Vertaling van Bruce Frohnen: Has christianity become a Coward's religion?
De Renaissance politieke denker Niccolo Machiavelli betichtte het christendom ervan haar volgelingen tot zwakkelingen te maken. Door naar de volgende wereld te verlangen verzaken Christenen aan hun publieke taken in deze wereld, zo beweerde hij, en zo laten zij hun gemeenschappen zwak achter tegenover haar vijanden. De eerste christelijke martelaren waren allicht geen lafaards. Er waren ook martelaren in de dagen van Machiavelli, en terwijl ik schrijf worden er iedere dag vrome Christenen vermoord door tuig van de Islamitische Staat. Men vraagt zich echter af, als je de recente trends bekijkt, of de Christenen in het Westen - en vooral haar leiders - hun moed echter niet verloren zijn, of zelfs hun geloof.
Een recente Pew Forum heeft vastgesteld dat het percentage Amerikanen dat zich niet identificeert met een religie gestegen is tot 23%. Degenen die verklaren dat ze 'absoluut zeker' zijn dat God bestaat is gedaald tot 64%. En er waren ook kleine dalingen in de religieuze praktijk. In vergelijkende termen is dat niet zo een enorm verschrikkelijk nieuw. 89% van de Amerikanen blijven geloven dat God bestaat, en onze percentages van religieuze praktijk zijn veel beter dan onze Europese broeders.
Het christendom mag het in Amerika dan veel beter doen dan in Europa, maar toch zijn de huidige trends schrikbarend. Ik ben maar een van de velen die opmerken dat er een toenemende druk is binnen de Verenigde Staten om gelovigen te dwingen hun geloof voor hun te houden, en zelfs om het rechten te ontkennen als waar het geloof botst met de vraag naar secularisatie en sociale democratie. Het beste voorbeeld hiervan is wat zich weldra voor het Supreme Court zal afspelen, aangaande de Little Sisters of the Poor. Deze zusterorde verzet zich ertegen gedwongen te worden door de Obama regering om haar zorgverzekering voor haar werknemers ook contraceptiva en abortificantia te bevatten. De zusters wijzen er terecht op dat zij met dit programma gedwongen worden om mee te gaan in handelingen die ingaan tegen de Katholieke leer. De Obama administratie argumenteert dat zij niet verplicht worden om direct te betalen voor abortificantia (maar die kosten worden betaald door een meer algemeen fonds), en dat ze dus niet kunnen klagen - en hun geweten mag naar de maan lopen. De enige manier waarop de zusters konden vermijden om gedwongen te worden tegen hun geweten in te gaan, is door alleen andere Katholieken te werk te stellen en alleen voor Katholieken te werken, en dus te verzaken aan ieder gemeenschapswerk, in ruil voor tolerantie van de staat.
Een van de verontrustende elementen van dergelijke wetten is dat ze heel doelbewust trachten om religieuze verenigingen te marginaliseren, om hen in een religieuze kast te duwen, ver van de gevoelige ogen van de atheïsten en de intolerante volgelingen van andere geloven, en van de federale overheid. Het grote gevaar is dat ook gelovigen die valse visie op religie zullen overnemen als een puur private opvatting, en dus hun opgave verzaken om hun geloof te delen en te spreken over de waarheid tegenover de politieke en sociale machten. Een voorbeeld van hoe verkeerd dit wel kan uitpakken is te zien in de Anglicaanse kerk van Engeland, zoals dit verhaal in de Telegraph illustreert:
De kerk van Engeland stuurt signalen uit naar haar volgelingen dat openlijk spreken over hun geloof meer kwaad dan goed kan doen als het gaat over het verspreiden van het Christendom. Stark's onderzoek dat werd voorgesteld aan de leden van de generale synode van die kerk suggereert dat praktiserende christenen die over hun geloof spreken met vrienden en collega's 3 keer meer kans hebben om hen van God af te helpen dat hen aan te spreken.
"Onderzoek" heeft aangetoond dat mensen "afhaken" door discussies met vrienden en collega's over religie? En wat voor mensen dat eigenlijk? Niet-gelovigen.
Is dat echt iets nieuws? Moet het iemand verwonderen dat mensen die zichzelf zien als niet-gelovend dat zij liever niet over God spreken? Wat echt schokkend is over deze studie, is dat de kerk van Engeland echt de bevindingen ter harte wil nemen en gebruiken om hun leden te leiden in hoe om te gaan met niet-gelovigen. Dat is vooral belangrijk in Engeland, waar 40% van de mensen zelfs niet wil geloven dat Jezus bestaan heeft en een derde niet een persoon kan opnoemen die een praktiserend christen is.
De redenering achter dit alles getuigt van lafheid en zelfs redelijkheid. Het spreekt vanzelf dat mensen die zichzelf blijven identificeren als ongelovigen als ze een enquete invullen dat die niet graag willen praten over het geloof van anderen. Niet iedereen zal een religieus getuigenis waarderen - zeker niet die mensen die opgevoed zijn met het idee dat religie nonsens is. Dat betekent niet dat spreken over het geloof moet beperkt worden tot mensen die op de hoek van de straat staan schreeuwen over redding en het einde ter tijden. Maar dat is precies wat een vertegenwoordiger van de kerk van England zei in het het krantenverhaal. Misschien moeten de leiders van deze kerk maar eens nadenken over welk probleem het ergste is dan dat mensen zich 'onbehaaglijk' voelen over een religieus gesprek in een natie waar een derde van de burgers niet een persoon kent die een praktiserend christen is.
Dit is hoe religies uitsterven. Zoveel terrein verloren zijn in een volk dat ooit voor het allergrootste deel christelijk was en met gêne over het proselytisme van een klein deel van de kleine kudde, is een teken van een terminale spirituele ziekte. Dat is ook, natuurlijk, wat de ongelovigen en secularisten zouden willen - namelijk een stille, nietszeggende christelijke minderheid die op korte termijn helemaal zal verdwijnen. Dat is waar secularisatie van nature toe leidt. Als de gelovigen hun stem kwijt zijn, wie maakt zich dan nog druk wat die geloven? Wie zal bij hen willen horen, of zelfs nog maar weten dat ze bestaan?
In zulke tijden is het met recht dat men zich afvraagt over het christendom inderdaad een geloof van lafaards is. Het christendom is niet de religie van een lafaard, waar haar waarheden zijn hard, vragen om zelfverloochening en opoffering tegenover de verzoekingen van de wereld simpelweg uit liefde. Onze broeders in het Midden Oosten tonen ons dat er nog kinderen van God zijn die wel het ultieme offer willen brengen voor hun geloof. Maar de zaken lijken anders in het (tot voor kort) zo vredige Westen. Maar wat moet er dan komen van het Christendom in het westen? Als daar alleen nog lafaards bestaan in het christendom van het Westen, dan zal het Christendom daar ophouden te bestaan. Niet helemaal misschien, want de waarheid sterft nooit helemaal. Maar het kan wel uitsterven in een bepaald volk op een gegeven ogenblik in de tijd, door het geloof te worden van een klein groepje overlevers zonder publieke stem.
Het is aan ieder van ons om erop toe te zien dat we de kleinere maar heel verleidelijke verzoekingen weerstaan van lafheid tegenover het lege secularisme dat ons geloof doodt. Wij moeten hier in de Verenigde Staten onze moed terugvinden om niet het zelfde lot te ondergaan als het zo vredevolle einde in het Verenigd Koninkrijk. En dat betekent opkomen voor onze waarheid, opkomen voor de Little Sisters of the Poor en anderen die voor hun geloof leven en het verspreiden, en weigeren om monddood gemaakt te worden door een regime dat wereldse goederen belooft aan iedereen en vrijheid van de eisen van de Geest, zelfs als het degenen die die eisen willen volgen straft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten