Brief aan de voorzitter van de Duitse bisschoppenconferentie, Mgr Georg Bätzing,
Beste broeder,
De Scandinavische bisschoppenconferentie is deze week in vergadering, net zoals de Duitse bisschoppen. Ze sturen hartelijke groeten uit Tromso, en zenden u en al uw Duitse collega's ons gebed voor uw ontmoeting in Vierzehnheiligen en voor de steeds complexere pastorale en sociale uitdagingen van onze tijd.
Er zijn diepe banden tussen de Katholieken van onze landen met de Katholieke Kerk van Duitsland. Het herstel van het Katholiek leven na de reformatie was hier mee mogelijk door de hulp van Katholieken uit Duitsland. Een aantal bisschoppen, vele priesters, en ontelbaar religieuze zusters hebben hun leven gegeven voor de missie in het Noorden. Door hun getuigenis van Christus en hun liefde voor de Kerk hebben ze de grondslag gelegd waarop wij nog steeds bouwen. De financiële steun van de Duitse Kerk blijft tot op de dag van vandaag vitaal voor het Katholieke leven in de Scandinavische landen. Voor dit alles: mag God u rijkelijk belonen!
De Kerk staat wereldwijd voor zeer grote uitdagingen. Het is natuurlijk noodzakelijk dat wij als bisschoppen ons idee geven over hoe die moeten aangegaan worden opdat we trouw blijven aan Christus, om tegemoet te komen aan de noden van de vrouwen en mannen van deze tijd, en de waarheid van ons geloof mee te delen.
Los daarvan, maken we ons ernstige zorgen over de richting, de methode en de inhoud van het synodale pad van de Kerk in Duitsland. We realiseren ons dat de drang naar verandering voortkomen tegen de achtergrond van de concrete Duitse situatie. Maar noch de onderwerpen, noch de verwachtingen die door sommigen gecreëerd worden, zijn exclusieve Duitse bezorgdheden. De verschrikkelijke wonde die werd veroorzaakt door het misbruik, schreeuwen het uit voor genezing. Het is een zaak aan ons allen om een antwoord te geven. Wij willen antwoorden. Alles moet gedaan worden om het lijden van de slachtoffers te erkennen en om toekomstig misbruik in de toekomst te voorkomen. Dat is een zaak van rechtvaardigheid, een Christelijke noodzaak. Het gaat zeker ook om de geloofwaardigheid van de Kerk.
De Heilige Vader vraagt de hele Kerk voor een synodale zoektocht naar het leven-gevend potentieel van het hedendaagse leven en werk van de Kerk. Dat proces vraagt om een radicale bekering. Eerst en vooral moeten we de beloften van Jezus herontdekken en verkondig hem als onze bron van vreugde, vrijheid en groei. We worden gevraagd om geheel en onverkort de geloof door te geven dat ons werd toevertrouwd door de Kerk, met dankbaarheid en verering. Over de hele wereld stellen een aantal Katholieken vragen bij de levensstijl en vorming van priesters, de rol van vrouwen in de Kerk, de opvattingen over de menselijke sexualiteit, etc. In de rechtmatige zoektocht naar antwoorden voor de vragen van deze tijd, moeten we niettemin respect hebben voor de grenzen aan sommige onderwerpen en de onveranderbare aspecten van de leer van de Kerk.
Het is altijd zo geweest dat ware hervormingen in de Kerk uitgaan van de Katholieke leer geworteld in de goddelijke Openbaring en de authentieke traditie, door die te verdedigen, uit te doen groeien en haar geloofwaardigheid te vertalen in een waar leven - niet vanuit de overgave aan de Zeitgeist. Hoe veranderlijk de Zeitgeist is, is iets dat we dagelijks ondervinden.
Het wereldwijde synodale proces heeft grote verwachtingen geschapen. We hopen allemaal voor een revitalisatie van het Katholiek leven en de missie van de Kerk. Er is echter het gevaar dat als we opgesloten blijven in bepaalde paradigma's van denkprocessen en structurele veranderingen, we de Kerk beginnen zien als een project, een object van ons handelen. Het synodaal proces veronderstelt het beeld van de Kerk als het volk van God op weg. Het is duidelijk dat zo een volk intelligent moet worden georganiseerd.
Maar 'het volk van God' is maar een van de vele beelden waarmee de traditie de natuur van de Kerk beschrijft. Als we willen dat onze synodale onderscheiding vrucht draagt, dan moet het verrijkt worden door die andere dimensies. Het lijkt ons dan ook essentieel, zeker op dit ogenblik, om te kijken naar het sacramentele mysterie van de Kerk. Hoe kunnen we vandaag de Kerk beschouwen en ervaren met verwondering als corpus mysticum, als Bruid van Christus, als mediatrix van de genade? De Kerk kan onmogelijk gedefinieerd worden als een zichtbare gemeenschap. De Kerk is een mysterie van gemeenschap: Gemeenschap van het mensdom met de Drie-ene God, gemeenschap met de gelovigen, gemeenschap met de particuliere Kerken met de opvolger van Petrus.
We zien dat vele Katholieken die het leven van onze parochies en gemeenschappen dragen instinctief dit sacramentele mysterie beseffen maar daarom niet noodzakelijk degenen zijn die graag vragenlijsten invullen of groepsdiscussies doen. Laat ons niet vergeten, in de context van het synodale proces, dat hun getuigenis ook meetelt.
Juist nu; nu Europa zo diepe verdeeldheid kent, en dreigt te exploderen, zegt we opnieuw: we hebben een hoger criterium voor onze eenheid nodig: Christus alleen is onze hoop! In Zijn naam is de Kerk geroepen om 'een blijvende en zekere bron van eenheid hoop en verlossing voor het hele menselijke ras te zijn' (Lumen Gentium, 9). Alleen als het kerkelijk leven geworteld is in Christus, alleen als we tenvolle de openbaring leven, kunnen we voldoen aan onze roeping; We kunnen moeilijk een nieuwe kracht van Katholiek leven verwachten, als die moet volgen op een verarming van de inhoud van ons geloof.
We zijn overtuigd dat de Kerk van Duitsland, ook al geplaagd door zoveel crisissen, een kiem van heropstanding draagt. We zijn allen geroepen, net als op de eerste dag van het Evangelie, tot radicale bekering en heiligheid. Met dankbaarheid denken we aan de grote Duitse heiligen, de theologen die ons leven verrijkt hebben, en de groepen van Duitse missionarissen die tot op de einden van de aarde in verborgen nederigheid hun werk deden. We zijn zeer dankbaar voor de generositeit van de Duitse Katholieken, die wereldwijd zoveel leed hebben gelenigd en groei hebben mogelijk gemaakt. Vanuit die geschiedenis zal ook het zaad van zegen opspringen voor deze dag.
We hopen en bidden dus, dat het geloof dat ons werd gegeven, de genadevolle transfomerende leven in Christus, zal aanwezig blijven in de Kerk, ook in het licht van een maatschappij die een enorme transformatie doormaakt.
We wensen u en uw collega's in de Duitse bisschoppenconferentie veel moed en hoop om de eenheid te bewaren. We blijven broederlijk met u verbonden in het bereiken van dit grote doel. Met geloof vertrouwen we de Kerk in Duitsland toe aan de tussenkomst van Maria, Moeder van de Kerk;
Met de beste wensen voor een gezegende vasten,
de Scandinavische bisschoppenconferentie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten