel. Andere thema’s worden normaal vlug afgevoerd wanneer herhaling dreigt, maar hier kan er blijkbaar niet genoeg herhaald worden.

De liberalen nemen het voortouw om alle hinderpalen die de zelfbeschikking en de autonomie nog zouden kunnen belemmeren definitief neer te halen. Hierbij blijkt nogmaals dat dit hun eigenlijk agendapunt is terwijl euthanasie en abortus eerder de kruiwagens zijn om hun waar aan te brengen. Dit bleek reeds toen ze een niets ontziend pleidooi hielden om euthanasie uit te breiden naar minderjarigen toe. Alsof alle minderjarigen daarop zaten te wachten. Minderjarigen werden plots bekwaam geacht autonoom te oordelen over het meest edele dat hen in handen was gelegd: hun leven. Toen deskundigen het toch waagden daartegen te reageren werd duidelijk gesteld dat het hen in eerste instantie ging om de zelfbeschikking ten allen prijzen te verabsoluteren, en niet zodanig om de euthanasie bij deze minderjarigen. Niets of niemand mocht daar nog iets tegen inbrengen. Vandaag zijn de reacties opnieuw schaars, omdat het inderdaad heel onsympathiek klinkt om de zelfbeschikking en de autonomie in vraag te stellen of terug te schroeven. Wie zou zoiets aandurven? Het is alsof men terug gaat in de tijd. Alle mogelijke argumenten die worden aangebracht om zich toch even af te vragen welke weg we aan het inslaan zijn met de verdere liberalisering en legalisering van zowel abortus als euthanasie worden met emoties weggeveegd en monddood gemaakt. Emoties doen het vandaag, niet meer de argumenten. Zijn we dan zo onbarmhartig geworden dat we mensen onnodig willen laten lijden of hun lijden verlengen en dat we geen oor hebben voor leed van vrouwen die met een ongewenste zwangerschap worden geconfronteerd klinkt het dan met grote verontwaardiging. Neen, onbarmhartig wil toch niemand zijn!

Voor mij liggen twee documenten die het toch aandurven met argumenten weerwerk te geven en zich niet vast te rijden in de absoluut verklaarde zelfbeschikking en zelfs het woord “doden” nog in de mond durven nemen wanneer over euthanasie wordt gesproken. Maar over deze twee documenten heb ik tot nu toe geen woord gevonden in de media.

Vooreerst de “World Medical Association”, en voor diegenen die niet weten wat dit is: het is de overkoepelende organisatie van de nationale medische beroepsverenigingen waarbij niet minder dan 113 landen zijn aangesloten met in het totaal een lidmaatschap van zeg maar 10 miljoen geneesheren. Dus niet niets! In hun jaarvergadering die plaats had in Tbilisi in Georgië hebben ze hun visie geaffirmeerd en nog versterkt dat ze als overkoepelende organisatie van geneesheren een absoluut respect voor menselijk leven behouden en daarom uitdrukkelijk iedere medewerking aan euthanasie en medisch begeleide suïcide volledig afkeuren. Euthanasie en medisch begeleide suïcide beschouwen ze als onethisch en niet te verenigen met de medische praktijk. Tegelijk stellen ze, en dit rekening houdend met de realiteit dat in sommige landen het uitvoeren van euthanasie wettelijk bepaald is, dat geen enkele geneesheer verplicht kan worden noch aan euthanasie noch aan medisch begeleide suïcide zijn medewerking te geven. Van duidelijke taal gesproken.

Uit een totaal andere hoek verscheen heel recent, op 28 oktober 2019, een gezamenlijke verklaring van de Abrahamse monotheïstische religies, wat in realiteit alle christelijke, islamitische en joodse nominaties betekent, dus ook geen kleine groep op wereldniveau, die zich formeel en radicaal verzetten tegen euthanasie en medisch begeleide suïcide en vragen dat dit zonder uitzondering zou worden verboden. In dezelfde lijn als hun medische bondgenoten stellen ze dat geen enkele gezondheidswerker verplicht kan worden aan deze praktijken mee te werken en dat de persoonlijke ethische waarden op dit vlak steeds moeten gerespecteerd worden. Gewetensbezwaren in verband met aangelegenheden die het leven en de dood betreffen dienen volgens hen universeel gerespecteerd te worden. Het is eerder zelden dat deze drie grote religieuze nominaties tot een gezamenlijke verklaring komen, zodat een verklaring uit deze hoek toch niet onopgemerkt kan worden opzijgeschoven.

Wanneer we deze twee verklaringen lezen en deze plaatsen tegenover alle artikelen en opinies die we de laatste weken in Vlaanderen voorgeschoteld krijgen, lijkt het water dat de argumenten van de emoties doet scheiden alleen maar dieper te worden. Een maatschappij die het zo hoog op heeft met persoonlijke vrijheid en tolerantie wordt wel heel onvrij en intolerant wanneer ze weigert om nog te luisteren naar argumenten gebracht vanuit wetenschappelijke en filosofisch-religieuze hoek. Want daar lijkt het toch op. Hier worden nochtans wel overwogen visies naar voren gebracht waarbij gevraagd wordt de absoluut verklaarde zelfbeschikking in bepaalde gevallen toch te conditioneren. Want het respect voor het leven als dusdanig zal steeds een grotere absoluutheid opeisen dan de zelfbeschikking over dit leven. Het is toch logisch dat het voorwerp waarover we beschikken steeds belangrijker en groter is dan de beschikking erover. Wellicht zullen we in de politieke wandelgangen echter hetzelfde horen als toen het ging om de euthanasie voor minderjarigen mogelijk te maken en zal men weigeren op de essentie van de zaak in te gaan en naar argumenten uit andere hoeken te luisteren. Aan de zelfbeschikking en de autonomie kan immers niemand of niets nog raken! Alles en iedereen die daaraan zou willen of kunnen raken wordt onmiddellijk monddood gemaakt en zelfs beschuldigd van asociaal gedrag. En met een bijzonder allergie als vanuit religieuze hoek iets van dien aard wordt aangebracht. Terwijl het respect voor het leven, ware solidariteit en meeleven met hen die lijden en verder zoeken hoe we hen die lijden echt nabij kunnen zijn en nabij kunnen blijven als universele verworvenheden kunnen worden beschouwd van een voortschrijdende beschaving. Aan dit fundament van onze beschaving wordt geraakt wanneer de goegemeente met emoties wordt overspoeld of moeten we zeggen geïndoctrineerd om euthanasie te verheffen tot het vijftiende werk van barmhartigheid. Van oneigenlijk gebruik van religieus geconnoteerde woorden gesproken. Dat alles om de nieuwe afgod van de zelfbeschikking toch op zijn voetstuk te houden en nog te verstevigen. Klinkt het hier zelfs niet paradoxaal dat het leven zelf op de weegschaal wordt gelegd tegenover de zelfbeschikking om uiteindelijk waarover men wil beschikken te verliezen? Inderdaad, het leven als dusdanig staat hier op het spel, en niemand weet hoever ons dit uiteindelijk zal leiden. Toch wel echt om bekommerd te zijn en een reden om onze kunstmatig gecreëerde en gestimuleerde emoties even opzij te zetten en naar de overkant te kijken van de waterplas die ons scheidt en te luisteren naar argumenten die ons van daaruit in alle eerlijkheid worden aangebracht. Of leeft men in Vlaanderen nu echt in de illusie dat men er de volle waarheid in pacht heeft en dat anderen die er een andere visie op nahouden het allemaal verkeerd voor hebben? Dit lijkt heel sterk op een tunnelvisie waarbij nog één weg wordt opengelaten en waar eenieder gedwongen wordt deze weg te volgen, en dat onder de slogan van nieuwe verworvenheden die luisteren naar de namen vrijheid, autonomie en zelfbeschikking.

Br. René Stockman

November 2019

Overgenomen van de website broederstockman.be

Bisschoppelijke verklaring tegen Abortus

Verklaring van de bisschoppen bij de uitbreiding van abortus in België. 

Nauwelijks een jaar nadat abortus in ons land uit het strafwetboek gehaald is, wil men de abortuswet nogmaals herzien. Met name de mogelijkheid om abortus uit te breiden tot en met de achttiende week van de zwangerschap en de verplichte bedenktijd van 6 dagen te herleiden tot 48 uur. 

Het gaat hier niet alleen om een verandering in de praktijk, maar ook om een verandering in de betekenis zelf van de zwangerschapsafbreking: abortus wordt een gewone medische ingreep. 

De wet kan natuurlijk abortus begrijpen als medische act zonder meer. Maar in de reële beleving zal abortus dat niet zijn. Omstandigheden kunnen mensen inderdaad radeloos en uitzichtloos maken. Als de wet dan alleen maar suggereert dat het om een gewone ingreep gaat, wordt geen recht gedaan aan wat de betrokkenen ervaren en beleven. Waarom dan nog raad of hulp vragen? De vragen zelf dreigen al van meet af aan niet ernstig genomen te worden.

Het zal de ontreddering en de eenzaamheid alleen maar groter maken. Als abortus gezien wordt als een medische act zonder meer, wordt het ook een recht. Wie er vragen bij stelt of wie abortus weigert, zal zich dan moeten verantwoorden. En dat laatste geldt zowel voor de arts als voor de betrokken vrouw. Zelfs wanneer de clausule van de gewetensvrijheid wordt behouden, zal die alsmaar minder kunnen ingeroepen worden. 

De rechtsstaat waarborgt de bescherming van de menselijke waardigheid en de fysieke integriteit van iedere persoon. Geldt dat ook niet voor een menselijk leven dat nog groeit naar de geboorte? Waarom doen alsof het nog geen leven is? En waar trekken we de grens? Waarom net daar? 

Waarom krijgen deze vragen zelden of nooit een plaats in het debat? Ook in de pers en in de medische en de academische wereld hebben waarschuwende stemmen geklonken. En niet vanuit één bepaalde ideologische hoek. Daarvoor is het al te zeer een problematiek die ons allen en de samenleving zelf aanbelangt. Maar het is alsof argumenten er niet meer toe doen. 

Het is onbegrijpelijk hoe zo een belangrijke en delicate aangelegenheid zo vlug wordt behandeld en zonder enig voorafgaand fundamenteel debat. 

Kardinaal Jozef de Kesel en de bisschoppen van België

Een christelijk antwoord aan de groter wordende islam?

Geschreven door Mgr Dominique Rey op www.fr.aleteia.org op 5-11-2019

Hoe kunnen we getuigen van ons geloof ten opzichte van de moslims, vraag Mgr Dominque Rey zich af in zijn laatste boek 'Islam, bedreiging of uitdaging?' (Artège). Moeten we Jezus Christus verkondigen of ons tevreden stellen met christelijk te leven? De bisschop van Fréjus-Toulon herinnert ons aan het voorbeeld van de eerste tijden van de Kerk. De christen moet de dialoog met de ander aandurven om de waarheid naar voor te brengen. Hij moet vooral het getuigenis geven van het verlangen om zelf te leven volgens de boodschap van het Evangelie. 
Wat moet het christelijk antwoord zijn aan de toenemende aanwezigheid van moslims in onze landen? In de context van de nieuwe evangelisatie heeft die vraag een groot belang en moet ook de belangstelling hebben van een groot aantal christenen. Alleen blijft het 'christelijk antwoord' afwezig als het christendom zelf geen antwoord kan formuleren op haar eigen uitdagingen in een context van secularisatie en laïcisme.

Hebben de Katholieken iets relevants te zeggen aan onze maatschappij? Als we onze kerken zien leeglopen, onze clerus verouderen en de deelnemers aan catechisatie zien afnemen, dan kunnen we daaraan twijfelen. Is het christelijke woord nog betrouwbaar als de zondagsdeelname zich reduceert tot een kleine rest, dat seminaries sluiten en de invloed van gelovigen in het publieke debat verstomt?  Zonder cynisme of ontmoediging moet de christen zich afvragen of hij nog de mogelijkheden heeft om een getuigenis te brengen van zijn geloof aan de moslims. Christus nodigt ons trouwens ook uit om blijk te geven van nederigheid en realisme: "Wie onder u zal nu, als hij een toren wil bouwen, niet eerst gaan zitten en berekenen hoeveel het zal kosten en kijken of hij het tot een goed einde kan brengen? Want als hij begint met de fundamenten en het niet kan afwerken dan zal ieder die het ziet met hem lachen en zeggen: 'Zie de man die begonnen is met bouwen en het werk niet kan afmaken!'" (Lc 14, 28-30)

Dus voor de toren van de Nieuwe Evangelisatie te bouwen, moeten christenen eerst henzelf in vraag stellen, hun eigen bevragen over hun identiteit, over wat het hart uitmaakt van hun geloof en hun kan motiveren tot een missionair elan. De Kerk moet aanvaarden om zichzelf te laten evangeliseren, om zich dagelijks te bekeren. Een dergelijke innerlijke bevraging begint met een noodzakelijk werk van herlezen, van een analyse van de geschiedenis van de Kerk om de periodes en plekken te ontdekken waarin ze het meeste vrucht heeft opgebracht en de periodes waarin ze stagneerde of achteruit ging. Dat historisch werk bestaat al en het is onnuttig om analyses te herhalen die al gemaakt zijn. Niettemin, kunnen we bijvoorbeeld de periode naar voor halen toen het christendom het licht zag. Die periode is iets fascinerend voor historici omdat het voor hen moeilijk is om de triomf van het christendom uit te leggen in enkel 3 eeuwen. Hoe moet men de enorme expansie van het christendom verklaren terwijl de christelijke boodschap werd geboren in een geïsoleerde regio van het Romeinse rijk en verkondigt werd door personen die maar weinig cultuur hadden of culturele macht?

Men heeft redenen van economische conjunctuur beschreven of volledig natuurlijke of culturele elementen aangehaald die die snelle ontwikkeling hebben kunnen bevorderen. Maar over het algemeen was het christendom onaanvaardbaar voor de Grieken en werd het gewelddadig onderdrukt door de Romeinen in de eerste eeuwen. Meer nog, men kan zich geen beeld vormen van deze ontwikkeling als men niet op de eerste plaats te rade gaat bij degenen die het meest betrokken zijn: de christenen zelf. Laat ons dus zien wat onze vaders in het geloof ons te zeggen hebben. Zoals Pater Cantalamessa het goed samenvat 'wat de historici van de eerste christenen niet vermelden, of onbelangrijk schijnen te vinden, is hun onwankelbare zekerheid, althans voor de besten onder hen, in de zekerheid van de goedheid en de uiteindelijke overwinning van hun zaak. "Men kan ons doden, maar on nooit deren", zie de martelaar St Justinus voor de Romeinse rechter die hem tot dood beval. Uiteindelijk is het die rustige zekerheid die hun de overwinning heeft gegeven, die de politieke autoriteiten heeft overtuigd van de nutteloosheid van hun inspanningen om het christelijke geloof te onderdrukken.

De christenen die zich vandaag willen wijden aan het werk van de nieuwe evangelisatie moeten die rustige zekerheid terug herontdekken in wat ze aankondigen, om het geloof en de christelijke hoop volledig te omarmen en ook de barmhartigheid van Christus om ervan te leven en te doen uitstralen doorheen de wereld. Het is op de rots van Christus dat de toren van de nieuwe evangelisatie wordt gebouwd; door te dorsten uit de schat van de Kerk - dat is het hart van Christus - dat de christen de noodzakelijke geloofwaardigheid zal terugvinden in zijn missionair werk. In een wereld waar de staat van het christendom in het westen ver van verheugend is, waar de christenen een minderheid zijn geworden in een wereld die haar wortels en haar doopsel vergeten is, moeten ze weten dat Christus hen niet in de steek zal laten als ze Hem laten handelen. De eerste missie van christenen in de wereld is dus Christus lief te hebben, en dus de christelijke barmhartigheid te beoefenen zoals de eerste christelijke gemeenschappen dat deden, met een broederlijke liefde en de barmhartigheid van God doen kennen. Zoals paus Franciscus hen van aan het begin van zijn pontificaat zei "De Kerk is werelds en niet meer dan een armzalige NGO, als ze Jezus niet verkondigt"!

Het antwoord van de christen aan een islam die statistisch groeit is dus een persoon: Jezus. Alleen om Jezus tot een antwoord te maken, moet een vraag gesteld te worden ... tegenover een islam die zich affirmeert en profileert, moeten we de dialoog zoeken, met een houding die op geen enkele manier toegeeft aan syncretisme of relativisme, maar die de broederlijkheid wil bevorderen, de ontvangst, het luisteren maar ook de persoonlijke getuigenis, de aankondiging van het kerygma, en het apologetische. Het woord dialoog mag over zijn tijd lijken en zonder echte inhoud, maar als we het in zijn filosofische betekening aanvaarde, in de betekening die Plato eraan gaf in zijn Dialogen, dan heeft die uitwisseling tot doel om de waarheid te zoeken, haar te kennen om haar te doen kennen. En vermits voor de christen de waarheid  het gezicht heeft van Christus, is de dialoog als ze zo wordt begrepen ook een reële stap van evangelisatie die we moeten aanvatten.

Dan is de vraag of de moslims op de uitnodiging zullen ingaan voor een echte dialoog en of de christenen voldoende christelijk zullen zijn om voor hun geloof uit te komen. Op het eerste deel van die vraag, kunnen we stellen dat de meerderheid van de moslims open staat voor de dialoog: de serieuze devotie die veel gelovigen van de islam hebben vraagt om respect en getuigt van hun goede wil, ondanks de opmars van een agressief religieus fanatisme.

Op het tweede deel van de vraag, moet iedere gedoopte persoonlijk antwoorden. De aankondiging van het Evangelie is de resultante van de gehechtheid van iedere christen aan de boodschap van het Evangelie. Als hij coherent wil zijn met zijn eigen overtuigingen, dan moet de christenen een getuige zijn. Hij is een geëngageerd lid van de Kerk die bestaat voor hen die nog niet tot de Kerk behoren. De Heer wacht op de missionaire volgelingen, maar hebben de volgelingen de dorst naar de missie?


-----

L'Islam: menace ou défi? is een boek geschreven door Mgr Dominique Rey, bisschop van Fréjus-Toulon, het meest dynamische bisdom van Frankrijk.

Het boek is te verkrijgen bij uitgeverij artège. 
Of ook bijvoorbeeld bij de fnac.fr.

In 2017 sprak Mgr Dominique Rey op het symposium 'van Aanbidding tot Evangelisatie' in Hasselt bij de 700ste verjaardag van het Sacrament van Mirakel.

De nieuwe lente

Aan de oorsprong van Europa staan de monniken die het Evangelie brachten, het land bewerkten, een intellectuele basis gaven voor onze streken.
Ook voor Hasselt is dat zo. Het zijn de kloosterorden die de moerassen droogtrokken en het land bewerkten, het zijn de talrijke congregaties die scholen en ziekenhuizen oprichtten.
Ook vandaag zijn de kloosters en abdijen nodig. Meer dan ooit. Met verrassende resultaten ... ook bij de aanbidding.

H Mis voor de overledenen van de broederschap - Eerste donderdag

Zondag 3 november om 11 uur wordt in de St Quintinuskathedraal de H Mis opgedragen voor de overledenen van de Sacramentsbroederschap, en in het bijzonder voor E.H. Gerard Cosemans die dit jaar overleed.

Donderdag 7 november 2019 is er de maandelijkse aanbidding van 15 tot 16 uur in de Kathedraal.

Iedereen is welkom.

Het wordt avond, de dag loopt reeds ten einde (2)

Veel hebben uw boek gelezen of zullen het lezen in oppositie met het huidig pontificaat. Aan de andere kant is de tekst opgedragen zowel aan Paus Benedictus XVI als aan Franciscus, 'een trouwe zoon aan St Ignatius'. Waar ligt de waarheid?

Kardinaal Sarah:

De waarheid is dat velen die schrijven dat niet doen om te getuigen van de waarheid, maar om de een tegen de ander op te zetten, om te schaden aan de menselijke relaties. Ze trekken zich werkelijk niets aan van de waarheid. De waarheid is dat zij die me tegenover de Paus opzetten, niet een woord kunnen citeren, geen enkele zin of geen enkele houding die hun absurde beweringen kunnen ondersteunen, het is diabolisch. De duivel verdeelt, hij zet mensen tegen elkaar op. De waarheid is dat de Kerk op aarde wordt vertegenwoordigd door de Vicaris van Christus, het is te zeggen de Paus. En degene die tegen de Paus is is ipso facto buiten de Kerk. Ik begrip dat de menselijke samenleving - en de intellectuele wereld in het bijzonder - nood heeft aan contradictorische debatten om hun eigen posities te definiëren, alsof er geen andere andere manier is om iets te begrijpen dan een alternatief tussen 'hen' en 'wij'. Dat lijkt mee een grote vergissing, om niet te zeggen diabolisch. Maar de geschiedenis van de Kerk, met de geest van de duivel die haar wil verdelen, is een lange geschiedenis vol moeilijkheden, van devisies ook, maar ook steeds weer naar de zoektocht naar eenheid in Christus in respect voor de verschillen: Het is een geschiedenis die gebouwd is op haar geloof in een God die mens werd en die gekomen is om met ieder van ons zijn levensweg te leven en het lijden dat ermee gepaard gaat. Al de rest is niet meer dan absurde speculaties. Ik voeg eraan toe dat iedere Paus degene is die nodig is voor die periode, want de Voorzienigheid ziet goed wat er nodig is in iedere periode; weet u dat? De vraag is: wat u en ik hebben doorgekregen van onze ouders, is dat nog waardevol voor onze kinderen? En zo ja, hoe moeten we zorgen dat ze terug vat krijgen op die erfenis? Het is de waarheid van die zekerheden die we nu samen opnieuw moeten ontdekken, tegelijk met de analyse zonder gelijke van de wijsheid van Benedictus XVI, als door de grote en lichtende actie van Franciscus. Met de overduidelijke verschillen in gevoeligheden, is er ook een grote harmonie en grote continuiteit, zoals iedereen heeft kunnen vaststellen door de jaren heen. We moeten steeds de woorden van Paus Franciscus interpreteren in de 'hermeneutiek van de continuiteit'. Net zoals in de tijd tussen Johannes Paulus II en Paulus VI. De geschiedenis van de Kerk is mooi en haar reduceren tot een politiek aspect zoals de televisiespektakels graag zouden willen is een 'marketing'-operatie en niet een manier om de waarheid te zoeken.

Het wordt avond, de dag loopt reeds ten einde (1)

In afwachting tot de publicatie van het boek van kardinaal Sarah, alvast dit interview uit Il Corriere della Sera:


Eminentie: U heeft uw vorige boek gewijd aan de stilte. Nu schrijft u in 'Het wordt avond, de dag loopt reeds ten einde': 'maar nu kan ik niet langer zwijgen'. Alsof er een druppels water is geweest die de emmer heeft doen overstromen. Wat heeft u bewogen om opnieuw te gaan schrijven?

Mijn reactie is niet zomaar impulsief, er is niet een plotse reden gekomen die me heeft doen schrijven. Dit boek is het resultaat van een reflectie die voor mij niet nieuw is, maar die zich over een hele tijd gevormd heeft: het is geen academische verhandeling, maar de schreeuw van een herder die de analyse maakt van zijn tijd. Ik kan dus niet langer zwijgen - maar ik durf het zeggen: we kunnen het niet - want wat ik in realiteit vaststel is heel erg: we leven in een heel erge spirituele crisis. We hebben te maken met een stilzwijgende apostasie. Dat is zo in heel de wereld, maar vindt haar oorsprong vooral in Europa. En het komt van een verwerping van God, een verwerping die zich in de geest van veel westerlingen heeft geworteld. Want tegenwoordig heeft de mens God vervangen. De Vader wordt verworpen en God wordt verworpen, want men wil niet toegeven dat men op iemand moet steunen. Iedereen wil zichzelf bepalen, in zijn leven, in de dood, in de sexualiteit, tot zelf het veranderen van de menselijke natuur, louter op basis van eigen ideeën. Dat is iets dat nog nooit is voorgekomen en iets bijzonder pervers heeft. Dat komt niet overeen met de menselijke natuur en het verlangen van de mens om steeds nieuwe ontdekkingen te doen, vooruit te gaan, ten diepe zijn intellectuele en cognitieve mogelijkheden gebruiken voor het algemeen welzijn; mogelijkheden die hij zelf ontvangen heeft als een geschenk. We gaan hier veel verder dan het overmenselijke van Nietzsche. We leven vandaag een innerlijke barbarie, niet zoals die van de Romeinen van de 4de eeuw die een uitelijke barbarie onderginnen, komende van hun vijanden. Ik nodig u uit om een boek te herlezen van de filosoof John Senior 'The Death of Christian Culture', gepubliceerd in 1978. Mijn alarmkreet is ook een kreet uit liefde voor de mens. Laat ons terugkeren tot wat we zijn, laat ons terugkeren tot de realiteit. De gecultiveerde man is een man fier om erfgenaam te zijn.

Pornocultuur en Politieke moed

Vertaling van een artikel van First Things , door Terry Schilling.
Vrij verkrijgbaar in het publieke domein.
03-10-2019

Op zaterdag publiceerde de New York Times een ontnuchterend rapport over de recent explosie van online kinderpornografie. Volgens dit rapport werden in 2019 45 miljoen foto's en video's met kindermisbruik gerapporteerd door technologie-firma's, een enorme toename ten opzichte van enkele jaren geleden. De ordediensten worden overwelmd door het enorme aantal gevallen, en kunnen logistiek gezien niet iedere melding opvolgen. Ze staan als het ware voor een zinkende boot, en de federale agentschappen krijgen maar een emmer om het water buiten te houden - een hopeloze taak.

Een meer algemene bewustworden en rapportage over het onderwerp van pornografie is welkom. De proliferatie van sexuele misbruikbeelden, in het bijzonder van kinderpornografie, heeft recentelijk crisisniveaus bereikt, dat een robuust antwoord van politici vraagt. The Times rapporteert dat er te weinig wettelijke bronnen er zijn om de orde te handhaven. Maar hoewel het zeker een cruciaal deel is van het antwoord, zou het toch maar als het ware een kras brengen op het oppervlak van het reële probleem.

De oncomfortabele waarheid is dat de snelle groei van kinderpornografie samenhangt met de algemene culturele normalisering van online pornografie. Hoewel er weinig onderzoek is over dit onderwerp, wordt algemeen gesteld in studies dat er een relatie is tussen frequente pornografie bekijken en een escalatie naar abnormalere types. Dat lijkt ook intuïtief logisch. Net zoals een frequente druggebruiker een tolerantie voor een drug ontwikkeld, en iedere keer weer sterkere en gevaarlijkere drugs gaat zoeken, zo ook kunnen pornokijkers dezelfde weg opgaan. Spijtig genoeg is pornografie wijd verspreid en beschikbaar en minder gestigmatiseerd dan drugs, waardoor veel meer mensen kwetsbaar zijn voor de gevolgen.

De totale impact van pornografie is alarmerend. Volgens een van de meer populaire pornografie websites brengen kijkers meer dan 4,6 miljard uur door op hun site in 2016. Meer nog, studies laten zien dat grote aantallen mensen regelmatig naar pornografie kijken, inbegrepen - droef genoeg- jonge mensen, wiens hersenen nog niet volledig gevormd zijn en dus veel gevoeliger zijn aan de effecten van de psychologische stimuli. Een recente peiling toonde dat 64% van de bevraagden tussen 13 en 24 wekelijks naar pornografie kijken, terwijl een andere studie bij collegestudenten toonde dat ongeveer de helft voor het eerst pornografie had gezien voor de leeftijd van 13 jaar;

Het mag dan ook niet verrassen, dat als onze cultuur steeds meer gesexualiseerd wordt, dat steeds meer mensen naar perverse en misbruikvormen van media kijken. Als we weten hoe pornografie werkt, mag ons dat niet verbazen. Sommige van onze politieke leiders schijnen het te herkennen. Zo onderstreepte sen Josh Hawley (R.-Mo) bij tech-firma's dat ze passief kinderexploitatie toelaten, en democratische 2020 presidentskandidaat Andrew yang tweette vorige maand dat het een 'echt probleem' is dat kinderen zo gemakkelijk toegang hebben tot pornografie. Maar buiten deze twee 'outliers', spreken maar weinige leiders duidelijk over dit onderwerp. Waarom?

Veel zeggen dat we deze onderwerpen beter vermijden in politiek - soms vanuit een progressief verlangen naar meer sexuele liberalisering, maar vaak ook vanuit een libertarische bezorgdheid van te veel staatsinmenging. Daarom, wordt ons gezegd de cultuur zelf te interpelleren.

Juist, er zijn goede inspanningen om in de cultuur pornografie aan te vechten. Maar politiek staat niet los van de cultuur, niet irrelevant voor de cultuur, niet 'downstream' van cultuur. Politiek is een deel van de cultuur en geeft het vaak sturing. De wetgeving kan dienen als leraar en gids om positief gedrag aan te moedigen en negatief gedrag te ontmoedigen.

Kijk, bij voorbeeld, naar wat de Civil Rights Act deed voor racistische discriminatie in het zuiden. Niet alleen werd het onwettelijk om iemand te discrimineren op basis van ras, maar het werd ook moreel verwerpelijk in de cultuur. Vandaag wordt racisme overal beschouwd als verwerpelijk, en onwenselijk in die mate dat het lijkt dat de wetgeving rond discriminatie overbodig lijkt te worden - een theoretisch bedrijf dat zou discrimineren op basis van ras voor haar klanten, zou snel aangeklaagd worden door een verontwaardigde menigte. Zou die positieve cultuurverandering er gekomen zijn zonder de Civil Rights Act? Waarschijnlijk niet.

Vandaag promoot de wet de pornografiecultuur door haar gebrek om de bestaande obsceniteitsstatuten toe te passen, via federale subsidiëring van het Teen Pregnancy Prevention programma, dat de premature sexualisering van kinderen promoot. en via onze staatssubsidies en medewerking voor abortuscentra zoals Planned Parenthood, dat afhangt van een hypergesexualiseerde cultuur om haar businessmodel te handhaven. Zolang dat niet verandert, en we agressievere actie nemen om pronografie te reguleren en jongere kinderen beschermen om er mee in aanraking te komen, zal de pornografiecultuur nog steeds indringender worden, en daarmee gepaard de vreselijke sexuele misdaden tegen vrouwen en kinderen. Om te voorkomen dat The Times nog zo rapporten moet publiceren, is er politieke moed nodig om te ageren.

--------------

In Frankrijk houdt de politicus François Billot de Lochner zich bezig om dit enorme probleem ter sprake te brengen.

Kardinaal Sarah: Het wordt avond, de dag loopt reeds ten einde.

Eind deze maand wordt het nieuwe boek van Kardinaal Sarah gepubliceerd. Een echte aanrader!

Morgen eerste donderdag= aanbidding in de St Quintinuskathedraal vanaf 15 uur. Iedereen welkom

Oktober: Missiemaand

De Kerk Leeft; de Kerk is Jong: Congrès Mission 2019

In Parijs ging in de Saint Sulpice, l'Insitut Catholique, les Bernardins, het Stanislas-college, etct, het Congrès Mission door. Drie dagen van samenkomst van enkele duizenden Katholieken uit Frankrijk, om de Kerk terug missionair te maken.

Net als 'the Mission manifest', dat ons hier in Hasselt werd aangekondigd door pater Wallner tijdens het symposium SACRA700, heeft ook dit Congrès Mission gelijkaardig haar Missie-manifest gepubliceerd:

MANIFESTE POUR LA MISSION 

www.manifestemission.fr

1. Jezus Christus, universele vriend: We worden bewogen door een verlangen dat elke Fransman zich tot Jezus Christus zou bekeren. We willen dat de Kerk steeds brandt van een missionair vuur. Zij die Christus volgen als hun Heer moeten de wereld rondom hun in vuur zetten en veranderen. Hun gepassioneerde zoektocht naar Jezus nodigt uit en trekt vele zielen mee. De hoop in Christus verandert harten en dus de wereld. De Kerk is niet zo zeer een instituut of een cultuurvorm, maar een gemeenschap met Jezus in het midden. Daarom willen we niet zozeer dat de Kerk uitnodigt om bepaalde waarden te volgen of van een instituut deel uit te maken maar dat ze mensen, mannen en vrouwen uitnodigt om een duidelijke beslissing te maken om hun leven in de handen van Jezus Christus te leggen.

2. Evangelisatie: Prioriteit nr 1.  Wij willen dat het verkondigen van het Evangelie prioriteit nummer één wordt voor de Kerk. De laatste opdracht van Jezus aan zijn leerlingen was: 'Gij uit, en maak alle mensen tot mijn volgelingen' (Mattheüs 28,19). Een Kerk die niet vreugdevol en overtuigd haar missie uitdraagt, geeft geen missie.  'De Kerk is in haar wezen missionair'.  Anders staat de Kerk voor niets. En ze verschrompelt, stopt te groeien. We denken dat het noodzakelijk is dat alle financiële en menselijke bronnen van de Kerk gebruikt moeten worden voor de Evangelisatie.

3. De moed om Jezus aan te kondigen.  Wereldwijd worden 200 miljoen Christenen vervolgd, omdat ze Jezus -hun enige hoop- niet willen afzweren. Zij tonen ons hoezeer God zin kan geven aan ons leven. Zij getuigen van de waarheid van Psalm 62: "Uw liefde is meer waard dan het leven, uw lofzang komt van mijn lippen". Nog nooit is het zo noodzakelijk geweest om anderen te laten proeven van de vreugde van het geloof, en zwijgen zou een weigeren van hulp zijn aan een samenleving in crisis.

4. Het recht van allen om God te kennen. Er zijn geen mensen voor wie Jezus niet gestorven is, en die Jezus niet zouden moeten leren kennen. We gaan naar Christenen, niet-Christenen, andersgelovigen en mensen die niet meer geloven. We moeten alle mensen in ons land aanspreken en geen onderscheid maken (zoals Jezus ook geen onderscheid maakte).  God is 'de liefde' (1 Johannes 4,16) en wil 'dat alle mensen gered worden en verlangen de Waarheid te kennen' (1 Tim 2,4). Dat willen wij ook.

5. Voor God is niets onmogelijk! We geloven dat  gebed de rots is waarop de missie wordt gebouwd. Een nieuwe missionaire start vraagt ook om een nieuwe start in vasten en gebed. De kracht van onze missie hangt af van ons geworteld zijn in persoonlijk en gemeenschappelijk gebed in relatie met de Heer. Ze hangt af van ons geloof in het feit dat God, die onvoorwaardelijk gelooft in de wereld tot op het punt dat hij zijn Zoon heeft willen geven, is aan het werk in de wereld. God die alle mensen hartstochtelijk liefheeft, heeft steeds gehandeld, en zal ook nu handelen, als we Hem persoonlijk en totaal aanroepen. Wij geloven dat ook vandaag mirakels kunnen geschieden, en dat willen we - groots en veel.

6. Verenigd om te verkondigen. We danken alle christenen buiten de Katholieke Kerk, die vandaag met getuigen van Jezus Christus. Wij christenen in de Katholieke Kerk zien hun trouw aan de Heilige Schrift en hun nauwgezette navolging van Christus. We hebben waardering voor hun diep verlangen om zielen naar Jezus te brengen.We willen dat de verscheuring van het Lichaam van Jezus stopt. We weten dat de wereld alleen Christus kan vinden, als wij de eenheid hervinden (vgl Johannes 17,21) en we geloven dat als we met een gezamelijk hart missioneren dat we op weg zijn naar einheid.

7. De rede staat in dienst van het geloof. We moeten de inhoud van het geloof opnieuw ontdekken om ze steeds duidelijker te verkondigen. Het missionaire engagement moet in heel haar integraliteit gebeuren: ziel, hart, lichaam en geest. We bekennen dat wie het geloof wil verkondigen ook zich moet toeleggen om de inhoud van het geloof te kennen, om de Schrift te leren kennen, de traditie en het magisterium opdat de geheimen van het geloof volledig in hun coherentie en totaliteit worden verkondigd.

8. Uitnodigen, niet indoctrineren. We kondigen de Redder aan, geen ideologie. . De missie om Jezus te verkondigen, heeft steeds het karakter van een uitnodiging. De missie is een vrijblijvend en respectvol voorstel. Missie betekent mensen de voeten willen wassen, niet het hoofd. Ze overreedt niet, oefent geen druk uit en is met dwang of geweld onverenigbaar.

9. De democratisering van de Missie. De missie is de zaak van alle gedoopten. Nergens staat dat de missie, die Jezus ons gegeven heeft, moet bestaan uit specialisten, professionele verkondigers, theologie, priesters of ordeleden. Missionair te zijn is de opdracht van Christus aan iedere gedoopte, het is een oproep aan alle christenen door het feit zelf dat ze gedoopt zijn. Missie beperkt zich ook niet tot bepaalde ('niet-christelijke') landen, culturen en/of religies. In de geest van het Tweede Vaticaanse Concilie, is er geen enkele uitzondering voor de missie van de Kerk: Missie is altijd en overal met de hulp van alle leken.

10. Op de eerste plaats zelf bekeren. Waar we ons in ons denken, handelen en voelen aan de algemene humanistische mainstream hebben aangepast, moeten we krachtige inspanningen doen om ons ons van de wereldlijkheid van de wereld te verlossen. We kunnen alleen echte missionarissen zijn, als we als 'nieuwe mensen' worden vervuld van de Heilige Geest en bekeerd tot in alle aspecten van ons leven. De missie komt uit ons verlangen om onze eigen vreugde ook te delen met de anderen.

Heiligverklaring Kardinaal Newman

Op 13 oktober 2019 wordt de anglicaanse bekeerling, kardinaal Newman, heiligverklaard door de Paus.
Hij was oa de auteur van  'The idea of a university', toen hij een Katholieke Universiteit in Dublin wilde oprichten.

'In jongste tijd zijn universiteiten slechts opleidingsinstituten geworden, waar nut en markt de denkrichting bepalen. Het begrip 'universiteit' is even leeg geworden als de uitbreiding van het aantal groot. Met verlating van het universitaire ideaal is tijd meer dan voorheen geld geworden. Geen adeldom meer van de geest maar adeldom van de beurs. Elke waardering drukt zich uit in geld. De manager maakt de nieuwe elite uit.' E.H. Antoine Bodar.

Onwillekeurig moest ik meteen aan de UH denken.

Alles over de canonisatie van de Zalige John Henry kardinaal Newman is te vinden op: https://www.newmancanonisation.com/thecanonisation

Een derde van de Amerikaanse Katholieken gelooft in de 'bron en hoogtepunt van de Kerk: de Eucharistie'

Enquete: Slechts een derde van de Katholieken gelooft in de Werkelijke aanwezigheid van Christus in de Eucharistie.

Als je aan gelijk welke Katholieke theoloog vraagt wat het belangrijkste is in het Christelijke leven, dan zullen ze u zeggen: de Eucharistie.

Daarom moeten de bisschoppen van de VSA zich wel dubbel verslagen voelen met de uitslag van het Pew Research Center.

Op 23 juli presenteerde deze info-firma een nieuw rapport 'What Americans Know About Religion', dat laat zien dat de helft van de Katholieken in de VSA niet weten dat de Katholieke Kerk leert over de Eucharistie dat het het Werkelijke Lichaam en Bloed is van Jezus Christus.
Meer dan de helft dacht dat de Kerk leert dat de Eucharistie slechts een symbool is van het Lichaam van Christus, en 4 procent antwoordde dat ze niet wist wat de Kerk leert.

Tot daar de eerste mokerslag.

Deze week deelde de Pew de tweede slag uit - met een rapport dat enkel een derde van de Katholieken gelooft dat de Eucharistie het Lichaam en Bloed van Jezus Christus is.

Je moet niet heel snugger zijn om te beseffen wat dit wil zeggen, hoewel Pew ook het giswerk in vult: 'een op 5 Katholieken (22%) verwerpt het idee van transsubstantiatie (de leer dat het brood en de wijn het Lichaam en Bloed worden van Christus, zelfs al kennen ze de leer van de Kerk.

(Ik betwijfel dat de bisschoppen zich gesterkt wisten door het feit dat 3 procent van de Katholieken gelooft in de Werkelijke Aanwezigheid van Christus in de Eucharistie, ook al kenden ze de officiële leer over de transsubstantiatie niet).

Het herinnert ons aan een quote van de mid-20ste eeuwse schrijver Flannery O'Conner: 'Wel, als het alleen maar een symbool is, dan weg ermee'.

Ongeveer 6 op 10 van de praktiserende Katholieken (degenen die minstens 1 keer per week naar de Mis gaan) gelooft in de Katholieke leer over e transsubstantiatie. Dus, zelfs onder de praktiserende Katholieken is er een op drie (37%) die niet geloof dat het communiebrood en wijn werkelijke Lichaam en Bloed van Christus worden (inbegrepen 23% die de leer van de Kerk niet kennen en 14% die de leer van de Kerk kennen maar haar niet geloven). En onder de Katholieken die niet wekelijks naar de Mis gaan, geloven de meerderheid dat de brood en wijn slecht symbool staan, maar niet werkelijk Lichaam en Bloed van Jezus worden', aldus de peiling.

Maar er kan ook nog iets anders in het spel zijn, wat wordt aangetoond door het antwoord op een andere vraag naar een specifiek Katholiek geloofspunt: Net meer dan 70% weet wat het vagevuur is, waar de zielen van de overledenen purificatie ondergaan voor ze de hemel binnengaan.

Dit was trouwens niet een ja/nee vraag: het was multiple choice - de andere opties waren een offer tijdens de biecht, purificatieproces tijdens zelf-reflectie, en waar de zielen gaan voor eeuwige verdoemenis.

Met andere woorden, een significant meer aantal Katholieken weet wat de Kerk leert over het vagevuur dan wat de Kerk leert over de Eucharistie, die de Catechismus de 'bron en hoogtepunt van het Christelijke leven' noemt.

Waarom?

Waarschijnlijk omdat het vagevuur meer specifiek 'Katholiek' is - er zijn niet veel andere ideeën over het vagevuur bij andere Christelijke denominaties.

De meeste Katholieken in de VSA hebben wel vrienden of collega's die protestanten zijn en deelnamen aan een 'laatste avondmaal', en de meeste van hen geloven dat dat maar symbolisch is.

De VSA hebben ook weinig culturele activiteiten die het geloof in de Werkelijke Aanwezigheid onderstrepen voor de Katholieke gelovigen - in de landen die een Katholieke meerderheid hebben komen vaak Eucharistische processies voor in de straten, en zelfs vrije dagen op Sacramentsdag, die helpen om te onderstrepen wat de leer is van de Kerk over de Eucharistie zelfs voor hen die actief vermijden om ooit door de kerkdeur van hun parochie te stappen.

Dat kan samengevat worden als wat ik het Rex Mottram syndroom noem - genaamd naar het personage in Evelyn Waugh's Brideshead Revisited.  Een toekomstige bekeerling (omwille van het huwelijk), gaat naar de priester en zegt wat ik parafraseer: Zeg me maar wat ik moet doen om Katholiek te zijn, en ik doe het.

Hoewel de Pew peiling de getallen geeft voor wie de Kerkelijke leer kent en het verwerpen, zegt het niets over al degenen die de Kerkelijke leer niet kennen, maar hun opvattingen zouden aanpassen aan die van de Kerk als ze die zouden leren kennen.

Hoe dan ook is het een mager resultaat.
De catechismus zegt immers 'al de andere sacramenten en ook alle ambten zijn georiënteerd op en wijzen naar de Eucharistie'.

De Amerikaanse bisschoppen komen in november weer samen. Ze zulllen weten waarover ze het moeten hebben.

Charles Collins op cruxnow.com

Broederschap agenda 2019-2020

Iedere eerste donderdag Aanbidding in de St Quintinuskathedraal van 15 tot 16 uur.

- 3 november om 11 uur: H Mis voor de overledenen van de broederschap in de Kathedraal. In het bijzonder voor EH G Cosemans.

- 16 november: de broederschap neemt deel aan de aanbidding die georganiseerd wordt in de Kathedraal in het kader van het Venite Adoremus - festival. Van 12 tot 17 uur.

- 27-28 maart 2020: 24 uur voor de Heer, 2 weken voor Pasen is er 24 uur aanbidding in de Basiliek. Start vrijdag na de H Mis van 17.30 uur tot zaterdag om 17 uur.

- 3 juni 2020 om 20 uur: Lezing door Mgr Harrie Smeets, bisschop van Roermond.

- 14 juni: Sacramentszondag

- 25 juli 2020: 703de herdenking van het Mirakel van Viversel. Uitstelling van het Sacrament van Mirakel van 14 tot 16.50 uur.

Het Sacrament van Mirakel goes China

Vandaag kreeg ik het prachtige boek toegestuurd van Bas Meeuws 'Flower Pieces - A photographic journey around the world', uitgegeven bij Lannoo. Het is echt een prachtig overzicht geworden van de bloemenstillevens, in de traditie van de fluwelen Breughel en tijdgenoten.
Een bijzondere plaats kreeg ook het 'Heilig Sacrament van mirakel in de bloemen', dat we lieten maken voor de 700ste herdenking van het mirakel in Viversel. Het boek is in het Engels en Chinees. Zo leren we ook Viversel en Stadsmus in het Chinees schrijven...

15 Augustus: Virga Jesse Floruit

Op donderdag 15 augustus is er de Hoogmis in de Basiliek om 10 uur opgedragen door Mgr Hoogmartens; tevens de jaarmis voor het Virga Jesse Genootschap

Om 11 uur is er de Hoogmis in de Kathedraal, eveneens opgedragen door Mgr Hoogmartens

Daarnaast is er in het Virga Jesse College het 'brood-breker' event, georganiseerd door het Virga Jesse Comité

Eerste donderdag en 25 juli: Herdenking Sacrament van Mirakel

Donderdag is het de eerste donderdag, en dus Eucharistische Aanbidding van 15 tot 16 uur in de Kathedraal.

Hierbij ook al de aankondiging van de 702de herdenking van het Mirakel van Viversel, met een stille aanbidding van 14 tot 17 uur in het koor van de Kathedraal.

Luik: Sacramentsfeesten 2019

Dans le cadre de "Liège Fête-Dieu depuis 1246", le Sanctuaire de Cornillon poursuit son renouvellement. Avec les circuits de randonnée sainte-Julienne, le sanctuaire situé au pied de la Chartreuse vous invite.
[ Rue de Robermont 2, 4020 Liège ]

Vendredi 21 juin 20h00

Conférence de Mgr J-P Delville sur la figure de sainte Julienne, ses paroles connues, sa personnalité, les révélations. Cela suivra l'assemblée des clients d'hosties dès 17h30.

Samedi 22 juin matin dès 10h00

10h00: Conférence sur l'origine du site de Cornillon, la léproserie et l'arrivée de sainte Julienne. Présentation d'une nouvelle icône contemporaine, par J. Galloy

Présentation de la nouvelle cuvée sainte Julienne, exclusivement en vente auprès des clarisses de Cornillon. Par Romain Bévillard, vigneron.

Samedi 22 juin 11h00 - Inauguration et bénédiction par Mgr J-P Delville de la première phase du béguinage contemporain avec la maison sainte Julienne, 4 appartements tout confort de 1 ou 2 chambres. Découvrez la nouvelle esplanade en cours, c'est impressionnant.

Samedi 22 juin après-midi dès 13h00

Samedi 22 juin 13h00: au départ de la basilique saint Martin de Liège (Mont-saint-Martin), balade guidée et facile de Liège au XIIè siècle : de le recluserie de la bienheureuse Eve de saint Martin à la léproserie de Ste Julienne de Cornillon. 6km, arrivée à Cornillon vers 16h30, goûter. Infos sur la balade

17h30 Spectacle de marionnettes liégeoises sur la vie de sainte Julienne, par le Théâtre de l’étoile. A Cornillon.

Samedi 22 juin 18h00 - Messe célébrée par le frère Laurent Mathelot, dominicain de Liège. Avec les clarisses et animée par la Communauté de l'Emmanuel.

Sacramentsdag Hasselt 2019

Op Sacramentsdag is er om 18.30 uur in de Kathedraal een H Mis met Mgr Hoogmartens. De avondmis in de Basiliek valt weg.

E.H. A. Penne over Sacramentsdag:

Aanstaande donderdag, 20 juni, vieren we Sacramentsdag. In sommige landen, zoals Duitsland, is het nog een vrije dag. Bij ons is het geen vrije dag maar toch zullen we het vieren. Om 19 uur vieren we Eucharistie in de kerk van Nieuwrode en daarna zullen we nog een  aanbiddingsmoment houden. Ook volgend weekend zullen we de liturgie van Sacramentsdag hernemen.
Vanouds werd bijna in elke parochie met of rond Sacramentsdag een Sacramentsprocessie gehouden. In de parochies van de Federatie Holsbeek is het al lang geleden maar in Leuven en op heel wat andere plaatsen is de Sacramentsprocessie er nog. Nadat men de Eucharistie heeft gevierd trekt men een stukje door de parochie met een processie. Als Kerkgemeenschap legt men daarmee getuigenis af dat we geloven dat we een nabije Heer hebben. Die Jezus waarin we geloven is niet een leuke figuur uit een ver verleden die mooie dingen heeft gezegd en gedaan en een inspiratiebron kan zijn voor ons leven. Hij is meer dan dat, Hij is Gods Zoon die persoonlijk voor mij aan het Kruis is gestorven en verrezen is en die elke keer weer wanneer we Eucharistie vieren lijfelijk in ons midden komt. Elke Sacramentsprocessie, waarbij we met de Hostie buiten het kerkgebouw gaan en door de straten trekken, wil daarvan een getuigenis zijn.
Het feest van Sacramentsdag vindt zijn oorsprong in ons land. De Luikse zuster augustines Juliana van het klooster Mont Cornillon (1192-1258) kreeg verschijningen van Jezus Christus waarin Hij haar opdroeg te pleiten voor een speciale feestdag waarop zijn verheerlijkt lichaam in de gedaante van het brood zou worden aanbeden. De bisschop van Luik geloofde haar en stelde in 1248 dit feest voor zijn bisdom in. Jacques Pantaléon, één van de Luikse aartsdiakens, was de latere Paus Urbanus IV. Op 11 augustus 1264  schreef hij het Hoogfeest van Sacramentsdag – Corpus Christi – dus voor in de gehele Kerk. We vieren het op de tweede donderdag na Pinksteren. Gemakkelijkshalve vieren wij het op de zondag daarop.
Sacramentsdag is eigenlijk een verlengde van Witte Donderdag, we doen nog eens over wat we dan vierden. Op de avond voor Zijn Lijden en Sterven neemt Jezus brood en zegt: “Dit is mijn lichaam voor u” en Hij neemt de beker en zegt: “Deze beker is het nieuwe verbond in mijn bloed”. En Hij voegt er aan toe: ”Telkens als gij dit brood eet en de beker drinkt verkondigt gij de dood des Heren totdat Hij wederkomt”. Jezus verandert brood en wijn in Zijn Lichaam en in Zijn Bloed. Wat toen gebeurde, gebeurt nog elke keer wanneer de Kerk Eucharistie viert, onder de gedaante van brood en wijn komt Hij werkelijk onder ons aanwezig. We kunnen ons met de Hemel verbonden voelen en de Hemel sterk bij ons weten wanneer we thuis bidden, of in een gebedsgroep of een Bijbelgroep maar in de Eucharistie komt de Heer als de gekruisigde en verrezen Heer dicht bij ons zoals Hij op geen ander tijdstip aanwezig komt. Hij is er werkelijk, waarachtig, wezenlijk. Met Sacramentsdag spreken we dat met de Mis en eventueel de processie nog eens duidelijk uit.
In mijn vorige parochies Bever en Luyksgestel had ik ieder jaar het voorrecht om nog Sacramentsprocessie te kunnen houden. Hier in de Federatie Holsbeek ligt de organisatie moeilijk en is er de vrees of we nog genoeg mensen meekrijgen. Ik denk dat er ook catechese nodig zal zijn om de mensen er warm voor te maken. Om iets van een Sacramentsprocessie te begrijpen, moeten we duidelijk voor ogen houden wat er in de Eucharistie gebeurt. Bij de consecratie in de Mis worden brood en wijn het Lichaam en het Bloed van de Heer. Onder de gedaante van brood en wijn komt de Heer tot ons. Na de consecratie zien we nog wel brood en wijn maar het is de Heer Zelf, werkelijk onder ons aanwezig. De geconsacreerde Hosties worden genuttigd, zo komt de Heer tot ons. De Hosties die niet genuttigd worden, worden bewaard in het Tabernakel. Op momenten dat er geen Eucharistie is, kunnen we aanbidding doen, bij het Tabernakel bidden en weten dat de Heer er onder de gedaante van het Brood aanwezig is. Bij een Sacramentsprocessie plaatsen we een grote Hostie in een monstrans, een gouden hostiehouder en gaan we door onze straten. Eigenlijk kunnen we zeggen dat we met de Heer op stap gaan. Biddend vergezellen we Hem en we vertrouwen aan de Heer ons dorp, de mensen van onze straten, toe. Als gelovigen vertrouwen wij er ons hele leven op dat de Heer met ons meegaat, een Sacramentsprocessie is daar ook een getuigenis van buiten het kerkgebouw: wij gaan met Hem door de parochie zoals we geloven dat Hij altijd met ons meegaat. Onze God waarin we geloven is geen God die ons aan ons lot overlaat maar een vergezellende God. God trekt al de dagen van ons leven met ons mee tot eens ons leven zal eindigen en we voor eeuwig bij Hem zullen thuiskomen en we Hem mogen zien zoals Hij is.
Sommigen zeggen wel eens: Is een Sacramentsprocessie nog wel van deze tijd, past dat wel nog in onze tijd, moet je in deze tijd nog wel zo over straat gaan lopen? Sacramentsprocessie houden is getuigen naar elk die zich eenzaam en verlaten voelt, naar elk die twijfelt: Hij is er en Hij gaat met ons mee. Ik krijg hier gemakkelijk te horen dat het door de verkeersdrukte en de kleine groep kerkbetrokkenen eigenlijk niet meer mogelijk is om het hele dorp te doorkruisen met een Sacramentsprocessie maar hoop ik dat we volgend jaar mogelijk moet zijn om via een beperkt parcours een stukje getuigenis af te leggen?   Ik hoop en droom…