stukje uit 'Le soir approche et déjà le jour baisse', het nieuwe boek van kardinaal Sarah, uitgegeven bij fayard:
p312:
'De evangelisatie van jonge Europeanen van moslim-afkomst zou de pastorale prioriteit moeten zijn. Ik ben er zeker van dat zij van ons een heldere en duidelijke getuigenis verwachten. Maar in naam van een verkeerd begrepen interreligieuze dialoog, zijn we zwak en timide in onze aankondiging van Christus'
vrijdag 26 april 2019
woensdag 24 april 2019
Meibedevaart naar de Virga Jesse: 2 mei om 19 uur
Op 2 mei is er meibedevaart naar de Basiliek
Start om 19 uur aan de Kathedraal
Start om 19 uur aan de Kathedraal
maandag 22 april 2019
Paasbrief Mgr Hoogmartens 2019
'Pasen: een wereld van verschil!'
In bijna elke nieuwsuitzending komt Hij ter sprake. Vaak negatief, omdat fanatisme tot geweld leidt. Maar ook vaak in het midden van het leven: bij een tragische gebeurtenis, bij een pausbezoek of door een allusie tussendoor blijken mensen meer dan wij vermoeden met God verbonden te leven.
“Van God los” of “met God verbonden”: een wereld van verschil…
Als christenen vieren wij met Pasen dat de Vader, Jezus na zijn leven van weldoen maar ook van lijden, na zijn sterven heeft verhoogd. Jezus is gestorven, maar de Vader heeft Hem “een Naam gegeven, hoog verheven boven alle namen uit”, zoals gezongen wordt in een bekend kerklied. Voortaan is Hij de Levende in ons midden. In de Geest leven wij voortaan dus met Hem verbonden. En dat maakt precies een wereld van verschil.
De vreugde om Jezus, de Levende, die met ons meegaat, zoals de geschiedenis van Emmaüs ons leert, doet ons het leven anders zien: wij kunnen bidden om Gods barmhartigheid, dankzij de barmhartigheid, ons in Jezus getoond. Wij weten ons gesterkt in onze dienstbaarheid, dankzij het weldoende rondgaan van Jezus en dankzij onze biddende verbondenheid met Hem: wij met Hem, en Hij in ons.
Wij weten ons niet alléén in ons lijden, want Jezus heeft het ook doorstaan.
Hij heeft het overwonnen, en wij dus ook reeds in Hem. Wij weten dat ons leven hier niet ten einde is, dankzij Jezus, die door de Vader werd verhoogd als eersteling.
Met God verbonden leven dankzij Jezus, de Levende, die met ons mee stapt: een wereld van verschil met een leven “van God los”. Het komt er daarom op aan dieper te luisteren, naar de mensen, naar Gods Woord en naar wat er in ons leven gebeurt. Dan ontstaat er een diepe vreugde. De vreugde van Pasen.
Een zalige Pasen!
+Patrick Hoogmartens
Bisschop van Hasselt
zondag 21 april 2019
Siamo Lietissimi
Deze eredienst vindt zijn geregelde en karakteristieke uitdrukking in de plechtige processie van Sacramentsdag, die ook nu nog in uitbundig geloof en in uitbundige godsvrucht de mysterieuze stilte rond de Eucharistie wil verbreken om haar een grootse hulde te schenken, die buiten het kerkgebouw treedt en zich uitstort in de straten van de steden en zo in heel de mensengemeenschap het bewustzijn en de vreugde wekt van de aanwezigheid van Christus, die de stille en levende gezel is van de mens op zijn pelgrimstocht langs de wegen van de tijd en van de wereld.
Paus Paulus VI
Siamo Lietissimi
11 augustus 1964
Paus Paulus VI
Siamo Lietissimi
11 augustus 1964
dinsdag 16 april 2019
Pasen in de Kathedraal van Hasselt
Woensdag 17 april – 19.30 uur: Chrismaviering met wijding van de heilige Oliën
Witte donderdag 18 april – 19 uur: Witte Donderdagviering met aansluitend eucharistische aanbidding tot 21 uur
Goede vrijdag 19 april – 15 uur: Kruisweg; 19.30 uur: Goede Vrijdagwake i.s.m. met jongeren en IJD Hasselt
Stille Zaterdag 20 april – 20 uur: Paaswake
Paasdag 21 april – 11 uur: Paasdagviering
Witte donderdag 18 april – 19 uur: Witte Donderdagviering met aansluitend eucharistische aanbidding tot 21 uur
Goede vrijdag 19 april – 15 uur: Kruisweg; 19.30 uur: Goede Vrijdagwake i.s.m. met jongeren en IJD Hasselt
Stille Zaterdag 20 april – 20 uur: Paaswake
Paasdag 21 april – 11 uur: Paasdagviering
maandag 15 april 2019
Sancta Maria, ora pro nobis
Laat ons bidden dat de doornenkroon, reliek door Lodewijk de Heilige naar Frankrijk gebracht, mag bewaard blijven van het vuur, in deze Goede Week.
Wees gegroet Maria,
vol van genade
de Heer is met U
gezegend zijt gij boven alle vrouwen
en gezegend is de vrucht van uw lichaam Jezus
Heilige Maria Moeder Gods,
Bidt voor ons,
arme zondaars,
nu en in het uur van onze dood.
Laat ons hopen dat met de heropbouw van de Notre Dame van Parijs ook het Geloof van Frankrijk mag herrijzen.
Wees gegroet Maria,
vol van genade
de Heer is met U
gezegend zijt gij boven alle vrouwen
en gezegend is de vrucht van uw lichaam Jezus
Heilige Maria Moeder Gods,
Bidt voor ons,
arme zondaars,
nu en in het uur van onze dood.
Laat ons hopen dat met de heropbouw van de Notre Dame van Parijs ook het Geloof van Frankrijk mag herrijzen.
zondag 14 april 2019
Biecht in de Goede Week 2019
Er is biechtgelegenheid in de Kathedraal
Op maandag in de Goede week 15 april: om 19.30 biechtviering met gelegenheid tot persoonlijke biecht.
Op Stille zaterdag in de Goede week van 14 tot 17 uur
Op maandag in de Goede week 15 april: om 19.30 biechtviering met gelegenheid tot persoonlijke biecht.
Op Stille zaterdag in de Goede week van 14 tot 17 uur
vrijdag 12 april 2019
Homilie van Paus Franciscus voor '24 voor de Heer' in 2019.
Deze homilie is de moeite waard om te lezen, zeker voor iedereen die in deze Paastijd gaat biechten.
24 uur voor de Heer - 2019
Homilie van Z.H. Paus
Franciscus
op 29 maart 2019 in de
St Pietersbasiliek van Rome.
Relicti sunt duo, misera et misericordia
‘Ze bleven alleen achter: de schamele zondares en de
goddelijke barmhartigheid’ (In Joh
33,5). Op die manier vat St Augustinus het einde van het Evangelie dat we net
hoorden samen. Zij die stenen gooiden naar de vrouw, of die Jezus beschuldigden
op basis van de wet, dropen af, hadden hun interesse verloren. Jezus blijft
echter. Hij blijft omdat wat in zijn ogen waarde heeft, is gebleven: die vrouw,
die persoon. Voor Hem komt de zondaar voor de zonde. U, ik, ieder van ons komt
eerst in het hart van God: voor de vergissingen, de regels, de oordelen en het
falen. Laat ons vragen voor de genade van een blik zoals die van Jezus, laat
ons vragen om het Christelijk perspectief op het leven te krijgen. Laat ons met
liefde kijken naar de zondaar, voor naar de zonde te kijken; naar hen die de
verkeerde weg opgingen voor hun fouten; naar de persoon voor zijn of haar
geschiedenis.
‘Ze bleven alleen achter: de barmhartigheid en de
zonde’. De vrouw die op overspel werd betrapt betekent voor Jezus niet een
paragraaf van de Wet, maar een concrete situatie waarin hij betrokken is. Dus
blijft hij daar samen met de vrouw, voor het grootste deel in stilte.
Tegelijkertijd doet hij twee keer een mysterieuze handeling: hij schrijft met
zijn vinger in het zand (Jn 8:6,8). We weten niet wat hij schreef en misschien
is dat ook niet het meest belangrijker: het Evangelie focust op het feit dat
hij schrijft. We deken aan de episode op de Sinai waar God de tafelen van de
Wet schreef met zijn vinger (cfr Ex 31:18), net als Jezus nu doet. Later
beloofde God doorheen de profeten dat hij niet langer met zijn vinger op
tabletten of rotsen zou schrijven maar direct in het hart (cfr Jes 31:33), op
de tafelen van het vlees van onze harten (cfr 2 Kor 3:3). Met Jezus, de
geïncarneerde barmhartigheid van God, is de tijd gekomen waarin God schrijft in
de harten van mannen en vrouwen, wanneer hij een reële hoop geeft aan de
menselijke ellende: hij geeft niet zoveel om de externe wetten die God en
menselijkheid vaak op afstand houden, maar eerder om de wet van de Geest die in
het hart komt en het vrij maakt. Zo gebeurt het voor deze vrouw, die Jezus
ontmoet en haar leven vervult: ze gaat weg om niet meer te zondigen (cfr Jn
8:11). Het is Jezus die ons met de kracht van de Heilige Geest bevrijdt van het
kwaad in ons, van de zonde die de Wet kan aanwijzen maar niet wegnemen.
Tegelijkertijd is het kwade sterk, het heeft een
verleidende kracht: het trekt aan en fascineert. Onze eigen inspanningen zijn
niet genoeg om ons ervan los te maken: we hebben een grotere liefde nodig.
Zonder God kunnen we de kwade niet overwinnen. Alleen zijn liefde verheft ons van
binnenuit, alleen zijn zachte liefde die in ons hart wordt gestort maakt ons
vrij. Als we vrij van zonde willen zijn, moeten we plaats maken voor de God die
vergeeft en geneest. Hij bewerkt dit bovenal in het sacrament dat we nu gaan
vieren. Biechten is de passage van ellende naar barmhartigheid; het is God die
in ons hart schrijft. Daar – in ons hart – lezen we constant dat we waardevol
zijn in de ogen van God, dat hij onze Vader is en dat hij ons meer liefheeft
dan wij onszelf.
‘Ze bleven alleen achter: de zondares en de
Barmhartigheid’. Die twee, allen. Hoe vaak voelen we alleen, dat we onze weg
hebben verloren in het leven. Hoe vaak weten wij niet meer hoe we opnieuw
moeten beginnen, overmant door de moeite om onszelf te aanvaarden. We moeten
opnieuw beginnen, maar we weten niet waar beginnen. Christen worden geboren in
de vergiffenis die ze ontvangen in het doopsel. Ze worden steeds van diezelfde
plaats herboren: van de verrassende vergiffenis van God, van zijn
barmhartigheid die ons hersteld. Alleen door vergiffenis te krijgen, kunnen we
opnieuw met fris vertrouwen vertrekken, na de vreugde ten volle te hebben
ervaren van een Vader die ons volledig liefheeft. Alleen door Gods
barmhartigheid kunnen er waarlijk nieuwe dingen in ons gebeuren. Laat ons terug
luisteren naar de woorden die de Heer sprak door de profeet Jesaja: ‘Zie, ik ga
iets nieuw maken’ (Jesaja 43:19). Vergiffenis geeft ons een nieuw begin, het
maakt ons nieuwe schepselen, helpt ons een nieuw leven te beginnen. Gods
vergiffenis is niet een fotokopie die iedere keer wordt herhaald bij iedere
keer dat we biechten. Vergiffenis krijgen voor onze zonden doorheen de priester
is altijd een nieuwe, belangrijke en unieke ervaring. We gaan van eenzaamheid
met onze ellende en beschuldigers, zoals de vrouw in het Evangelie, naar een
oprichting en een aanmoediging van de Heer die ons een nieuwe start geeft.
‘De twee bleven alleen achter: zonde en
Barmhartigheid’. Wat moeten we doen om barmhartigheid te leren liefhebben, om
onze angst voor de biecht te verliezen? Laat ons nog eens de uitnodiging van
Jesaja aannemen: ‘Zie jij het niet?’ (Jesaja 43:19). Het is belangrijk om Gods
barmhartigheid te zien. Het zou mooi zijn, om na de biecht, zoals de vrouw, te
blijven, met onze ogen gericht op Jezus die ons net verlostte: niet meer
kijkend naar onze ellende, maar eerder naar zijn barmhartigheid. Om te kijken
naar de Gekruisigde en met verwondering te zeggen: ‘Hier eindigt mijn zonde. U
nam ze op U. U richtte uw vinger niet naar beschuldigend naar mij; integendeel
u opende uw armen en vergaf met opnieuw. Het is belangrijk om bewust te blijven
van Gods barmhartigheid, om zijn zachte liefde te herinneren, om telkens weer
de vrede en de vrijheid te proeven die we ervaren. Dat is het hart van de
biecht: niet de zonde die we opnoemen, maar de goddelijke liefde die ontvangen,
die we steeds nodig hebben. We kunnen nog twijfelen: ‘biecht is onzin, ik die
steeds weer dezelfde zonden’. De Heer kent ons echter; hij kent onze innerlijke
strijd, hij weet dat we zwak zijn en hervallen, dat we opnieuw doen wat
verkeerd is. Dus stelt hij ons voor dat we hervallen in goedheid, in vragen naar
barmhartigheid. Hij zal ons oprichten en ons nieuwe mensen maken. Laat ons dan
opnieuw starten, vanuit de biecht, laat ons dit sacrament herstellen naar de
plaats die het moet hebben in het leven en in de pastorale dienst!
‘De twee bleven alleen achter: barmhartigheid en
zonde’ Vandaag ontvangen ook wij leven vanuit deze reddende ontmoeting: wij met
onze ellende en zonden, en de Heer ie ons kent, die ons liefheeft en ons
bevrijdt van het kwaad. Laat ons deze ontmoeting binnengaan, door te vragen om
de genade om deze reddende kracht te ervaren.
woensdag 10 april 2019
Dank U!
DANK aan iedereen die '24 uur voor de Heer' ook dit jaar mogelijk maakte. Afspraak volgend jaar op 27 en 28 maart 2020!
maandag 8 april 2019
Het nieuwe boek van kardinaal Sarah
Er is een nieuw boek van kardinaal Sarah. De titel is wat mysterieus:
- als we niet begrijpen waarom onze parochie geen website heeft:
- als je niet begrijpt waarom de bisschoppen toelaten dat Kerknet maar een strekking binnen de Kerk aan het woord laat:
- als je niet begrijpt waarom de herdelijke brieven van de Vlaamse bisschoppen nooit klaar en duidelijk de katholieke leer verdedigen en meestal over populaire sociale onderwerpen gaan:
- als je merkt dat je parochie niets doet om katholieke jongeren en jonge gezinnen en alleenstaanden samen te brengen:
- als je niet begrijpt waarom de bisschoppen de Katholieke catechese op katholieke scholen laten verwateren zonder pogingen te doen om dat te veranderen (behalve dan een halfzachte verzuchting dat het toch precies niet zo heel goed gaat zo):
- als we niet begrijpen dat de Vlaamse kerk geen agenda online heeft waar je activiteiten kan opzoeken:
- als je niet begrijpt waarom er in de Vlaamse bisdommen geen app is om de dichtbijzijnste H Mis op te zoeken:
- als je niet begrijpt waarom er geen biechtmogelijkheid wordt gegeven in je parochie:
- als je niet begrijpt waarom je deken je met drogredenen verbiedt om een processie te houden:
- als je niet begrijpt waarom de meest lelijke abstracte kunst in onze kerken wordt gesponsord:
- als je niet begrijpt waarom het woord 'biecht' in 40 jaar nooit in een preek valt:
- als je niet begrijpt waarom nooit gesproken wordt over het uiteindelijke oordeel, maar we het toch iedere week opzeggen in ons Credo dat het komen zal:
- als je niet begrijpt waarom je parochiepriesters steeds zeggen dat Islam vrede is, terwijl de koran en de werkelijkheid in de wereld anders is:
- als je merkt dat je parochiepriesters en bisschoppen weigeren te zeggen waarom je Katholiek moet zijn en niet protestants:
- als je merkt dat jaar na jaar de bisschoppen afwezig zijn op de Mars voor het Leven, en de parochies zwijgen over het bestaan ervan:
- als je merkt dan verwatering van de dogma's van het geloof de priesters nader staan dan de verdediging ervan:
- als je merkt dat je parochiepriester nooit zegt dat er voorwaarden zijn om te Communie te gaan:
- als je merkt dat er bijna nooit catechese wordt georganiseerd voor volwassenen in je parochie:
- als je merkt dat je priester roddelt over anderen en aan favoritisme van een bepaalde strekking doet:
- als je merkt dat je priester de straat over steekt als hij je ziet aankomen, of met de fiets snel een blokje omfietst:
- als je priester in het midden van de consecratie plots op zijn uurwerk begint te kijken:
- als je priester bij de intrede altijd zit rond te kijken en links en rechts groetjes moet uitdelen, alsof hij niet weet wie hij vertegenwoordigt op dat moment:
- als je maar met 50 in de zondagsmis bent, maar de priester het toch noodzakelijk vindt om 5 leken aan te stellen om de Hosties uit te reiken:
- als je merkt dat je priester het voor de ene persoon toch zo veel interessanter vindt om de begrafenis voor te doen dan voor een ander:
- als je niet begrijpt waarom de Kerk in het hart van haar bisdom geen boekenwinkel heeft met goede orthodoxe informatie:
-
- als we niet begrijpen waarom onze parochie geen website heeft:
- als je niet begrijpt waarom de bisschoppen toelaten dat Kerknet maar een strekking binnen de Kerk aan het woord laat:
- als je niet begrijpt waarom de herdelijke brieven van de Vlaamse bisschoppen nooit klaar en duidelijk de katholieke leer verdedigen en meestal over populaire sociale onderwerpen gaan:
- als je merkt dat je parochie niets doet om katholieke jongeren en jonge gezinnen en alleenstaanden samen te brengen:
- als je niet begrijpt waarom de bisschoppen de Katholieke catechese op katholieke scholen laten verwateren zonder pogingen te doen om dat te veranderen (behalve dan een halfzachte verzuchting dat het toch precies niet zo heel goed gaat zo):
- als we niet begrijpen dat de Vlaamse kerk geen agenda online heeft waar je activiteiten kan opzoeken:
- als je niet begrijpt waarom er in de Vlaamse bisdommen geen app is om de dichtbijzijnste H Mis op te zoeken:
- als je niet begrijpt waarom er geen biechtmogelijkheid wordt gegeven in je parochie:
- als je niet begrijpt waarom je deken je met drogredenen verbiedt om een processie te houden:
- als je niet begrijpt waarom de meest lelijke abstracte kunst in onze kerken wordt gesponsord:
- als je niet begrijpt waarom het woord 'biecht' in 40 jaar nooit in een preek valt:
- als je niet begrijpt waarom nooit gesproken wordt over het uiteindelijke oordeel, maar we het toch iedere week opzeggen in ons Credo dat het komen zal:
- als je niet begrijpt waarom je parochiepriesters steeds zeggen dat Islam vrede is, terwijl de koran en de werkelijkheid in de wereld anders is:
- als je merkt dat je parochiepriesters en bisschoppen weigeren te zeggen waarom je Katholiek moet zijn en niet protestants:
- als je merkt dat jaar na jaar de bisschoppen afwezig zijn op de Mars voor het Leven, en de parochies zwijgen over het bestaan ervan:
- als je merkt dan verwatering van de dogma's van het geloof de priesters nader staan dan de verdediging ervan:
- als je merkt dat je parochiepriester nooit zegt dat er voorwaarden zijn om te Communie te gaan:
- als je merkt dat er bijna nooit catechese wordt georganiseerd voor volwassenen in je parochie:
- als je merkt dat je priester roddelt over anderen en aan favoritisme van een bepaalde strekking doet:
- als je merkt dat je priester de straat over steekt als hij je ziet aankomen, of met de fiets snel een blokje omfietst:
- als je priester in het midden van de consecratie plots op zijn uurwerk begint te kijken:
- als je priester bij de intrede altijd zit rond te kijken en links en rechts groetjes moet uitdelen, alsof hij niet weet wie hij vertegenwoordigt op dat moment:
- als je maar met 50 in de zondagsmis bent, maar de priester het toch noodzakelijk vindt om 5 leken aan te stellen om de Hosties uit te reiken:
- als je merkt dat je priester het voor de ene persoon toch zo veel interessanter vindt om de begrafenis voor te doen dan voor een ander:
- als je niet begrijpt waarom de Kerk in het hart van haar bisdom geen boekenwinkel heeft met goede orthodoxe informatie:
-
Wat regelmatige biecht een verloren zoon leerde over Zijn Vader
Door Damien Murtagh van thosecatholicmen.com
Ik zette biechten nooit hoog op mijn to-do lijstje. Ik had het altijd te druk om te gaan, had altijd een reden om iets anders te doen, en die reden vond ik altijd goed. Ik dacht nooit echt na of ik biechten goed vond of niet. Ik was niet bezwaard om mijn eigen schuld te bekennen en had nooit een echt probleem met de leer van de kerk of het sacrament nu wel nodig was of niet. Ik ging gewoon niet.
Dat veranderde tijdens mijn huwelijksvoorbereiding. Mijn vrouw zette met terug op de weg naar de Kerk toen we elkaar ontmoetten en ik ging daar met wat tegenzin mee akkoord. Ik wist dat het belangrijk was voor haar (ik dacht er toen niet aan wat God daarover dacht of niet), en dus ging ik maar. Het was de eerste keer in de biechtstoel sinds jaren en het was anders. De priester zat daar tegenover mij. Het was licht. Hij lachte. Hij luisterde. Hij troostte. Hij stuurde me om het Evangelie te lezen voor het Heilig Sacrament op het eind. God vergaf me. Het was ... te verdragen en eigenlijk redelijk goed. Een opluchting op vele manieren. Geen vuur en zwavel en ik biechtte enkele zware fouten uit delen van mijn leven waarvan ik blij was dat ze voorbij waren. Ik kwam die dag uit de kerk met een fris gemoed en met energie en ik voelde me dichter bij de Heer.
Ik ging sporadisch te biechten in de volgende jaren, maar ik begin het pas echt de laatste 5 jaar te waarderen en lief te hebben. Ik heb enkele krachtige momenten gehad tijdens dit sacrament. Ik heb een enorme opluchting ervaren van mijn schuld die ik meedraag. Soms voelde ik letterlijk mijn schouders lichter worden door mijn zonden luidop te zeggen. Ik mijn gedachten, heb ik de Heer zien staan langs me, met zijn arm rond me heen.
Ik ga verder met God te zoeken, en ik leer meer over mijn geloof en ik krijg meer verlangen om meer bij God te zijn, ik leer steeds meer wat ik zou moeten doen, maar ik raak niet steeds aan mijn standaards. Als ik val, dan val ik hard en de gedachten aan de zonden blijven spoken. Het is gevaarlijk om spiritueel 'down' te voelen. In slaap vallen s'avonds is moeilijk. Ik ervaar een gewetensonderzoek ook als ik dat niet wil of in gedachten had. Ik zeg mezelf dat ik waardeloos ben. Ik vertelde mezelf dat ik beter moet doen. Ik zei God dat hij zich beter zou bezig houden met iemand die tenminste de kans heeft om ooit aan zijn standaard van heiligheid te voldoen. Ik zei Hem dat hij het maar moest opgeven met mij. Maar dat doet Hij niet en tijdens mijn zelfkwelling hoor ik steeds die stem die me zegt dat het goed zal komen. Iets is helemaal verkeer als ik zo in bed lig, maar nu ik voldoende vaak naar de biecht ben geweest, weet ik dat die vergiffenis echt altijd zal komen. Wat ik mezelf vertel op die momenten, is niet hetzelfde als wat God me zegt.
Het gaat om frequentie. Biecht een keer per jaar of met Kerstmis en Pasen (voor die onder ons die zelfs maar die moeite doen) is zoals zo af en toe eens uw tanden poetsen. Het voelt raar en ongemakkelijk, je krijgt de suiker er nooit helemaal af, en een tandarts weet dat je niet alles zegt maar doet zijn best en helpt je verder. Je denkt dat je ermee weg bent geraakt en dat je tanden prima zijn, maar de tandarts weet wel beter, en het probleem verdwijnt niet ineens en echte verzoening gebeurt niet echt en je bent niet helemaal genezen. Maar een tandarts kan je tanden niet weer helemaal wit en glanzend maken en hen terugbrengen tot hun originele staat, daarentegen kan God dat wel in de biecht. Houdt niets achter. Zeg het. Laat de genade van God u reinigen.
In de Vreugde van het Evangelie vertelt paus Franciscus ons dat wij het zijn die moe zijn om vergeving te vragen, maar dat het nooit de Heer is die moe is van ons te vergeven. Dat is me bijgebleven. Ik weet dat het zo is, ik heb het ervaren. ik ben een vader, en hoe erg mijn kinderen het ook maken, heb ik nooit hun excuses geweigerd of mijn liefde gestopt. Als hun vader, lijkt het me oninbeeldbaar om zo iets hard en wreed te doen. Mijn kinderen weten iets wat ik niet meer kan herinneren. Als ze iets fout doen, dan zeggen ze dat. Ze zeggen sorry en ze krijgen mijn liefde en vergiffenis. Soms maken ze het weer goed met iets voor me te doen of herstellen. Soms leren ze dan iets van me. Soms moet ik het hun zelfs niet zeggen, ze weten zelf wat de les is, ze gaan door en proberen volgende keer beter te doen, wat alles is wat van ons kan verwacht worden.
Voor mij is het heel belangrijk om mijn zonden luidop te zeggen. Dan beheer ik ze. Ik ben degene die ze hoe dan ook beging. Ze zijn van mij. Ik hou ze voor me en dan halen ze me neer. Dan ga ik naar de biecht en ik open mijn lippen en laat ze gaan. Ze gaan van me weg en ze kwetsen me niet meer. Hun afwezigheid laat mijn Vader toe om ze te vullen met zijn liefde, zijn barmhartigheid en zijn vrede. Ik vertrek uit de biechtstoel met de missie om nooit meer te zondigen. Ik ben nog niet geslaagd in die missie, maar ik doe iedere dag mijn best en ik val opnieuw, en ik weet dat mijn Vader stil op me wacht in de biechtstoel. Klaar om weer helemaal opnieuw te beginnen. Wanneer de verloren zoon terugkeert naar zijn vader en hoopt op wat barmhartigheid, is het de vader die naar hem toeloopt en viert. Hij rent naar hem omdat hij zijn zoon liefheeft en verheugd zich dat hij is teruggekomen.
"Zo stond hij dus op en ging naar zijn vader. Terwijl hij nog ver weg was, zag zijn vader hem al en was vol van vergiffenis. Hij liep naar zijn zoon, en omarmde hem en kuste hem" cfr lucas 15:20.
Laat de zonden die je achterhoudt je niet overtuigen om niet te gaan biechten. Laat het verkeer, een verkoudheid, een voetbalmatch of een shoplijstje je niet tegenhouden. Het is vasten. Dit is de perfecte tijd om terug te gaan en je te verzoenen met de Heer in voorbereiding op Pasen. Zoek wanneer de biecht gepland is in je parochie en ga. Je heb zonden om te verliezen en Zijn genade om te ontvangen.
-----
Ik vind dit een prachtige tekst.
We zullen onze priesters moeten overtuigen dat dit een prachtige tekst is.
De enige manier is door voor onze priesters te bidden, en hen te vragen om biecht te horen.
Onze parochie heeft alleen biecht met Kerst en Pasen. De rest moet je aanvragen. Dat zullen we moeten doen totdat er een regelmatige biechttijd op het schema komt.
Maar er zal geen nieuwe evangelisatie komen in Hasselt als we het niet vragen.
Iedere keer opnieuw
Overigens is er de laatste tijd biecht na het maandelijks aanbiddingsuur in de Kathedraal op de eerste donderdag.
Ik zette biechten nooit hoog op mijn to-do lijstje. Ik had het altijd te druk om te gaan, had altijd een reden om iets anders te doen, en die reden vond ik altijd goed. Ik dacht nooit echt na of ik biechten goed vond of niet. Ik was niet bezwaard om mijn eigen schuld te bekennen en had nooit een echt probleem met de leer van de kerk of het sacrament nu wel nodig was of niet. Ik ging gewoon niet.
Dat veranderde tijdens mijn huwelijksvoorbereiding. Mijn vrouw zette met terug op de weg naar de Kerk toen we elkaar ontmoetten en ik ging daar met wat tegenzin mee akkoord. Ik wist dat het belangrijk was voor haar (ik dacht er toen niet aan wat God daarover dacht of niet), en dus ging ik maar. Het was de eerste keer in de biechtstoel sinds jaren en het was anders. De priester zat daar tegenover mij. Het was licht. Hij lachte. Hij luisterde. Hij troostte. Hij stuurde me om het Evangelie te lezen voor het Heilig Sacrament op het eind. God vergaf me. Het was ... te verdragen en eigenlijk redelijk goed. Een opluchting op vele manieren. Geen vuur en zwavel en ik biechtte enkele zware fouten uit delen van mijn leven waarvan ik blij was dat ze voorbij waren. Ik kwam die dag uit de kerk met een fris gemoed en met energie en ik voelde me dichter bij de Heer.
Ik ging sporadisch te biechten in de volgende jaren, maar ik begin het pas echt de laatste 5 jaar te waarderen en lief te hebben. Ik heb enkele krachtige momenten gehad tijdens dit sacrament. Ik heb een enorme opluchting ervaren van mijn schuld die ik meedraag. Soms voelde ik letterlijk mijn schouders lichter worden door mijn zonden luidop te zeggen. Ik mijn gedachten, heb ik de Heer zien staan langs me, met zijn arm rond me heen.
Ik ga verder met God te zoeken, en ik leer meer over mijn geloof en ik krijg meer verlangen om meer bij God te zijn, ik leer steeds meer wat ik zou moeten doen, maar ik raak niet steeds aan mijn standaards. Als ik val, dan val ik hard en de gedachten aan de zonden blijven spoken. Het is gevaarlijk om spiritueel 'down' te voelen. In slaap vallen s'avonds is moeilijk. Ik ervaar een gewetensonderzoek ook als ik dat niet wil of in gedachten had. Ik zeg mezelf dat ik waardeloos ben. Ik vertelde mezelf dat ik beter moet doen. Ik zei God dat hij zich beter zou bezig houden met iemand die tenminste de kans heeft om ooit aan zijn standaard van heiligheid te voldoen. Ik zei Hem dat hij het maar moest opgeven met mij. Maar dat doet Hij niet en tijdens mijn zelfkwelling hoor ik steeds die stem die me zegt dat het goed zal komen. Iets is helemaal verkeer als ik zo in bed lig, maar nu ik voldoende vaak naar de biecht ben geweest, weet ik dat die vergiffenis echt altijd zal komen. Wat ik mezelf vertel op die momenten, is niet hetzelfde als wat God me zegt.
Het gaat om frequentie. Biecht een keer per jaar of met Kerstmis en Pasen (voor die onder ons die zelfs maar die moeite doen) is zoals zo af en toe eens uw tanden poetsen. Het voelt raar en ongemakkelijk, je krijgt de suiker er nooit helemaal af, en een tandarts weet dat je niet alles zegt maar doet zijn best en helpt je verder. Je denkt dat je ermee weg bent geraakt en dat je tanden prima zijn, maar de tandarts weet wel beter, en het probleem verdwijnt niet ineens en echte verzoening gebeurt niet echt en je bent niet helemaal genezen. Maar een tandarts kan je tanden niet weer helemaal wit en glanzend maken en hen terugbrengen tot hun originele staat, daarentegen kan God dat wel in de biecht. Houdt niets achter. Zeg het. Laat de genade van God u reinigen.
In de Vreugde van het Evangelie vertelt paus Franciscus ons dat wij het zijn die moe zijn om vergeving te vragen, maar dat het nooit de Heer is die moe is van ons te vergeven. Dat is me bijgebleven. Ik weet dat het zo is, ik heb het ervaren. ik ben een vader, en hoe erg mijn kinderen het ook maken, heb ik nooit hun excuses geweigerd of mijn liefde gestopt. Als hun vader, lijkt het me oninbeeldbaar om zo iets hard en wreed te doen. Mijn kinderen weten iets wat ik niet meer kan herinneren. Als ze iets fout doen, dan zeggen ze dat. Ze zeggen sorry en ze krijgen mijn liefde en vergiffenis. Soms maken ze het weer goed met iets voor me te doen of herstellen. Soms leren ze dan iets van me. Soms moet ik het hun zelfs niet zeggen, ze weten zelf wat de les is, ze gaan door en proberen volgende keer beter te doen, wat alles is wat van ons kan verwacht worden.
Voor mij is het heel belangrijk om mijn zonden luidop te zeggen. Dan beheer ik ze. Ik ben degene die ze hoe dan ook beging. Ze zijn van mij. Ik hou ze voor me en dan halen ze me neer. Dan ga ik naar de biecht en ik open mijn lippen en laat ze gaan. Ze gaan van me weg en ze kwetsen me niet meer. Hun afwezigheid laat mijn Vader toe om ze te vullen met zijn liefde, zijn barmhartigheid en zijn vrede. Ik vertrek uit de biechtstoel met de missie om nooit meer te zondigen. Ik ben nog niet geslaagd in die missie, maar ik doe iedere dag mijn best en ik val opnieuw, en ik weet dat mijn Vader stil op me wacht in de biechtstoel. Klaar om weer helemaal opnieuw te beginnen. Wanneer de verloren zoon terugkeert naar zijn vader en hoopt op wat barmhartigheid, is het de vader die naar hem toeloopt en viert. Hij rent naar hem omdat hij zijn zoon liefheeft en verheugd zich dat hij is teruggekomen.
"Zo stond hij dus op en ging naar zijn vader. Terwijl hij nog ver weg was, zag zijn vader hem al en was vol van vergiffenis. Hij liep naar zijn zoon, en omarmde hem en kuste hem" cfr lucas 15:20.
Laat de zonden die je achterhoudt je niet overtuigen om niet te gaan biechten. Laat het verkeer, een verkoudheid, een voetbalmatch of een shoplijstje je niet tegenhouden. Het is vasten. Dit is de perfecte tijd om terug te gaan en je te verzoenen met de Heer in voorbereiding op Pasen. Zoek wanneer de biecht gepland is in je parochie en ga. Je heb zonden om te verliezen en Zijn genade om te ontvangen.
-----
Ik vind dit een prachtige tekst.
We zullen onze priesters moeten overtuigen dat dit een prachtige tekst is.
De enige manier is door voor onze priesters te bidden, en hen te vragen om biecht te horen.
Onze parochie heeft alleen biecht met Kerst en Pasen. De rest moet je aanvragen. Dat zullen we moeten doen totdat er een regelmatige biechttijd op het schema komt.
Maar er zal geen nieuwe evangelisatie komen in Hasselt als we het niet vragen.
Iedere keer opnieuw
Overigens is er de laatste tijd biecht na het maandelijks aanbiddingsuur in de Kathedraal op de eerste donderdag.
vrijdag 5 april 2019
Vanavond: 24 uur aanbidding in de Virga Jesse Basiliek
Alles staat klaar voor de gebeds-marathon in de vasten. Aanbidding begint na de H Mis van 17.30 uur, vanavond biechtgelegenheid van 20-21 uur en Kruisweg om 21 uur.
Ieder Welkom
Abonneren op:
Posts (Atom)