Goede vrienden
De voorbije weken waren ongezien. Bruisend leven viel stil in vele continenten.
Ook bij ons werden maatregelen genomen om het gevreesde virus onder controle te houden. Gezinnen moesten thuisblijven. Bejaarden mochten plots geen bezoek meer ontvangen. Werken zou digitaal gebeuren en altijd moest een ‘sociale afstand’ gerespecteerd worden. Mensen werden bang, voor zichzelf en voor anderen. Niemand weet goed waar het ons allemaal toe zal leiden.
Mét de zorgen groeide ook de solidariteit. Ouders komen op voor hun kinderen.
Het is niet simpel voor jonge gezinnen. Ouderen werden meer dan anders gebeld. De creatieve inzet van zorgverleners, van kassiersters, van leerkrachten en pastores en van zoveel anderen is indrukwekkend. Het hart van de mens draagt een goedheid en adel in zich, die soms pas zichtbaar wordt als de nood echt hoog wordt.
In de mensengeschiedenis zijn er al vaker situaties geweest als deze welke wij nu meemaken. Gelukkig zijn er vandaag – bij ons toch – voorzieningen die veel leed kunnen verhelpen en voorkomen, al worden ze in deze dagen zwaar op de proef gesteld.
In bange dagen, maar eigenlijk in voorspoed én in tegenspoed, groeide bij de Bijbelse mens het vermoeden dat God hem nooit alleen laat. Men sprak van een Verbond tussen de hemel en de aarde. Hij, de Schepper van hemel en aarde, zou dit verbond nooit beschamen.
De mens van vandaag is minder bezig met deze vraag naar de oorsprong of met God en zijn Verbond. In enkele generaties tijd is de hedendaagse mens heel sterk overtuigd geworden van zijn eigen scheppingsvermogen en zijn autonomie. Gelukkig heeft deze autonomie hem ook veel bijgebracht. Maar op ogenblikken zoals we die nu wereldwijd beleven, komen opnieuw de diepere vragen naar voren: de vraag naar de betekenis en de oorsprong van het kwaad en het lijden. De vraag ook naar een teken dat lijden en dood niet het laatste woord hebben.
De Goede Week die christenen dit jaar eigenlijk enkel via de media en in hun hart en dus nauwelijks publiek konden vieren, herinnert ons aan het lijden van de wereld, dat ook in het kruis van Christus, Gods Zoon, wordt samengebracht. “Het waren onze pijnen die hij droeg en onze smarten die hij op zich nam”, zegt Jesaja (Jes. 53, 4) over de lijdende Dienaar. Maar na alle angsten en na de stilte van het graf breekt de vreugde aan: de Vader heeft Hem verhoogd en doen zetelen aan zijn rechterhand. De dood heeft niet het laatste woord. Voor wie kan geloven in het mysterie van het Verbond en van de Schepping is ook de diepe vreugde mogelijk om het mysterie van de Verrijzenis.
Ook wij, die bang zijn in deze dagen, kunnen hoop putten uit het sterven en verrijzen van Christus, verhoogd door de liefde van de Vader. Ook vandaag blijft die Liefde de oorsprong van diepe vrede en zelfs vreugde in een mensenhart dat door gebed of meditatie langzaam met de Heer vergroeit en verbonden wordt. Zoals de voorbije veertigdagentijd – dit jaar in échte quarantaine – kan alles wat er in een mensenleven gebeurt, het hart van een mens boetseren tot overgave en tot het beleven van hoop en van een grote vreugde, doorheen alles.
Ik wens jullie met Pasen van harte deze vrede en vreugde toe. Want Christus is waarlijk opgestaan. Alleluia. Zijn opstanding is de oorsprong van onze hoop.
Moge ze ook leiden tot bezinning en tot solidariteit in bange dagen.
+ Patrick Hoogmartens
Geen opmerkingen:
Een reactie posten