Het aartsbisdom van Boston heeft een nieuwe kerk geopend.
Dat nieuws trok de koppen van de kranten, in een stad die het gewoon is
geworden verhalen te lezen van kerksluitingen.
Om echt eerlijk te zijn, zijn de nieuwsfeiten wat
misleidend. Er zijn enkele nieuwe kerken geopend in Boston in de laatste 60
jaar, maar dat zijn nieuwe gebouwen geweest, en geen nieuwe parochies: nieuwe kerken
die werden gebouwd om gebouwen te vervangen die verdwenen door brand of de
sloophamer. Dat is ook het geval met dit laatste gebouw, de kerk van OLV du bon voyage.
Tenzij ik me vergis, blijft het getal hetzelfde: in de
laatste 50 jaar heeft het aartsbisdom nul
nieuwe parochiekerken geopend. In diezelfde tijd hebben 125 parochies de deuren
gesloten of zijn nu onderdelen van ‘cluster units’.
Dat zou te verstaan zijn, als de Katholieke bevolking van
Boston verdwenen was. Maar dat is niet zo – of toch niet volgens de
statistieken. Op papier groeit ze zelfs. Er waren zo’n 1,8 miljoen Katholieken
geregistreerd in het gebied van het aartsbisdom Boston 50 jaar geleden; vandaag
is het officieel 1,9 miljoen.
Het probleem is uiteraard dat de meeste van die 1,9 miljoen
Katholieken hun geloof niet beleden. Het is dus geen verrassing dat hun zonen
geen priester worden. Er waren 50 jaar geleden zo’n 2500 priesters in het
aartsbisdom, vandaag zijn het er minder dan 300. Je leest het goed: 90% minder
priesters. Als je de priesters niet kan vervangen, dan kan je ook de parochies
niet open houden.
Laat ons duidelijk zijn. De cijfers zijn geen zaak van
bezorgdheid: het is pure horror. Paniek is nooit goed, maar zoiets als bijna
paniek is wel op zijn plaats hier. De dingen zijn verschrikkelijk,
verschrikkelijk verkeerd gegaan.
Onze Heer leerde ons om ‘uit te gaan over alle naties, en
leerlingen van hen te maken, hen te dopen in de naam van de Vader en de Zoon en
de Heilige Geest.’ Maar dat doen we niet. We kunnen zelfs de mensen die gedoopt
werden in het geloof niet bijhouden. We zouden meer mensen moeten naar de Kerk brengen, en ons niet feliciteren
dat we de verliezen beperken.
Hoewel de situatie van Boston buitengewoon slecht is, is het
niet uniek. Overal rond ons is de droeve trend zichtbaar. Parochiesluitingen en
diocesane verkoopprogramma’s zijn gewoon geworden. Hoe zouden we moeten
reageren?
Er zijn twee mogelijke antwoorden:
A: ‘Dit is een ramp! Stop met alles. Laat alles vallen. ‘Business
as usual’ is onzinnig; dit is een pastorale spoedzaak. We hebben niet het
zoveelste ‘renewal’programma nodig, door weer dezelfde mensen die deze ramp
veroorzaakten. We moeten uitzoeken waar het verkeerd ging. Meer dan dat. We
weten dat het Evangelie de kracht heeft mensen naar Christus te brengen;
daaruit volgt dat we gefaald hebben om het evangelie te verkondigen. De fout
ligt bij ons. We zouden moeten beginnen met boete te doen voor ons falen.’
B: ‘Don’t worry. De tijden veranderen en we moeten met de
tijd veranderen. Religie is niet populair in de cultuur van vandaag, maar het geloof
zal vroeg of laat een comeback maken. We moeten maar doorgaan met trappelen,
vertrouwen hebben, en herinneren dat God beloofd heeft dat de Kerk zal blijven
bestaan.’
Je ziet zelf wat er verkeerd is met argument B, niet? Ja, de
Heer heeft beloofd dat de Kerk zal blijven bestaan tot het eind der tijden.
Maar Hij heeft niet gezegd dat de Kerk zal blijven bestaan in het Aartsbisdom
Boston (of in welk bisdom dan ook). Het geloof kan verdwijnen, het geloof is
verdwenen over grote gebieden – Noord-Afrika bijvoorbeeld.
Daarbij is het zowel arrogant als onlogisch om te denken dat
het geloof over 1 of 2 generatie een comback zal maken. De jongeren die vandaag
niet huwen in de Kerk zullen allicht ook hun kinderen niet voor het doopsel
brengen (als ze kinderen hebben). Die kinderen zullen later niet plots de drang
voelen om naar hun parochiekerk te gaan (als ze nog bestaat), vermits ze er
nooit waren. Het Katholieke geloof moet doorgegeven worden van generatie op
generatie. Als kinderen stoppen met hun kinderen te leren, dan gaan die
kinderen helemaal niets kunnen doorgeven aan de kleinkinderen. In twee
generaties kan een Katholieke maatschappij een missiegebied worden. Kijk naar
Boston. Kijk naar Quebec. Kijk naar Ierland.
Tot slot, zelfs als we veilig zouden kunnen aannemen dat het
geloof terugkomt over 10 of 20 of 50 jaar, dan nog zou dat ons niet ontslaan
van de plicht, wij de huidige generatie, om te evangeliseren. Nu op dit
ogenblik, zijn er mensen die zonder de genade van de sacramenten moeten leven,
omwille van onze fout en onze gemakzucht. Levens worden verloren; zielen gaan
verloren. En het is ons aan te rekenen.
Er zijn, spijtig genoeg, nog 2 andere antwoorden:
C. ‘Het maakt niet veel uit of mensen naar de kerk gaan op
zondag of niet. Zolang het maar lieve mensen zijn, God zal in zijn
barmhartigheid iedereen wel in de hemel toelaten.’
D. ‘Je moet niet naar statistieken kijken. Het geloof is nog
nooit zo sterk geweest. Onze parochie/bisdom is levendig! Jij ziet alleen het
negatieve.
Antwoord C is gewoon niet Katholiek. Antwoord D is –hoe zal
ik het zacht zeggen- niet rationeel.
Spijtig genoeg hoor ik B, C en D veel vaker dan A. Jij niet?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten