De 700 ste verjaardag van het Eucharistisch Mirakel van Hasselt, vierden we met een symposium, met oa als spreker Mgr Dominique Rey, bisschop van Fréjus-Toulon. Mgr Rey, ontsproten uit de Emmanuel gemeenschap was de charismatische leider van het bisdom in het zuiden van Frankrijk. Hij zette het werk van zijn voorganger verder om een krachtig en vol seminarie te vormen. Hij gaf er plaats aan tal van diakonale werken en vooral hij begreep de tekenen van de tijd.
Zo richtte hij de Missionaires de la miséricorde Divine op, een orde die zich richt op de evangelisatie onder de moslims; Maar evengoed hield hij zich bezig met het evangeliseren in de seculiere, politieke wereld.
Het ontslaan van Mgr Rey door de Heilige Vader Franciscus, zonder opgaaf van reden, twee jaren voor zijn pensionering, en terwijl er al een coadjutor bisschop werd benoemd, is moeilijk te begrijpen. Het komt over als kleinzielig, bekrompen, jaloers, naijverig en kinderachtig. Pelgrims naar wanhoop.
Als leken kunnen we niet anders besluiten dan dat dit pontificaat een fundamenteel andere visie heeft op het priesterschap, met een klemtoon op moreel relativisme en een verwording tot een soort sociaal-werker. Dat zowel de Communauté de St Martin als het bisdom Fréjus-Toulon vernederd en bestraft worden door Paus Franciscus, slaat dus op meer dan de helft van de seminaristen van Frankrijk. Het verraadt een protestantse visie op het priesterschap, waarbij het toch vooral een job is als al de andere, en bij voorkeur een met progressief activisme. Hoeveel roepingen zouden door deze zielige actie nu vernietigd worden?
Natuurlijk de tegenstanders van Mgr Rey zeggen dat hij de verkeerde roepingen aannam. Dat zal wel, iedereen die de sacramenten promoot, een gezonde 'conservatieve' moraal en doorgedreven catechese van het geloof zonder een nadruk op klimaatverandering en ongebreidelde immigratie, die promoot in sommige ogen 'verkeerde roepingen', maar dat zijn meningen van mensen die geen roepingen meer willen, maar doorgeseculariseerde ambtenaren.
Want de boodschap is duidelijk: wie het priesterschap serieus neemt, met zijn opoffering, celibaat, en tomeloze inzet, die wordt uitgerangeerd, ontmoedigd en vernederd. Paus Franciscus promoot wie immoreel gedrag prijst, en de vernietiging van gemeenschap en gezin.
De volgende stappen zijn duidelijk: de opheffing van de Missionaires de la Miséricorde Divine, daarna het kelderen van de Communauté de St Martin. En dan kan men besluiten dat het eigenaardig is dat er geen roepingen meer zijn, en dat we naar het voorbeeld van de protestanten, vrouwelijke priesters en priesters-ambtenaren moeten hebben. Weer een stapje dichter naar het anglicaanse voorbeeld: een puinhoop van schisma's, een breuk tussen Noord en Zuid, een leegloop tot het uiteindelijke ontslag van het anglicaanse hoofd Welby.
Hoeveel roepingen heeft men in ons land kunnen vernietigen door alle initiatieven van Mgr Léonard zo snel mogelijk te kelderen?
Jammer, een desolaat landschap, een geplunderd Europa, zoals in de zwartste schilderijen van Breughel doemt zich op. Het is werkelijk onbegrijpelijk dat men het niet kan gunnen om mensen met een andere -maar legitieme en Katholieke- mening binnen de Kerk te laten groeien en bloeien. Hopelijk komt aan dit pontificaat snel een einde. En de Kerk overleeft geen tweede pontificaat als dit, dan eindigt ze als de anglicanen, maar dan zonder staatsubsidie om ze overeind te houden.
Hulde aan Mgr Rey.
