2 september: aanbidding van 15 tot 16 uur in de Kathedraal

Op de eerste donderdag is er weer aanbidding in de Kathedraal. Laat ons vooral bidden dat velen in Hasselt terug naar de h Mis komen, nu de coronamaatregelen volledig worden opgeheven; 

 

Bedankt, Pastoor Hayen

In het belangske staat een artikel over E.H. pastoor Tony Hayen uit Tongeren, die oproept tot ongehoorzaamheid aan de coronabeperkingen voor de Kerk. 

Dat de Kerk zich belachelijk gedraagt in heel deze tijd is duidelijk. Ze heft zichzelf gewoon op. Door haar schrik om op te komen voor de Communie. 

De pastoor heeft 100% gelijk als we iedere samenhang verliezen. In Hasselt is meer dan een jaar de overledenen niet uitgehangen in het portaal. Waarom? Mogen omwille van corona dan niet meer weten wie er gestorven is in onze parochie? Moeten we niet bidden voor zijn heil, zodat God hem opneemt in zijn paradijs? Allemaal niet meer nodig, vindt de Kerk. 

Als men kan gaan stagediven op festivals, dan zal het in de kerk wel meevallen. En wie teveel schrik heeft blijft thuis. Open de Kerk!

De Kerk heeft meer dan genoeg geloofwaardigheid verloren in de laatste tijd. 

Kortom, bedankt pastoor Hayen, En komaan, Mgr Hoogmartens, treedt hem bij!

Kardinaal Sarah: Over de geloofwaardigheid van de Katholieke Kerk

Kardinaal Robert Sarah schreef een essay dat verscheen in Le Figaro, de National Catholic register, etc. Hier enkele stukjes, het geheel is te lezen in Le Figaro.

 

Twijfel beheerst het westerse denken. Intellectuelen en politici hebben het beiden over de indruk van een ineenstorting. Geconfronteerd met het afbrokkelen van solidariteit en de desintegratie van de identiteit, keren sommigen zich naar de Katholieke Kerk. Ze vragen van haar om een reden om samen te leven aan individuelen die vergeten wat hen als volk verbindt. Ze vragen om wat ziel te geven aan een samenleving om het leven leefbaar te maken in de koude hardheid van een consumptiemaatschappij. Als een priester vermoord wordt, dan voelen velen zich geraakt en sommigen tot in het diepst van hun wezen.

Maar is de Kerk in staat om een antwoord te geven aan die vragen? Natuurlijk heeft ze steeds die rol van behoedster en doorgeefster van de beschaving vervuld. Bij het verval van het Romeinse keizerrijk, wist ze om de vlam levendig te houden die de barbaren dreigden te doven. Maar heeft ze vandaag nog die kracht en de wil om dat te doen? 

Aan de basis van een beschaving, is er steeds een realiteit die haar voorbij gaat: een heilige constante. Malraux erkende dit met realisme: 'De natuur van een beschaving is wat samenkomt rond een religie. Onze beschaving is niet in staat om een tempel te bouwen of een tombe. Ze wordt gedwongen om ofwel haar fundamentele waarde te vinden, of ze zal vergaan.'

Zonder een heilig fundament, worden beschermende en onveranderbare grenzen verworpen. Een totaal profane wereld wordt een zich uitbreidende zone van drijfzand. Alles wordt spijtig genoeg voorwerp voor de winden van de willekeur. Bij afwezigheid van een stabiel fundament dat aan de mens voorbijgaat, worden vrede en geluk - de kenmerken van een langbestaande beschaving - opgeslorpt in een constant gevoel van rusteloosheid. De angst voor een imminent gevaar, is het zegel van barbaarse tijden. Zonder een heilig fundament, wordt elke band zwak en kwetsbaar.

Sommigen vragen de Katholieke Kerk om die standvastige fundamentele rol te spelen. Ze zouden willen dat ze een sociale functie zou aannemen, namelijk een coherent systeem van waarden, een culture en esthetische matrix. Maar de Kerk heeft geen andere heilige realiteit te bieden dan haar geloof in Jezus. Morele en dogmatische leer, en ook haar mystiek en liturgisch patrimonium, zijn de omgeving en middelen van zo een fundamentele en sacrale ontmoeting. De Christelijke beschaving wordt uit deze ontmoeting geboren. Schoonheid en cultuur zijn haar vruchten. 

Dus om te beantwoorden aan de verwachtingen van de wereld, moet de Kerk zichzelf terugvinden en de woorden van St Paulus ter harte nemen: 'Want ik ben vastbesloten om niets te kennen toen ik bij jullie was, tenzij dan Jezus Christus, en de gekruisigde Jezus.' Ze moet stoppen om over zichzelf te denken als een alternatief voor humanisme of ecologie. Die realiteiten, hoewel goed en rechtvaardig, zijn voor haar slechts de consequenties van haar unieke schat: het geloof in Jezus Christus.

Wat is heilig voor de Kerk, is de ongebroken keten die haar met zekerheid verbindt met Jezus. Een keten van geloof zonder breuk of contradictie, een keten van gebed en liturgie zonder breuk of afwijzing. Zonder deze radicale continuïteit, kan de Kerk geen geloofwaardigheid claimen. Er is in Haar geen ommekeer, maar een organische en continue ontwikkeling van we we noemen de levende traditie. Het heilige kan niet worden gedecreteerd, maar het is ontvangen van God en doorgegeven.

Dat is ongetwijfeld de reden waarom paus Benedictus XVI met autoriteit kon bevestigen: In de geschiedenis van de liturgie is er groei en vooruitgang, maar geen breuk. Wat vroegere generaties als heilig beschouwden, blijft ook voor ons heilig en groot, en het kan niet plots verboden worden of als schadelijk bestempeld. Het is de taak van ieder om de rijkdommen die in het geloof en gebed van de Kerk zijn ontwikkeld te bewaren, en een juiste plaats te geven. 

Nu sommige theologen proberen de liturgie-oorlogen te heropenen door het missaal dat herzien werd door het concilie van Trente tegenover het missaal van 1970 op te zetten, is het goed hieraan te herinneren. Als de Kerk niet in staat is om de vredevolle continuïteit van haar link met Christus te behouden, dan kan ze ook aan de wereld niet 'het heilige dat de zielen verbindt' geven naar de woorden van Goethe.

Boven de ruzies over de riten, is het de geloofwaardigheid van de Kerk die op het spel staat. Als zij de continuïteit tussen wat meestal de Mis van St Pius V en de Mis van St Paulus VI wordt genoemd, bekrachtigd, dan moet ze ook in staat zijn om een vredevolle co-existentie van beide riten mogelijk maken en hun wederzijdse verrijking. Als men de een zou verkiezen boven de ander, als men zou zeggen dat ze onverzoenbaar zijn, dan zou men impliciet een breuk erkennen en een verandering van oriëntatie. Maar dan zou de Kerk de wereld niet langer de heilige continuïteit kunnen bieden, die haar vrede kan geven. Door een liturgische oorlog in haar schoot te behouden, verliest de Kerk haar geloofwaardigheid en wordt ze doof voor de roep van de mens. Liturgische vrede is het teken van vrede dat de Kerk de wereld kan schenken. 

Wat op het spel staat is dus veel meer dan een vraag naar discipline. Als ze zou zeggen dat er een verandering is van haar geloof of liturgie, in welke naam zou de Kerk dan nog iets kunnen zeggen tegen de wereld? Haar enige legitimatie is haar standvastigheid in continuïteit. 

Meer nog, als de bisschoppen die moeten waken over deze wederzijdse bevruchting en samen-bestaan van de twee liturgische vormen, hun autoriteit niet in die zin uitvoeren, dat lopen ze het gevaar om niet langer als herders gezien te worden, als de bewakers van het geloof dat ze ontvingen en van de schapen die hun zijn toevertrouwd, maar als politieke leiders: commissarissen van de ideologie van het moment in plaats van behoeders van de eeuwenoude traditie. Ze riskeren om het vertrouwen te verliezen van mensen van goede wil.

Een vader kan geen wantrouwen en verdeeldheid zaaien tussen zijn gelovige kinderen. Hij kan niet sommigen vernederen en de een tegen de ander opzetten. Hij kan niet enkele van zijn priesters verbannen. De vrede en de eenheid die de Kerk zegt te geven aan de wereld, moet ze eerst beleven binnen de Kerk.
 

In liturgische zaken hebben noch pastoraal geweld, noch partisane ideologie ooit de vrucht van eenheid opgeleverd. Het lijden van de gelovigen en de verwachtingen van de wereld zijn veel te groot, om ons op deze doodlopende paden te begeven. Iedereen heeft een plaats in de Kerk van God!

 

 

 

Herman Vos

Met droefheid moet ik u het overlijden meedelen van de vorige voorzitter van de Hasseltse Sacramentsbroederschap, Herman Vos. 

Met zachte vriendelijkheid en grote vasthoudendheid wist hij de broederschap actief te houden in moeilijke tijden. We danken hem oprecht voor zijn inzet en zijn geloof in de Eucharistie. Laten we deze dagen bidden voor hem. 

Moge God hem opnemen in Zijn paradijs.